Life in Thailand สวัสดีค่ะ หลังจากฉันฟังการเซ้าซี้ของบลูอยู่นาน ให้ลองหัดเขียนบันทึกเป็นภาษาไทยดูบ้าง หลังจากได้ลองเขียนแบบยาวๆ แบบนี้อยู่ถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ หนึ่งสัปดาห์ของการเขียนลงบนกระดาษแล้วต้องคอยฟังเสียงหัวเราะของบลู พร้อมทั้งหมึกแดงแก้คำผิด (น้อยใจไปนานมาก) และอีก 3 วัน กับการเฝ้ามองหาตัวหนังสือบนแป้นคีย์บอร์ด เพื่อที่จะส่งบันทึกนี้เข้าโฮมเพจ เพื่อนของฉันหลายคนมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเมืองไทยมากมาย เสียจนฉันเองก็ยากที่จะตอบได้หมด แต่คำถามที่ถามมามากที่สุดคือคนไทยเป็นอย่างไร ฉันคงตัดสินคนไทยหมดทั้งประเทศไม่ได้ เพราะฉันรู้จักคนไทยรวมแล้วไม่ถึง 20 คน แต่คนที่ฉันสนิทมีเพียง 3-4 คนเท่านั้นเอง แต่ฉันบอกเพื่อนไปว่า คนไทยที่ฉันเจอ ใจดี ยิ้มง่าย และมองโลกในแง่ดีเสมอ เพื่อนฉันทำท่าไม่เชื่อ แต่ฉันยืนยันได้ ฉันบอกไปว่า เธอลองไปเกินในสวนสาธารณะในโตเกียวดูซิ แล้วเกิดเธอเจอเด็กน่ารักกำลังเล่นกันอยู่ แล้วเธอลองไปพูดคุยกับเด็กคนนั้นดู แน่นอน ถ้ามีพ่อแม่ของเด็กอยู่แถวนั้น เขาจะรีบมาที่ตัวเด็ก แล้วอุ้มออกไปให้ห่างเธอ แล้วมองเธออย่างระแวง ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆเลยก็ได้ แต่ที่เมืองไทย ฉันเห็นใครอุ้มเด็กหน้าตาน่ารัก ไม่ว่าจะบนรถไฟ รถเมล์ หรือแม้แต่ในร้านอาหาร ฉันยิ้มให้เด็กคนนั้นได้ เอื้อมมือไปหยิกแก้มเด็กเพราะอดใจความน่ารักของเค้าไม่ได้ ได้อย่างสบาย ฉันไม่ต้องเจอกับสายตาระแวดระวังของพ่อแม่เขา และฉันยังได้รับรอยยิ้มจากพ่อแม่เขากลับมาอีกด้วย บางครั้งฉันยังได้อุ้มด้วยนะ แล้วแบบนี้จะไม่บอกว่าคนไทยมองโลกในแง่ดีได้ยังไง เืพื่อนฉันถามว่า อาหารไทยเป็นยังไงบ้าง แพงมากมั้ย ฉันบอกพวกเขาว่า กินแทบจะทุกวัน และถูกมากๆ แต่ที่น่าอิจฉาที่สุดคือ ผลไม้เมืองไทย มีมากมาย จนเลือกกินไม่ถูก ถ้าเืพื่อนๆฉันมาเยี่ยมเมื่อไหร่่ฉันจะให้เขาลองกินทุเรียนให้ได้เลย หลายคนบอกว่าอิจฉาฉันจังเป็นคนญี่ปุ่น คงกินอาหารญี่ปุ่นทุกวันแน่เลย ฉันเลยถามว่า อาหารญี่ปุ่นที่เค้าพูดถึงคืออะไร เขาบอกว่า ซูชิ ปลาดิบ ฉันอยากจะบอกเขาว่า ฉันเองยังกินแทบจะนับครั้งได้ เพราะมันแพงจริงๆ พูดถึงเรื่องเมืองไทย ก็อดนึกถึงภาษาำไทยไม่ได้ ฉันว่าเป็นภาษาที่ยากจังเลย แถมยังออกเสียงยากอีก บลูเคยหัวเราะใส่ฉันหลายครั้งเวลาไปกินข้าวนอกบ้านแล้วฉันสั่งต้มยำคุณ แทนที่จะเป็นต้มยำกุ้ง หรือแม้แต่เวลาเพื่อนฉันเองที่เป้นคนไทย บอกว่าแล้วเจอกันวันหลังนะ แรกๆฉันสงสัยจนต้องไปถามบลูว่า เจอกันวันหลัง แล้วเราจะได้เจอกันหรอ? คำตอบที่ฉันได้คือ เสียงหัวเราะของบลู (และฉันก็แอบไปงอนอยู่รอให้ง้อ) แต่ถึงอย่างไร ฉันก็อยากที่จะพูดและเขียนภาษาไทยได้ เพราะหลังจากนี้ไปที่นี่ คือที่อยู่สุดท้ายของฉัน ที่ที่ฉันจะหลับไปพร้อมกับคนรักของฉัน และจะตื่นขึ้นมาในทุกเช้า ให้ฉันได้บอกกับเธอว่า ฉันรักเธอทุกๆวัน ฉันชอบเวลาที่ฉันบอกรักเธอแล้วเธออายหน้าแดง ว้าว จะมีใครรู้มั้ยนะว่าแฟนฉันจริงๆแล้วขี้อายแค่ไหน ็Hashimoto Rin   Create Date : 20 พฤษภาคม 2551 14 comments Last Update : 20 พฤษภาคม 2551 20:29:22 น. Counter : 878 Pageviews. Share Tweet

