Group Blog All Blog
|
j140ภาค2มีอ้างอิงแทรก j140ภาค2มีอ้างอิงแทรก ผมฟังเพลง The Best of Haydn THE BEST SPANISH GUITAR LOVE SONGS INSTRUMENTAL ROMANTIC RELAXING SENSUAL MUSIC BEST HITS The Best of Pachelbel. 1 Hour of Top Classical Baroque Music. HQ Recording Canon In D Classical Chillout - Pachelbel,Mozart, Beethoven,Debussy,Janacek,Bach,Handel 80's to 90's Greatest Hits - Bossa Nova Cover (Lounge Mix) - Background Music Beautiful Café Bar Music - Vintage Bossa Nova Covers - Bgm リラックス Halie Loren Stages The Best Of Inger Marie Gundersen Femmes du Jazz Les Plus Belles Voix Féminies Gabriela Anders Wanting อ่านนวนิยายต่อ ผมชอบเว้นขึ้นบรรทัดใหม่ เพราะมันเป็นในรูปลำนำทำให้เข้าใจง่าย ติดตามแล้วลื่นตา และลื่นนิ้วผมด้วย เพราะงานนี้เป็นงานจิตอาสาภาคมโนคติ ว่าอย่างนั้น มิใช่ภาคขายของหรือทำเพื่อขาย งานทำเพื่อขายนั้น ครั้งหนึ่งต่อหนึ่งเรื่อง เพื่อนผมคนหนึ่ง สกุลรัตนชัย ลูกขุนนางเป็นท่านพระยาแถวลำปาง เขียนกลอนดีมาก ติดทุกรายการที่ส่ง ครั้งละ ห้าร้อยถึงพันบาท เพียงไม่ถึงสิบบรรทัด อันนี้มันเมื่อห้าสิบปีก่อน ผมมิได้โกหก และตอนนี้ค่าเขียน ที่เขาเรียกว่าเขียนอะไรเพื่อขายนั้น มันคงจะแพงมาก และคุณภาพนั้นเกือบล้นแก้ว ถ้าเป็นเหล้าอย่างดีหนึ่งสัก ที่ไม่ผิดกฏหมายและวัฒนธรรม หมายความกินวันที่เขาห้าม หรือกินของหนภาษีอะไรอย่างนี้ตัวนี้ต้องมีข้อแก้ตัวก่อน กินอร่อย ผมจำได้ลุงคนหนึ่งสายนอกของผมเป็น ด่านจับแอปเปิ้ลเถื่อนมา ไม่รู้เอามาอย่างงัย จากมาเลย์เซีย เขาให้เป็นสิทธิที่ คน จนท พาไปกินได้ ท่านก็พามาฝากยายผม พอฝากยายผมก็คือถึงากเด็กซึ่งเป็นหลายอย่างผม ยายผมล้อแกเล่นว่า แอปเปิ้นหลวงหนีภาษีรึป่าว แกอมยิ้มนั่่นหมายความ ใช่หรือไม่ไม่รถ้ ท่านป้นลูกชายท่านขนนายอำเภอเก่าของพิ้นที่ พกปืนด้ามงามรดกท่านขุน มีลูกชายมาเป็นผัวน้อยชาย ของลูกสาวยายน้องแม่คนที่สองฝ่ายหญิง กับผมรักกันมากเคยติวภาษาไทยชั้นต้นให้ผมก่อนจะให้ตาตีเพราะทำอะไในเรื่องหนังสือที่ครูสอนไม่ได้ น้าหลานท่านคนนี้ท่านเมาหัวทิ่มเบาะ เมื่อพบน้าสาวคนหนึ่งน้องแม่คนที่หนึ่งหญิงนี่นะ น้าสาวผมรักแฟนคนนี้เป็นรสามีคนที่สาองปานจะกลืน ให้กินนอนเที่ยวไม่ต้องทำงาน นั่งโม้รักแขกอย่างเดียว ครับต่อมาหลานท่านขุนผู้นี้ พอแก่ตัวเลี้ยงตะพาบน้ำเป็นชีวิตจิตใจเพราะรักตะพาบน้ำ มากเป็นรสนิยมรูปหล่อ ตัวสูง ผู้ดีเก่าครบเครื่อง ขาดอย่างเดียวเงินหมด กล่าวคือไม่มีเงิน และผมได้วิชากินเหล้าไม่เป็นโรคตับแข็ง ด้วยสูตรจากท่าน "กินหมูสามชั้นหมูเค็มหนึ่งชิ้น" เมื่อกินเหล้าทุกครั้งที่เมาแต่ไม่มาย ผมจำได้และแต่ไม่เคยลอง เพราะทำหมูเค็มไม่เป็น เพราะผมมาเป็นเบาหวานเสียก่อน นั้นหมายความว่าผมคือพระเอกในหนังเรื่องนี้ ผมต้องงดเหล้าและบุหรี่เด็ดขาด ตามคำสั่งศาลหมอแพทย์ที่รักษาผม และเห็นผลทันตาเห็น ถ้าหากผมขัดคำสั่งหมอโดยตามใจตัวเอง คือกินเหล้าสูบบุหรี่ คือตายหรือเริมแสดงอาการหัวใจเต้นกระชากเอาเลยทีเดียว ผมคอเหล้านอก บุหรี่ซิการ์ จนมีใบประกาศนียบัตรจากโรงเตี้ยมหรือโรงไหเหล้าเลยละ ติดมาตอนทำงานนักเขียน และ นสพ ชั้นแรงงาน และกับงานกับฝรั่ง เอาละอานองเตเรื่องแบบนี้ก็มีด้วย ถึงญาติข้ามสายเลือดท่านผู้นี้ คือแต่พอมีลูกสี่คนแล้ว แก่ตัวว่าอย่างงั้น เป็นคนดีเหมือนกับผ้าพับไว้เลยทีเดียว และท่านก็ตายธรรมดาไม่มีโรคอะไร คืออายุขัย ท่านเป็นคนดี จากเหล้าไม่กินบุหรี่ไม่แตะ เออ ผมลืมไปน้องชายแม่ก็มีสองคน ตายเมื่อวัยเดินได้แล้ว คือโตแล้วแต่ไม่ถึงสิบห้าขวบ คือว่าผมลืมถามแม่ไปว่า น้องชายแม่สองคนนี้ ตายเมื่ออายุเท่าไหร่ แต่อันนี้ก็เป็นนิยายประกอบสารคดีอยู่ ไม่ไกลจากความจริงเท่าไหร่ กลับมาที่บ้านอานองตอนสานต่อจาก เรื่องjบทที่แล้ว ญาติคนนั้นที่ฮ่อกงเป็นเพื่อนพ่อ ขื่ออะไรผมลืมจำไม่ได้เป็นภาษาจีน ปกติเขาใช้ภาษาชื่อฝรั่งกัน เช่นกรณีที่ใกล้ชิดฝรั่งเช่นเมืองขึ้นเป็นต้น แต่เขาใช้ชื่อจีนดั้งเดิม มีชื่อแต่ผมไม่พบ ที่อยู่เขาผมทำหายไปแล้ว แต่เขาเป็นคนดี และรักนับถือผมดี เขาอยู่ตึกหลายชั้นแบบคอนโดแบบเอื้ออาทรตึกบ้านไทยเรา จำได้ว่าเขามาส่งผมที่สนามบินและที่่ท่าเรือด้วย ชนิดไหนผมไม่แน่ใจเพราะนานมาก เพราะผมขึ้นรถเมล์ไม่เป็น เพราะที่นั้นภาษาจีนทั้งเพ และมีป้ายอังกฤษอยู่บ้าง ทั้งเพ ผมจึงโชคดีตามเคย และได้เงินค่าขนมกินอีกต่างหาก แต่ผมมาฉุกคิด ในวัยเด็กยังไม่ถึงเบญจเพศคือสิบแปดปีเต็ม ตอนนั้น ผมโกงอายุเพื่อทำงานผมจำได้ว่าใครทำให้ก็ไม่รู้ลืมไปแล้ว แต่โกงอายุเพื่อทำงานฝรั่งได้ ตอนนั้นมันไม่ค่อยผิด เพราะขาดคนและเป็นสมัยสงคราม เมื่ออาที่เป็นเพื่อนพ่อนั้นส่งผมเรียบร้อยกลับไปแล้ว ผมฉุกคิดได้ว่า ยังปัญหายังไม่จบ แม้ว่ากับเพื่อนพ่อคนดังกล่าว