Group Blog All Blog
|
j81  jjy5039ผมกำลังฟัง Tchaikovsky - Sleeping Beauty Waltz Johann Strauss II - The Blue Danube Waltz Pachelbel's Canon in D - Piano and Violin - 2 Hours ต่อ...จากที่แล้วมาอย่างราบรื่นและเนียนแนบ ว่าอย่างนั้นและเอาอย่างนั้นก็แล้วกัน ส่วนจะได้ผลหรือไม่มันเหมือนการมีลูกขึ้นมาเลี้ยงและมีชีวิตรอดอยู่ แน่นอนเราไม่เลี้ยงคนตายแล้ว เหมือนผมเลี้ยงแม่ผม เพราะผมถือว่าแม่ผมยังอยู่แม้แม่ท่านตายแล้ว แต่ว่าผมยังคงเลี้ยงผีแม่ผมต่อไป มันต่างกันตอนนี้ เรื่องนี้จึงไม่เหมือนใครอื่น มันจึงเกิดเรื่องวราวบ้านอานองเตดังกล่าวขึ้นมา จากแม่สร้างรั้ว หลังได้ปรัชญามาจากกรุงเทพฯตอนเป็นชี หมายเหตุวันนี้ทราบจข่าวทางเนตเพื่อนแม่คนหนึ่งรวยเป็นชีและตายลงปกปิดว่าชื่อใครอย่างไร อีกด้วย จากที่แม่การได้ใกล้เคียงเจ้าขุนมูลนาย ทำรั้วและปลูกไม้รอบรั้ว แม่ปลูกมะขามเปรี้ยวรอบรั้วบ้าน เพราะตอนนั้นพันธุ์หวานขามมันหายาก และแม่มีรั้วลวดหนามและเสาปูนทำเองทั้งหมดด้วยมือเว้นลวดหนาม ที่มีในตลาดไทยตอนนั้นมาขจากตะวันตก แม่ทำไว้อย่างดี เมื่อบ้านอานองเตตกมาถึงผม เหลือแต่ต้นมะขามเปรี้ยวสองสามต้น มีเส้นผ่าศูนย์กลาง12นิ้วประมาณมากหรือน้อยขึ้นไปหรือลงมาแต่ขึ้นไป เพราะมันโตวันโคืนต้นไม้เมื่อปลูกลงรากได้แล้วคือไม่ตายว่าอย่างนั้น เพราะผมใช้ตาคำนวณและวัดเอา มาถึงยุคผมผม ผมตามอย่างแม่ แบบลูกเป็ดต้องเดินตามหลังแม่เป็ด ตามภาพวาดและภาพถ่ายที่เคยเห็นและพบ ที่น่าประทับใจที่เคยเห็นมาจริงมิได้โกหก แต่ผมทำไเป็นสี่เหลี่ยมจตุรัสรั้วลวดหนามที่เขาสั่ง มาจากเบลเยี่ยมตามป้ายบอก เสาปูนมาจากร้านซื้อหมดจ้างคนทำรั้ว รั้วลวดหนามเกิดขึ้นเป็นรูปธรรม เมือผมหมดเงินไปเยอะมากเลย20,000.00บวกลบ สองหมื่นกว่าบาท ถามว่าเปลืองเงินหรือไม่ ตอบว่า ถ้ามิฉะนั้นรั้วของผมตามนโยบายและแผนไม่เกิดขึ้น เพราะผมไม่มีแรงจะทำดเสียเองทุกอย่างได้ เดินสายกลางคือไม่หนักกับตนองเกินไป ไม่เบากับตนเองเกินไป เดี่ยวเรื่องบ้านอานองเตหรือเจเจอาร์ นี้จะไม่เกิดขึ้นและไม่จบ รั้วเป็นสิ่งสำคัญ มันเหมือกำแพงบ้านผมกำแพงแก้วละสำหรับผม ทำให้เราเองหรือคนอื่นที่เห็นเขามีกำลังใจ ว่ารั้วมีแล้วกฏหมายพิเศษเกิดขึ้นแล้วแก่ตนเอง สิทธิตนเองมีขึ้นอย่างเป็นรูปธรรม เลิกคิดเรื่องสูตรความเห็นแก่ตัว แต่ว่าเป็นการกำหนดเขตจำเพาะให้กับตนและคนเอง เท่านั้น สำหรับผมป้องกันเผ่ากิยองตินเข้ามากวนได้มากเท่านั้น อย่างที่จีนสร้างกำแพงยักษ์ ป้องกันอริราชศัตรูภัยสมัยหนึ่ง ป้องกันการละเมิดได้มากเรื่องรั้วเมื่อทำ ป้องกันอะไรหลายอย่างได้มาก นอกจากเส้นเขตแนววัดที่ดินที่รับรองว่าไม่สูญหาย เมื่อรถไถมาทำดินให้เป็นระเบียบทั้งของเราและเพื่อนบ้าน มีรั้วเท่ากับมีวังแล้วสำหรับคน ผมจึงจึงเป็นเจ้าชายในฝันที่มีพระราชวังอาศัยอยู่แล้ว ในตอนนี้ แต่อนิจจาเงินนะมีมั๊ย อันนี้เดี๋ยวค่อยว่า ใช้คำว่าวังอาจมีปัญหาหมิ่นที่สูง แต่ที่เป็นนิยายนี้ถือว่าเป็นเรื่องความฝันในของมนุษย์ แต่ที่กล่าวคำนี้ขึ้นมาในนิยาย เพราะรู่กันสากลว่า เพื่อสื่อถึง ว่าวังนั้นมันเป็เช่นไร แล้วเรื่องอื่นเป็นอย่างที่วังเป็นรึป่าว ที่บ้่านอานองเต ผมตอบว่าไม่เป็นนอกจากใจเป็น จะเป็นก็คือในคงามฝัน ฝันคือไม่จริง ฝันไป ความฝันทำให้คนมีความสุขแก้โรคความดันได้ ผมว่า มีคำถามแทรกขึ้นมาว่า แล้วเรื่องเจเจอาร์ ...