Group Blog All Blog
|
j3 จึงจืออยาง พยายามใช้บลอกให้เป็น ผมเหนื่อยกับการใช้มัน อาจจะเป็นเพราะความพร้อม รู้สึกว่าในรั้วมหาวิทยาลัยนั้นดีกว่าผมอยากรายงานว่า เมื่อเริ่ทมเรียนหนังสือในมหาวิทยาลัยปิด ผมเรื่มใช้ โปรแกรมไพล์ของสหรับ รหัส เพื่อทำงานส่งคือและสอบ ผมเริ่มเป็นคอม เริ่มที่ในมหาวิทยาลัยปิด สนุกมาก มันเหมือนได้เล่นเกมส์บางอย่าง เพราะตอนเด็กผมเหงา ขาดความอบอ่น ไม่ได้เล่นสิ่งเหล่านี้ จะเล่นคือทราย หมา แมว เท่านั้น นอกนั้นไปเล่นโดนตี ต่อมาเมื่อสวรรค์พามาเอาอย่างนี้แล้วกัน ผมเริ่มเล่นคอมแก้คอมเป็นคอม จาก วินโดว์ 95หรืออะไร ต่อมา 200 ต่อมา 2700 ...จนเรียนจบ ผมเล่นคอมได้สนุกเมื่ออยู่ห้องคอม ครูแนะให้ไปพานทิพ หรือที่คอมมีเพื่อเรียนรู้ ผมเชื่อและทำตามจึงซื้อของสนุกมาก มีซื้อมาก ไม่มีไม่ซื้อ ผมสารภาพเลยนะว่า ผมเคนเรียนนักเขียน จบนักเขียนจากสถาบันมีชื่อ และงานที่ทำเคยเขียน เคยมีผลงาน และสนิทกับนักเขียนใหญ่ แต่ผมลืมหมดแล้ว ว่าผมทำอะไรไปบ้าง จะเหลือก็ความทรงจำและเป็นสมาชิกสมาคม แต่ผมามาที่นี้มิได้มาเขียนหนังสือขายผ่านเนต เพราะตลาดมันไม่มีเลย แต่ว่า ผมมาที่นี้ เพื่อใช้ชีวิตยามชราภาพ ให้ดีที่สุด คือทำะไรบ้างที่คนมีมือควรทำ สิ่งที่ผมจะทำคือผมมีปัญหาเชิงลบ ในเรื่องครอบครัว จึงมีประเด็นดังต่อไปนี้ เพราะไม่มีเวลามาเพื่อพรรณา เพราะมากไปอาจโดนลบ เพราะเาเก็บข้อมูลไม่ได้เท่านั้น มิใช้ปัญหากฎหมายหรืออิ่นใดเลยเท่าที่ทราบ การตีโพยตีพายมิใช่สิ่งดี ประเด็นคือเอาครงนี้ก่อน ประเด็นนะครับส่วนของพรรณาค่อยนำมาเชื่อมโยงเอาทีหลัง คนเราต้องรับผิดชอบ ผมครับในฐานะที่เป็นมนุษย์เรียนจบปริญญานี้ ต้องมีคุณธรรม life is virtue 1 ผมพบว่าคนจีนศพไร้ญสติเขาจะรวมเผาทิ้ง เมื่อวันเวลามาถึง พ่อแม่ไม่ไร้ญาติ แต่เสมือนไร้ญาติ เพราะ มีลูกคนเดียวและขาดการติต่ออย่างปกติยิ่ง ผมเชื่อว่า คนที่ดูแลสุสานให้หลังผมเสียชีวิตแล้วไม่มี และต่อไปในภายภาคหน้า จะมีปัญหาแน่นอน ผมต้องทำอย่างไรสักอย่างให้ท่านได้อมตะ คือมีคนดูและตลอดกาลก่อนผมตาย ส่วนผมไม่มีปัญหา ขอให้พ่อแม่ท่านดีก็แล้วกัน เพราะเงื่อนไขนี้เป็นเรื่องบุพการี ผมจึงมีแผนงานว่า ถ้าเงินเหลือทำเป็นมูลนิธิหรือนิธิเอาดอกผลคอยดูแลสุสานท่าน เหตุผลข้อนี้ กล่าวคือผมพบว่าที่ดินที่สุสานตาพ่อฝ่ายแม่ติดอยู่กับเขา ติกที่ส่วนบุคคลของญาติผู้หนึ่งซึ่งมีคติเป็นลบเช่นกัน ผมใช้นิยามความผิดพลาดเรื่องโกงเรื่องเบี้ยว ปัญหาร้อยแปด ว่าเป็นลบ เพราะใช้ส่วนแรกไม่สุภาพขออภัย ถ้าใช้ไปบ้างแล้ว เพะาะผมไม่พูดเรื่องอะไำรที่ติดพันเชิงลบในอดีตของพ่อแม่และผมที่มีอยู่ เพราะใช้ใช้กฏแห่งการกระทำคือกรรมเป็นตัวกำหนดตัดสินให้ เพราะคนเรามีภพมีชาติอีกนานแสนนาน ผมพยายามเขียนให้หน้าคล้ายลำนำเพราะฉะนั้นพี่ติ่งจะได้พักสา่ยตาได้ ไม่รีู้ว่าเปลืองหน้าบล็กของเขารึป่าว เอาละ ศพสุสานที่มีปัญหา เขาจะพาไปทิ้งทะเลหมด จบกัน ใครรับผิดชอบ เพราะญาติเหล่านั้นเขาหมดตัวเขาก็จบเท่านี้หรือให้ผมมาดูแล ผมก็เช่นกันต้องดูแลตนเอง เพราะสมัยนี้ และอีกต่อไปทุกอย่างถูกกำหนดด้วยระบบของเงินตรา เพราะสิ่งที่ดี คือเราต้องนำสุสานนี้ถ่ายทอดไปสู่อมตะและไม่มีปัญฐหากับคนอื่นอีกในภายหลังจะเผาเก็บกระดูกไว้ที่ใต้พระพุทธรูปตามวัดหรืออะไรสักอย่าง สุดแท้ทางออกมีทำได้ทำไปเมื่อเราทำไหว ถือว่ามีบุพการรียังมีทางออกอีกมากเพราะทุกอย่างปัจจุบันมันมี อี ยกกำลังเอ็นได้ ผมพิมพ์สองนิ้วจิ้ม พอพิมพ์ไปมีอะไรเสมอมาเตีอนว่าไวรัสว่ามิอะไรมากมายน่ารำคาญ แต่ก็ต้องทนได้ คอมนั้นไม่มีคุณภาพ สุขภาพผมนั้นอ่อนแอ แต่ผมไม่รับความช่วยเหลือนะครับ นั่นถือว่าเสียเกียรติ ที่เรามีทางทำได้ทำไป ปล่อยให้ผู้ที่ด้อยโอกาสได้รับจะดีกว่าก็ตราบใดที่สื่อกันได้ ก็สื่อกันต่อไป เมื่อจบคือจบกฏนี้ตายตัว อนึ่งตอนทีี่ผมพูดถึงเข้เาคริสต์แองลิกันในเมื่อผมไปที่อังกฤษอันนี้ ผมสมัครใจนะครับมิได้ถูกบังคับอย่างใดเลย ต่อไปเนรื่องอะไรอีก เอาละละเมื่เขียนไปพรำ่ไปเหมืออาวุธปืนที่ยิงแสวงหาวิอถีของทหาร ผมหิวข้าว ผมตัวคนเดียวต้อง หุงข้าวกินขนมปังปิ้งทาเนย และแยม เหนื่อยครับ ด้วยเหตุนี้เอง นักเขียนจึงมีน้อยมากในโลก แต่นี่ผมไม่ได้เขียนหนังสือขายนะครับนักเจัียนไม่ยากที่ผมเรียนมา ใช้หลักกีัย์มองปาซา่ตร์ยังไงชาวฝรั่งเศสเขียน มีเรทื่องราวที่มีสโลแกน แล้วถ้าได้ตามนี้ งานเขียนของท่านจะขึ้นแท่านทันที ส่วนดังหรือดับอีกเรื่องหนึ่ง แต่ผมไม่ได้เขียนหนังสือนี้เพื่อขายผมกำลังมองหาข้อยุติว่า กอนตายผมจะทำอะไรให้พ่อและแม่ผีื่านมีความสุข เพราะอน่างไรเสีย มนุษย์รุ่นต่อไปยังมีอยู่อีก ที่จะพูดถึงอดีตที่มีต่อปัจจุบันของเรา และที่ปะัจจุบันที่มีต่ออดีตของเรา ลมันเหมือนการดีดกีร์ตาร์ชข้างถนนและมีคนให้เงินเขาใช้เพื่อยังชีพไปหนึ่งมื้อ ถ้าเขาผู้ดีดกีร์ตาร์หวังต่อผลเขาจะได้น้อย แต่ไม่หวังต่อผลเขาจะได้มาก เพราะเมื่อความอยากได้เกิดขึ้นในสมองของเขาเพลงจากเสียงดีีดมันไม่บริสุทธ์ ใครฟังแล้วหมดศรัทธาจบครับ 2.