เอิ่ม...ไม่รู้จะบอกยังไง อ่านจบแล้วได้แต่ยิ้ม และยิ้มค่ะ ขอให้ความรักจงเจริญ สาว ๆ รักกันนี่ น่ารักมากที่สุดเลยนะคะ   โดย: Qi (a_Qi ) 20 พฤษภาคม 2551 20:50:44 น.

เก่งจังเลยค่ะคุณริน เขียนได้น่ารัก และก็ซึ้งมากเลย คุณรินทานทุเรียนเก่งกว่าเราอีกนะ อิ อิ เรายังทานไม่ค่อยได้เลย คุณรินมาเขียนให้อ่านบ่อยๆ นะคะ ชอบประโยคคุณรินที่ว่า "แต่ถึงอย่างไร ฉันก็อยากที่จะพูดและเขียนภาษาไทยได้ เพราะหลังจากนี้ไปที่นี่ คือที่อยู่สุดท้ายของฉัน ที่ที่ฉันจะหลับไปพร้อมกับคนรักของฉัน ..." ซึ้งจังเลย น่าอิจฉาคุณบลูจริงๆ นะคะเนี่ย   โดย: Lazy Sky 20 พฤษภาคม 2551 21:58:39 น.

มาส่งยิ้มกว้างให้กับบันทึกนี้ค่ะ น่ารักจริงๆเลย ^____^+ แอบอิจฉาคุณบลูอยู่นิดหน่อยที่มีคนมาบอกรักอยู่ทุกวัน แหม แต่ที่คุณบลูเล่าถึงคุณรินก็หวานไม่แพ้กันเลยนะนั้น ดีใจที่คุณรินชอบเมืองไทยค่ะ คนไทยยิ้มง่ายจริงๆแหละ ก็เราเป็นสยามเมืองยิ้มหนิคะ ปล. เขียนได้ดีมากเลยค่ะ ถ้าไม่บอกว่าไม่ใช่คนไทยเนี่ยดูแทบไม่ออกเลย พยายามเขียนเยอะๆแล้วก็อ่านเยอะๆนะค่ะ เพราะว่าขนาดเราเป็นคนไทยแท้ๆยังภาษาไทยไม่แข็งแรงเลย ต้องเรียนรู้กันต่อไปค่ะ สู้ๆค่ะ เอาใจช่วย แล้วมาเขียนให้อ่านอีกนะคะคุณ   โดย: ภัทร IP: 129.2.165.67 20 พฤษภาคม 2551 22:43:17 น.