คืออะไรกันแน่ จุดยืนคืออะไร ยังคงเดิม คือสืบค้นญาติเหมือนเดิม เพื่ออะไร ยังเหมือนเดิมคือเพื่อความตั้งใจเดิม ที่คิดตั้งใจไว้นับจากเริ่มเปิดบล็อก แต่ต่อมาเรื่องมันเพี้ยน ไป ผมตอบว่าไม่เพี้ยน มันเชื่อมโยงกันเหมือนลูกโซ่ มันเป็นมิติและมุมอง เป็นคำตอบ อรรถประโยขชน์มีไหม ตอบว่ามี เพราะถ้าไม่มีผมคงไม่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะมันเวลานอนพักของคน อย่างนั้น ที่ทำเพราะมันทำให้เวลาว่างของมนุษย์คนหนึ่งผลุดขึ้น ได้ทำประโยชน์ต่อตัวหนังสือบ้าง เมื่อเป็นคนมีลายเซ็นเป็นสักขีก็ยังดี อาหารทางความคิดเพื่อคงโลก ในเมื่อท่อนที่ผมารับบทเป็นพระเอกในเรื่องราวที่มันเป็น และพระเอกต้องเป็นเจ้าชาย ของเจ้าหญิงเพลโตนิคเลิฟ คำนี้นี้ที่เทียบผิดไปแก้ตามนี้หมายเหตุ ผมรับบทเป็นเจ้าชาย เพราะเป็นคนรักของเจ้าหญิงเพลโตนิคเลิฟ(Platonic love) ตอนนี้ผมกำลังฟัง Pachelbel - Canon In D Major. Best version. Tchaikovsky - Waltz of the Flowers มันยากเย็นมากเหลือเกินจะแสดงนิยายเป็นเจ้าทั้งที่ จะกินผมต้องแอบกิน จะนอนผมต้องแอบนอน จะเที่ยวต้องแอบเที่ยว จะหลับยต้องแอบหลับ ยังจะต้องไปเข้าโรงเรียนราชาศัพท์อีก โอโหมันยากเย็น พระเจ้าขอพระองค์ช่วยฉันด้วย เอาละเรามีรักเราต้องทำ มิใช่พอมีรักแล้วต้องทำแต่รักและทำลูกเท่านั้นนะ ผมว่า เพราะคนเกิดขึ้นมากันด้วยความ "รัก" ถ้าโลกไม่มีรักบัดนี้คงจะมีมนุษย์น้อยไปแน่ และคงเหลือไว้ทำพันธุ์ เพียงไม่กี่คนเป็นแน่ ที่เห็นโลกเป็น ผมเชื่ออย่างนั้น ผมจึงตั้งลัทธิว่าไร้เดียงสาแบบเด็กเป็น ชึ้นมานัยโดยผมเองแล้วกัน สูตรใครสูตรมันมิใช่ล้อเลียน เพราะการไร้เดียงสาสามารถทำได้ทุกสิ่ง ที่เด็กถูกยอมรับให้ทำ ทั้งตามกฏหมายและตามสูตร มันเป็นสิ่งสากลมิใช่สิ่งจำเพาะก็แล้วกัน เรื่องนี้ ผมไม่เคยพูดกับเจ้าหญิงเลยสักคำ ตั้งแต่รักกันมา เพราะผมพูดราชาศัพท์ไม่เป็น แต่เมื่อจะพูกันส่งสื่อกันได้แต่ยิ้มอย่างเดียว เจ้าหญิงคงคิดว่าผมบ้ารึป่าวก็ไม่รู้ แต่เรารักกัน ก็เท่านั้นเอง ก็คงจะอะไรดีหมดอะไรถูกหมด เมื่อเริ่มและจบลงด้วยคำว่า "รัก" อะไรก็ลงตัวหมดเมื่อเริ่มที่คำว่ารัก เพราะรักตัวเดียวมนุษย์จึงเหลือมาในโลกนี้ชาตินี้ที่เห็นกันมากมาย โลกเกิดมาตั้งอยูเพราะรัก ถ้าโลกไม่มีรัก เชื่อว่าคงมีมนุษย์ไว้สืบทอดพันธุ์กันได้ไม่กี่คนเป็นแน่ ผมเชื่ออย่างนั้น ผมตอนนี้เป็นเจ้าชาย เพราะได้เป็นคนรักของเจ้าหญิงแล้ว ว่าอย่างนั้น หน้าที่ผมที่น่ากลัวที่สุด ในบทบาทที่จะแสดงเป็นพระเอกอีกคือ ในชีวิตเจ้าชายอันคนเป็นนายอย่างผม ผมต้องจัดไม้ ที่วางแก๊สเพื่อใช้มัน ทอดอะไรกินอร่อย เพราะว่าเตาแก๊สมันประหยัดกว่าไฟฟ้าเตา แม้ไม่ระวังมันระเบิดตูมไฟฟ้าถ้าไม่วังมันดูดเอา ตายเหมือนกัน เลือกเอา ผมต้องวางถังเตาแก๊สให้มันขนานกับพื้นโลก เพราะกลัวถังแก๊สมันระเบิด คือตัวช่วยระเบิดผมว่า ถ้ามันระเบิดขึ้นมาคือตายสถานเดียว ผมกลัวตายเป็น เหมือนกัน แม้ตอนนี้เป็นเจ้าชายแล้ว วางแก๊สให้ถูกระเบียบ เพื่อจะกินจะใช้ ได้อิ่มอร่อยเหมือนเพื่อมนุษย์อื่น ตามอารมณ์นึก ที่บ้านอานองเดต มิใช่วัง แต่ตอนนี้จะต้องยกเป็นวัง โดยขอให้เจ้าหญิงตั้งให้ เพราะจะทำให้นิยายมันกลมกลืนกันขึ้นมาโดยมาก หลายคนพยายาม ให้ผมเขียนเรื่องคอร์นวอล เทอเรซ แต่ผมตอบว่า ผมไม่สามารถเขียนได้เพราะ อดีตตรงจุดนี้มันดีเกินไป สำหรับผม คือห้ามอธิบายเอาเสียเลย ผมว่าอย่างนั้นและนั่นคือการอธิบายคือจบลงที่ดีที่สุดนั่นเอง เมื่อไม่ไปกล่าวถึงเรื่องนี้อีก การที่จะพรรณนา มันเป็นอุดมคติจริงเหมือนกรีกและโรมัน ในอดีตที่เคยเป็นจักรวรรดิของโลกที่เรารู้ในคุณภาพ แต่สมมุติว่า ผมมีเงินหมื่นล้าน ผมต้องซื้อคฤหาสน์นี้ไว้ เพื่อหายใจแน่นอน ในยามชีวิตเหงาว่าอย่างนั้น ที่นั่นมีแต่นกสวยมีหงส์ทองสีขาวทางแสงทิตย์เช้าสาย ว่ายน้ำไปมาอยู่ไหวๆ กอดจูบกันอย่างหงส์เป็น แบบหงส์ห่านฟ้า แต่ห่านฟ้าที่นี่ไม่กินยุง จะกินก็คงเป็นแต่หญ้าหรือปลาผมมั่นใจ ผมไม่กล้ายืนหรือนั่งมองมันนาน ผมเกรงใจมัน เมื่อหงส์มันลงเล่นน้ำ แล้วเที่ยววนอยู่ในน้ำสระใหญ่หน้าคฤหาสน์ ที่นั่น ขณะที่ผมอยูี่ที่นั่นผมไม่กล้าเข้าใกล้ กลัวตำรวจหวง แต่ตาผมมองได้ มันว่ายน้ำ เป็นและสร้างบรรยายากาศให้สวยและอิ่มเอิบ เรื่องรักกันเป็นคู่ๆ เมื่อมันมาเอาคอชนกันไม่รู้ว่าอารมณ์อะไรของเขา ผมเห็นเป็นรูปดวงใจเกิดขึ้น ที่นั่นดีจริง มีความสุขมากเมื่อพบประสบเห็นมันเข้า มันสวยแบบลีลาหงส์สวยกว่าคนนั่งจูบกันในที่สาธารณะอันดูดดื่ม เสียนี่กระไร ลัทธิไร้เดียงสาของผม ที่ผมยกขึ้นมาเทียบเคียง ผมบรรยายได้แค่นี้ มิใช่โฆษณาแต่เป็นความจริงเหนือจริง มิได้ทับซ้อนประโยชน์หรือปมอะไร ที่ผมสามารถยืนยันได้ ใช่แล้ว มันอลังการที่นั่นมันสะอาด ไม่มีฝุ่นไม่มีเสียงรถวิ่งพลุกพล่าน มีแต่อากาศเย็นสบาย มีต้นไม้ อันนี้เป็นกลางกรุงใจกลางของมหานครลอนดอน ณคอร์นวลเทอเรซ ผมเป็นพระเอกรับทนี้ ต้องแสดงหนังที่นี่ชั่วความ คิดขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ชนิดจริง ผมคงมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ มาใช้อยู่ที่บ้านอานองเต หลังแม่และพ่อตายลง เพื่อพิทักษ์ทรัพย์สินพ่อแม่ ให้งอกเงยและหมดไปด้วยความดีที่ผมคิดทำ ผมไมเรียกบ้านอานองเตว่า วัง เพราะผมคิดว่าง่ายดีสำหรับ การยกฐานะให้เป็นเพียงบ้าน เว้นแต่อารมณ์ชั่ววูบ บางครั้งจะอนุมัติให้คิดให้มันเป็น แต่ที่แน่นอน ตอนนี้เจ้าหญิงจริงผู้แสดงบทไม่ได้อยู่กับผม ไม่ทราบว่าท่านอยูี่ที่ไหน ตอนนี้ ขออภัย มันเป็นเรื่องของชีวะและชีวิตและชีวีนะ แต่ความรักส่งถึงกันตลอดเวลา แบบเพลโตนิคยานยนต์ทำเป็นฉะนั้น เชื่อว่าท่านเจ้าหญิงไปเที่ยวสรวงสวรรค์มิใช่ไปตายแล้ว