ถนนสายนี้มีตะพาบ12...พรจากนางฟ้า..วินาทีสุดท้าย...แห่งการจากลา... ((งานเขียนโครงการถนนสายนี้มีตะพาบกม.12 โจทย์พี่ก๋า)) หลังเม็ดฝนซา..ก้อนเมฆสีขาวก็ลอยกระจายบนฟากฟ้าที่กำลังมีสายรุ้งเจ็ดสี...ถักทอเป็นโค้งรุ้ง..ดั่งภาพสะท้อนที่งดงามราวจิตรกรรมประดับท้องฟ้า...ฉันมองภาพนั้น..จนแสงแห่งสายรุ้งนั้นค่อยๆจางหายไป...พร้อมกับโยกชิงช้าเถาวัลย์กิ่งไม้ไปมา..เสียงนกเขาขับขานเพลงมาลัย...ดอกโมกข์ส่งกลิ่นหอมหวลชวนเจ้าดอกแก้วกลีบสีขาวเจือยแจ้ว..zzzzzz ในห้วงแห่งความรู้สึกสายรุ้งถักทอ..ฉันสดับกับเสียงอึกทึก..เสียงขยับเท้าอย่างเร็วของผู้คน...ที่ดังกึกก้อง...เสียงนั้นกำลังค่อยๆ..ดังเข้ามาใกล้ฉัน....ในสำนึกแห่งมโนภาพลอยผ่านแวบ..แว่วเข้ามาในลมหายใจอุ่นๆของฉัน ฉันก้าวลงจากชิงช้าเถาวัลย์...ค่อยๆเดินไปที่กำเนิดแห่งเสียงกึกก้องนั้น...ตามทางที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเป็นทิว....รู้สึกเหมือนหนทางนั้นพร่ามัว..เต็มไปด้วยหมอกสีขาว...ที่ปลิวในอากาศ...เสียงอึกทึกเมื่อครู่ค่อยๆเบาลงและหายไปแล้ว...ฉันเดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง...แล้วก็ต้องหยุดเดิน..เมื่อสายตามองไปยังสิ่งหนึ่ง...ที่พื้นหญ้าเบื้องหน้า..ฉันแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตนเอง.... เขาคนนั้น?...ฉันมองร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผลตามผิวกายมีเลือดสดๆ...กำลังไหลออกมาตามรอยผิวที่เปิดกว้าง..เขาเอามือกุมไว้แต่ยังมีเลือดไหลซึมออกมา...เขาร้องครวญคราง...ด้วยความเจ็บปวด...อย่างถึงที่สุด...เหมือนลมหัวใจสุดท้ายใกล้สิ้นสุด...และกำลังอำลาแสงสว่างสุดท้ายของโลกจากไป... เขาสะอื้นในลำคอ เสียงลมหายใจขาดห้วง อ่อนระทวย แหงนมองหน้าฉันและพยายามรวบรวมพลังอย่างลำบากสุดแรง...ที่จะพูดกับฉัน...เสียงเขาแผ่วเบา...ฉันยืนนิ่งเฉย..มองเขา..ได้ยินเสียงแผ่วเบานั้น....ลอดผ่านลมหายใจรวยริน... “มิกิ.....เป็นคุณจริงๆหรือ” “ผม....ผม...ขอโทษนะ...ได้..ยินไหม...ได้ยิน...เสียง..ผมไหม” “ผมไม่ได้ตั้งใจ ...ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเลย...ยกโทษให้ผมนะ” ฉันอยากถามเขาว่า "..เจ็บมากไหม"..แต่ฉันทำได้เพียงให้เสียงนั้นดังอยู่ในความรู้สึกของตัวเอง...ได้แต่สดับฟัง...และมองเขา เขาที่มีสีหน้าเจ็บปวดมากมายจากบาดแผลตามร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด..เลือดที่กำลังไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุด..เขาพูดต่อด้วยเสียงเบาลงกว่าเดิม... "ผม...ผม...มันไม่ดี...