ประเด็ฯเด็นต่อไป ผมให้นิยามว่า ผมจะย้ายสุสานพ่อแม่ไปไว้ที่ผมอยู่อาศัย หรือเผาเอาแต่กระดูกเก็บไว้บูชาดี หรือว่าปล่อยทิ้่งไว้อย่างนั้นไปบ้างไม่ไปบ้างเพื่อดูแลเพราะตนเองต้องประหยัด จริงอยู่เงินที่ท่านทิ้งไว้ให้พอเพียงสำหรับการรักษาตนเองเท่านั้น และการเชื่อคนอื่นฝากเขาไว้ เมื่อเขาตายลงในคนที่เราฝากก็มีปัญหาอยู่ดี สังคมมีมูลนิธิตัวนี้ดี อยู่ในความคิด เอาละนี้คือปัญหาจะขนย้ายท่านไปไว้กับศพสุสานญาติที่เมิืองจีนหรือนั่นแพงมาก และในเมื่อญาติของวเราเป็ฯลบกันหมดแล้วอะไรคือความดีสูงสุดที่เราพึงกระทำ สิ่งนีัั้นคือจึงจืออยางแสวงหาเราต้องรับผิดชิบตนเองเองนั่นแหละต้องคิดเองทำเอง ไม่มีใครเลยเป็นที่พึงได้นอกจากตนเอง เขาผู้อื่นรเป็นเพียงข้อคืิดให้เราตัดสินใจเลือกเท่านั้น ผมเห็นคนตายจำนวนมากในสงครามในหลายรูปแบบ ผมคิดแล้วอนิจจาเพื่อนมนุษย์เพราะการีเมืองศาสนา สงคราม เขาตายกัน และเป็นผี เหลบือแต่ประวัติศาสตร์และตัวหนังสือและความหลังให้คนรุ่นหลังที่จะได้เรียนรู้ ผมคิดว่า การทะเยอทะยานของมนุษย์เป็นหนทางแห่งความตายและหายนะและสงคราม เช่นการลี้ภัยพวกเขาต้องลำบากมาก ที่จริงน่าจะเลือกไม่ลี้ภัยรักบ้านเกิดเมืองเชื่อฟังผู้ปกครอง จนกว่าจะตายแล้วเกิดให่ในชาติต่ิิอไปค่อยว่ากันใหม่ เพราะการเสี่ยงเพื่อให้ความทะเยอทะยานตนเองชนะได้นั่นน่ากลัว แต่ก็นั่นหละคนเราอารมณ์ไม่เหมือนกัน ติดหัวข้อทางเลือกใหม่คือสิทธิเสรีภาพ เมื่อเป็นเช่นนั้นสงครามนั่นไม่มี สิทธิ และต่างหากที่เป็นตัวกำหนด ให้คนอยากจะอยู่หรืออยากจะไปเพื่อใช้สิทธิ จริงการถูกเขาข่มเห็งและรังแก มันจะเกิดเสียงร้องให้เสียงดิ้นรนตามมา เกิดโลกเสรีภาพขึ้นมา อะไรมากมายเหล่้านี้ เป็นเหตุใหห้เกิดการลี้ภัย การดิ้รนต่อสู้สู่ทางเลือกใหม่ แต่ถ้าเขาไม่ตัดสินใจเลือกอะไ แต่เป็นคนเชื่อฟังผู้ปกครองทุอย่างก็ลงตัวรอวันผู้ปกครองตายไปแล้ว เขาจึงเลือกทางใหม่ของชีวิตและปรัชญาความเจ็บปวดก็จะไม่มีขึ้น เอาละ ความต้องการตัณหา กมารมณ์ เป็นตัวกำหนดให้คนนั้นได้เป็ฯไป คนเรานั้นแค่ตาย เมื่อตายแล้วจบกัน เป็นคนชั้นเดียวคือชั้นแห่งความตาย มีแค่้นั้นมนุษย์ เมื่อหายใจมีชีวิตอยู่เท่านั้นคนจึงมีชั้นวรรณะ ผมเขียนไปกลัวถูกลบหกรือหน้าไม่พอที่เวบ แต่ที่ผมทำอย่างนี้มิใช่จะคิดเขียนหนังสือเพื่อขายได้เงวินสนองความอยากของตนเอง แต่ที่เขียนนี้เป็นอาวุธของผมเพื่อใช้อย่างที่หหารยิงปืนเพื่อแสวงหาวิถีทำนอองนั้นคือเพื่อหาข้อยุติให้กับสุสานและพ่อแม่ของตนเองและตนเอง เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับคนอื่อีกหลังจากที่ผมตายไปแล้ว หรือหลังโลกสลาย เพียงเท่านั้นแต่เอาละชีวิต และปรัชญาเหล่านี้มิได้นำมาแพร่แลบะเผยเพื่อเรียน มีคนิอีกจำนวนมากคิดได้อย่างผมเช่นกัน แต่เขาอาาจะไม่มีโอกาสโผล่หัวขึ้นมาพูดยบ้าง เหมือนอย่างที่ผมทำได้เท่านั้น ผมเชื่อว่าอย่างนั้น อย่างไรกฦ็ตามหัวข้อศาสนาการเมืองผมไม่เอามาอยู่ในสมองในงานนี้ จะมีคือเรื่องชีวิตที่อยู่รอกดได้โดยปราศจากหศานาและการเมืิองมากำหนด นั่นคือสิ่งที่ผมพิศวาส ผมลูกคนเดียว แต่เปลี่ยนแนวคิดเสียว่าเรื่องหัวสเดียวกระเทียมลีบนั้น กรณีนี้ผิด อิทธิลมืด อำนาจนั้นไม่มีอยู่จริงสงครามก็ไม่มีอยู่จริง เรานิยามให้มันเองคิดมากไปเองมันจึงจึงเป็นภาพหลอนให้เรากลัว จนกลา่ยเป็นอาหารใจใให้เราในมื้อที่ไม่พึงปรารถนาขึ้นมา แต่ว่า ทุกอย่างมันอยู่ในภาวะความว่างเปล่าอย่าไปคิดอย่าไปทำมัะนจะไม่มีอะไรเลยมันว่างเปล่า อย่าทำผิดที่สังคมกำหนด อย่าร้องให้เมทื่อไม่มีนำ้ตาอย่าหัวเราะเมื่อไม่มีคนยืนดูและรัลบรู้ ผมคิดว่าผมถูกที่คิดได้อย่างนี้ ดีที่พ่อแม่เดกกิดเรามาซึ่งผมก็ไมรู้ว่าผมมาจากไหนในในชาติก่อน ผมไม่รู้ว่าผมจะไปไหนในชาติต่อไป รู้อย่างเดียวสบายใจคือสิ่งปัจจุบันที่ผมรู้ ผมิ อิ่มแล้วเท่านี้ชีวิต แม่เตคยซื้อพิพมพ์ดีดให้ แต่ผมพาไปทำหายผมร้องให้อยากเป็นเครื่องพิมพ์และพิมพะ์หนังสือขึ้นมาให้ได้เงิน เพื่อนำเงินที่ได้จากค่าพิมพ์ไปคืนให้แม่ แต่วันนี้แม่ตายไปแล้ว ผมยังหาเครื่องพิมพ์ที่แม่ซื้อให้ไม่เจอที แจ้งความแล้วแต่ตำรวจยังไม่พบคนร้าย และแล้วสิ่งที่แม่ทิ้งไว้ให้กับพ่อนั้นเพียงพอสำหรับซุกหะัวนอนไปวันๆหนึ่งมันดีกว่าคนนอนใต้สะพานาถยนต์เพื่อรอการขับไๆล่นิดหน่อย และตอนนี้ ผมพยายามแสดงใหฟ้โลกรู้ได้ว่า ผมมีความสมารถ และมิได้ทำผิดอะไ และตัดสินใจว่า ไม่ทำความชั่วทุกชนิด เมื่อตายไป ผมต้องได้หลับสบายและเกิดใหม่ก็สบายถ้าเชื่อว่าชาติหนเ้ามีจริง ผปมพิมพ์จนเมื่อยมือ แลบะท้องบอกว่า หิวผมจะหยุดเพื่อหุงข้าวเพื่อกินให้อื่มและนอนให้หลับส่วนการตื่นขึ้นมาผมไม่ทราบ อาาจะไม่ตื่นตายไป ผมไม่คำนึง แต่ว่าต้องหุวงข้าวกินให้อื่ม แม้จะกินกับนำ้ปลาเชื่อว่ามันต้องอร่อย ผมพยว่า คนนั้นแค่อ่มก็พอแล้วอย่ามากไป ค่าของความสามารถตอนนี้ คือจ่ายค่าไฟ ค่านำเ้้ ใส่กางเกงเดินไปซื้อของเท่านี้ก็มีสภาพเป็นคนมีความสามารถแลบ้ว มิฉัะนั้นคนอื่นเขาจะพาส่งโรงพยาบาลบ้าได้ คนขอทานนั้นถือว่ามีความสามารถอแยู่ เพราะมิฉะนั้นเขาคงถูกคนจับส่งเข้าโรงพยาบาลคนบ้าหมดแล้ว เมื่อผมคิดได้อย่างนี้ ผมสบายใจกว่าใครหลายคนที่ไม่คิดอย่างนี้ ผมเชื่อว่ามีอีกหลายคนไม่คิอย่างผม ครับพบข้อยุติเรื่อิงย่อนี้ว่า ค่าของความสามารถ คือชำระค่าไฟฟ้า ค่านำ้ได้ถูกต้อง และเมื่อตายแล้วจบกันรคนเราเลิกคิดเลิกทำเลิกพูด ผี เป็นเรื่องของคนอื่นต่อไปพาไปสุสานหรือเข้าเตาเผา ให้เป็นกระดูกเพื่อมอบให้ปถวีธาตุคือดินพาไปอยูด้วยต่อไป โชคดีที่มนุษย์เกิดมาฉลาดลิงและสัตว์ แต่มนุษย์บางครั้งซนรเกินจนเอาไม่อยู่สมองคนนั้นฉลาดเหลือลำ้ เอาละทุกอย่างไม่พ้นความตายและความไม่จีรีังไม่ต้องเอาพูดของใครมาอ้างเพราะถ้าผิดเพี้ยนอาจมีโทศเอาของเราที่พูดไปส่วนถ้าไปสอดคล้องกับอื่นใด เพราะการเรียนรู้ผ่านสายตามาาและมันกระทบกับความจำจนกลายเป็นรู้ในการแสดงออกมา ถือว่า อันนี้เป็นส่วนเกินที่ต้องอดโทษให้ เราต้องพอใจในสิ่งที่เรามี เอาละนี้คืิอที่มาที่ไปจะเป็นอะไในจึงจืออยาง ผมจะว่าต่อไปจนกว่า มันจะลงตัว อย่าได้มีใครมาจ้างผมเขียนหนังสือและเล่าความจริงให้ฟัง นะผมใเลิกคิดทันที ทำไม่ได้ ครับ แต่ถ้าคิดคำนึงแบบธรรมชาติ ผมทำได้อย่างที่เห็น เหมือปลากกัด มันเกิดลูกแลบบมัน แมวหมาก็ไปตามธรรมชาติเหมือนที่มันเป็นจะพาให้มันมาเหมือนกันหฟมดมันเป็นไปไม่ได้ แต่ความตายเท่านั้นที่เหมือนกันหมดคุณค่าเท่านั้นที่เหมือนกีันหมด คุณค่าหรือ คนรู้จักที่ชำรพค่านำ้ค่าไฟฟ้า ได้ถือว่้าเป็นคนสมบูรณ์ฺ ปลากกัดที่ครีบสวยกัดกันเมื่อจะกัด คุณค่าของมันหมารู้จักเห่าคุณค่าขิองมัน แมวรู้จักทำตัวให้น่ารักและจับหนูกินคุณค่าของวมัน วันนี้ผมที่บ้านฝนตกหนักนัยว่าทดลองนิวเคลียร์จึงมีฝนผมไม่ได้คิดมากอย่างนี้ แต่ที่พบคือฝนตกนอกฤดู ผมไม่มีหน้าที่คิดมากหน้าที่จะคิดคือฝนตก น่านอน อแากาสดีบ้างไม่ดีบ้าง ผักสดชื่นไม่เปลืองนำ้ประปา ไฟติดๆ ดับเพราะลงแรงบ้าง เสียงฟ้่าลั่นบ้างโครมคราม เพราะลมแข่งกันพัดในเบื้องบน และสายไฟขาดไฟดับเมื่อผมไฟฟ้่าขาดไปแน่นอนเราใช้ฟืนกลับไปสู่โลกที่เราเคยมีมาอีกครั้ง ผมเกิดทันยุคใช้ฟืน และไฟตะเกียงตามติดมาจนไฟฟ้าและไฟฟ้าแรงสูงเหมือนทันเรื่องคอมที่ไทยจาก 95มาจน2007 ผมสัมผัสมันมาตลอด คำถามว่าผมรักมาตุภูกแน่นอน มิใช่ตามสูตร นะผมรักมาตุภูมิ ถ้ามีคำถามว่า คนมาเจอผมเข้า อยากพาผมกลับไปเมืองจีนเอาหรือไม่ ขอคิดเคยมีครั้งหนึ่งผมดูโทรทัศน์ที่อังหกฤษที่นั้นต้องมีใบอนุญาตประจำเพื่อดูโทรทัศน์ พบเรื่องดีมากคือ มีชาวจีนคนหนึ่งแก่มากแต่ไม่ใช่จีนเป็นคนอังกฤษติดในจีนสมัยสงคราม ประเทศจีนไม่รู้จะทำอย่างไร อังกฤษไปรับกลับบ้าน บ้านที่อังกฤษอยูี่ไหยนก็ไำม่รู้ต่อมาเจ้าตัวกล่าวขอบคุณทางรัฐบาลอังกฤษที่รับกลับบ้านและตนเองขอไปอยู่ในแคนาดาครับเรื่องอย่างนี้ก็มี ผมจำได้ว่า ผมเข้าไปอังกฤษยุคที่อังกฤษกำลังออกกฏหมายห้ามไม่ให้มีฟหันบนหลังคาบ้ามมากเพราะจะทำให้ตึกทรุด มีหลายคนพยายามจะเข้าอังกฤษขอวีซ่าไม่ได้ จำไว้เลยครับว่าเอาความจริง อย่ามีพิรุธ บริสุทธ์ ไม่คิดเอาเปรียบเขาเอาเปรียบเรา มีความพอดี ขอวีซ่าคงไม่ยากแต่การแสวงหาหรือการประสบโชคนั้นอย่าคิดทำเลยเสียเวลาและก็ไม่รอดแน่และบาปอีกต่างหาก ผมไม่ไดถูกจ้างให้พูดหรือได้โฆษณษการอะไร แต่ที่พูดเป็นความคิดของผม เหมือนแนะคนรว่าอย่าเลือกทำความผิด เสียเวลาผมนึดอะไรได้ผมก็เขียอนออกมา บนเตียงรอตาย นะครับ ที่รับได้รับที่รับไม่ได้ผมขอโทษและขอประทานอภัยจากเพื่อนมนุษย์ ครับก่อนตายความดีเท่านั้นที่น่าศรัทธาที่สุด คนที่ลืมไปหรือคิดไม่ออกเพราะเหล้าหรือฝิ่นดิบ ก็ยังไำม่สายที่คิดใหม่ฮะ ครับจึงจืออยากกำลังคิดอยางนี้ และจะพคิดต่อไปจนกว่าลมหายใจหยุดเจ้นและสมองหยุดเดิน ขออภัยที่เกิดมาแซ่ไปพ้องกหับแซ่ของพระเจ้เากรุงธนบุรี ผมได้แต่เคารท่านนอกจากความเคารที่ชาวจีนโพ้นทะเลพึงเคารพ แต่ผมต้องช่วยตนเองตอนนี้ ผมจะไม่คิดว่า รอในการนับญาติและให้ใครมาช่วยกัน อันนี้ผิดครับเราต้องช่วยตนเองพึงตนเองญาติและทุดกคนเพียงแค่มีค่าอ้างอิงเท่นนั้น ส่วนเรื่องวทั้งหมดในกระบวนการของเรา เราเท่านั้นที่จะต้องกำหนดชีวิตและชะตากรรมเอาเอง คนเรามีค่าตรงมีโชคเท่านั้นนอกนั้นความเป็นมรนุษย์เท่ากันหมดไม่ว่าสูงหรือตำในสกุลนั่นเพราะโชคหรือบุญกำหนรดความดีกำหนดว่าผมขอเคารพท่านในความที่แซ่ของผมไปพ้องกับท่นนโดยธรรมชาติ พ่อผมเป็นคนบอกผมจึงได้รู้ว่าท่านมีนพระนามรูจักกันในคนจีนว่า