jjy1003ผมกำลังฟังเพลง
ชองบาคช์
เอื้อนไปเห็นภาพวาดประกอบ
ทำให้ผมนึกถึงปารีของฝรั่งเศสขึ้นมาทันที
เทพแม่จับมือผมเขียนหนังสือ
หลังจากมื้อเช้าที่แม่ให้มา
ได้อิ่มลง
ผมเห็นภาพ
ภาพนั้นเป็นภาพผลไม้สองลูกสามลูก
ผลไม้เหล่านั้นกว่า
จะมาถึงปากคนปารีสนั้น
ยากมาก
มันจึงแพง
หากินก็ยาก
หาซื้อก็ยาก
สำหรับเพื่อนศิลชาวปารีสคนหนึ่งของผม
ผมได้นอนกับเขา
อย่างปกติ
เขาพูดให้ผมฟังว่า
เขาวาดรูป
ในห้อนอนของเขาเสื่อผืนหมอนใบโดยสภาพ
เป็นห้องเช่ากลางกรุงปารีส
ผนนอนหลับ
กลิ่นนำมันวาดภาพวิ่งเข้าหู
และสายเลือดของผม
ผมชอบดมมันเพราะทำให้ผม
คิดถึงนำมันทาแดดตอนไปอาบแดแที่เอกซองปรูวองส์
และเซนต์โทพาสที่ทางนอกเมืองปารีส
ภาพวาดผลไม้ผมชอบดู
แต่ไม่ชอบวาด
เพราะผมเคยวาดตอนเรียนหุ่นิ่งจนเกือบเบื่อ
เส้นมันตัดกันผมชอบ
เพราะสีเงาดำจะได้เพิ่มขึ้น
และทำงานมากขึ้น
ขายดีขึ้น
ผมชอบให้มีเส้นตัดกันมากเพราะมันต้องใช้เงา
เงาคือสิ่งท่ผมตั้งใจจะทำ
สิ่งทับซ้อน
ทำให้มันเกิดภาพที่ผมชอบ
และผมดูมันไม่เบื่อ
เมื่อพบภาพวาดหุ่นนิ่ง
ที่ไหนก็ตาม
แต่ตนเองไม่วาดเอง
มันไม่มีอะไร
นอกจากคานวาสและสี
และนำมัน
และภู่กัน
ความคิดมือมากระทบกัน
และเกิดเป็นเส้นและแนวทาง
เกิดเป็นภาพสีสันขึ้นมา
และชอบมันและไม่ลบออก
แล้วนำมาแขวนไว้ที่ข้างฝาดูเองในห้องนอน
ผมชอบและเบื่อและชอบ
แต่ผมก็ดีแต่พูด
ไม่ค่อยได้ทำ
เพราะผมใช้ความคิดทำความคิดวาดความคิดเก็บกดเอา
ไว้เป็นนามธรรมยกกำลังสอง
คือผมคิดแล้วแอบเก็บไว้ดูเอง
ในสมอง
คนอื่นดูไม่ได้
เนื่องจาก
ตามความจริงแล้วผมไม่มีเวลาพอ
มีคนไม่ทราบว่าโชคดีหรือร้ายหลายคน
เอาภาพของผม
ที่วาดแล้ว
เอาไปตะวันตก
เขาไม่ได้ขฉโโมยผมไปแต่เขาซื้อผมไปโดยบังเอิญ
บางชิ้นมันตกไปสู่ตลาด
ผมชอบเงาชอบเส้น
ชอบสีดำที่เป็นเงา
ผมชอบมันจริงๆ
ก่อนวาระที่ผมจะได้เจอญาติผมที่เมืองจีนอีกครั้ง
โดยเทพพ่อต้องจูงมือผมไปด้วย
พร้อมไม้เท้า
คิดว่าอย่างนั้น
เสียงเพลงของบาชค์ตอนหนึ่งจบลง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