ที่ทำให้หลายคนรู้สึกมีรอยบาดแผลทางหัวใจ...มันเจ็บปวดเหมือนบาดแผลที่มีเลือดไหลปรี่ออกมา..ดังกับที่ผมกำลังเจ็บปวดเหลือเกินนี้...ใช่ไหม..." "ผมเสียดายความเป็นมนุษย์ที่ไม่มีคุณภาพของผมจังเลย.. ทำไมผมไม่ซื่อสัตย์ต่อวิชาชีพของตนเอง...ผมเป็นได้แค่ปาปารัชซี่ใบ้ไร้จรรยาบรรณ..เขียนวิจารณ์มนุษย์เช่นเดียวกันด้วยถ้อยคำ เสียดสี ถ้อยคำที่กระทบดั่งฟองคลื่นถาโถมใส่ชายหาด..วาจาดั่งเกลียวคลื่นอันเชี่ยวกราด...ที่ด่าทอให้ร้ายพวกคุณ...โดยที่เรื่องราวนั้นมันไม่ได้มีความเป็นจริงเลย... ผมทำให้ทุกคนและเพื่อนๆคุณ...และคุณ...รู้สึกไม่ดี...พวกคุณได้รับความเสียหาย...เสื่อมเสียชี่อเสียงเพราะผมเอง..ฮือๆๆๆ.....ทำไมผมทำแบบนั้นกับพวกคุณได้อย่างไรนะ..แค่กๆๆ....พวกคุณเกลียดผมมากใช่ไหม..อ๊อกกกๆๆ" ดวงตาของเขาเหมือนจะค่อยๆปิดลง...เสียงของเขาเบาหายไปนาน...ฉันทรุดกายนั่งลงข้างๆเขาและค่อยๆจับมือให้พลังกับเขา...เหมือนเขาได้รับพลังนั้น....เขาค่อยๆรวบรวมกำลังขึ้นใหม่..เสียงพูดเบาๆของเขาดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงแผ่วเบาที่อ่อนแรงเต็มที... "มิกิ....คุณอโหสิ....กรรม....ให้ผมด้วยนะ" เสียงของเขาเบาสั่นเครือปะปนกับเสียงร่ำไห้น้ำตาไหลเปียกใบหน้า... “ไม่เป็นไร...ฉันยกโทษให้เธอ” ฉันพูดบ้างด้วยความรู้สึกหนักแน่นจริงจังแต่......เหมือนกับอยากกลั้นหยดน้ำตาไว้ “ฉันได้ยินแล้ว..." "ขอบใจเธอด้วยนะ" "ฉันดีใจ...ที่ได้ยินคำขอโทษ...จากเธอ” "แค่เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำทุกอย่าง...ที่ผ่านมามันผิด...ก็ดีแล้วเธอรู้ใช่ไหม..." เลือดค่อยๆไหลออกมาจากแผล เขามีสีหน้าเจ็บปวดมากขึ้น ฉันจับมือเขาไว้... "การมีชีวิตไม่ใช่เรื่องยาก แต่การใช้ชีวิตนั้นยากมากกว่า ฉันก็ไม่มีประสบการณ์...ไม่ได้ทำอะไรถูกต้องทุกอย่าง...เธอก็คงเช่นกัน..การทำอะไรที่ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของฉันเลย...ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย...ทำให้ฉันเสียใจ...และฉันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก...การหวังผลประโยชน์ส่วนตัวเท่านั้น...ไม่ใช่ปัญญาชน...ไม่รักจิตสำนึกของตนเองไม่รักศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของตนเอง.. มันก็คือการเอาเปรียบเพื่อนมนุษย์ที่ร่วมสูดหายใจ...อากาศธาตุเดียวกัน ...ภาวะแห่งความเห็นแก่ตัว...ที่สถิตย์อยู่ในดวงใจของเธอนั่นแหละ ..อาจจะใช่.. มนุษย์ทุกคนเป็นดังนั้น...มันเป็นการดำรง...เพื่อความเป็นอยู่ของชีวิตหนึ่งของชีวิตเธอ...