เป็นนิยายเข้ารอบนายอินทร์อะวอร์ดประจำปีพ.ศ. 2556 ที่พล็อตใช้ได้ค่ะ เป็นการเล่าเรื่องแบบรำลึกความหลังของคู่หนุ่มสาวเพื่อนบ้านที่สนิทสนมกันมาแต่เด็ก และเกือบจะได้เป็นแฟนกันอยู่แล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะมีอุปสรรคบางอย่างเกิดขึ้นซะก่อน พอมีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ก็เลยมารำลึกความหลังกันหน่อย
แม้จะดูว่าพล็อตไม่ได้แปลกใหม่อะไรมาก แต่สิ่งที่เราว่าเก๋คือการเล่าเรื่องความทรงจำในอดีตของคู่พระนางผ่านสิ่งของจากอดีตและเสียงเพลง (ที่พระเอกของเรื่องชื่นชอบการฟังเพลงมาก) และโดยเฉพาะการเปรียบเปรยชีวิตกับเทปคาสเส็ต ที่ผู้เขียนทั้งเกริ่นไว้ที่หน้าคำนำ และผ่านปากตัวละครในเนื้อเรื่องว่า
"เทปคาสเส็ตมีเสน่ห์บางอย่างคล้ายกับชีวิตมนุษย์ เมื่อเรากดปุ่มเล่น ก็จำเป็นต้องฟังไปทีละเพลง ทีละแทร็ค ในอัลบั้มเดียวกันอาจมีทั้งเพลงที่เราชอบและไม่ชอบ ต่อให้กดเร่งได้ มันก็ไม่สามารถข้ามไปอย่างรวดเร็วเหมือนปุ่มฟอร์เวิร์ดในเครื่องเล่นซีดีหรือไอพอดหรอก แถมกดบ่อยเข้าเทปก็ยืดด้วย ดังนั้นทางออกที่ดีที่สุดก็คือต้องเปิดใจดำดิ่งกับท่วงทำนองและเนื้อเพลงทั้งอัลบั้มตั้งแต่ต้นจนจบ มันก็เหมือนภาพตัวแทนของชีวิตที่ต้องไหลไปตามจังหวะตามครรลอง มีทั้งดีและร้ายปนเปกันให้พบเจอ..."
การเล่าย้อนความหลัง ทำให้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นๆ ความสนุกสนานของวัยเด็ก อารมณ์รักของวัยรุ่น และจุดหักเหของความรักของคู่พระนาง เสียดายที่อารมณ์หวานๆชวนเขินของคู่พระนางน้อยไปหน่อย มัวแต่เน้นการบอกเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาซะมากกว่า เลยทำให้อารมณ์ซึ้งๆแบบที่จะทิ้งค้างไว้ในหัวใจคนอ่านน้อยไปหน่อย
เป็นนิยายเข้ารอบนายอินทร์อะวอร์ดประจำปีพ.ศ. 2556 ที่พล็อตใช้ได้ค่ะ เป็นการเล่าเรื่องแบบรำลึกความหลังของคู่หนุ่มสาวเพื่อนบ้านที่สนิทสนมกันมาแต่เด็ก และเกือบจะได้เป็นแฟนกันอยู่แล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะมีอุปสรรคบางอย่างเกิดขึ้นซะก่อน พอมีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ก็เลยมารำลึกความหลังกันหน่อย
วันที่: 26 มกราคม 2557 เวลา:9:58:06 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 43 คน [