อ๊างๆๆๆๆ แอบอ่านอยู่นาน (เม้นบ่อยแล้วนะคะเนี่ย) แอบอิจฉาคุณบลูบ่อยๆ แอบชอบรินจัง จากคำบอกเล่าของคุณบลู 555 เจ้าตัวมาเขียนเอง ขอร้องกีสๆๆๆ อิอิ   โดย: ^__^ IP: 118.173.205.33 21 พฤษภาคม 2551 0:06:28 น.

โอ๊ยยย อ่านจบแล้วยิ้มไม่หุบเลยเรา....^_^   โดย: andie IP: 202.28.248.134 21 พฤษภาคม 2551 0:38:00 น.

คุณรินเขียนได้น่ารักดีนะค่ะ แล้วมาเขียนให้อ่านอีกบ่อยๆ นะ   โดย: Dianthus IP: 118.174.95.194 21 พฤษภาคม 2551 7:20:52 น.

บลูว่าหวานแล้ว รินจังมาชิงชนะเลิศเลยนะเนี่ย เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ หวานสะใจกันไปเลย รินจังเขียนได้ดีมากๆเลยจ้า มาเขียนบ่อยๆ นะจ๊ะ จะรออ่านเรื่องต่อไปของรินจัง ปล.แอบแบ่งใจให้รินจังครึ่งนึงไม่ว่ากันนะค่ะคุณบลู...อิอิ   โดย: จิ๊บจัง IP: 222.123.232.248 21 พฤษภาคม 2551 12:59:41 น.

ขอบคุณทุกคนชมค่ะ จะตั้งใจเขียนอีก แต่ว่ามันใช่มากเวลาเยอะในการเขียน กว่าจะเขียนอันนี้เสร็จต้องใช้เวลา 10 วัน เพื่อเขียนเลยล่ะค่ะ แต่ก็ขอบคุณกับคำชมนะคะ ดีใจมากๆค่ะ   โดย: บลูดานูป 21 พฤษภาคม 2551 15:13:23 น.

เขียนได้น่ารักจังค่ะ มาเขียนบ่อยๆนะค่ะ จะรออ่านค่ะ ^^   โดย: panN IP: 58.64.102.254 22 พฤษภาคม 2551 0:17:36 น.

Wow! Rin jung (and of course blue jung too!) You've done so well. I'm really impressed :) I'll wait for your new story. Hope you both are having a sweet dream.   โดย: Soontara IP: 81.100.67.25 22 พฤษภาคม 2551 2:43:51 น.

ฮื้อ ... น่ารักสุดๆ ไปเลย มิน่าบลูรักบลูหลง อยากมีแฟนนนนนน ((ชาตินี้จะได้มีกะเค้ามั้ยหว่า ))   โดย: jeansbubble 27 พฤษภาคม 2551 23:48:09 น.

คุณริน เขียนได้น่ารักจริงๆค่ะ เก่งจัง   โดย: Bud Ice IP: 82.32.185.4 29 พฤษภาคม 2551 1:00:50 น.

อิจฉาจัง..อยากมีแบบนี้บ้างอ่ะ สาธุๆๆ ขอให้เจอแบบนี้บ้างนะ ก๊ากๆๆ ^__^   โดย: epiidz-nu_pape.ipangbar@hotmail.com IP: 124.120.187.83 9 พฤศจิกายน 2551 23:35:32 น.

พี่รินน่ารักมากอ่ะ คิดอะไรได้น่ารักดี ฮ่าๆ ต้มยำคุณ คนรับorder คงตกใจอ่ะ   โดย: windsylph 1 มกราคม 2554 22:59:17 น.