เธอเพียงต้องการทำให้ชีวิตเติบโตต่อไปใช่ไหม ดวงตาและลมหายใจเขาขาดหายเป็นระยะ...น้ำตาแห่งความรู้สึกของเขาและฉันไหลริน..เขารับรู้และค่อยๆพยายามยิ้มน้อยๆให้ฉัน..ฉันพูดต่อ... ฉันเข้าใจเธอแล้ว...แค่รู้สึกไม่พอใจเท่านั้น...เธอกำลังจะเดินทางข้ามสะพานฟากฟ้าแห่งเวลานี้ไปแล้ว...ไม่รู้เธอมีความสุขหรือยัง...แต่เธอกำลังจะได้พบกับความสุขเบื้องหน้าแล้ว...ฉันอโหสิให้เธอ..ฉันไม่ได้เกลียดเธอหรอก....ลาก่อนนะ... เขามีรอยยิ้มน้อยๆอีกครั้งและหลับตาลง..ทุกอย่างเงียบแม้แต่ลมหายใจของเขา... ฉันแหงนมองท้องฟ้า...เห็นแสงสว่างของดวงดาว...เป็นภาพนางฟ้าที่แสนสวยและงดงามมีประกายสีขาวระยิบระยับรอบกายา...กำลังส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน...เสียงหวานของนางฟ้าดังขึ้นที่จิตสำนึกในความรู้สึกเสมือนสถิตย์อยู่ในดวงใจของฉัน... เธอเอย..ความจริงใจ..ส่งผลยั่งยืน..บางครั้งอาจเชื่องช้าแต่แยบยลยิ่งนักนะ เธอเอย...ความใจจริง...ส่งผลงดงาม..บางคราอาจแสนลำเค็ญในหัวใจ.... แต่เป็นสุขสงบ..เธอจงทำดวงจิตของเธอให้ดีงามตลอดไป จงพบแต่สิ่งดีๆ ณ บัดนี้.... รุ่งอรุณมาถึงแสงแห่งดวงตะวันสาดส่อง กิ่งไม้เล็กๆกิ่งหนึ่งตกลงมาที่ศรีษะของฉัน.. อืมม...นี่ฉันอยู่ในความรู้สึกแห่งมโนภาพนี้มายาวนานเท่าใดกัน...ชีวิตของเขาและชีวิตของฉัน..ยังต้องก้าวเดินต่อไป...แม้ดวงตาของใครยังไม่ได้สว่างไสวในรุ่งอรุณของวันใหม่นั้น...แต่จิตใจแห่งความรู้สึกของความเป็นเป็นมนุษย์ของทุกคนยังคงต้องเจิดจ้า เปล่งประกายฉายแสงในดินแดนแห่งดาวดวงน้อยบนโลกสีฟ้าเหมือนกับฉัน...บนโลกมนุษย์ใบนี้โลกสีฟ้าของเรา โดย...ผู้หญิงของดวงดาว ท้ายเอนทรี่ : ตะพาบกม 12 โจทย์คือ..วินาทีแห่งการจากลา..งานเขียนนี้เป็นโจทย์ของพี่ก๋า..กะว่าก๋าค่ะ...ยาวมากๆดูที่บ้าน..พี่เป็ดสวรรค์..ตรงนี้เลยคับ>>คลิกอ่านโจทย์ คนเขียนแอบบ่น:นิดนึงค่ะว่าโจทย์พี่ก๋าสุดสุดเลยอ่ะ..แต่ชอบมากเลยเหมือนได้ระบายอารมณ์ไงไม่รู้..ท้าทายอิมเมจกับไอดอลสมองมาก..ได้แต่ยึดแนวทางเดิม...คิดพลอดกับใช้เวลาเขียนรวมอย่างเต็มวันเลยค่ะ ต่อไปโจทย์ กม.13 ..ลักซ์กี้นัมเบอร์ด้วยล่ะ...โจทย์ท่านพี่เป็ด..อยากให้ติดตามต่อไปนะค่ะ..เพราะพี่ท่านไอดอลสมองไม่ธรรมดานะกั๊บบ..ออกแนวจินตนาการสุดโค่ยยแน่เรยยยอ่ะ..ชัวร์zzz..คริๆ (- -") ขอบคุณ : พี่ๆเพื่อนและทุกคนที่มาร่วมอ่านงานในโครงการด้วยค่ะ ขอบคุณ : เพลงและMVประกอบจากเวปพี่กรูเกริส์ที่น่ารักค๊าบบ มัททะนะ-MIKI(- -“)   Create Date : 26 กรกฎาคม 2553 48 comments Last Update : 26 กรกฎาคม 2553 2:58:02 น. Counter : 2627 Pageviews. Share Tweet