อีกสักครู่จะกลับยมาแน่นอน หรือว่าอย่างไร หรือว่าท่านถอดผม ออกจากเจ้าชายเสียแล้ว เปล่าถอดผมเชื่อ แต่ตอนนี้ ไมีอะไรตกมาจากเจ้าฟ้าหญิงท่าน คือ คำสั่งไม่ตกมา ผมจึงแสดงเป็นเจ้าขายในฝันต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะสะดุด แต่ผมใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญมนุษย์ และไม่ใช้ราชาศัพท์ ผมเสียภาษีถ้ามีรายได้ ผมรับบำนาญคนแก่จากรัฐ-ถะ เพื่อกินไปวันๆหนึ่ง วันละยี่สิบบาท บวกกับค่าธรรมชาติที่มีอยู่ จากที่พ่อแม่ผมทิ้งไว้ให้ผมก่อนตาย ลง ผมสามารถเป็นคนได้พอสบายกายและใจแบบจิตตั้ง ในปัจจุบันอารมณ์ได้อย่างดีได้ เท่านี้ผมก็พอใจแล้ว ไม่ต้องถึงขนาดมีบัญชีลับเงินสดในธนาคารสวิสอะไรก็พอแล้ว เพียงตอนนี้ที่บ้านอานองเต สำหรับผม พอนอนดูแสงจันทร์ในคืน และดูดดื่มวิตามินดีกับแสงพระอาทิตย์ร้อน ในวัน ไปแบบเบาๆบาง ๆ ชีวิตอิ่มดี อย่างนี้ ผมนอนติ่นสายทุกวันแต่นอนดึกทุกคืน ความจริงที่ผมต้องยอมรับ คิดถึงเรื่องกินป็นเรื่องใหญ่ในวันๆหนึ่งตอนนี้ เรื่องงานเรื่องย่อย เพราะไม่มีแรงจะชักงานมือทั้งหลายเสียแล้ว ประจวบเหมาะกับเบาหวานมา ผมนี้เลิกเลยงานหยุดทำ เพราะทำไปเสียเปล่าหมด สำหรับผมว่า รดน้ำต้นไม้ให้แช่มชื่นก็ดีพอแล้วตอนนี้ ในวันๆหนึ่งที่มีมาและผ่านไป เพื่อให้มาเข้าสู่ปฏิทินชีวิตประจำวันได้ แต่พบว่า ผมขยันกว่าเดิม เมื่อมีเบาหวานมาเป็นเพื่อน คือเลิกใช้แอร์เครื่องทความเย็น งดอะไรที่มันฟุ้งเฟ้อเพราะรู้สึกว่าเบาหวานชอบ ลดเหลือนฟืนไฟตะเกียง ผมเชื่อว่าเบาหวานจะหนีจากผมไปด้วยวิธีนี้ หรือก่อนที่ผมจะเชิญเบาหวานมันออกไปจากตัวผม กล่าวคือ คือขยันคิดขยันฝันขยันปรัชญาขยัน ขยันแสวงหา แปลกหรือไม่ ตอบว่าไม่แปลก เพราะว่า คนที่บำนาญแล้วก็อย่างนี้ทั้งนั้น เพราะมีไม้เท้าเป็นเพื่อนสนิทและซื่อสัตย์สุดๆ คือมือที่สามทำหน้าที่ให้ หาทุกอย่างให้ ผมจึงว่าไปเรื่อย แต่ที่สำคัญคือไม่เปลืองต่อตนเองและผู้อื่น ที่เกิดการข้องแวะกันแบบเต็มทางและครึ่งทาง ตามกระแสลมแรงที่คิดว่ามันกำลังฉุด เชื่อว่าแนวนี้ ผมมีชีวิตไปสู่ที่ดีกว่า ผมว่าอย่างนั้น ผมไม่สามารถวาดรูปได้ตอนนี้ เพราะกลัวพิษสารตะกั่วหรือมิอะไร ที่ผมต้องดมเข้าไปเมื่อมีสมาธิวาด เลยเขียนบันทึกประจำวัน ออกมาในรูปนิยายข้ามคืนชั่วแล่น ของอารมณ์เรื่อยเปือยไปเรื่อย... แบบมีสถานีจอดพักแบบไร้อุบัติเหตุ-กาล เป็นพอ จนกว่าความจริงข้อสุดท้ายคือความตายจะมาถึง นิยายก็คงต้องจบก่อนตายแน่นอน เพราะผมไม่มีเจ้าชายลูกอีกแล้ว เพราะผมขาด ผมขาดฮอร์โมนลูกที่จะสืบทอด มีเหลือแต่อินซูลินเชิงลบเสียแล้ว จึงไม่คิดอยากจะให้มีใครสานต่อ เมื่อจบผมอยากให้ทุกสิ่งจบลง ถ้าจะมีต่อก็ไม่ใช่ผมอีกแล้ว จึงขอให้ป็นผปมอีกผมหนึ่งที่มิใช่ผม ถ้าผมเป็นผีแล้วจะนอนพักผ่อนให้สบายสักหน่อย กลางป่าหญ้าที่เงียบสงัด ถ้าผมเกิดใหม่ค่อยว่ากันต่อไป พบว่า เผ่ากิยองตินได้แปรสภาพ มีทัศนคติไฝ่ต่ำเอาเปรียบฉวยโอกาส ผม ไม่คำนึงนึกถึงนรกสวรรค์ พบว่าเขาตอนนี้ เอาความพอใจปัจจุบันเป็นจุดยืน