ผมไม่เคยติดต่อกันอีกเลย นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ เพราะที่อยู่หายหมดแล้ว มิใช่ว่าผมเนรคุณ คือตอนนั้นผมจำได้ว่า ผมเปลี่ยนใจเป็นเดินทางกลับทางเรือ เพราะผมมาฉุกคิดว่าอาจจะมีปัญหาแน่นอนเมื่อถึงไทย จึงเข้าหาท่านกงสุลใหญ่ไทยดีกว่า เพื่อบอกความจริงทั้งหมด ให้ท่านฟังและ บอกท่านว่าหมดตัวอีกด้วย เพื่อเคลียร์ตนเองถูกตั้งข้อหาสายลับสองหน้าหรือสายลับจำเป็น ผมจะมีก็เขียนหนังสืออ่านสนุกเพื่อเสริมฐานะและวิชาชีพเท่านั้น จากวัตถุดิบ ถ้ารัฐไม่ห้ามหรือมีภัยคุกคาม ผมการเมืองไม่แตะ และอย่าไปแตะ แม่สั่งไว้ ท้ายสุดท่านกงสุลใหญ่ ฝากผมเดินทางมาทางเรือกลับไทย จำได้ว่าเป็นเรือสินค้า ชื่อเรือยี่ห้ออะไรผมไม่ทราบ แต่เรือลำใหญ่ขนาดเดินข้ามทวีปได้เลยละ ผมไม่สนใจชื่อ แต่ที่รู้ผมเดินทางมากับเขาฟรี ผมยังคิดอยู่ในใจเลยว่า เขาจะจับเราโยนทะเลหรือเปล่านะ เพราะใครจะไปรู้ ขนาดรัรัฐมนตรีเขายังมีการหายตัวลึกลับเลย นิยายเรื่องแบบลึกับนี้ผมอ่านเป็นประจำ และชอบและติดเสียด้วย เพราะมันสนุกมาก นักเขียนสร้างพล็อตยอดจริงๆ ที่ผมอ่าน จึงคิดว่าคราวนี้ชีวิตเราจะกลายเป็นนิยาย แห่งความตายของบุรุษนิรนยามอย่างผมรึป่าวหนอ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยหนูด้วย ว่าอย่างนั้นตอนนั้น โชคดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเลี้ยงอาหารอีกด้วย ตอนแรกคิดว่าให้เราตกปลากินเอง เมื่อมากับเขา กี่วันคืนผมจำไม่ได้แล้ว แต่มิใช่วันเดียว และโชคดีผมไม่เมาคลื่น เรือนั้นเดินทะเล มองไม่เห็นฝั่งเลยบางช่วงตอน มันเป็นการเดินเรืองทางทะเลที่ผมจำได้ครั้งแรกในชีวิต เป็นผลให้ผมได้เดินทางเรืออีก อย่างเชื่อมั่นตัวเองขึ้น ในครั้งต่อไป อาทิเช่น เมื่อมาใช้เรือข้ามฟากระหว่าง โดเวอรฺ์และคาเลย์ที่อังกฤษและฝรั่งเศส สมัยที่อุโมงค์ต้ทะเลช่องแคบ ข้ามชาติที่นั้นยังไม่มี และผมเคยโหวต ให้สร้างอุโมงค์ข้ามฟากระหว่างประเทศตะวันตกอีกด้วย เมื่อประชามติที่ถูกเสนอให้เราคัดสรรเกิดขึ้นที่นั่น ผมไม่กลัว และผลจากการเดินทางทะเล จากการเดินทางครั้งนั้น แม้ที่ข้ามฟากจากชุมพรไปเกาะเต่า และข้าฟากจากเกาะสมุยมาฝั่งดอนสักท่าเรือที่สุราษฎร์ธานี ในไทย และผมได้ ใช้เรือข้ามฟากจากฮ่องกงมามาเก๊ ด้วยเรือไฮโดรฟอยล์ เรือเร็วเหนือกระแสน้ำ เป็นครั้งแรกในชีวิต อย่างปลอดภัย ขอตอบแทนบุญคุณทุกท่าน