❤ ⓛⓞⓥⓔ ☀ <º))))><.•´¯`•.§ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡ ✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿ •.★*... ...*★.• •*.:｡✿✲-•(¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´¯)*¤°•★ 1>2>3>4>5ขอบคุณวันหยุดค่ะยิ้มไว้เย้ๆๆ ✿✲-•(¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´¯)*¤°•★   โดย: mastana 26 กรกฎาคม 2553 1:45:14 น.

อ่านไปพร้อมๆกับฟังเพลง gospel ขนลุกดีจัง ดึกๆแบบนี้   โดย: โจนบ้ากับป้าแก่ๆ IP: 180.183.23.62 26 กรกฎาคม 2553 1:46:18 น.

แพมน้องรัก พี่มาชวนไปวิ่งเล่นตอนตีสามง่ะ ฮ่าๆ พี่อ่านคร่าวๆแล้ว เดี๋ยวมาอีกรอบพรุ่งนี้นะน้อง คิดถึงจ๊ะ ไปวางระเบิดไหนดีน้อ? ฝันหวานๆนะ   โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์ ) 26 กรกฎาคม 2553 3:12:25 น.

น้องแพมจ๋า เพลงก็เพราะมากๆค่ะ เขียนดีด้วยค่ะ อ่านแล้ว เคลิบเคลิ้มไปพร้อมเสียงเพลงเลยค่ะ   โดย: teansri 26 กรกฎาคม 2553 3:23:55 น.

การให้ที่ดีที่สุดก็คือ "การให้อภัย" นะคะคุณมัทคนดี ฉัตรนอนมะหลับ คลานต้วมเตี้ยมมาถึงนี่ก็ตาจะปิดแระหล่ะ คุณมัทอย่าลืมไปช่วยเชียร์เพื่อนๆ เราที่ประกวดบล๊อกอวอร์ด 2010 ด้วยนะคะ จุ๊ฟๆๆ คืนนี้นอนหลับฝันถึงฉัตรเน้ ฮี่ๆๆๆๆ   โดย: ณ ปลายฉัตร 26 กรกฎาคม 2553 3:26:31 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม พี่ก๋าเข้ามานั่งอ่านจนจบเลยครับ เอนทรี่นี้ พี่ก๋าตั้งใจว่าจะให้ทุกคนที่เขียนบล็อก ได้ระบายความโกรธเกลียดในใจตัวเองผ่านงานเขียนน่ะครับ เป็นโจทย์แนวทดลองเชิงจิตวิทยาครับ อิอิอิ   โดย: กะว่าก๋า 26 กรกฎาคม 2553 7:34:16 น.

การทำอะไรด้วยใจบริสุทธิ์ย่อมเป็นสิ่งดีเสมอค่ะ และไม่ใช่เพื่อคนอื่นๆ นะ แต่ว่าเพื่อตัวเองนี่ล่ะค่ะ เพราะทำแล้วสบายใจ โล่งใจมากๆ เลย ตัวหนังสือซ๊วยสวยค่ะ อ่านแล้วเหมือนยิ่งสาว เอวบางร่างน้อย ให้อารมณ์อบอุ่นมากมาย   โดย: JewNid 26 กรกฎาคม 2553 8:21:24 น.

น้องแพมงานนี้เสร็จแต่ไก้โห่เลยนะคะ ใช้คำสวยละมุนละไมในอารมณ์จังเลยค่ะน้องแพม   โดย: peeamp 26 กรกฎาคม 2553 9:14:37 น.

เก่งจังครับน้อง เขียนเป็นเรื่องได้น่าอ่านมากเลย เพลงประกอบก็ทำให้รู้สึกสบายใจครับ   โดย: กลิ่นดอย 26 กรกฎาคม 2553 11:27:09 น.

แพมมมมมมครับ เป็นเด็กมนุษย์ศาสตร์ที่สามารถจริงๆเพื่อน เขียนได้งามได้ใจเจ๋งๆผมอยากเมาต่อ555+ แพมสบายใจดีรึยัง เย็นนี้ไปเวียนเทียนที่ไหนทำบุญเยอะๆหน่อยนะแพมน่ะขอให้ได้พบแต่สิ่งที่ดีนะครับสาวน้อยเกลอของผม   โดย: นิกครับผม (กัปตันปิเตอร์ ) 26 กรกฎาคม 2553 13:40:56 น.