แต้อ้วงแล้วผมก็ไหปเปิดในหนังสือและพงศาวดารจีนไทยจีนดู ผมจึงเชื่อ และท้ายสุดผมต้องขออภัยที่ทำอะไรบ้างที่ล่วงเกินท่นหรือพ่อแม่ทั้งที่เจตนานาก็ดี ไม่ได้เจตนาก็ดี จงอย่าถือโทษโกรธจเคืองผมถ้ามีจากผู้ที่นับยญาติได้ก็นับไม่ได้ก็ดี ทั้งในจีน และไทยและที่อื่นทั่วโลก แม้ค่าความญาติทั้งหมดจะเป็นลบก็ตามทำไมหรือความเป็นลบคือทั้งพ่อและแม่สั่งไว้กาอนตายว่า ไม่ให้ไปรบกวนญาติพี่น้องทั้งฝ่ายพ่อและแม่ในทุกกรณีครับ และนี่คือจึงจืออยางเป็นและท่านสั่งไว้ว่าสิ่งที่ทิ้งไว้ให้พอเหลิอที่ซุกหัวนอนตามสถานะภาพที่ตนมีขายกินไปจนกว่าตายด้วยภูมิปัญญาของตน มีญาติอยู่แล้ว ก็บอกให้ญาติเขาเขียนซิ คุณเป็นลูกผสม จีนแต้จิ้ว และ จีนไหหลำ แล้วเขากระดูกไปเก็บเมืองจีนที่ไหนล่ะ ตอบคำถามของกัลยาณมิตรผู้หนึ่งดังนี้ครับผม มีญาติอยู่แล้วในเมืองจีนเป็นน้องพ่อท่าตายแล้วเสียงว่า กระดูกขอพ่อและตอนนี้เก็บไว้ที่ฮวงจุ้ยเมืองไทยรอทำพิธีกรรมอีกครั้งหลังปัญหาครอบครัวสงบ กล่าวฝ่ายพ่อส่ว่นทวดอยู่ที่กวางตุ้ง ส่วนฝ่ายแม่อยู่ที่ข้างที่เขาเมืองไทย ส่วนปู้ทวดไม่มั่นใจว่าอยู่ที่ใดในไฮหลำหรือเมืองไทย เพราะท่านไม่เคยเล่าให้ฟังและไม่กล้าถาม แต่ยายเล่าให้ฟังว่าท่านคือตาพ่อของแม่เคยไปอยู่ที่ไฮหลำตอนหนุ่มและกลับมาไทยพาเพื่อนมาเมืองไทยหลายคน และแต่งงานกับคนไทยคือแม่ของแม่ของผม อย่างไรก็ตามเาตายกันหมดแล้วเหลือแต่ผี จะบอกให้ทราบ เมื่อนึกขึ้นได้จดมหายเอกสารการติดต่อมีระหว่างพ่อกับที่ญาตมณฑลกวางตุ้ง รูปต่าง ๆ แต่ว่า ที่บ้านพบอัคคีภัยเพลิงไหม้ พายุแรง ๆ นำ้ท่วมภัยธรรมชาติปลวกอะไรอย่างนี้ ภัยครอบครัวตลอดเวลา จึงต้องใช้เวลาสืบเสาะแคะค้นจนจะพบว่า มีอะไรที่ไหนบ้าง พ่อกับแม่ย้ายที่อยู่เป็นประจำ นับจากลี้ภัยการเมืองคอมมิวนิสต์เข้าไทย มีพบรักกับแม่ก็มีปัญหาตามมาหลายเรื่อง ส่วนพ่อองแมก็มีปัญาเรื่องลูกเมียหลวงลูกเมียน้อยทำเอกสารายขึ้นศาลแพ้ความ มรดกตคกทอดหายหมด ส่วนตัวผมเองเคยเดินทางไปจีนเยี่ยมญาติได้พบอากง อาม่า อาเจ็กและน้องๆ ตอนนั้นเด็กมาก พบแฟนเก่าของพ่อด้วยมาหา ผมอยู่แค่ สามสิบวัน พอดีตอนนั้นถูกพ่อด่าเสียใจจะเดินไปฟ้องปู่ที่เมืองจีน นานมาแล้ว ห้าสิบปีได้แล้วว เขาตายกันหมดแล้วจำได้ส่งเสื้อยืดกันหนาวอย่างดีไปให้อาม่า หนึ่งตัวจากปารีส ประเทศฝรั่งเศสนี่คืิอผมต้องไปอย่างนี้กว่าจะเจอครับ ถ้าถามมาตอบไปกับคนเคยลี้ภัย คนมีปัญหาอย่างนี้ แม้การเมืองไม่เกี่ยว แต่ก็ยังมีปัญหาชีวิตพ่อมาเมืองไทยแบบเดียวกับเวียดนยามแตกลอยแพมาติดฝั่งทะเลตะวันออกอ่าวไทยหลังเวียดนามแตก แต่พ่อมาเรือสำปั้น ลัี้ภัยคอมมิวนิสต์เข่้าไทยทางเรือมาขึ้นที่ย่านตาชาว จังหวัดตรัง ต่อมารับหนังสือทางการเรียบร้อย พี่น้องพ่อรุ่นอาวุโสมาเมืองไทยก่อนแล้ว บ้างอยู่ที่ตลาดพลู บุรีรัมย์ มีที่อ้างอิงได้ว่ามาเมืองไทยจะไปนอนที่ไหนอยู่กับใคร มิได้เข้ามาลอย ๆเท่านั้น การค้าหลายอย่างพ่อทำในไทยที่ถูกระเบียบบ้านเมือง จำได้ว่า พ่อทำก๋วยเตี๊ยวขาย ขายดีเหมือนกัน พ่อเขาจะเรียกว่่าเจ็กแต้ ก๋วยเตี๋วแห้งนิคแนม แม่นั้นนิกแนทมาว่าก๋วยเตี๊ยวต้มยำนิคแนมอาซ้อ ส่วนผมลูกชายนิคแนมว่า บะหมี่ปูดำหมูสับ เพราะผมเคยทำปูดำและชอบกินปูดำหมูสับ ที่ก้ามปูชอบวันไหนกฺวยเตี๊ยวพ่อขายไม่ดี ผมจะได้กินก้ามปู้ดำใหญ่ หนึ่งก้าม เมื่อผมไปอยู่ด้วย พ่อเป็นคนรูปหล่อหุ่นดี พูดไม่ค่อยเป็นเพื่อนรัก โดนเบี้ยวบ้างโกงบ้ามเอาเรื่องยาก ท่านใส่เสื้อสีขาวกางเกงสีน้ำตาลขาสั้นเท่านั้น มีชุดนอกสีขาว นอกนั้นคนอื่นให้มาใส่ซึ่งแกไม่ชอบแล้วทิ้งมาให้ผมใส่   ผมใช้ไม่ค่อยเป็นมีblog อะไรต่อมิอะไรมากมายนักผมใส่ไปทั่วกรุราติดตามถ้าเมตตาสื่อให้ตามเจตนา ขออภัยที่รบกวนผมกดผิดกดถูกเข้าบ้างไม่เข้าบ้างเป็นบ้างไม่เป็นบ้าง แต่ดีที่สังคมเนตเปิดทางเลือกให้คนทำอย่างนี้ได้ อย่างน้อยทำให้ความป่าเถื่อนหมดไป ทางเลือกของสังคมมีอย฿ู่ ผมไม่คิดว่าเขียนขึ้น เพื่อหาทางเลือกใหม่เพื่อผลงาน เพราะสิ่งนี้ผมพอมีอยู่แล้ว แต่ นี่เป็นขั้นตอนสุดม้ายในชีวิตผม ก่อนตาย ตัวคนเดียว มีอะไรอดิเรกได้อดิเรกไป อย่างงัยก็ยังมีผีเป็นเพื่อนคุย เพราะคนทุกวันนี้ ไม่มีเวลา เวลาเป็นเงินไปหมด ผมเคยพูดเรื่องกรนะดูกพ่อแม่ครั้งหนึ่งใน เวบบอร์ดแห่งหนึ่งนานมาแล้ว แต่พอมาเปิดดูอีกครั้ง หายไป นัยว่าปรับปรุงกิจการ จึงคว้านำ้เหลว และมีที่ลงอีกมาก ซึ่งก็ยากเย็นมากกว่าจะลงส่งได้เพราะระเบียบปฏิบัติมากมใาย เฉพาะมืออาชีพเท่านั้นที่ทันโลกเนตใบนี้ได้ เชื่อว่าทางเลือกใหม่มีเพิ่มเติมมาเรื่อย ๆ เพราะคนไม่เคยสิ้นคิด ในความเป็นคน ผมเชื่อ บอร์ดมิใช่ที่แสดงอารมณ์ของผม หรือกระดานสู่การเขียนสื่อมืออาชีพ ผมสารภาพว่า ทำไปตามที่อะไรมันลงตัวก็ทำ เพราะอันนี้เสียค่าไฟ เสียค่าสื่อในตัวมันเองทั้งฝ่ายผม ฝ่ายสานสื่อ ฝ่ายตอบ ฝ่ายสนองความพอใจสื่ออะไอีกมากมายครับ โชคดีที่ผมมีโอกาสได้รับปริญญา สองใบ สายสังคม จากมหาวิทยาลัยปิดมีชื่อแห่งหนึ่ง สงวนชื่อว่าแห่งหนึ่งก็แล้วกัน และเมื่อสื่อเรื่อเชื่อนิติบุคคล ใดๆ ในเรื่องราวนี้ไม่จำเป็นผมขอไม่เอ่ยนามจริง เพราะกันมีข้อความที่ไม่เอื้อต่ออารมณ์และโสตหูของเพื่อน ๆเล่าและรับฟังอาจจะเห็นด้วยมิเห็นด้วย ก็คิดเสียว่าเราได้รับเบี้ยสูงอายุทกเดือน บางทีมีปัญหาบ้าง แต่เราได้ทำอะไบ้างขณะมีชีวิตอยู่อยู เจตนาผมไม่หวังผลตอบแทนและไม่ได้หวังอะไรในการนี้ ความรู้คอมเนต ผมมี - หน่วยกิต เท่านั้น อย่างงัยนี้อย่างไงมันต้องเรื่องราวก่อน ก่อนที่เรื่องจะเป็นเรื่อง กล่าวคือผมเอานัยะว่า เกิดบนท้องท่งนาฟ้ากว้างเด็กเลี้ยงควาย โตขึ้นคงเลรี้ยงความตามเคย แต่เดี่ยวนี้ควายไม่มี แต่้เอานิยามตามนี้ก็แล้วกัน เหมือนว่าคนจีนเผื่อผืนหมอนใบไม้คานอันเดียวเป็นเจ้าสัวได้ ในเมืองไทย แต่ที่จริงเขามีอะไรอีกหลายอย่าง มิใช่ไม้คานอันเดียว เขา พบชีวิตที่ลงตัวบวกสุขบวกทกข์บวกอัปยศอดสู เขาจึงเป็นเจ้าสัวได้อย่างที่เขาไป หรือที่พทธศาสนานิยามว่ากรรมตัวแจ้งเกิด หรือที่วิทยาศาสตร์เรียกว่า การกระทำ เอาละเข้าเรื่อง ผมยังไม่เมานะครับท่าน ลองตามผมเพื่อช่วยแนะผม หือสังเคราะห์ผมครับตามแต่จะอาทรเอื้อครับ มิใช่ตามอ่านเรื่องดลใจจากความจริงที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี และผมก็หาเรื่องปั้นนำ้ให้เป็นตัว เพื่อให้เรื่องน่าติดตาม แต่ผมจริง ๆ คือจริงๆ แต่ไม่เหนือจริง อ่านไปช่วยบอกผมว่า ผมควรใช้วิธีการเช่นไรดี เพืิ่อมนษย์ตายแล้วในปรโลก หรือในแม่นำ้สติ้งในเทพนิยายกรีกว่า ตายแล้วมีที่ไปอีก เมื่อตายไปแล้ว ไปพบผีพ่อแม่อีกครั้งและท่านผู้มีพระคุณอีกครั้งในปรโลก จะได้ไม่ขายขี้หน้า ผมทำนี้แก้ตัวนั้น เอาละ เมื่อผเปลี่ยนจากเด็เลี้ยงควายโดยนัยคำนิยามตนเอง แล้ว ผมได้สมัครเรียน กศน ครับ เรียน ป6 ม3 ม5 ตามลำดับ จนเปิดราม ผมก็สมัครเรียนราม เรียนกฏหมายแต่ไม่จบ รอบหนึ่งครับ ทั้งเปิดทั้งปิด มีโอกาสที่ไหนเรียนหมด เพราะแม่ชอบให้เรียนส่วนพ่อชอบให้เปิดร้านค้าหาเมียแต่งงาน ผมฟังข้างแม่ก่อนตอนนี้ เพราะตอนคิดได้อย่าางนี้ผมไม่รู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหนตอนนั้น ผมก็ว่าไปเรื่อย เรียนไปเรื่อยหางานทำไปด้วย เรียกว่าตามแผนพัฒนาของท่านว่าอย่างงั้น เจ้าขุนมูลนายที่แม่เคยรู้จักตอนไปบวชชีก็เสี่ยมสอนอย่างนีัั้น จนท้ายสุด ผมำด้ปริญญาสองใบพระราชทาน และตอนบวชได้เป็นมหาเปรียญสอบได้ และได้ปาฏิโมกข์ ตอนสึก ้เพราะอดข้าวเย็นไม่ไหว และอยากไปเที่ยวกับแฟนผู้หญิงบ้างิบวชทำไม่ได้สิ่งนี้ ต้องไปนรกหรือคุกตารตะ ครับผมตอนนี้นึกอะไไม่ออกจะว่าต่อไปเียนสื่อมาที่นี้มันยากเย็นสำหรับผม ไหนชั่วโมงเนต ไหนค่าสาย ไหนภาษาไทย อังกฤษแป้นพิพม์ กำหนดสระและพยัญชนะ ให้ถูกจ้องทำนองคลองธรรม ที่จริงว่าไปในโลกนี้ก็เป็นอย่างนี้ทั้งเพ แต่เมื่อมาเทียบเคียงตัวเลข กศน คนที่เรียนสอบได้ยังมีำนวนน้อยมาก ฉะนั้นเรื่องนี้ต้องไม่เหมือนเพื่อนแน่นอน ถ้าเหมือนมันคงจะไม่มีปัญหาอย่างที่ผมเป็นแน่นอน ผมจึงสื่าอมาหาค่าเอื้ออาทรที่มีอยู่ต่อไปอย่างไง ดีเหมือนกัน จะได้เกิดการเรียนตามธรรมร่วมกันในสังคม ผมจำได้ว่า ตอนเด็กเล็กผมต้องไปโรียนเตรียมที่ประชาบาล ทุกวันตอนเช้ากลับเย็น ตอนนั้นแม่ผมจะไปปลกผัก ผมหลานคนเดียวในบ้านใหญ่ขณะนั้น ตานั่งสูบยามวนใบจาก เห็นแล้วถามว่า จะไปช่วยแม่ปลูกผักหรือจะไปโรงเรียนเป็นครู ผมเลืิกไโปลูกผักครับ ผมไปหยิบจอบทันที เพื่อไปช่วยแม่ปลูกผัก ทุกคนหัวเราะ แล้วบังคับให้ผมไปโรงเรียน เพื่อโตขึ้นจะได้เป็นนาย ไปเป็นครูถือว่าไปเป็นนายสมัยก่อนถืออย่างนั้น ยายนั่งอยู่ด้วยใกห้สตังึค์ผมไปซื้อขนมกินที่โรงเรียน สตางค์นั้นเป็นรู ดีบุก รถ่นสมัย ร 8 ในหลวงอานันทมหิดล และ ถ้าเป็นแบงก์ใบสีเขียว ด้านหลังจำได้ว่าในแบงก์ ก็มีรูปไถนา พ่อผมเตี่ยนั้นเป็นลูกชายคนโตและพ่อของพ่อก็เป็นลูกชายคนโต ศพของพ่อของพ่อยังอยู่ฝังไว้ในดินบนภูเขาใกลเ้บ้านที่เมืองจีน แม่เป็นลูกสาวคนโตของตาเหมือนกัน ผมจึง้เป็นหลานคนโต ญาติมากมายแต่เมื่อเกิดสงครามในครัวเรือน ญาติทั้วงหมดแตกกระจายหายหมด และที่เห็นกันก็ไม่ลงตัว จะมีญาติห่างๆบ้าก็เรื่ิ่มหดหายไปหมดที่ร้ายกว่าผมเป็นลูกโทน สายพันธ์ผมไม่มีทายาทมากมาย แต่ก์สกุลพ่อนี่ละ คือแซ่แต้ คนจีนนำั้นมีนามสกุลนิดเดียว แต่คนที่นามสกุลเดียวกันมีมากมายเกิอบมิดฟ้าเลยทีเดียว ผมจึงโอกาสดีไม่หายสาบสูญ เว้นแต่แซ่แต้หายสาบสูญไปจากโลกนี้
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
||||||||||||||
เมื่อเริ่ทมเรียนหนังสือในมหาวิทยาลัยปิด ผมเรื่มใช้ โปรแกรมไพล์ของสหรับ รหัส เพื่อทำงานส่งคือและสอบ ผมเริ่มเป็นคอม เริ่มที่ในมหาวิทยาลัยปิด สนุกมาก มันเหมือนได้เล่นเกมส์บางอย่าง เพราะตอนเด็กผมเหงา ขาดความอบอ่น ไม่ได้เล่นสิ่งเหล่านี้ จะเล่นคือทราย หมา แมว เท่านั้น นอกนั้นไปเล่นโดนตี ต่อมาเมื่อสวรรค์พามาเอาอย่างนี้แล้วกัน