แต่เผ่าดิบองติคงเดิมคือดีและดี มีจรรยาบรรณ พร้อมในการรองรับมนุษย์และสังคมใหม่ เอาคุณธรรมเป็นจุดยืน เผ่าดิบองจิ และเป็นเทพเจ้าที่ทำให้แสงทิตย์ และจันทร์ทำงานส่องแสงกลางวันและกลางคืน ดีดีที่น่้าอบอุนและเย็นยะเยือกพริ้วหวานตามสติ ของกาลเวลา อันที่จริงโลกเรานี้สมบูรณ์ เมื่อความคิดตามลัทธิยูโทเปีย ที่กำหนดอุดมคติในชนชั้นที่ ที่ผมเข้าใจ ปรัชญายูโทเปียนี้ตามหลักปรัชญาชาวตะวันตกท่านหนึ่ง ที่เคยเรียนกันมา ผมว่าดี ที่่มิใช่ปรัชญาชั่วแล่นของผม เป็นอันว่าตลาดเพื่อการแข่งขันในไหวพริบ เพื่อเป็นคนที่รวยกว่าดีกว่าคนอื่นนั้น ปิดประดูแล้วแล้วเมื่อเข้าระบบลัทธิที่ว่ามานั้น ผมว่า นอกจากรวยดีเพราะสืบทอดและทำมาหากินโดยสุจริตแล้วยรวยดีขึ้นมา โดยปราศจากการขัดขวางและพบกับเทพเจ้าแห่งอุปสรรค และต้านทานต่อแรงซาดิสม์ในสังคมที่อาจมีอยู่ ในกระบวนการทางความคิดของฝ่ายดีและฝ่ายชั่ว ที่แอบแฝงมากับพลังจินตนาการอันร้อนแรงของมนุย์ปัจจุบัน บวกกับความเร็วแสงและเสียงที่มาแรงขนานกัน ส่วนความดีสากล มีสิ่งรองรับและยืนยันผ่านทางตัวยุติธรรมอัน ประกอบด้วยกฏหมายและสิทธิอันชอบธรรมของมนุษย์ใหม่ แม้กระนั้นสงครามกระหายเลือดยังคงมี ต่อไปเพราะเป็นการต่อรองของมนุษย์ ในการลดอาวุธร้ายหรือเพิ่มอาวุธร้ายจนกว่า โลกจะแตกสลาย ดเชื่อว่าอย่างนั้น แต่ที่แน่นอน ไม่มีใครคงอยู่อมตะได้ เหมือนท่อนหินอ่อนที่แกะสลักไว้ แะที่แน่นอนแบบงดอธิบายอีกคือ นอกจากความตายนั้นช่างอมตะจริงที่นำหน้าเพื่อน ไม่ว่าคนดีหรือคนแล้วปฏิเสธไม่ได้ นั่นคือความตายที่จะจากไป และที่ยิ่งกว่าแน่นอนคือ เหลือแต่ความดีเท่านั้นที่อมตะ แม้ว่าเป็นนามธรรม แต่ว่าแม้ว่าถึงกระนั้น ที่ต่้องพูดอีกขึ้นมา เมื่อคิอต่อหรือจะคิดต่างก็คงได้ คือ ความดีของพ่อค้า คือกำไรสูงสุด ซึ่งมิใช่คุณสมบติของความดีสูงสุด ตามปรัชญา จนกว่าเราจะพิสูจน์ให้ได้ว่า เขาทำมาตรฐานไม่เอาเปรียบผู้บริโภค ไม่โกง จริงใจในการซื้อขายที่เที่ยงธรรม นั้นจึง เป็นความดีสากลที่อมตะได้ก็ตาม อย่างไรก็ตาดี ความดีชนิดอมตะนั้น ให้เชื่อไว้เลยว่า มีอยู่จริง คนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าได้ ตัวนี้ แต่เพราคนขาดสติ เขาเผลอไป ความชั่วเข้ามาแข่ง ความดีที่เขากำลังตั้งใจกระทำ หายไปกลับมาเชื่อว่าความดีสูงสุดไม่มีอยู่จริง ถ้าใครสามารถฝ่าฝันอุปสรรคนี้ได้ เขาจะเป็นเทพเจ้าฉบับกระเป่าหิ้วขึ้นมาทันที คือยอมรับว่าความมีอยู่จริงในโลกนี้ นั่น คือเทพเจ้าที่ มันเป็นความดีในตัวมันเอง มิใช่เทพเจ้าที่เกิดขึ้นมาตามธรรมชาติที่ มันควรเป็นและเป็นในตัวเอง ขออภัยใช้สรรพนามมันตรงนี้ สื่อคือเป็นอิงสภาพไร้ตัวตนที่เชื่อถือได้ว่ามีอยู่จริง ที่ยึดติดจึงใช้คำว่า "มัน"ที่มิได้ใช้ราชาศัพท์เพื่อการอธิบายสรรพนามตนนี้ เช่นเทพเจ้าที่ เราเคารพกราบไหว้และเซ่นสรวงกันแอยูในทุกเช้าค่ำ ที่โต๊ะบูชาหรือหิ้งแท่นอันศักดิ์สิทธิ์ ที่รู้กันดี ใครอะไรก็ได้ที่เรากำหนดนับเอา ผมเขื่อว่าอย่างนั้น ก่อนที่ผมจะ เขียนตัวหนังสือไทยสื่อผ่านบล็อกนี้ต่อไป ในฐาานะที่มันเป็น ผมมิได้แสวงหาอะไรที่เป็นรูปธรรมจากการเขียน เพียงแต่ว่า สร้างอาหารทางความคิดให้กับตนเองยามว่าง และสานสนธิต่อ ที่ผู้คนพบที่อาจจะหรือไม่อาจจะ พบบังเอิญเจอกัน โดยบังเอิญ กับใครอื่นที่ไม่ได้นัดหมาย กันเลย ผมสัญญาว่าจะมิให้คนที่พบเจอต้องผิดหวัง ผมไม่ต้องการให้เรื่องเจเจอร์นี้บ้านอานองเตนี้นี้ เป็นนวนิยายและการเขียนหนังสือ เพียงประโลมจิตใจเท่านั้น แต่สื่อมันออกมาด้วยความจตริงใจต่อเพื่อนมนุษย์ ที่รู้จักคิดรู้จักทำและรู้จักใช้ กาลเวลาอาวกาศมิตินี้ให้เป็นประโยชน์ เพื่อความที่้มันจะเป็นนิจนิรันดร์ได้ แต่มาจากจุดยืนเดิม คือการสิบค้นฐานญาติ แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันต้องหักมุมมาเป็นนิยายจนได้ อันนี้ มันเหมือนความตายของคน เป็นเพื่อนรักกันมานานและหายไปเสียนาน แต่เมื่อใกล้จะตายมาพบกันอีกที่เตียงคนไข้ ที่ รพ. เพราะมีอุบัติเหตุเกิด ขึ้นกับฝ่ายหนึ่ง และใกล้จะตาย แต่ต่างฝ่ายยังพูดได้ ทำนองนั้น เรื่องที่ไม่น่าจะเป็นนิยายหรือนิยาม แต่กลับเป็นนิยายหรือนิยามจนได้ สำหรับผม แต่อย่างไรว่าจะเป็นอะไร ตอนนี้ผมเสนอตัวว่า ผมพบตนเองในตนเอง ของตัวเอง และจะปฏิเสธผม และยอมรับว่า ผมในตัวมันเองที่มีอยู่ขึ้นมา เรื่องจึงเป็นนิยายก็ได้ หรือจะไม่เป็นก็ได้ ตามธรรมชาติของนิยายที่แสดงออกมา ทั้งหมด ถ้าคิด กล่าวคือเมื่อ อ่านให้เป็นนิยายก็เป็นนิยาย เมื่ออ่านไม่ให้เป็นนิยาย มันก็ไม่เป็นนิยาย สุดแท้แต่จะคิด อย่างไรก็ตาม ผมจบวิชการเขียน มาจากอังกฤษ สถาบันชั้นเยี่ยมมีชื่อปกปิด ในกรุงลอนดอนในสมัยหนึ่ง ผมเคยอยู่ทีนั้น เมื่อ40...ปีมาแล้วโป้น แม้ห้าสิบปีสี่สิบปีผ่านไปแล้ว ผมยังจำวิธีใช้ปากกาได้ จับปากกาเป็น ผสมสีแห่งวรรณยุกต์และอักขระพอเป็น ที่ไม่ลืมได้ เอาละผมผัดสามช่า ได้คือผัดตัวอักษรไทยให้มันเป็นภาษาสื่อได้ ไม่มีพิษต่อคนอ่านที่เจอกันครึ่งทาง และคาดว่าต้องได้อาหารทางความคิด ว่าอะไรดี อะไรที่อาจจะไม่ค่อนดี ไปจากผม ถ้าบังเอิญมาได้เสพมัน ตอนเราเผลอกัน ในเรื่องนี้ แต่ผมไม่ได้ลำบากทีเรียกว่า ต้องทู่ซี่ภาษาจีนแปต้จิ๋ว ที่จะทำมันขึ้นมา คืออันนี้ผมที่จะเป็นนักฝัน แต่มิใช่ว่าไม่มีสิทธิที่จะฝัน หรือเป็นนักวาดที่ขาดสีน้ำมันคานวาสและภู่กัน อะไรทำนองนั้น กล่าวคือผมมีความพร้อมที่จะฝันหรือจะวาด เอาอย่างนั้นคงจะเหมาะกว่า ตอนนี้เหลือที่ว่า จะทำความดีให้กับอุปกรณ์เหล่านี้ ที่บังเอิญแม่พ่อซื้อไว้ให้ หรือที่ตนเหลืออยู่ จากที่ถูกเผ่ากิยองตินทำลายไป มิใช่ไฝ่สูงเกินศักดิ์ กล่าวคือคือว่า แบบเหมือนสุนัขหมาว่า ต้องการเป็นคน หรือคนต้องการเป็นเทวดาอย่างนั้น ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ในโลกแห่งความเป็นจริงที่มันอยากจะเป็น อะไรขึ้นมา มันเป็นไปไม่ได้ เพราะหมาสุนัข กับคนและเทวดาไม่เหมือนกัน ถ้าทำลยนั้นเขาเรียกว่าบ้า เพราะออกนอกกรอบและนอกขอบเขตที่ธรรมชาติกำหนดเอาไว้ เหมือนเรื่องสร้างเรื่องแบบ ให้เป็นดอกฟ้ากับหมาวัดอะไรอย่างนี้ แต่อันนี้คือดอกฟ้ากับดอกฟ้า หมาวัดกับหมาวัด ลงตัวดีเหมือนกัน ถ้าเลยตรงจุดนี้แสดงว่า อำนาจเกิดจากเทวดบันดาลแน่นอน ซึ่งมีน้อยมาก ไม่มีอะไรอื่น ฝันได้แต่มุมมมองเกิดได้ยาก ตามที่ว่านั้น เหมือนอยากถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง ตัวที่จะออกมาตามคาดคะเน ไม่รู่้ว่าจริงหรือเท็จ แต่มีคนถูกมันโดยบังเอิญ อันนี้ก็มีแต่น้อยมาก อย่างไรก็ตาม ผมมีกาต้มน้ำร้อน มีชาดี มีที่ชงชาเพื่อดื่มกินอย่างดี ในระดับผม ในบรรยากาศที่ดี กลมกล่อมดก้วยภัยดีและภัยร้ยจากเผ่ากิยองตินและดิบองจิจะบันดลให้ มีความภูมิใจ มันได้เลยว่าดี และทุกคนอาจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น ก็ได้ นอกจากฝันเอา เพื่อจะให้ได้ทุกสิ่มา ผมไม่ได้ทะเยอทะเยาน เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะจะเป็นนักเขียนให้กับ ตนเองเลยขอสารภาพ เพราะที่พูดอย่างนี้ออกมา เพราะพว่ามันยาก แต่ว่า ผมมีเวที คือคิดตามที่เรียนรู้และประสบเหมาะสม เหมือนผู้ว่านั้นเมื่อถูกส่งตัวไปรั้งราชการที่ใด เขาหรือท่านต้องมีที่รองรับมีบ้านพักมีจวนผู้ว่า ให้ มีสำนักงานให้ ก่อนที่ท่านจะไปว่าการได้ และมีลูกน้องคอยฟัเชื่องคำสั่ง เมื่อเทียบเคียงแล้วผม มีสิ่งเหล่านี้พร้อม เชื่อว่าอย่างนั้น เพียงมีเวลาสักนิดอารมณ์สักหน่อย นำจิกซอว์ที่กระจัดกระจายอยู่จากวาตภัยลม รวบรวมเก็บ นำมาทำให้เป็นภาพขึ้นมาตาม ที่จิ๊กซอว์เป็นเท่านั้น ถ้าอดทนทำได้ มันจะเกิดงานขึ้นมา มีผลผลิตขึ้นมา ทำให้คนเป็นคนสมบูรณ์ขึ้นมา มีคุณสมบัติขึ้นมาได้ ในระดับหนึ่งได้ไม่มากก็น้อย ความสำเร็จ ผมไม่เคยคำนึง แต่ขอให้ได้ทำ เพื่อฆ่าเวลาก่อนหมดลมปราณ ที่สำคัญ ผมมีบ้านอานองเตรองรับ มีเผ่ากิยองคอยแกล้ง มีเผ่าดิบองจิคอยไม่แกล้ง ผมมีสมาธิพอเพียง ผมมีโต๊ะเขียนหนังสือ สิ่งที่ไม่มีคือเงินและความสำเร็จที่ค้างคาใจอยู่ แต่ที่แน่นอน ผมจะไม่แสวงหาความสำเร็จ ผมจะหาก็ความพอดีเท่านั้นในตนเอง ถ้ามีความสำเร็จเกิดขึ้นในชีวิต ผมถือว่าเป็นผลพลอยได้มากกว่า อย่างอื่น ผมมีปากกา และเวลาที่จะเขียนมัน ทำผัดแบบสามช่่า อักษรไทยออกมาให้มีเดียได้ตีพิมพ์ และสื่อกันฟังอย่างเป็นวรรณคดี วรรณธรรม ชนิดหนึ่งได้ อาจจะไม่ใช้หรือมีรูปแบบรูปแบบ อะไรเลย ที่จะอ้างมารองรับรูปแบบของผม แต่สรุปมันเหมือนการผัดกสามช่า หรือผัดกะเพราะเนื้ออาหารจานด่วน ที่มีม้านั่งได้นั่งหม่ำนั่งกิน แต่คนเรานั้น หลีกไม่ได้ที่จะพบอาหารจานด่วนแบบนี้ในวันหนึ่งของชีวิต เสมอ เพราะมันง่าย และมันสะดวก แทนที่จะอดตายเสียก่อนรอกินแบบเต็มสำรับ มันเป็นากานกินผักสามช่าแบบอาหารรองท้อง ที่แบ่งปันกันได้ดีที่สุดของมนุษย์ อันนี้ผมเทียบเคียงถึงการพบอ่านเจอกันแบบครึ่งทางอย่างนี้ กล่าวคือเหมือน อย่างการกินอาหารฝรั่ง แฮมเบอร์เกอร์นี้ เป็นอาหารจานด่วนของฝรั่งเลยละ แต่ที่จริงอาหารของฝรั่งเขาที่ผมพบ คือ หัวมันต้มบดผสมเนย ไข่ ขนมปังเช็ดถ้วยกิน น้ำซุป เนื้อทอด และอาจจะตามด้วยของหวาน เช่น ยอร์คเชียร์พุดดิ้ง อะไรอย่างนี้ สรุปผมขอเขียนมันต่อไปจนกว่า อารมณ์ของผมจะหมดโดยสิ้นเชิง หรือบล็อกถูกเก็บหรือปิดไป ก็ขออภัย ผมจำได้สมัยอยูหาลัย คอม ..