คลิกไปเที่ยวงาน Blog Award 2010 ได้ที่รูปเลยค่ะ คุณมัทคนดี คิดถึงสุดๆ ทำวันนี้ให้มีแต่รอยยิ้มนะคะ จุ๊ฟๆๆๆ   โดย: ณ ปลายฉัตร 26 กรกฎาคม 2553 18:47:52 น.

ไม่มีการให้อะไรดีไปกว่า การให้อภัยนะคะ น้องแพม   โดย: พธู 26 กรกฎาคม 2553 19:30:39 น.

เดี่ยวเขาก็มาครับ เลิกรักใครไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกน่า พี่เชื่อเช่นนั้น เห็นน้องแพมบอกพี่ทีไร ก็ดีกันเหมือนเดิมทุกทีเลย   โดย: กลิ่นดอย 26 กรกฎาคม 2553 19:39:34 น.

สวัสดีจ๊ะ..น้องแพม งานตะพาบคราวนี้น้องแพมเขียนได้ดีนะจ๊ะ ท่าทางจะชอบแนวนี้ วันนี้ไปเวียนเทียนที่ไหนรึเปล่าจ๊ะ   โดย: nootikky 26 กรกฎาคม 2553 19:43:00 น.

แวะมาอ่านงานตะพาบจ้า แต่ยังอ่านไม่จบเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่นะจ๊ะ ขอตัวไปเดินสายงานตะพาบก่อนนะ โฮ่ๆๆ   โดย: ท่านหญิงน่าเกลียด 26 กรกฎาคม 2553 20:08:58 น.

เดี๋ยวโจทย์หน้าพี่ก๋าเน้นฮาหลุดโลกไปเลยดีกว่าเน๊อะ 555   โดย: กะว่าก๋า 26 กรกฎาคม 2553 21:06:08 น.

มาแบบผิดคาด คิดว่าต้องนั่งเคี้ยวหินรอไปก่อนอีก เขียนได้ยาวและเป็นเรื่องสั้นที่น่าอ่านดีค่ะ คุณแพมทำได้ แต่ชอบถล่มตัวนิ อิอิ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 26 กรกฎาคม 2553 21:36:58 น.

อ่านจบแล้คับน้องรัก น้องพูดถูก การมีชีวิต ไม่ใช่เรื่องยาก แต่การใช้มันต่างหาก ที่ยาก จงไปโหวตให้พี่ด้วยเถิด แพมจ๋าาาาาาาา ฮาดีนิ นรานํ โวตนํ ชนใดผู้เห็นว่าฮาดี จงโหวต กดเลยจ๊ะ... ฝันดีนะคะ   โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) 27 กรกฎาคม 2553 0:42:05 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม   โดย: กะว่าก๋า 27 กรกฎาคม 2553 7:02:59 น.

เราควรให้อภัยต่อกัน โดยเฉพาะสังคมไทย...   โดย: ไกลเกินใจสายเกินแก้ 27 กรกฎาคม 2553 8:16:59 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม พี่ก๋าตั้งใจที่จะเขียนโจทย์ให้สนุก ฮาและจริงจัง สลับกันไปเรื่อยๆครับ ถือว่าเป็นหัวข้อที่เขียนแล้วเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สนุกดีครับ โจทย์สองโจทย์ที่ผ่านมาของพี่ก๋าค่อนข้างดูจริงจังนะครับ เลยอยากได้โจทย์ฮาๆมาคั่นเวลาบ้างน่ะครับ   โดย: กะว่าก๋า 28 กรกฎาคม 2553 5:11:17 น.

หวัดดีครับ น้องแพม แวะมาอ่าน เขียนได้ดีครับ   โดย: เศษเสี้ยว 28 กรกฎาคม 2553 8:08:53 น.

วิ๊ดด วิ๊ว ... พะแพม คิดถึงยูทู อิอิ พี่ไ ม่แน่ใจว่าเค้าเรียกมะเฟืองเครืออ๊ะป่าว .. ข้อมูลมีน้อยมาก ฝนตกเย็นสบายเลยเนาะ ^^   โดย: star_paradise 28 กรกฎาคม 2553 8:21:52 น.

