No. 822 ในความทรงจำ (ตะพาบ)
No. 822   ในความทรงจำ (ตะพาบ)  




ภาพสนามบิน ปาย  ดึงแผนที่ดาวเทียมจากกูเกิ้ลมาใช้แล้วปรับมุมมององศาเองทำพอเป็นเกือบสิบปีได้มั้ง
(เปล่าแซวลุงคนนั้นนะเออ  555 ) 

อำเภอนี้มี เซเว่น เอ้ย สนามบินมาตั้งแต่ผมเป็นเด็กแล้ว แหะ ๆ อวดซะหน่อย
 
บ่ายคล้อยในฤดูร้อน แม่เดินจูงแขนผม พี่สาวสองคนเดินเคียงคู่กันไปสู่ลำน้ำปาย ส่วนพี่ชายเดินตามแบบหงอย ๆ

 เราไปอาบน้ำอุ่นนิด ๆ ที่ไหลจากท่อไม้ไผ่ที่เสียบไว้เนินดินเป็นน่ำซึมจากข้างบนตลิ่ง



 
ที่อาบน้ำอยู่ห่างจากบ้านประมาณ 300  เมตร(ปัจจุบันแถวโรงเรียนอนุบาลริมน้ำปายสายเก่า) อากาศเย็นสบายประมาณ 25  
องศาเราเป็นเด็กไม่อยากอาบน้ำกันเท่าใด เราถอดเสื้อผ้าสำลีนุ่ม ๆ  ค่อนข้างคล้ำออก พี่สาวสองคนนุ่งผ้าถุงสำหรับเด็ก
ไปยืนใต้ท่อไม้ไผ่ให้น้ำไหลทั้งตัว ผมกับพี่ชายล่อนจ้อน สบายไม่ต้องนุ่งอะไร
 
แม่ใช้สบู่สี่เหลี่ยมสีน้ำตาลมีลายสีน้ำเงิน ถูหัวกับตัวขัดขี้ใคลให้ผม เราอาบน้ำกันไม่บ่อยเท่าใด (คงจะเหมือนเด็ก
บนภูเขาที่ไม่มีที่ทำน้ำอุ่นขี้มูกกรัง 555)  อาบน้ำกันไม่นานแม่ใช้ผ้าเช็ดหัวเช็ดตัวให้ผมเสร็จก็รีบ
เอาผ้าหมาด ๆ  ผืนเดิมหุ้มตัวให้อุ่น เรานั่งบนตลิ่งสูงมองสายน้ำปายที่อยู่ข้างล่างก่อนเดินกลับบ้านใส่เสื้อผ้าใหม่
 
 
ที่บ้านมีต้นมะม่วงตลับนาก ลำไย ดอกอูนสีขาวขึ้นริมบันใดทางขึ้นชานไม้กว้างหลังบ้าน
บ้านเราเป็นบ้านสองชั้น ติดกับสี่แยกกลางเมืองเราพักข้างบนบ้าน แม่จะลงบันใดด้านหน้าไปขายของหน้าบ้าน
นาน ๆ จะมีคนมาซื้อของ แม่ย้ายจากเชียงใหม่ติดตามคุณตาซึ่งมาเป็นนายอำเภอ
 
พ่อเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย มีอาชีพเสริมรับจ้างตำข้าวด้วยครกน้ำตำ อยู่ห่างจากบ้านไปไกลเส้นทางไป วัดน้ำฮู
น่าจะเลยโรงพยาบาลในปัจจุบัน มีคนงานชาว ขมุ ทำดูแลตำข้าว
 
ที่นั่นเป็นท้องนามีลำห้วยไหลค่อนข้างแรงตลอดปี พ่อเลยทำระหัดน้ำด้วยไม้ไผ่ใหญ่ตั้งไว้ริมลำห้วย
กระแสน้ำจะพัดพาหุกหรือระหัดหมุน ท่อนไม้ สลักไม้จะกดคานกระเดื่องยกปลายที่มีสากสุด
แล้วทิ้งสากลงตำข้าว (เป็นภาพแทนนะครับของจริงที่จำได้ ส่วนพื้นที่ตำ มีหลังคาตองตึงคลุม)


 
จนเปลือกข้าวเปลือกหลุด ขมุก็ชาวเขาที่พ่อเลี้ยงไว้ใช้มือคนข้าวให้ถูกสาก พอข้าวหลุดหมด
คนงานขมุก็ใช้มือกอบข้าวใส่กระด้งไปฝัดให้เปลือกปลิวเหลือแต่เม็ดข้าว แล้วก็กันข้าวไว้ส่วนหนึ่งเป็นค่าจ้าง
ชาวบ้านคนที่นำข้าวมาให้ตำฐานะคงค่อนข้างดีเป็น ครู มีนาแต่ไม่มีเวลาเหมือนคนอื่น
 