และเนต ..กำลังเฟื่อง ผมไปเปิดแวบบอร์ด คุยสื่อกับเพื่อนร่วมเรียน และสังคมภายนอก สนุกมาก ทีคนติดตามเป็นแสนคนทีเดียว พอนึกชึ้นได้ และผมทิ้งไปนานพอไปเปิดดูอีกครั้ง เวบมาสเตอร์นั้นปิดไปแล้ว ล้มไปแล้วเพราะขาดโฆษณาหรือมิอะไร ไม่ทราบสาเหตุอย่างนี้ เป็นต้น สำหรับผม มันเป็นปรากฏการณ์วิทยา มันเป็นอุบัติเหตุธรรมดา เพราะฉะนั้นอะไรที่ดีและน่าติดตามควร บันทึกเก็บไว้อย่างมั่น กันเนต.... ล้มละลาย เวบ....โดนปิด เพราะขัดกับหลักมีเดียหรือมิอะไรสุดแท้แต่ ที่เขามีเป็นเกิดมี กันตามข่าวที่ทราบ ผมฟังเพลง Music for Stress Relief, Classical Music for Relaxation, Instrumental Music, Mozart, ♫E092 ใช่ว่าผมทำตัวฟังเพลง แต่ที่เรียนมาท่านบอกว่า คนไม่มีดนตรีกาลคือคนป่า สรุปผมจึงอยากฟังเพลง กลัวถูกเขาว่าเป็นป่า จึงฟังเพลง และมันสนุกดี เมื่อฟัง ผปมจึงฟัง โชคดีที่สถานะยังเอื้อต่อ ความอยาก คือไม่มีลิขสิทธ์ในการฟัง และการแะสมควรแก่เหตุที่จะฟังกันได้ ผมระวังเรื่องทรัพย์สินทางปัญญา เพราะว่ามันคือสิทธิของคนที่ต้องเคารพกัน ผมว่าอย่างนั้น การละเมิดคนอื่นไม่ดีเลย ผมว่าอย่างนั้น คือไม่งาม ผมเชื่อว่าผมจึงระวังเอาไว้เท่านี้ คือผมนะว่าไป เอาละวันนี้นัดกับหมอ พบว่าเบาหวานผมเริ่มทำงาน ผมต้องอดอาหารต้องกินยาสาระพัด เบาหวานของผมมันขึ้น รู้จากตรวจเลือด จากข้อสังเกตที่พบคือ ผมเป็นลมง่าย มือชาขาเท้าชา ไม่ทราบสาเหตุ แม้หลับดีฝันดีมาตลอด ตาลายแว่นตาอันเก่าใช้ไม่ได้ ผมเปลี่ยนแว่นใหม่ นั่นคือ 3,000.00บาท จ่ายไปตามระเบียบและประเพณี ผมต้องไปซื้อเครื่องวัดเลือดเบาหวาน เองเจาะเลือดเอง นั่นคือ5,000.00บาท เงินนั้นช่างขายดี เงินมีที่มันมีใช้นั้น มันมาจากงบที่ออมไว้ เผื่อยามไข้ฮะ ในอดีตการออมสุดขีดของผม จึงมีใช้ มิใช่ว่าผมรวย เอาละตอนนี้ มีงานเข้าคิวในสมอง เรียกว่างานเพื่อขีวิต คืองดหวานงดอะไรที่ไม่จำเป็นสื่อเบาหวานมา และที่อดงดไม่ได้อีกหลายอย่าง เพื่อทำให้เบาหวานลดลง และหายไปและตายช้าไป และที่จะไม่เป็นลมง่าย และที่มือจะไม่ชาเมื่อตื่นขึ้นมาจากหลับใหล และสายตาไม่ฟ้ามัวและฟาง ผมพบว่าเพราะเพิ่มงานให้ตนเองมากไป จนลืมระวังเรื่องเบาหวานในตนเองไป เบาหวานสำหรับผม มันเป็นภัยเงียบที่อันตราย ผมส่งการด์อวยพรผีให้มีความสุข กับพ่อแม่บุญธรรมและคนันบถือและเคารพ เพื่อให้ผีท่านสบายกายสบายใจ ตามคตินิยม ผมเป็น ที่คนไม่ชอบเนรคุณ ส่งไปที่อังกฤษวันนี้ เมล์อากาศคือส่งแบบเมล์ของผมนี้ได้ให้บินไป มันมิใข่เท่ห์ในการส่งอย่างนี้ไปเมืองนั้น แต่ผมทำด้วยหัวใจจำเป็น แม้ว่ามันอาจจะทำให้ความหลังของผมมีค่าขึ้น... ตอนจบบทนีผมกำลังฟัง Beethoven - Symphony No. 5 (FULL) และฟัง Beethoven - Symphony No. 3 (FULL) 
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||