มี่อุดหนุนให้ชีวิตผมได้ผ่อนปรนในวาระนี้ด้วย มาที่ท่านกงสุลใหญ่ ผมตอบแทนพระคุณท่านที่ ฝากเรือมาไทยฟรี ท่านด้วยพระที่สร้อยคอผมแขวนหนึ่งองค์ เพราะให้อะไรท่านก็ไม่เอา ในการนี้เพื่อรักษาหน้าเพื่อนนักหนังสือพิมพ์ ตามสถาบันวิชาชีพที่หนังสือเดินทางผมแสดงอยู่ ที่ผมถือหนังสือเดินทางนักหนังสือพิมพ์ ผมปกปิดชื่อท่านกงสุลใหญ่ท่านี้แม้ผมจำชื่อท่านได้ เพาะท่านเป็นถึงลูกอดีตรัฐมตรี และผมก็ไม่ต้องออกสำนวนว่า ตอนเข้าจีนคราวนี้เพื่อเยี่ยมปู่ ว่า "เข็ดจริงๆให้ดิ้นตาย" เหมือนสำนวนนักเขียน ท่านผู้หนึ่งที่ชื่อว่า https://www.facebook.com/media/set/?set=a.549161595143876.1073741847...3 พ.ต.ต.ประชา พูนวิวัฒน์ ผู้มีชีวิตดุจนิยายไม่รู้จบ และนักเขียนเจ้าของฉายา "บรรทัดละ 8 บาทอ้างอิงจากhttps://www.google.co.th/search?newwindow=1&ei=MmL8WfSZL4vgvASsjJzgAQ&q=พตต+ประชา+พูนวิวัฒน์&oq พตต. ประชา พูนวิวัฒน์ ลูกชายอดีตท่านรัฐมนตรีถ้าผมจำไม่ผิด ในการสารภาพว่าอะไรเป็นอะไร ในการเดินทางมาจากเขตอันตรายครั้งนี้ ผมคิดว่า เราอาจะมีเส้นใญ่พรรคพวกดี แบกอัพเรารึรัยก็ตาม แต่ถ้ามีปัญหากฏหมายเข้าไปจีน เรื่องนี้ขึ้นเพราะตอนนั้นคนไทยเขาห้ามเข้าไป ถ้าพบโทษในไทย เพราะเขาไม่ไว้หน้าไม่ผ่อนปรนให้ผมละก็ เสร็จแน่นอนเรา ผมคิอยู่ในใจ ใคร ๆก็ช่วยไม่ได้นอกจากตนเอง แต่กระนั้น แม้จะผ่านมาได้ มันไม่าเหมาะและไม่ดี อยู่ดี ผมคิด แม้ปู่ที่เราไปเบี่ยมก็ช่วยไม่ได้ พ่อเราซึ่งเป็นคนจีนในไทยก็ช่วยไม่ได้ แม่รึก็เช่นกันแม้แม่จะรักเรามาก ผมชักปอดแหก กลัวไปเสียหมด และหลังเป็นองค์ปาฐกรับเชิญที่ไลออนย์สาขานครหลวง เสร็จหลังมี่ช่าวหน้าหนังสือพิมพ์อีกด้วย เชื้อพระวงศ์ชั้นสูงพระองค์หนึ่งได้ฟังเรื่องที่ผมเล่า (ขออนุญาตปกปิดไม่เปิดเผยพระนามของพระองค์ท่าน) ไปเยี่ยมปู่ที่เมืองจีน ท่านถามผมว่าอย่างติดตลก ว่าในเมืองจีนมีโสเภณีหรือไม่ ผมเงียบเพราะไม่ทราบได้แต่อมยิ้มตอบ เพราะผมไม่รู้ว่าจะตอบอย่างัยดี และผมพูดราชาศัพท์ไม่ค่อยเป็น และคืนนั้นผมจึงตีตั่วไปอังกฤษ เพราะที่อังกฤษมีเจ้านายเก่าผมคนหนึ่งที่ผมเคยทำงานด้วยที่สีลม อยู่ที่นั้น และคืนนั้น ผมมีนายตำรวจยศนายพันตำรวจเอกพิเศษท่านผู้หนึ่ง พร้อมนายตำรวจติดตามสองนาย รู้จักกันที่งานไลออนส์สากล มาให้ของขวัญองค์ปาฐก และให้เกียนติส่งผมขึ้นสนามบินที่ดอนเมือง อ้างซ้ำจากhttps://oknation.nationtv.tv/blog/Lions/2007/12/29/entry-1  