ครอบครัวเราอยู่ที่นั่นค่อนข้างสบาย จนกระทั่งคุณตาย้ายไปเป็นนายอำเภอที่อื่นไม่นานเราก็อพยพจากปาย
สู่ตัวเมืองเชียงใหม่ ผมกับพี่ชายเข้าเรียนหนังสือชั้นประถมที่ โรงเรียนวัดหอพระ พี่สาวสองคนเรียนที่วัฒโนทัยพายัพ น้องสาวคนเล็กเกิดที่เชียงใหม่ ยังตัวเล็กไว้หางเปียคู่ แม่ให้น้องสาวนั่งสามล้อไปเรียน ร้องไห้เกือบทุกวันไม่อยากไปโรงเรียน
 
แม่ใช้บ้านที่เราเช่าทำเป็นหอพัก รับนักเรียนจาก อ.ปาย หรือ อำเภออื่นของเชียงให่ม่พักอาศัย ได้เงินมาเลี้ยงพวกเราพ่อแม่
เด็กบางคนไม่มีเงินก็แบกข้าวสารอาหารแห้งมาให้แทน  แม่รับเย็บผ้าอยู่ที่บ้านฐานะค่อนข้างแย่เงินที่แม่ขายบ้าน
ที่ดิน ณ อ.ปาย ซื้อเป็นสร้อย แหวนทองไว้แทนเงิน ก็นำไปขายเลี้ยงพวกเรา


 
ตอนเย็นแม่จะเดินไปขายตั๋วหนังที่โรงหนัง ตงก๊ก  ผมเลยได้ดูหนังฟรีแต่ก็ต้องเสียเลือดบ้าง แหะ ๆ  ตัวเลือดที่เกาะ
บนเก้าอี้ไม้คนดูมันกัด คัน.. ส่วนใหญ่ผมจะไปรับแม่ตอนกลางคืนหลังจากคนเข้าดูหนังหมดแล้ว
 
บางคืนฝนตกพรำ ๆ ผมกับพี่ชายกลางร่มเดินไปรับแม่ แล้วก็เดินกลับบ้านกันสามคน  ถนนในเชียงใหม่เล็กมีแสงไฟจากเสา
ไม่สว่างนัก แหงนดูแสงไฟผ่านสายฝนที่ตกปรอย ๆ  เห็นแมงดาบิน ก็หยุดรอให้แมงดาตกสู่พื้นใช้มือตะปบด้านหลัง
แล้วจับใส่ถุงผ้าเล็กที่เตรียมไว้  นำไปให้พี่ปิ้งทำน้ำพริกกิน


 
ผมจาก อ.ปายมาตั้งแต่อายุ 4 - 5  ขวบมั้งจำ อ.ปายได้ราง ๆ เมืองสงบไม่ได้กลับไปเลยเพราะถนนและ
รถยังไม่มีใครไประยะนั้นต้องเดินด้วยเท้า แม้แต่มานพ นักเรียนที่พักที่บ้านจะเดินกลับไป อ.ปายกลับมาเล็บเท้าหลุด
 
จนวันหนึ่งผมอายุได้ 13 ปีเศษ น้าหยา  ผจก.โรงหนังตงก๊กที่แม่ทำงานด้วย ชวนผมกับพี่ชายนั่งรถจิ๊บไปเที่ยว
อ.ปาย มีลูกชายน้าหยากับน้าผู้หญิงไปด้วย  แม่อนุญาตให้ไป
 
น้าหยาแต่งตัวเท่ ใส่เสื้อหนังสีน้ำตาลมัน ถุงมือหนังบางนุ่มใจดี ชอบเลี้ยงขนม 555  วันเดินทางน้าขับรถผ่าน อ.แม่ริม
แล้วผ่าน อ.แม่แตงเป็นถนนลาดยางเล็กวิ่งสวน แล้วก็ลัดเลาะไป อ.ปาย
เป็นถนนดินแดงก็ลูกรัง ถนนไม่ดีเลยมีร่องน้ำแห่งอยู่กลางถนนคงถูกน้ำฝนน้ำป่าไหลเซาะคดเคี้ยว  ถนนแคบพอสวน
กันได้ไม่มีรถเมล์หรือรถอะไรสวนมาเลย  

ผมนั่งด้านหน้าติดกับน้าหยาที่ขับ ผมใช้นั่งคร่อมเกียร์ ขวามือเป็นพี่ชายผม หรือไม่ก็ลูกชายน้าหยาผลัดกันนั่ง
บกตรง ๆ ผมนั่งตัวลีบมือจับราวเหล็กตรงแผงหน้ารถ มองไปข้างหน้ารถที่ขึ้นลงเขา ยอมรับเลยว่านั่งไม่สะดวกเลย
แต่ก็ต้องนั่งไม่อยากเดินเท้าจนเหล็บหลุดแบบ มานพ 
 

 
เราเดินทางนานหลาย ชม. น้าหยาพาเรากินก๊วยเตี๋ยวชาวบ้านที่ปลูกเพิงขายของของชาวเขาที่เราเรียกว่า แม้ว
ระยะนั้นไม่มีใครทักท้วงว่าควรเรียกว่า ม้ง สั่งแล้วรอน้ำเดือด  แม่ค้าจะซอยกะหล่ำปลีใส่กับเส้นซอยเนื้อกวางสดใส่
 กินไปแบบจืด ๆ  ไม่อร่อยเลยทั้งที่หิว
 
กินเสร็จเดินทางต่อ  แต่บางช่วงเป็นถนนขึ้นเขาสูงชันมีกรวดเล็ก ๆ อยู่เยอะรถวิ่งขึ้นไม่ได้ ล้อยางตะกุยกรวดเล็ก
เด็น ล้อหมุนฟรีควันคลุ้ง
น้าหยาก็หยุดรถ ให้เราขนก้อนหินโต ๆ ใส่หลังรถให้หนักที่สุดเกือบเต็มลำก็ว่าได้  เปิดหลังคาผ้าใบรถออก
ยืนคนละมุมห่าง ๆ ประจำที่ น้าหยาขับปีนเขาถ้าล้อรถหมุนฟรี 
  น้าหยาก็บอกให้พวกเรา ขย่มรถเมื่อเห็นถนนมีก้อนกรวดเยอะ ถนนชัน น้ำหนักจะได้กดที่ล้อ
ล้อยางรถก็กดลงถนนไต่ขึ้นได้  เราต้องทำเป็นตอน ๆ  กว่าจะถึง อ.ปายนานมาก ๆ  ต้องคอยลุ้นเนื้อตัวมอมแมมด้วยฝุ่น
ก็ตอนที่เราขนก้อนหินขึ้น พอลงสู่ทางลาดก็ขนก้อนหินทิ้ง
 
ถึงน้ำปายทอดยาวขวางหน้ามีสะพานไม้เล็ก ทอดข้ามน้าหยาให้พวกเรา ลงข้างหน้าล้างขาแขน แน่นอนล้างจักกะแร้
ด้วย อายุ 13 - 15  ขี่เต่าเริ่มเหม็นแสดงว่ามีฮอโมนชายแล้ว ฮ่า....
 
น้าหยาพาเราไปพัก บ้านคนรู้จักไปค้างคืน ไปอาบน้ำปายที่อยู่ใกล้เมือง อาหารไม่ต้องห่วงญาติน้าหยาทำให้กิน
เรากับน้าหยาได้กินข้าวเจ้าหรือข้าวสวย ถูกใจน้าหยาที่เป็นคนระยอง  ข้าวสารเจ้าที่ปายหาไม่ยากเพราะชาวปายกิน
เป็นหลัก คงจะเป็นคนพื้นเมืองมีเชื้อสายไทยใหญ่ พม่ามั้ง มิได้กินข้าวเหนียวแบบเชียงใหม่
 


ภาพข้างบนเป็น ภาพเกือบปัจจุบันบ้านเดิมทรงคล้ายกัน ใกล้เสาไฟฟ้าที่เห็น ตอนเป็นเด็กมีต้นลำใยใหญ่คลุมอยู่
 
น้าหยาขับรถพาไปชี้ ๆ ให้ดูว่า  บ้านของผมน่าจะใช่ตรงสี่แยกใหญ่น้าได้ฟังแม่ผมเล่าให้ฟัง  ผมก็เดินไปดู
นั่งนึกตอนเป็นเด็กเล็กมาก ๆ  หน้าบ้านเป็นบ้านไม้หลังใหญ่ หน้าบ้านเป็นร้านค้า แม่เล่าให้
ฟังว่า  หนุ่มเมืองปายเดินส่งเสียงดังเพราะเมามาเป็นกลุ่ม
 
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน จะเดินเงียบลง เรียกว่าเดินแบบสงบเสงี่ยม   พวกเขากลัวพ่อผมที่เป็นข้าราชการ
ชั้นผู้น้อยตบเอา  ฟังแม่เล่าว่าพ่อเป็นคนพูดน้อย ดุ 555  ขี้เมากลัวกันหลายคน
 
จำได้ว่า  พ่อกับให้คนงานขมุตักน้ำในร่องใส่ กะทะต้มน้ำให้เดือด มีหม้อใหญ่วางไว้ข้างบนใส่อะไรไม่รู้อยู่ น่าจะเป็น
 
ข้าวหมักเหม็น ๆ หอม ๆ น้ำในกะทะเดือดข้าวสีขาวตุ่นระอุเป็นไอลอยขึ้นข้างบนแล้วไหลลงท่อ
 
ผ่านน้ำเย็น กลั่นเป็นหยดน้ำ หอม.....ฮ่า   เหล้าครับ

ภาพข้างล่างเป็นภาพปัจจุบัน ตอนเป็นเด็กมีลำรางน้ำเล็ก

ไหลผ่าน  ตรงป้ายห้ามจอดนั่นใช่เลย คนงานจะตักน้ำไปต้มให้ความร้อนถูก หม้อใส่ข้าวที่หมักซ่าเหล้า
 

 
 การต้มเหล้าช่วงเวลานั้นคงไม่ผิด กม.มั้ง  ถ้าขออนุญาตนายอำเภอเสียค่าธรรมเนียมรายปี
เงินเข้าหลวง  แม่เล่าให้ฟังว่าระยะนั้น พวกฝิ่นเริ่มผิดกฏหมายแล้วแต่ก็ยังมีชาวเขาขนใส่กะชุเดินขึ้นดอยอยู่


ผมกลับไปบ้านเกิดอีกครั้งเมื่อปีพศ. 2525 พาแม่  เรา 3 ครอบครัวพี่ชาย น้องสาว ผม ไปเที่ยว (หมาป่าเดียว

ดายแอบข้างหลังสุด แพลมใบหน้ามาติ๊ด)
 
แล้วก็แวะไปที่บ้านเดิมกลางเมืองปาย  กลายเป็นร้านน้องเบียร์ที่มีนักท่องเที่ยว ไทยฝรั่งนั่งทานอาหารจานเดียวกับ

ดื่มเบียร์ดูคึกคัก แม่เล่าให้ฟังว่าขายที่ดินกับบ้านก่อนอพยพไปอยู่เชียงใหม่ป่านนี้ คงเปลี่ยนมือหลายมือแล้ว
 
เราไปนั่งที่ร้าน เจอคนสูงอายุอยู่ด้วย จำแม่ได้ ตอนที่คุณนายอยู่(แม่)  ข้าเจ้าเป็นละอ่อนบ้านอยู่แถวสนามบิน
 
เราเลยพลอยรู้เรื่องเมืองปายขึ้นเยอะจากคำบอกเล่า ผู้สูงวัยคนนั้น  ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า สนามบิน อ.ปายมีมาตั้งแต่ผมเป็นเด็ก

อาว์ก็น้องสาวพ่อทำงานที่สนามบิน  มีเครื่องบินตกในป่า จนท.ไปเก็บหลักฐาน อาว์ของผม นำเอกสารแสตมป์อากรมาให้

ดูแต่ผมไม่กล้าจับ กลัวน้ำเหลืองจากศพ  เปื้อนมือ  แหวะ....
 
จากความทรงจำที่มิได้บันทึกเลย  ต้องบันทึกไว้ก่อนที่ กระผมจะลืมชื่อตัวเอง ฮ่า....
 
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ
L                        1,568,356
st.ผู้เข้าแวะเยือน  1,565,952
=                               2,404
 
ขอบคุณเพื่อนที่แวะมาเยือน มาเม้นท์ทิ้งร่อยรอยไว้จะได้ไปทักทายครับ
 



Create Date : 14 ตุลาคม 2562
Last Update : 18 ตุลาคม 2562 17:26:23 น.
Counter : 2232 Pageviews.		  
33 comments
Share
EP.4 กาปอมซ่า
(13 พ.ค. 2568 20:18:41 น.)		กำแพงแสน : นกเด้าดินเล็ก ผู้ชายในสายลมหนาว
(13 พ.ค. 2568 10:26:36 น.)
10 พค 68 ทริปซากุระ 2568 mcayenne94
(10 พ.ค. 2568 23:08:07 น.)		ไม่ได้ตั้งใจ.. nonnoiGiwGiw
(9 พ.ค. 2568 13:49:13 น.)

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณกะว่าก๋า, คุณnewyorknurse, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณเริงฤดีนะ, คุณmcayenne94, คุณtuk-tuk@korat, คุณตะลีกีปัส, คุณJinnyTent, คุณSai Eeuu, คุณสองแผ่นดิน, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณTui Laksi, คุณSweet_pills, คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณRananrin, คุณnonnoiGiwGiw, คุณThe Kop Civil, คุณก้นกะลา

  

สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์

ความทรงจำของพี่ไวน์
ทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่ผมไปปาย
ที่พักคืนละ 80 บาท แต่บ่ามีผ้าห่มเน้อ
เจ้าของบอกครับ 555
ตอนนั้นยังไม่มีรีสอร์ต ไม่มีนักท่องเที่ยวเยอะเหมือนทุกวันนี้

พี่ไวน์มีความจำที่ดีมากๆ
ขนาดชื่อสถานที่อย่างโรงหนังสมัยก่อนก็ยังจำได้เลย
ผมนี่ลืมหมดครับ 555


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:6:49:42 น.
  
สวัสดีครับ...
ปาย..ผมชอลเมืองสงบแห่งนี้มาก
ถ้ายิ่งเป็นตอนอดีต เมื่อประมาณเกือบ 40ปีก่อน
มาที่นี่กับเพื่อน เจอสาวญี่ปุ่นตัวสั้นๆ (ปัจจุบันญี่ปุ่นตัวโต) อยากกินก๋วยเตี๋ยว
แต่ไม่รู้จะสั่งยังไง ผมก็พอมีความรู้ภาษาปะกิตงูๆปลาๆ
เลยพาเธอไปทานเป็นร้านเล็กๆ...เมื่อก่อนปายยังเป็นเมืองเล็กๆ
พัฒนามาจากจุดพักยาฝิ่นของชาวว้า...ฯลฯ
ปัจจุบันปายคนมากมาย แต่ยังคงพอมีสิ่งดีๆให้เห็น เช่นบรรยากาศริมปายในตอนเช้า.
ยังคิดถึงปายครับ แม้จะเคยมาที่ 3-4 ครั้งแล้วก็ตาม
ถ้ามีโอกาสจะกลับไปอีก.
โดย: wicsir วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:7:03:40 น.
  
เพิ่มเติม .... ชอบภาพคุณปายตอนวัยสะรุ่นครับ
โดย: wicsir วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:7:04:41 น.
  

คุณไวน์อยู่เมืองปายดีจัง
ที่ดินที่นั่นคงเป็นทองเลย
น้อยยังไม่เคยไปเลยค่ะ
แต่กลัวที่เขาบอกว่านั่งรถ
ต้องเลี้ยวเป็นร้อยๆโค้ง กลัววว
โดย: newyorknurse วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:8:06:43 น.
  
สวัสดีครับพี่ไวน์
เป็นปายในความทรงจำในอีกมุมนึงที่ผมไม่เคยรู้จักปายเลยครับ
ผมเลยไปปายครั้งเดียวสมัยทำค่ายสร้างตอนมหาลัย
แต่ตอนนี้ปายเจริญมากแล้ว เรียกว่าหมดเสน่ห์ปายในสมัยก่อนแล้วครับ
ไปตรงไหนก็เจอแต่ร้านขายของที่ระลึก
ร้านเหล้า ร้านอาหาร
อยากให้ปายเป็นเหมือนสมัยก่อนที่คนเริ่มไปกันจังเลยครับ
โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:11:11:34 น.
  
สวัสดีครับ..พี่ปาย
วันนี้ไก้เห็นบรรยากาศเมืองปาย สมัยก่อน
ช่างผิดกันไกลมากนะครับ
สนามบินปาย ก็ถือว่ายังใช้งานได้ดี
แต่การเดินทางด้วยรถยนต์ก็สนุกดี เข้าโค้งตื่นเต้น ไปตลอดทาง..อิ อิ
โดย: พายุสุริยะ วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:13:15:50 น.
  
เล่าได้ละเอียดปานนี้

อีกนานแสนนานเลยค่ะกว่าจะลืมชื่อตัวเอง

อ้อซะอีก วางของไว้ตะกี้
ก็ลืมแล้วว่าไปวางที่ไหน
หรือ ไปหยิบเอามาทำอะไร..
ฮา!!

ชีวิตชนบทน่าสนุกดีออก มีผจญภัย นู่ นี่ นั่น
สมัยนี้อย่างทำแบบนั้น
ต้องเสียตังค์ซื้อ Packet ..แบบ Home Stay


เห็นเด้กสาวๆในแพ
นึกว่าเป็นตัวเอง

ผมยอดนิยม
อ้อไว้อยู่ทรงเดียว ตั้งแต่เล็กยัน มัธยมปลาย

มาผมยาวตอนเรียนมหาลัย
จนปัจจุบัน..แต่ก็ยังไว้หน้าม้าคงเดิม

โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:13:20:50 น.
  
อ่านเรื่องราวเก่าๆของพี่ไวน์เพลินเลย
ไม่ได้ไปปายนานมากๆค่ะ โลกเปลี่ยนไปคนปายไปอยู่เมือง
คนเมืองไปอยู่ปาย
โดย: mcayenne94 วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:13:28:18 น.
  
น่าจะเกยไปกิ๋นเจ้าฮ้ายน้องเดียร์
โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:14:08:54 น.
  
สวัสดีมีสุขค่ะ

คุณไวน์เล่าได้ละเอียดดีค่ะ ความจำดีมาก
ใส่กางเกงขาสั้นไป หรือขาคุณไวน์ยาวมากคะนั่น..แฮ่ะ

เมืองปาย ได้ไปเที่ยวจริงจังครั้งแรกเมื่อ10ปีที่แล้ว
รีสอร์ทยังไม่เยอะ ยังพอมีท้องไร่ท้องนา นาขั้นบันได
ให้เห็นอยู่ แต่ก็ไม่ติดใจเท่าไรนัก
วันที่ไปนักร้องที่ชอบLive หามรุ่งหามค่ำไม่หลับไม่นอนมาแสดงดนตรี และพักอยู่รีสอร์ทเดียวกัน
ยังได้ไปนั่งคุยด้วยแป๊บเดียว หลานขอลายเซ็นต์ด้วย
ภาพจำคือ คอนเสิร์ตในสนามกองฟาง ตั้งแต่ตอนเย็นๆจนรุ่งเช้า นอนฟังเพลินกันเลยค่ะ
เดินถนนคนเดินสายสั้นๆได้เสื้อยืดกับกางเกงแม้วมา2-3ตัว ยังใส่อยู่ทุกวันนี้ จนผ้าฝ้ายนิ่มสบายตัว
โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:15:02:12 น.
  
