|
|
๑๙๘-ฉากกั้น ๑๖ ชั้น(ตอนที่ ๑)
ณ โรงเรียนสอนศิลปวิชาการแห่งหนึ่งในครั้งอดีต เมื่อหลายร้อยปีที่ผ่านมา ณ ดินแดนที่ยังไม่มีแสงสีนีออน หรือ คอมพิวเตอร์ใด ๆ ทั้งสิ้น
การไปโรงเรียนของบรรดานักเรียนยังคงต้องเดินทางด้วยเท้า โดยที่หนทางที่แสนจะลำบาก บางวันก็ต้องพักอยู่ที่บ้านของอาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาการให้ (ถ้าจะทำให้นึกถึงได้ง่าย ผู้อ่านก็นึกถึงหนังจีนกำลังภายในครับ บรรยากาศคล้าย ๆ กัน)
วันหนึ่ง อาจารย์ได้เรียกศิษย์ทั้งหมดสิบหกคน มาเพื่อสอบถามความรู้ที่ได้เล่าเรียนในรอบปีที่ผ่านมา คงจะเหมือนการสอบไล่ในสมัยปัจจุบันครับ เพียงแต่ไม่ได้มีประกาศนียบัตรให้ไปสมัครงานก็เท่านั้น
“เอาล่ะ ศิษย์รักของข้าทั้งหลาย วันนี้เป็นวันดีที่ข้าภูมิใจมาก เพราะพวกเจ้ากำลังจะสำเร็จการศึกษา ที่ข้าได้ถ่ายทอดมาให้เกือบทั้งชีวิต พวกเจ้าไปเตรียมกระดาษมาคนละแผ่น” อาจารย์ออกคำสั่ง
ทำให้ลูกศิษย์ทุกคนต่างตื่นเต้นเป็นอันมาก ทุกคนต่างหยิบกระดาษขึ้นมาคนละแผ่น พร้อมกับพู่กันคนละด้าม เพื่อเตรียมจดคำถามที่อาจารย์กำลังจะพูดออกมา
อาจารย์แสยะรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า
“บททดสอบในวันนี้ ให้ทุกคนหยิบกระดาษขึ้นมาคนละแผ่น อาจารย์จะให้เวลาพวกเจ้าหนึ่งชั่วยาม หาวิธีเจาะรูกระดาษ ให้มีขนาดเท่ากับดวงตาของตัวเอง จำนวนคนละหนึ่งรู ในตำแหน่งไหนก็ได้ของกระดาษ แล้วนำไปใส่กรอบไม้มาส่งอาจารย์ ”
อาจารย์พูดจบ ก็สร้างความฮือฮาให้กับบรรดาลูกศิษย์ทั้งหลาย บางคนที่กำลังนึกเลขสมการที่ซับซ้อน หัวข้อกฎหมาย ศีลธรรม ฯ ถึงกับอ้าปากค้างไปเลย เพราะไม่เคยนึกเลยว่าข้อสอบอาจารย์จะง่ายดายขนาดนี้ แต่บางคนที่คิดลึกหน่อยก็เชื่อว่าอาจารย์ของตัวเอง ต้องมีปริศนาธรรมแฝงอยู่เป็นแน่
ไม่นานนักทุกคนก็เจาะรูบนกระดาษ ในตำแหน่งที่ตนเองคิดว่าถูกใจอาจารย์มากที่สุด ทุกคนต่างก็นำกระดาษที่ได้ไปใส่กรอบไม้ ตามที่อาจารย์เคยสอนในวิชาศิลปะ
หลังจากที่ครบเวลาตาที่กำหนด ศิษย์ทุกคนมายืนที่หน้าอาคารเรียน เพื่อจะรอส่งงานอาจารย์ บ้างก็คุยโม้โอ้อวดกันว่า ตำแหน่งรูของตนเองดีกว่าของคนอื่น จะต้องถูกใจอาจารย์เป็นแน่
หลังจากนั้นอาจารย์ก็มีคำสั่งให้ลูกศิษย์ทั้งสิบหกคน นำเอาผลงานของตัวเองไปวางไว้บนลังไม้ลังหนึ่ง ซึ่งอาจารย์ได้เตรียมไว้ให้ ลูกศิษย์แต่ละ ก็นำเอาผลงานของตัวเองมาวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“เอาล่ะ ศิษย์รักของข้าทั้งหลาย งานที่อาจารย์ให้พวกเจ้าไปทำนั้น สำเร็จได้ด้วยดี ข้าขอชื่นชมในความสามารถของพวกเจ้าทั้งหลาย ๆ ” อาจารย์พูด
“อาจารย์ครับ งานที่อาจารย์ให้พวกเราทำนั้น ทำไมมันง่ายจังครับ พวกผมมองไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหน พวกเราอุตส่าห์ร่ำเรียนมานับแรมปี เพื่อที่จะเรียนรู้การเจาะกระดาษแค่นี้เองหรือครับ อาจารย์” ศิษย์ผู้สงสัยคนหนึ่งถามขึ้น ทำให้ลูกศิษย์หลายคนส่อแววตาของความเห็นด้วยอย่างมาก
“เอาล่ะมีใคร มีความถามอื่นอีกไหม” อาจารย์ถามขึ้น ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ มีแต่แววตาแห่งความลังเลสงสัย
อ่านฉากกั้น ๑๖ ชั้น ในตอนที่ ๒ ต่อไป
ขอบคุณรูปงาม ๆ จาก //4.bp.blogspot.com อย่างมากมายอีกครั้ง
| Create Date : 14 พฤศจิกายน 2552 |
| Last Update : 14 พฤศจิกายน 2552 23:06:45 น. |
|
21 comments
|
| Counter : 649 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: มินทิวา  วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:6:48:30 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:7:22:23 น. |
|
|
|
| โดย: นุ่มณอ่อนนุช วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:11:24:29 น. |
|
|
|
| โดย: ผัสสะ วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:17:12:49 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 พฤศจิกายน 2552 เวลา:7:45:11 น. |
|
|
|
| โดย: Nissan_n วันที่: 16 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:48:15 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:7:58:33 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:8:26:35 น. |
|
|
|
| โดย: nathanon วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:4:59:54 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:7:20:32 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:8:09:28 น. |
|
|
|
| โดย: มินทิวา วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:55:45 น. |
|
|
|
| โดย: นุ่มณอ่อนนุช วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:14:08:31 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:7:29:48 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี  วันที่: 26 พฤศจิกายน 2552 เวลา:13:28:54 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
หวัดดีค่ะคุณอัส
จะรอติดตามตอน 2 ต่อไป นะคะ
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