เมลวิน โจนส์ (Melvin Jones)เริ่มต้นก่อตั้ง 8-10 ตุลาคม 2460 (1917) คิดว่าโดนจับแล้ว กลัวใจแทบขาด แต่ผมไม่หนีผมชอบต่อสู่้ความจริง หากการโดนจับ ในช้หาอะไรเกิดขึ้น เรามีสิทธิอุทธรณ์ได้แม้จะมีปัญหาอย่างไร ที่เราเรียนมาเนาะ เพราะกฎหมายคนสร้างมีไว้ปกครองคนให้ทำความดี มิใช่มีกฏหมายไว้ให้คนทำ ความชั่ว เพราะฉะนั้น อย่าหนีความจริง ผมคิดอยู่ในใจ ว่าอย่างนั้น ผมคิดว่าไปเยี่ยมปู่แล้วกลับมาติดคุกอันนี้ไม่สนุกแน่ ผมคิดอย่างนั้น ถ้าคิดอย่างนั้นแล้วทำไมทำ ผมตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน พอดีคืนนั้นที่โรงแรมที่ฮ่องกง ฝนตกหนัก อ้างอิงจาก https://th.wikipedia.org/wiki/วายเอ็มซีเอ
วายเอ็มซีเอ (อังกฤษ: YMCA ย่อมาจาก Young Men's Christian Association) เป็นองค์กรเอกชน ของชาวคริสเตียนที่ทำหน้าที่บริการสังคม วายเอ็มซีเอมี ใน 122 ประเทศทั่วโลก ในแต่ละประเทศ วายเอ็มซีเอจะมีการดำเนินงานแตกต่างกัน และมีเป้าหมายที่แตกต่างกัน ในทวีปอเมริกาเหนือ วายเอ็มซีเอบริการสังคมโดยการจัดสรร สาธารณูปการด้านกีฬา การเลี้ยงเด็ก การตั้งแคมป์ ที่พักสำหรับเยาวชน ผมจึงคิดมาก คิดถึงบ้าน ตอนนี้เรามาไกลบ้าน ความคิดที่สองตามมา ว่า แต่บ้านเรามีหลายแห่ง คำตอยต่อมาคือ เราเป็นคนจีน แซ่แต้ ผมมีแซ่ตามพ่อ แต่เราเป็นไทย อ้างอิงhttps://th.wikipedia.org/wiki/สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี
ภาพและเนื้อเรื่องบางตอน ตามสนธิสญญา ที่รับมา โดยเอื้อเฟื้อจาก วิกิพีเดียตามสื่อมีเดีย สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี หรือ สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช หรือ สมเด็จพระเอกาทศรุทรอิศวร[3](จีน: 鄭昭; พินอิน: Zhèng Zhāo; แต้จิ๋ว: Dênchao; 17 เมษายน พ.ศ. 2277 6 เมษายน พ.ศ. 2325) มีพระนามเดิมว่า สิน พระราชบิดาเป็นชาวจีนแต้จิ๋ว ได้สมรสกับหญิงไทยชื่อ นกเอี้ยง (ภายหลังเป็นกรมพระเทพามาตย์) สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีทรงปราบดาภิเษกขึ้นทรงราชย์เป็นพระมหากษัตริย์กรุงศรีอยุธยาในทางพิธีการ[4]เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2310 ทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์เดียวในสมัยอาณาจักรธนบุรี ขณะพระชนมายุได้ 34 พรรษา