ปล.ลืมตอบ ... เตียวขึ้นเขาวัดสังกัสเจ้า
โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:15:41:38 น.
  
วันหยุดประจำเดือนนี้จะหยุดวันธรรมดาเจ้า
เพราะลูก ๆ ปิดเทอม บะต้องหยุดเสาร์-อาทิตย์ละ
เสาร์-อาทิตย์ขายคัวม่วนกว่าวันธรรมดาน้อยเจ้า
พอเดือนหน้ากะต้องหยุด ส-อา เหมือนเดิม
เพราะจะได้อยู่กับลูก ๆ เจ้า

ปายบะได้ไปเมินขนาดเจ้า
เต้ยจวนไปวันหยุดนี่อยู่ แต่จินอยากไปเมืองคองเจ้า
บะเกยหัน เลยอยากไปกอยดู อาจจะไปปายบะตัน
เดียวดูแห๋มกำ

ปายสมัยก่อนท่าจะมีสเน่ห์กว่าตอนนี้ขนาดเน้อเจ้า
บะเด่วกะมีเสน่ห์แห๋มแบบ แต่ว่ามันบะใช่วิถีชีวิตจาวบ้านจริง ๆ ละ
มีบาร์ มีผับ บะค่อยเงียบสงบแล้ว

ถ้าเทียบระหว่าง อ.ปาย กับ อ.แม่สะเรียง
จินชอบ อ.แม่สะเรียง มากกว่าเจ้า
มันยังมีวิถีชีวิตจาวบ้าน บะค่อยคึกคัก แต่มีเสน่ห์กว่าเยอะ



โดย: JinnyTent วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:20:06:31 น.
  
จริงๆ โจทย์ในความทรงจำนี่ ลุงไวน์น่าจะเขียนทั้งปี ก็ไม่หมดนะ เพราะที่ผ่านมา ทรงจำทั้งน้านนน อิอิ แซวๆ
โดย: Sai Eeuu วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:20:27:16 น.
  
น่าจะเป็นตัวเรือด ใช่มั้ยครับ สมัยก่อนรถไฟชั้น 3 ก็มีตัวพวกนี้เยอะนะครับ

สมัยก่อนการคมนาคมไม่สะดวก การเดินทางนี่ลำบากจริงๆ ครับ เวลาเรากลับไปดูสถานที่เก่าๆ ในความทรงจำ แล้วมันไม่อยู่แล้ว หรือเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าที่เราคิด บางครั้งมันก็ใจหายนะครับ


จากบล็อก
โจทย์ครั้งหน้าในโจทย์ระบุให้เป็นบล็อกเกอร์ครับ (คนที่เขียนบล็อก) จริงๆ มันก็มีหลายคนนะครับที่เราอยากให้กลับมา ลองเขียนถึงสักคน หรือหลายคนก็ได้ดูครับ
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:21:24:06 น.
  
ปายมีสนามบินนานแล้วเหรอเนี่ย คิดว่าเพิ่งจะมีหลังท่องเที่ยวบูมซะอีกครับ
พวกอุปกรณ์วิถีชีวิตอย่างที่ตำข้าว กังหันน้ำ นานวันจะหาดูยากขึ้นเร่อยๆนะครับ เดี๋ยวนี้เห็นตามพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นซะมากกว่า
เห็นแมงดาบินก็ตะปบกินอีกแหนะ! ตัวนี้ไม่ชอบกลิ่นมันเลยครับ ในรถเข็นขายแมลงทอดเป็นตัวเดียวที่ผมไม่กิน (อ่อ หนังกบก็ไม่กิน ไม่ใช่แมลง แต่ชอบเอามาขายรวมกัน)
พื้นที่ทุรกันดารนี่ไปไม่ไหวจริงๆ ขนาดรถใหญ่แก๊งพี่ไวน์ยังต้องนั่งไปขย่มไปให้ล้อกดพื้น ลำบากค่อดๆ
โดย: ชีริว วันที่: 14 ตุลาคม 2562 เวลา:22:00:33 น.
  
จากบล๊อก
ใช่เลยครับ ฟิล์มสมัยก่อนแพง ยังไม่รวมค่าล้างเลยครับ
แต่คุณปู่เป็นผู้ชายเล่นกล้อง ถ้าเป็นสมัยนี้สาวๆ คงชอบเลยครับ

ก่อนคุณย่าสอนดูดาว ก็สอนภาษาอังกฤษดวงดาวมาก่อนครับ เรื่องจันทราน็อคเทิร์น พี่ไวน์เกือบถูกครับ 55555
โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 15 ตุลาคม 2562 เวลา:9:52:57 น.
  