ผมเริ่มเล่นคอมแก้คอมเป็นคอม จาก วินโดว์ 95หรืออะไร ต่อมา 200 ต่อมา 2700 ...จนเรียนจบ ผมเล่นคอมได้สนุกเมื่ออยู่ห้องคอม ครูแนะให้ไปพานทิพ หรือที่คอมมีเพื่อเรียนรู้ ผมเชื่อและทำตามจึงซื้อของสนุกมาก มีซื้อมาก ไม่มีไม่ซื้อ
ผมสารภาพเลยนะว่า ผมเคนเรียนนักเขียน จบนักเขียนจากสถาบันมีชื่อ และงานที่ทำเคยเขียน เคยมีผลงาน และสนิทกับนักเขียนใหญ่ แต่ผมลืมหมดแล้ว ว่าผมทำอะไรไปบ้าง
จะเหลือก็ความทรงจำและเป็นสมาชิกสมาคม แต่ผมามาที่นี้มิได้มาเขียนหนังสือขายผ่านเนต เพราะตลาดมันไม่มีเลย แต่ว่า ผมมาที่นี้ เพื่อใช้ชีวิตยามชราภาพ ให้ดีที่สุด คือทำะไรบ้างที่คนมีมือควรทำ
สิ่งที่ผมจะทำคือผมมีปัญหาเชิงลบในเรื่องครอบครัว จึงมีประเด็นดังต่อไปนี้ เพราะไม่มีเวลามาเพื่อพรรณา เพราะมากไปอาจโดนลบ เพราะเาเก็บข้อมูลไม่ได้เท่านั้น มิใช้ปัญหากฎหมายหรืออิ่นใดเลยเท่าที่ทราบ การตีโพยตีพายมิใช่สิ่งดี
ประเด็นคือเอาครงนี้ก่อนประเด็นนะครับส่วนของพรรณาค่อยนำมาเชื่อมโยงเอาทีหลัง
คนเราต้องรับผิดชอบ ผมครับในฐานะที่เป็นมนุษย์เรียนจบปรนิ
ยยาต้องมีคุณธรรมlife is virture
1 ผมพบว่าคนจีนศพไร้ญสติเขาจะรวมเผาทิ้งเมื่อวันเวลามาถึง
พ่อแม่ไม่ไร้ญาติ แต่เสมอนไร้ญาติ เพราะ มีลูกคนเดียวและขาดการติต่ออย่างปกติ ผมเชื่อว่า คนที่ดูแลสุสานให้หลังผมเสียชีวิตแล้วไม่มี และมีปัญหาแน่นอน ผมต้องทำอย่างไรสักอย่างให้ท่านได้อมตะคือมีคนดูและตลอดกาลก่อนผมตาย ส่วนผมไม่มีปัญหา ขอให้พ่อแม่ท่านดีก็แล้วกันเพราะเงื่อนไขนี้เป็นเรื่องบุพการี
ผมจึงมีแผนงานว่า ถ้าเงินเหลือทำเป็นมูลนิธิหรือนิธิเอาดอกผลคอยดูแลสุสานท่าน
เหตุผลข้อนี้ ผมพบว่าที่ดินที่สุสานตาพ่อฝ่ายแม่ติดอยู่กับเขาติกดที่ส่วนบุคคลของญาติผู้หนึ่งซึ่งมีคติเป็นลบเช่นกันผมใช้นิยามความผิดพลาดเรื่องโกงเรื่องเบี้ยว ปัญหาร้อยแปด ว่าเป็นลบเพราะใช้ส่วนแรกไม่สุภาพขออภัยถ้าใช้ไปบ้างแล้ว เพะาะผมไม่พูดเรื่องอะไำรที่ติดพันเชิงลบในอดีตของพ่อแม่และผมที่มีอยู่ เพราะใช้ใช้กฏแห่งการกระทำคือกรรมเป็นตัวกำหนดตัดสินให้เพราะคนเรามีภพมีชาติอีกนานแสนนาน
เอาละ ศพสุสานที่มีปัญหา เขาจะพาไปทิ้งทะเลหมด จบกัน ใครรับผิดชอบ เพราะญาติเหล่านั้นเขาหมดตัวเขาก็จบเท่านี้หรือให้ผมมาดูแล ผมก็เช่นกันต้องดูแลตนเอง เพราะสมัยนี้ และอีกต่อไปทุกอย่างถูกกำหนดด้วยระบบของเงินตรา
เพราะสิ่งที่ดี คือเราต้องนำสุสานนี้ถ่ายทอดไปสู่อมตะและไม่มีปัญฐหากับคนอื่นอีกในภายหลังจะเผาเก็บกระดูกไว้ที่ใต้พระพุทธรูปตามวัดหรืออะไรสักอย่าง สุดแท้ทางออกมีทำได้ทำไปเมื่อเราทำไหว
ถือว่ามีบุพการรียังมีทางออกอีกมากเพราะทุกอย่างปัจจุบันมันมี อี ยกกำลังเอ็นได้
ผมพิมพ์สองนิ้วจิ้ม พอพิมพ์ไปมีอะไรเสมอมาเตีอนว่าไวรัสว่ามิอะไรมากมายน่ารำคาญ แต่ก็ต้องทนได้ คอมนั้นไม่มีคุณภาพ สุขภาพผมนั้นอ่อนแอ แต่ผมไม่รับความช่วยเหลือนะครับ นั่นถือว่าเสียเกียรติ
ที่เรามีทางทำได้ทำไป ปล่อยให้ผู้ที่ด้อยโอกาสได้รับจะดีกว่าก็ตราบใดที่สื่อกันได้ ก็สื่อกันต่อไป เมื่อจบคือจบกฏนี้ตายตัว
อนึ่งตอนทีี่ผมพูดถึงเข้เาคริสต์แองลิกันในเมื่อผมไปที่อังกฤษอันนี้ ผมสมัครใจนะครับมิได้ถูกบังคับอย่างใดเลย
ต่อไปเนรื่องอะไรอีก เอาละละเมื่เขียนไปพรำ่ไปเหมืออาวุธปืนที่ยิงแสวงหาวิอถีของทหาร ผมหิวข้าว
ผมตัวคนเดียวต้อง หุงข้าวกินขนมปังปิ้งทาเนย และแยม
เหนื่อยครับ
ด้วยเหตุนี้เอง นักเขียนจึงมีน้อยมากในโลก
แต่นี่ผมไม่ได้เขียนหนังสือขายนะครับนักเจัียนไม่ยากที่ผมเรียนมา
ใช้หลักกีัย์มองปาซา่ตร์ยังไงชาวฝรั่งเศสเขียน มีเรทื่องราวที่มีสโลแกน
แล้วถ้าได้ตามนี้ งานเขียนของท่านจะขึ้นแท่านทันที ส่วนดังหรือดับอีกเรื่องหนึ่ง
แต่ผมไม่ได้เขียนหนังสือนี้เพื่อขายผมกำลังมองหาข้อยุติว่า กอนตายผมจะทำอะไรให้พ่อและแม่ผีื่านมีความสุข เพราะอน่างไรเสีย มนุษย์รุ่นต่อไปยังมีอยู่อีก
ที่จะพูดถึงอดีตที่มีต่อปัจจุบันของเรา และที่ปะัจจุบันที่มีต่ออดีตของเรา
ลมันเหมือนการดีดกีร์ตาร์ชข้างถนนและมีคนให้เงินเขาใช้เพื่อยังชีพไปหนึ่งมื้อ
ถ้าเขาผู้ดีดกีร์ตาร์หวังต่อผลเขาจะได้น้อย แต่ไม่หวังต่อผลเขาจะได้มาก เพราะเมื่อความอยากได้เกิดขึ้นในสมองของเขาเพลงจากเสียงดีีดมันไม่บริสุทธ์ ใครฟังแล้วหมดศรัทธาจบครับ
2.ประเด็ฯเด็นต่อไป
ผมให้นิยามว่า ผมจะย้ายสุสานพ่อแม่ไปไว้ที่ผมอยู่อาศัย หรือเผาเอาแต่กระดูกเก็บไว้บูชาดี หรือว่าปล่อยทิ้่งไว้อย่างนั้นไปบ้างไม่ไปบ้างเพื่อดูแลเพราะตนเองต้องประหยัด