พระองค์เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2325 เมื่อมีพระชนมายุได้ 48 พรรษา ทรงครองราชย์นานถึง 15 ปี พระราชโอรส-พระราชธิดา รวมทั้งสิ้น 30 พระองค์[5] พระราชกรณียกิจที่สำคัญในรัชสมัยของพระองค์ คือ การกอบกู้เอกราชจากพม่าภายหลังการเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง โดยขับไล่ทหารพม่าออกจากราชอาณาจักรจนหมดสิ้น และยังทรงทำสงครามตลอดรัชสมัยเพื่อรวบรวมแผ่นดินซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของขุนศึกก๊กต่าง ๆ ให้เป็นปึกแผ่น เช่นเดียวกับขยายพระราชอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวาง นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงมุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูประเทศในด้านต่าง ๆ ให้กลับคืนสู่สภาวะปกติหลังสงคราม ทรงส่งเสริมทางด้านเศรษฐกิจ ศาสนา ศิลปวัฒนธรรม วรรณกรรม และการศึกษา เนื่องจากพระมหากรุณาธิคุณที่มีต่อแผ่นดินไทย รัฐบาลจึงได้ประกาศให้วันที่ 28 ธันวาคมของทุกปีเป็น "วันสมเด็จพระเจ้าตากสิน" และยังทรงได้รับสมัญญานามมหาราช พ่อบอกว่า และพ่อยืนยันและตอนนี้พ่อผมตายไปแล้ว นอนลงในโลงหัวหมูที่ผมซื้อให้ ด้วยเงินมรดกของพ่อเอง ท่านตายไปแล้ว แม้มีปัญหาปมคาใยังไม่ยุติและจบสิ้นสักทีก็ตาม "แต่อ้วง"พระองค์ท่านสืบเชื้อสายมาจากจีน เจ้าพระองค์นี้ท่าน เคยปกครองเมืองไทย ที่คนไทยรู้จักกันในนามพระเจ้ากรุงธนฯ คำว่าเจ้าอยู่เหนือการเมือง อันนี้ผมจะใช้ได้มั้ย เอาบารมีพระองค์ท่าน เพราะคนจีนถือแซ่เดียวกันนั้นสำคัญไฉน ผมตอบเองว่าไม่รู้ แต่ลองดูแม้ว่าผมจะไม่ไปอ้างอิงอะไรจากไหน ว่าเนื่าอง้เจ้าหรือสามัญชนเกี่ยงวข้องอย่างไรกับผม แต่ตอนนี้ผมเอสวตัวเองเป็นสำคัญ คือขอคณพระคุ้มมครองว่าอย่างนั้น โดยเฉพาะ"แต้อ้วง" ขอให้ช่วยลูกด้วย ผมจึงตัดสินใจทันที "เมืองจีนเพียงสองก้าวก็ถึงคือบ้านเราเช่นกัน" ลองเดินไปปรึกษา สนง. ท่องเที่ยวจีนดู ที่ข้าง โรงแรมที่เราพักดู มันเป็นโรงแรม วาย เอม ซี เอ ที่พักคืนที่สองในฮ่องกง ส่วนตอนคืนทีหนึ่งผมพัก โรงแรมมิรามาฮ่องกงอะไรเนี่ยผมจำไม่ชัด เลขาผมจองให้ตอนนั้น เป็นโรงแรมชั้นหนึ่งผมจำได้อย่ฝั่งเกาลูน ว่าอย่างั้น ผลปรากฏว่า ผมมีสิทธิเข้าจีนได้ แต่ตอนนั้น สนง ท่องเที่ยวจีน ห้ามใช้หนังสือเดินทางไทย และตอนกลับฮ่องกงจะต้องมีวีซ่าอยู่ในฮ่องกงไม่หมดอายุ ผมไตร่ตรองดูแล้ว น่าลองดู