มาอ่านตะพาบ ในความทรงจำ ครับ
ยังไม่เคยไปปายเลยครับ
อ่านจากพี่ไวน์ ได้เห็นภาพบรรยากาศเก่าๆ สมัยนี้ คงไม่มีให้เห็นแล้วครับ

โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 15 ตุลาคม 2562 เวลา:15:53:39 น.
  
สวีสดี ค่ะ คุณไวน์

อ่าน ตะพาบ ความทรงจำของคุณไวน์เพลินไปเลย
ค่ะ เล่าได้ละเอียดเห็นภาพเลย อิอิ
เป็นความทรงจำที่อบอุ่นของครอบครัวมาก ๆ ค่ะ

โหวดหมวด บันทึก ฯ
โดย: อาจารย์สุวิมล วันที่: 15 ตุลาคม 2562 เวลา:19:28:33 น.
  
อนุโมทนาบุญค่ะ
ต้องขอโทษคุณไวน์ที่เข้ามาอ่านช้าไปหน่อย เพราะเราไปเที่ยวพัทยา 9-11 ต.ค.
ไม่มีเวลาเข้าบล็อค เข้าไปอัพเดทแต่ในเฟสคร้า
เราอัพบล็อคต้องใช้คอมฯตั้งโต๊ะที่บ้านอ่ะคร้า ถึงบ้านแล้วค่อยมาอัพเดทบล็อค

"ตอบคุณไวน์ที่ถามไว้นะคะ..." มีคร้า ผู้ที่นั่งเก้าอี้ จะต้องนั่งหลังสุดคร้า
สังเกตุบางภาพเราเองก็มีแอบไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างด้านหลังเช่นกัน
เพราะตอนนั่งสมาธิ นั่งกับพื้นนานๆมีปวดจนน่องถึงเท้าชา ขยับไม่ได้เลยจร้า
พอเห็น สว.บางท่านนั่งเก้าอี้ได้ ครั้งหลังๆเลยขอแอบไปแจมด้วยตอนนั่งสมาธิค่ะ
ดีที่นี่ไม่ระเบียบจนเคร่งมาก ให้เราเกิดทุกข์ทางใจ ทำใจรับสิ่งต่างๆรอบกาย
อย่างง่ายๆ กินง่าย นอนง่าย เพียรให้มาก ตามที่ท่านหลวงพ่อจรัญได้สอนไว้นะคะ
ทุกสิ่งอย่างสอนดี อยู่ที่ตัวเราปฎิบัติเองเท่านั้น
จะทำหรือไม่ทำ มาเพื่อสร้างความเพียรอดทนอดกลั้นให้ได้ เราก็จะชนะใจตนเองนะคะ
ขอให้คุณไวน์ไปวิปัสนากรรมฐานที่วัดอัมพวันอย่างมีความสุข เจริญในธรรมค่ะ สาธุ
โดย: Tui Laksi วันที่: 15 ตุลาคม 2562 เวลา:19:51:39 น.
  
ได้อ่านงานเขียนเองของพี่ตูนสักที 555

เป็นช่วงที่พี่ตูนยังไม่เคยเขียนถึงแหละ สนุกดีค่ะ

อ้าว คุณหมาป่าฯ นี่เป็นรุ่นน้องหรือยังไงคะ รู้จักกันตั้งแต่เจ้าตัวยังเด็กๆ เลย?

ต้มเหล้าที่ว่านี่เหล้าขาวปะคะ?

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ



บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
kae+aoe Parenting Blog ดู Blog
จันทราน็อคเทิร์น Literature Blog ดู Blog
ไวน์กับสายน้ำ Literature Blog ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 16 ตุลาคม 2562 เวลา:9:57:09 น.
  
กลับมาอ่านใหม่
วันก่อนอ่านไม่มีภาพประกอบ
วันนี้รู้เรื่องขึ้นระดับดีงาม
ได้รู้จักทั้งปายยุคดั้งเดิม
และคุณไวน์ตั้งแต่ยังเด็ก

ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายหลายเรื่อง
บางครั้งอาจไม่ค่อยได้คุยกันนะคะ
แต่พี่ก็จะแวะเวียนมาเสมอค่ะ

โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า วันที่: 16 ตุลาคม 2562 เวลา:16:26:31 น.
  
สวัสดีครับพี่ไวน์

ฟงอวิ๋นเป็นการ์ตูนที่เขียนยาวนานมากครับ
เขียนตั้งแต่คนเขียนเป็นวัยรุ่น
จนเข้าสู่วัยกลางคนเลยครับ
คนอ่านก็เช่นกันครับ 555
ผมตามซื้อตั้งแต่เป็นวัยรุ่น ยังไม่มีลูก
ตอนนี้หมิงหมิง 11 ขวบแล้วการ์ตูนถึงเพิ่งจบครับ 555

โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 ตุลาคม 2562 เวลา:20:20:54 น.
  
สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์

โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:6:24:09 น.
  