กลับมาถึงแล้วจ้า เมื่อคืนนี้ 4 ทุ่ม 14 ชั่วโมงจากปาย เหนื่อยมากๆ เลย ส่งโป๊สการ์ดไปหาแพมๆ ด้วย แต่ไปรษณีย์ที่ปายหยุดยาว ไม่รู้ว่าจะถึงแพมๆ วันไหนนะ คิดถึงนะจ้ะ จุ๊บๆ   โดย: จีนี่ในกระจกแก้ว 28 กรกฎาคม 2553 10:23:32 น.

โกธํ ฆตฺวา สุขํ เสติ ฆ่าความโกรธได้แล้วย่อมอยู่เป็นสุข มีความสุขกับการละความโกรธได้ตลอดพรรษานี้ และตลอดไป...นะคะ แพ่ม..แพ้ม.. มามี้ไม่งอนหรอก..จ้ะ ยังคิดถึงเสมอ..นะคะ   โดย: พรหมญาณี 28 กรกฎาคม 2553 11:26:29 น.

คุณแพมคะ เรื่องนี้สุดยอดมากๆ คุณแพมเก่งจัง แวะมาอ่านซ้ำสองรอบเลย มีโหวตมั้ยเนี่ย เชียร์สุดฤทธิ์   โดย: ในความอ่อนไหว 28 กรกฎาคม 2553 13:10:06 น.

แวะมาทักคุณแพมนะค่ะ.... เป็นยังไงบ้างเอ่ย ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมนานเลย อ่านเรื่องในบลอกแล้วซึ้งจัง....ฮือ ๆ   โดย: ค๊อปเตอร์ใบไม้ (arlendil ) 28 กรกฎาคม 2553 20:18:00 น.

สวัสดีตอนค่ำจ๊ะ..น้องแพม พี่ว่าพอแพมเขียนบ่อยๆ เข้า ก็คงเข้าที่แล้วล่ะจ๊ะ อีกหน่อยพริ้วแน่ๆ เลย ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ..น้องรัก   โดย: nootikky 28 กรกฎาคม 2553 21:03:48 น.

เสร็จงานตะพาบก็ขอปั่นงาน I love u, Mom ของคุณSongpee ก่อนน่ะ แล้วค่อยมาเยี่ยมค่ะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 28 กรกฎาคม 2553 21:11:06 น.

สวัสดีครับ:D ความรู้สึกของความเป็นเป็นมนุษย์ของผมเริ่มเจิดจ้าแล้วครับ หลังจากอ่านจบ ขอบคุณมากครับimg src=https://www.bloggang.com/emo/emo38.gif> เขียนดีมากเลยนะครับ<   โดย: เงามืดฯที่เริ่มจะสว่าง :D (เงามืดในประวัติศาสตร์ ) 28 กรกฎาคม 2553 22:31:29 น.

ขอขอบพระคุณคุณแพมมากๆนะค่ะ.. วันนี้ไปทำบุญและทำความดีเยอะมากค่ะ แบ่งบุญมาฝากให้ด้วยนะค่ะ.. ขอให้มีแต่ความสุข-ความเจริญนะค่ะ   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 29 กรกฎาคม 2553 0:17:40 น.

สวัสดียามเช้าครับน้อแพม   โดย: กะว่าก๋า 29 กรกฎาคม 2553 7:12:10 น.

สวัสดียามสายครับ น้องแพม ขอให้มีความสุขสดชื่นในวันสีแสดสดใสนะครับ ...   โดย: หมึกสีดำ 29 กรกฎาคม 2553 9:28:21 น.

อติสีตํ อติอุณฺห ํ อติสายมิทํ อหุ อิติ วิสฺฏฺฐกมฺมนฺเต อตฺถา อจฺเจนฺติ มาณเว ประโยชน์ทั้งหลายย่อมล่วงเลยคน ผู้ทอดทิ้งการงาน ด้วยอ้างว่า หนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้ว มีความสุขกับการงานที่มีให้ทำ ตลอดไป...นะคะ ............... ลูกสาวมามี้...เก่ง...จัง   โดย: พรหมญาณี 29 กรกฎาคม 2553 13:14:21 น.