จริงอยู่เงินที่ท่านทิ้งไว้ให้พอเพียงสำหรับการรักษาตนเองเท่านั้น และการเชื่อคนอื่นฝากเขาไว้ เมื่อเขาตายลงในคนที่เราฝากก็มีปัญหาอยู่ดี สังคมมีมูลนิธิตัวนี้ดี อยู่ในความคิด เอาละนี้คือปัญหาจะขนย้ายท่านไปไว้กับศพสุสานญาติที่เมิืองจีนหรือนั่นแพงมาก และในเมื่อญาติของวเราเป็ฯลบกันหมดแล้วอะไรคือความดีสูงสุดที่เราพึงกระทำ สิ่งนีัั้นคือจึงจืออยางแสวงหาเราต้องรับผิดชิบตนเองเองนั่นแหละต้องคิดเองทำเอง ไม่มีใครเลยเป็นที่พึงได้นอกจากตนเอง เขาผู้อื่นรเป็นเพียงข้อคืิดให้เราตัดสินใจเลือกเท่านั้น
ผมเห็นคนตายจำนวนมากในสงครามในหลายรูปแบบ ผมคิดแล้วอนิจจาเพื่อนมนุษย์เพราะการีเมืองศาสนา สงคราม เขาตายกัน และเป็นผี เหลบือแต่ประวัติศาสตร์และตัวหนังสือและความหลังให้คนรุ่นหลังที่จะได้เรียนรู้
ผมคิดว่า การทะเยอทะยานของมนุษย์เป็นหนทางแห่งความตายและหายนะและสงคราม เช่นการลี้ภัยพวกเขาต้องลำบากมาก ที่จริงน่าจะเลือกไม่ลี้ภัยรักบ้านเกิดเมืองเชื่อฟังผู้ปกครอง จนกว่าจะตายแล้วเกิดให่ในชาติต่ิิอไปค่อยว่ากันใหม่
เพราะการเสี่ยงเพื่อให้ความทะเยอทะยานตนเองชนะได้นั่นน่ากลัว แต่ก็นั่นหละคนเราอารมณ์ไม่เหมือนกัน ติดหัวข้อทางเลือกใหม่คือสิทธิเสรีภาพ เมื่อเป็นเช่นนั้นสงครามนั่นไม่มี สิทธิ และต่างหากที่เป็นตัวกำหนด ให้คนอยากจะอยู่หรืออยากจะไปเพื่อใช้สิทธิ จริงการถูกเขาข่มเห็งและรังแก มันจะเกิดเสียงร้องให้เสียงดิ้นรนตามมา เกิดโลกเสรีภาพขึ้นมา อะไรมากมายเหล่้านี้
เป็นเหตุใหห้เกิดการลี้ภัย การดิ้รนต่อสู้สู่ทางเลือกใหม่ แต่ถ้าเขาไม่ตัดสินใจเลือกอะไ แต่เป็นคนเชื่อฟังผู้ปกครองทุอย่างก็ลงตัวรอวันผู้ปกครองตายไปแล้ว เขาจึงเลือกทางใหม่ของชีวิตและปรัชญาความเจ็บปวดก็จะไม่มีขึ้น เอาละ ความต้องการตัณหา กมารมณ์ เป็นตัวกำหนดให้คนนั้นได้เป็ฯไป
คนเรานั้นแค่ตาย เมื่อตายแล้วจบกัน เป็นคนชั้นเดียวคือชั้นแห่งความตาย มีแค่้นั้นมนุษย์ เมื่อหายใจมีชีวิตอยู่เท่านั้นคนจึงมีชั้นวรรณะ
ผมเขียนไปกลัวถูกลบหกรือหน้าไม่พอที่เวบ แต่ที่ผมทำอย่างนี้มิใช่จะคิดเขียนหนังสือเพื่อขายได้เงวินสนองความอยากของตนเอง
แต่ที่เขียนนี้เป็นอาวุธของผมเพื่อใช้อย่างที่หหารยิงปืนเพื่อแสวงหาวิถีทำนอองนั้นคือเพื่อหาข้อยุติให้กับสุสานและพ่อแม่ของตนเองและตนเอง เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับคนอื่อีกหลังจากที่ผมตายไปแล้ว หรือหลังโลกสลาย เพียงเท่านั้นแต่เอาละชีวิต และปรัชญาเหล่านี้มิได้นำมาแพร่แลบะเผยเพื่อเรียน มีคนิอีกจำนวนมากคิดได้อย่างผมเช่นกัน แต่เขาอาาจะไม่มีโอกาสโผล่หัวขึ้นมาพูดยบ้าง เหมือนอย่างที่ผมทำได้เท่านั้น ผมเชื่อว่าอย่างนั้น
อย่างไรกฦ็ตามหัวข้อศาสนาการเมืองผมไม่เอามาอยู่ในสมองในงานนี้ จะมีคือเรื่องชีวิตที่อยู่รอกดได้โดยปราศจากหศานาและการเมืิองมากำหนด นั่นคือสิ่งที่ผมพิศวาส
ผมลูกคนเดียว แต่เปลี่ยนแนวคิดเสียว่าเรื่องหัวสเดียวกระเทียมลีบนั้น กรณีนี้ผิด
อิทธิลมืด อำนาจนั้นไม่มีอยู่จริงสงครามก็ไม่มีอยู่จริง เรานิยามให้มันเองคิดมากไปเองมันจึงจึงเป็นภาพหลอนให้เรากลัว จนกลา่ยเป็นอาหารใจใให้เราในมื้อที่ไม่พึงปรารถนาขึ้นมา แต่ว่า ทุกอย่างมันอยู่ในภาวะความว่างเปล่าอย่าไปคิดอย่าไปทำมัะนจะไม่มีอะไรเลยมันว่างเปล่า
อย่าทำผิดที่สังคมกำหนด อย่าร้องให้เมทื่อไม่มีนำ้ตาอย่าหัวเราะเมื่อไม่มีคนยืนดูและรัลบรู้
ผมคิดว่าผมถูกที่คิดได้อย่างนี้
ดีที่พ่อแม่เดกกิดเรามาซึ่งผมก็ไมรู้ว่าผมมาจากไหนในในชาติก่อน ผมไม่รู้ว่าผมจะไปไหนในชาติต่อไป รู้อย่างเดียวสบายใจคือสิ่งปัจจุบันที่ผมรู้ ผมิ อิ่มแล้วเท่านี้ชีวิต
แม่เตคยซื้อพิพมพ์ดีดให้ แต่ผมพาไปทำหายผมร้องให้อยากเป็นเครื่องพิมพ์และพิมพะ์หนังสือขึ้นมาให้ได้เงิน เพื่อนำเงินที่ได้จากค่าพิมพ์ไปคืนให้แม่ แต่วันนี้แม่ตายไปแล้ว
ผมยังหาเครื่องพิมพ์ที่แม่ซื้อให้ไม่เจอที แจ้งความแล้วแต่ตำรวจยังไม่พบคนร้าย และแล้วสิ่งที่แม่ทิ้งไว้ให้กับพ่อนั้นเพียงพอสำหรับซุกหะัวนอนไปวันๆหนึ่งมันดีกว่าคนนอนใต้สะพานาถยนต์เพื่อรอการขับไๆล่นิดหน่อย และตอนนี้ ผมพยายามแสดงใหฟ้โลกรู้ได้ว่า ผมมีความสมารถ และมิได้ทำผิดอะไ และตัดสินใจว่า ไม่ทำความชั่วทุกชนิด เมื่อตายไป ผมต้องได้หลับสบายและเกิดใหม่ก็สบายถ้าเชื่อว่าชาติหนเ้ามีจริง
ผปมพิมพ์จนเมื่อยมือ แลบะท้องบอกว่า หิวผมจะหยุดเพื่อหุงข้าวเพื่อกินให้อื่มและนอนให้หลับส่วนการตื่นขึ้นมาผมไม่ทราบ อาาจะไม่ตื่นตายไป ผมไม่คำนึง แต่ว่าต้องหุวงข้าวกินให้อื่ม
แม้จะกินกับนำ้ปลาเชื่อว่ามันต้องอร่อย
ผมพยว่า คนนั้นแค่อ่มก็พอแล้วอย่ามากไป ค่าของความสามารถตอนนี้
คือจ่ายค่าไฟ ค่านำเ้้ ใส่กางเกงเดินไปซื้อของเท่านี้ก็มีสภาพเป็นคนมีความสามารถแลบ้ว มิฉัะนั้นคนอื่นเขาจะพาส่งโรงพยาบาลบ้าได้ คนขอทานนั้นถือว่ามีความสามารถอแยู่ เพราะมิฉะนั้นเขาคงถูกคนจับส่งเข้าโรงพยาบาลคนบ้าหมดแล้ว
เมื่อผมคิดได้อย่างนี้ ผมสบายใจกว่าใครหลายคนที่ไม่คิดอย่างนี้ ผมเชื่อว่ามีอีกหลายคนไม่คิอย่างผม
ครับพบข้อยุติเรื่อิงย่อนี้ว่า