เลยตัดสินใจเข้าจีน ไปเยี่ยมปู่ แต่ผมพบว่า ขอแนะนำว่า ถ้าใครอื่นมีปัญหาหัวข้ออย่างนี้ตั้งแต่บัดนี้ไป ถ้ามีปัญหาอย่างนี้อีก คนอื่นอย่าเอาตัวอย่างเหมือนผม เพราะผมมีคนเดียวในโลก และกำพร้าเทียม เพราะอันนี้เดี่ยวนี้ ถ้าคิดอย่างนี้ คือว่าเรื่องของผม มันสมหวังก็จริงอยู่ แต่เสี่ยงและอันตราย เพราะในยุคไอทีนี้ เขารู้เรารู้เขาจริงๆ จะอะไรอย่างไร ยอมตามที่กฏหมายกำหนดดีกว่า สบายใจกว่ากันเยอะเลย อุดมการณ์แม้กินไม่ได้ แต่มันก็คือขนมถ้วยหนึ่งอิ่ม เพียงมื้อเดียว ผมคิดว่าถ้าจะกินอดมการณ์ เมื่อคิดถึงอุมดมการณ์ แต่ถ้าขาดเสรีภาพเมื่อไหร่ อุดมการณ์อันเลอเลิศที่มีอยู่ในใจเรา กระเด็นหายหมด ผมว่าอย่างนั้นนะ ในสมัยนี้ แลสมัยนี้มันไม่เหมือนสมัยก่อน ที่ผมนี้เข้าจีนไปเยี่ยมปู่ ขณะที่ตอนนั้นเป็นเขตหวงห้ามที่เรียกว่าจีนคือประเทศม่านเหล็ก สรุปนี่เป็นนิยายเชิงสารคดีเรื่องท่องเที่ยวไปกับ นวนิยายแห่งบ้านอานองเต ผมเหนื่อยเล่าขอพักสักนิดนึง ละครแห่งชีวิตของคนคนหนึ่ง ในนามของบ้านอานองเต เอาอย่างงั้นก็แล้วกัน หมดเรื่อง เผ่ากิยองตินพยายามสะกดจิตผม ด้วยมายามนต์หมอผี ให้ผมตกสู่ที่ต่ำอยู่ร่ำไป แต่ตรงกันข้าม "เผ่าดิบองจิ" พยายามจะตักผมจากน้ำเน่าขึ้นมาจากน้ำเน่า ที่เผ่ากิยองตินอแกล้ง และเช็ดหน้าผมด้วยน้ำเย็น และเขาเผ่าดิบองจิ เขาจะให้ผม และพยายามจะนำผมมาวางไว้ในที่สูง ที่ลมจะพัดได้ถึง เพื่อผมจะได้สบาย ผมรู้สึกอย่างนั้น แต่นี้ผมคือ แต่ที่จริง พระเอกของเรื่องบ้านอานองเตที่กำลังใกล้จะตาย ไม่ถูกฆ่าถูกอุ้มหรือโดนยิงตายเพราะพลาดอะไรสักอย่าง มีคนปองร้อยเพื่อผลประโยชน์ และปัญหาสาระพัดที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ พร้อมมรดก เพื่อกินใช้หนึ่งก้อนเป็นสัจธรรม หรืออสรพิษหรือมาเลเรียยุงและอีกร้อยแปดอย่างพิสดารเป็นปม หรือเบาหวานโรคร้ายมะเร็ง กำลังจะเขมือบผมอยู่ตลอดเวลา ผมตอนนี้ เหมือนจระเข้านอนอ้าปากให้หนอนชอนไชตามไรฟัน เล่นอย่างสนุก และนอนอ้าปากปล่อยให้คนเดินชม ไปมาอยู่ที่สวนสัตว์อะไรอย่างนั้นนะเธอ และจระเข้ตัวนั้น มันไม่ได้กินเหยื่ออะไร สักคำที่คนชมคิดว่าจะมี นอกจากอาหารจาก จนท. สวนสัตว์ เขาจะมาป้อนตามกาลเวลาที่ผ่านไปในวันเท่านั้นนะเธอ ผมเน้น ผมบอกแฟนผม กระซิบข้างหูเธออย่างใกล้ๆ ในนวนิยายที่ผมกำลังเขียน
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||||||||||||||||||