โจทย์นี้เศร้าจังเลยนะครับ เฮือก...   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 29 กรกฎาคม 2553 14:33:38 น.

หลับหรือยังคะคุณมัทที่น่ารักเสมอ คิดถึงมากเลยค่ะ ฉัตรยุ่งอยู่ที่เฟชกับการโหวตบล๊อกน่ะคะ ไม่ได้ห่างไปไหน ฮี่ๆๆๆ ฉัตรมากล่อมให้คุณมัทนอนหลับตาฝันดีค่ะ จุ๊ฟๆๆๆ เพลง หลับตา ศิลปิน กะลา คืนนี้เธอจงนอนด้วยใจเป็นสุข ขอจงลืมวันวาน ผ่านมาคืนนี้ไม่ต้องกลัวเรื่องใดหรอกหนา เพราะฉันยังคงอยู่ใกล้ชิดเธอ** คืนนี้ดาวร้างเลือน เสียงนกละเมอเสียงเรไรบรรเลงเรียกขวัญ ตัวฉันนั้นจะคอยดูแล ป้องกันริ้น ยุงไร เข้ามาใกล้เธอ ** หลับตาซิที่รัก ในวงแขนของฉัน จะไม่มีผู้ใด คิดทำร้ายเธอได้หลับตาซิที่รัก ขอจงนอนหลับฝัน เผื่อพรุ่งนี้ได้พบวันใหม่กับฉันจงพริ้มตาแล้วนอน เสียนะเจ้านอน เสียงเจ้าแมวเกเร ก้องดังฟังซิเจ้าจงฟัง ลืมเถิดความหลัง เพราะฉันยังคงอยู่ใกล้ชิดเธอ* , ***เผื่อพรุ่งนี้ได้พบวันใหม่..กับฉัน   โดย: ณ ปลายฉัตร 29 กรกฎาคม 2553 22:42:57 น.

น้องแพมจ๋า พี่มินไม่อยู่อาทิตย์นึงนะคะ ไปเกาหลีค่ะ ฝากบ้านด้วยนะคะ   โดย: มินทิวา 30 กรกฎาคม 2553 7:06:10 น.

สวัสดียามเช้าครับ   โดย: กะว่าก๋า 30 กรกฎาคม 2553 7:20:36 น.

สจฺเจนาลิกวาทินํ พึงชนะคนพูดปดด้วยคำจริง มีความสุขในการดำเนินชีวิตด้วยคติแห่งการคิดดี-พูดดี-ทำดี ตลอดไป...นะคะ   โดย: พรหมญาณี 30 กรกฎาคม 2553 10:25:21 น.

โดย: nompiaw.kongnoo 30 กรกฎาคม 2553 16:07:14 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม   โดย: กะว่าก๋า 31 กรกฎาคม 2553 7:24:03 น.

เราเปลี่ยนเรื่องแล้วน้า...   โดย: ไกลเกินใจสายเกินแก้ 31 กรกฎาคม 2553 10:44:47 น.

สวัสดีค่ะคุณแพม.. ครอบครัวตัว"ออ"ออกอาละวาดอีกแล้วนะค่ะ ใช้conceptเสื้อสีชมพูพาแม่ทำบุญค่ะ   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 1 สิงหาคม 2553 0:03:05 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม   โดย: กะว่าก๋า 1 สิงหาคม 2553 7:15:10 น.

แวะมาทักทายค่ะคุณแพม มีความสุขกับวันหยุดนะคะ ส่วนขวัญ...ไปกับพ่อ..อีกแระ   โดย: ในความอ่อนไหว 1 สิงหาคม 2553 12:24:53 น.

ไปไหว้พระใหญ่ ที่ จ.ภูเก็ตกันค่ะ   โดย: เริงฤดีนะ 1 สิงหาคม 2553 17:05:51 น.

เจ้าสองพีทำให้ มาวางซะหน่อย กลัวเสียน้ำใจ555 เบอร์ห้าอย่าลืม ประมาณบ้าเห่อ ฝากไว้ให้ช่วยดูแล ขอบคุณค่ะ แอมอร   โดย: peeamp 1 สิงหาคม 2553 23:41:38 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม   โดย: กะว่าก๋า 2 สิงหาคม 2553 7:46:58 น.