ธรรมชาติยังอุดมสมบูรณ์อยู่เลยนะคะคุณไวน์
น่าอยู่มากค่ะ
โดย: Rananrin วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:8:23:04 น.
  
อ้อจะผ่าต้อกระจกตาที่ 2(ตาขวา)
เช้าวันที่ 21 และหมอจะให้พักสายตา 45 วัน
เพราะอ้อเป็นต้อหินทั้งข้าง ด้วย
เคยมี side effect กับยาหยอด และการผ่าต้อกระจก
ที่ตาซ้ายเดือนตุลา ปีกลาย
ตาใสแค่เดือนแรกที่ผ่า และมีแผลในวุ้นลูกตา
และยังไม่หายจนปัจจุบัน

เลยชยันup blog นี้และอีก 3 บล็อก
ก่อนพักยาวววว..
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:8:33:41 น.
  
สวัสดีครับพี่ไวน์
จากบล๊อก
คิดเหมือนผมเลยครับว่าถ้าบ้านป่าของพี่ภาอยู่แถวนั้นนี่บรรยากาศดีร่มรื่นเลยครับ ^^

ผมชอบบรรยากาศต่างจังหวัดนะครับ มันสดชื่นดี

ผมเคยไปเดินในป่ายางกับสวนปาล์มตอนเย็นๆ มันมืดมากครับ กลัวงูมาก เหยียบก้านใบปาล์มแล้วดีดโดนขานี่โดดเลย 5555

ทริปนี้โดนสั่งให้ดื่มได้แต่ soft drink ครับ
pepsi ในแก้วไวน์แก้ขัดอะไรไม่ได้เลย เหงาหัวใจมากครับ 55555
โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:12:01:13 น.
  
มาอ่านงานตะพาบของพี่ไวน์ค่ะ ชอบรูปสุดท้าย น่ารัก
โดย: sawkitty วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:14:40:33 น.
  
หนังสือของเจ้าสัวธนินทร์
กำลังวางขายและน่าจะขายดี
แต่พี่เชื่อไหมครับ
ว่าผมหยิบแล้วลังเล
ไม่อยากอ่าน 555

ผมรู้สึกว่าเวลาคนเราประสบความสำเร็จ
แล้วมาเขียนหนังสือ
เขาจะไม่ค่อยเขียนถึงความล้มเหลวของตัวเอง
ไม่เขียนถึงสิ่งที่ตัวเองทำไม่ถูก
แต่จะเขียนถึงความสำเร็จที่เกิดขึ้นของตัวเอง
ซึ่งคนอ่าน อ่านแล้วยังไงก็ต้องเห็นด้วย
อ่านแล้วยกย่องคนเขียน
แต่อ่านแล้วไม่แน่ใจครับว่าจะเกิดประโยชน์กับตัวเอง
และเอาไปใช้ได้จริงหรือเปล่าครับ

โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:14:47:36 น.
  
สวัสดีตอนบ่าย ๆ ครับพี่
ผมเคยไปเมืองปายเมื่อ 5 ปีก่อน กำลังเป็นกึ่งเมืองกึ่งยุคเก่า แต่ผมชอบแบบในภาพของพี่ไวน์มากกว่านะครับ มันเป็นธรรมชาติ น่าชมกว่า

จากบล็อก
คุณแอน น่ารักตั้งแต่สมัยก่อนจนถึงปัจจุบันเลยครับ
โดย: The Kop Civil วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:16:14:51 น.
  
สวัสดีอีกรอบค่าพี่ตูน

ตกลงเป็นลูกหรือเป็นน้องชายคะ? อ่านเมนท์แล้วงงค่ะ 555
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:16:19:16 น.
  
ขอบคุณค่ะคุณไวน์
เข้าใจเลยค่ะว่าพอมีความเจริญเข้าไป
ธรรมชาติก็ค่อยๆ หาย น่าเสียดายนะคะ
โดย: Rananrin วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:17:05:10 น.
  
เท่ห์อ่ะ น้องยังไม่เคยเห็นแมงดาเป็นๆ ที่บินอยู่ตามธรรมชาติเลย
เคยเจอแต่ที่ขายอยู่ในตลาด ปายเดี๋ยวนี้ เจริญสุดๆ ไปแล้ว
นี่เพื่อนหนอนว้อนอยากไปบางอุ๋ง ถ้าได้ไปก็น่าจะได้ไปปายด้วย
เพราะมันไม่ไกลกัน
โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 17 ตุลาคม 2562 เวลา:17:46:56 น.
  
อ่านแล้วได้รายละเอียดเยอะมาก

สงสัยจังว่าถ้าเขียนเรื่องราวชีวิตของตัวเอง จะจำรายละเอียดขนาดนี้ได้มั้ยเนี่ย
โดย: เพรางาย วันที่: 21 ตุลาคม 2562 เวลา:17:52:54 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Rimtarn.BlogGang.com

ไวน์กับสายน้ำ
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [?]

บทความทั้งหมด