ค่าของความสามารถ คือชำระค่าไฟฟ้า ค่านำ้ได้ถูกต้อง
และเมื่อตายแล้วจบกันรคนเราเลิกคิดเลิกทำเลิกพูด ผี เป็นเรื่องของคนอื่นต่อไปพาไปสุสานหรือเข้าเตาเผา ให้เป็นกระดูกเพื่อมอบให้ปถวีธาตุคือดินพาไปอยูด้วยต่อไป
โชคดีที่มนุษย์เกิดมาฉลาดลิงและสัตว์ แต่มนุษย์บางครั้งซนรเกินจนเอาไม่อยู่สมองคนนั้นฉลาดเหลือลำ้
เอาละทุกอย่างไม่พ้นความตายและความไม่จีรีังไม่ต้องเอาพูดของใครมาอ้างเพราะถ้าผิดเพี้ยนอาจมีโทศเอาของเราที่พูดไปส่วนถ้าไปสอดคล้องกับอื่นใด เพราะการเรียนรู้ผ่านสายตามาาและมันกระทบกับความจำจนกลายเป็นรู้ในการแสดงออกมา ถือว่า อันนี้เป็นส่วนเกินที่ต้องอดโทษให้ เราต้องพอใจในสิ่งที่เรามี
เอาละนี้คืิอที่มาที่ไปจะเป็นอะไในจึงจืออยาง ผมจะว่าต่อไปจนกว่า มันจะลงตัว อย่าได้มีใครมาจ้างผมเขียนหนังสือและเล่าความจริงให้ฟัง นะผมใเลิกคิดทันที ทำไม่ได้ ครับ แต่ถ้าคิดคำนึงแบบธรรมชาติ ผมทำได้อย่างที่เห็น เหมือปลากกัด มันเกิดลูกแลบบมัน แมวหมาก็ไปตามธรรมชาติเหมือนที่มันเป็นจะพาให้มันมาเหมือนกันหฟมดมันเป็นไปไม่ได้ แต่ความตายเท่านั้นที่เหมือนกันหมดคุณค่าเท่านั้นที่เหมือนกีันหมด
คุณค่าหรือ คนรู้จักที่ชำรพค่านำ้ค่าไฟฟ้า ได้ถือว่้าเป็นคนสมบูรณ์ฺ
ปลากกัดที่ครีบสวยกัดกันเมื่อจะกัด คุณค่าของมันหมารู้จักเห่าคุณค่าขิองมัน แมวรู้จักทำตัวให้น่ารักและจับหนูกินคุณค่าของวมัน
วันนี้ผมที่บ้านฝนตกหนักนัยว่าทดลองนิวเคลียร์จึงมีฝนผมไม่ได้คิดมากอย่างนี้ แต่ที่พบคือฝนตกนอกฤดู ผมไม่มีหน้าที่คิดมากหน้าที่จะคิดคือฝนตก น่านอน อแากาสดีบ้างไม่ดีบ้าง ผักสดชื่นไม่เปลืองนำ้ประปา ไฟติดๆ ดับเพราะลงแรงบ้าง เสียงฟ้่าลั่นบ้างโครมคราม เพราะลมแข่งกันพัดในเบื้องบน
และสายไฟขาดไฟดับเมื่อผมไฟฟ้่าขาดไปแน่นอนเราใช้ฟืนกลับไปสู่โลกที่เราเคยมีมาอีกครั้ง ผมเกิดทันยุคใช้ฟืน และไฟตะเกียงตามติดมาจนไฟฟ้าและไฟฟ้าแรงสูงเหมือนทันเรื่องคอมที่ไทยจาก 95มาจน2007 ผมสัมผัสมันมาตลอด คำถามว่าผมรักมาตุภูกแน่นอน มิใช่ตามสูตร นะผมรักมาตุภูมิ ถ้ามีคำถามว่า คนมาเจอผมเข้า อยากพาผมกลับไปเมืองจีนเอาหรือไม่ ขอคิดเคยมีครั้งหนึ่งผมดูโทรทัศน์ที่อังหกฤษที่นั้นต้องมีใบอนุญาตประจำเพื่อดูโทรทัศน์ พบเรื่องดีมากคือ
มีชาวจีนคนหนึ่งแก่มากแต่ไม่ใช่จีนเป็นคนอังกฤษติดในจีนสมัยสงคราม ประเทศจีนไม่รู้จะทำอย่างไร อังกฤษไปรับกลับบ้าน บ้านที่อังกฤษอยูี่ไหยนก็ไำม่รู้ต่อมาเจ้าตัวกล่าวขอบคุณทางรัฐบาลอังกฤษที่รับกลับบ้านและตนเองขอไปอยู่ในแคนาดาครับเรื่องอย่างนี้ก็มี
ผมจำได้ว่า ผมเข้าไปอังกฤษยุคที่อังกฤษกำลังออกกฏหมายห้ามไม่ให้มีฟหันบนหลังคาบ้ามมากเพราะจะทำให้ตึกทรุด
มีหลายคนพยายามจะเข้าอังกฤษขอวีซ่าไม่ได้ จำไว้เลยครับว่าเอาความจริง อย่ามีพิรุธ บริสุทธ์ ไม่คิดเอาเปรียบเขาเอาเปรียบเรา มีความพอดี ขอวีซ่าคงไม่ยากแต่การแสวงหาหรือการประสบโชคนั้นอย่าคิดทำเลยเสียเวลาและก็ไม่รอดแน่และบาปอีกต่างหาก
ผมไม่ไดถูกจ้างให้พูดหรือได้โฆษณษการอะไร แต่ที่พูดเป็นความคิดของผม เหมือนแนะคนรว่าอย่าเลือกทำความผิด เสียเวลาผมนึดอะไรได้ผมก็เขียอนออกมา บนเตียงรอตาย นะครับ ที่รับได้รับที่รับไม่ได้ผมขอโทษและขอประทานอภัยจากเพื่อนมนุษย์ ครับก่อนตายความดีเท่านั้นที่น่าศรัทธาที่สุด คนที่ลืมไปหรือคิดไม่ออกเพราะเหล้าหรือฝิ่นดิบ ก็ยังไำม่สายที่คิดใหม่ฮะ
ครับจึงจืออยากกำลังคิดอยางนี้ และจะพคิดต่อไปจนกว่าลมหายใจหยุดเจ้นและสมองหยุดเดิน
ขออภัยที่เกิดมาแซ่ไปพ้องกหับแซ่ของพระเจ้เากรุงธนบุรี ผมได้แต่เคารท่านนอกจากความเคารที่ชาวจีนโพ้นทะเลพึงเคารพ แต่ผมต้องช่วยตนเองตอนนี้ ผมจะไม่คิดว่า รอในการนับญาติและให้ใครมาช่วยกัน อันนี้ผิดครับเราต้องช่วยตนเองพึงตนเองญาติและทุดกคนเพียงแค่มีค่าอ้างอิงเท่นนั้น ส่วนเรื่องวทั้งหมดในกระบวนการของเรา เราเท่านั้นที่จะต้องกำหนดชีวิตและชะตากรรมเอาเอง
คนเรามีค่าตรงมีโชคเท่านั้นนอกนั้นความเป็นมรนุษย์เท่ากันหมดไม่ว่าสูงหรือตำในสกุลนั่นเพราะโชคหรือบุญกำหนรดความดีกำหนดว่าผมขอเคารพท่านในความที่แซ่ของผมไปพ้องกับท่นนโดยธรรมชาติ พ่อผมเป็นคนบอกผมจึงได้รู้ว่าท่านมีนพระนามรูจักกันในคนจีนว่า แต้อ้วงแล้วผมก็ไหปเปิดในหนังสือและพงศาวดารจีนไทยจีนดู ผมจึงเชื่อ
และท้ายสุดผมต้องขออภัยที่ทำอะไรบ้างที่ล่วงเกินท่นหรือพ่อแม่ทั้งที่เจตนานาก็ดี ไม่ได้เจตนาก็ดี จงอย่าถือโทษโกรธจเคืองผมถ้ามีจากผู้ที่นับยญาติได้ก็นับไม่ได้ก็ดี ทั้งในจีน และไทยและที่อื่นทั่วโลก แม้ค่าความญาติทั้งหมดจะเป็นลบก็ตามทำไมหรือความเป็นลบคือทั้งพ่อและแม่สั่งไว้กาอนตายว่า ไม่ให้ไปรบกวนญาติพี่น้องทั้งฝ่ายพ่อและแม่ในทุกกรณีครับ และนี่คือจึงจืออยางเป็นและท่านสั่งไว้ว่าสิ่งที่ทิ้งไว้ให้พอเหลิอที่ซุกหัวนอนตามสถานะภาพที่ตนมีขายกินไปจนกว่าตายด้วยภูมิปัญญาของตน