เมื่อไหร่จะเลิกใช้ชีวิตตามใจตัวเองซะที
เมื่อวานว่างเว้นจากการเขียนบล๊อคค่ะ เนื่องจากมีโทรศัพท์มาจากพ่อเลี้ยงของบลูเอง เราคุยกันค่อนข้างนาน แรกๆก็ถามว่าทำไมย้ายมาอยุ่บ้านเสียเงินซื้อไปเท่าไหร่ อยู่กับใคร ซึ่งบลูก็ตอบตามจริงไปว่าอยู่กับแฟนคนที่เคยพาไปหานั่นแหละ อยู่คอนโดแบบเดิมมันคับแคบเลยย้ายมาซื้อบ้านอยู่จะดีกว่า
หลังจากเงียบไปซักพัก คำถามหนึ่งที่ทำเอาบลูอึ้งและคิดอะไรไม่ออกไปอยู่นานคือ "เมื่อไหร่จะเลิกใชีวิตตามใจตัวเองแบบนี้ซะที" พร้อมทั้งบอกอีกว่า ตอนนี้เวลาใครๆเค้าถามถึงบลู เค้าแทบจะไม่อยากบอกว่าบลูอยู่ที่ไหนทำอะไร แล้วทำไมถึงยังไม่แต่งงาน เขาบอกว่าเค้าอายเพื่อนเค้า
ก่อนจะวางหูไปบลูถึงได้รู้ว่าธุระที่เขาโทรมาในวันนี้คือ พ่อเลี้ยงบลูจะจัดงานวันเกิดให้อาม่า (เรียกแบบนี้มั้ง) หรือแม่ของพ่อเลี้ยงบลูเอง แล้วเค้าต้องการให้บลูไปในงานวันเกิดอาม่าดว้ย โดยให้บลูไปคนเดียวห้ามเอาแฟนบลูไปด้วยเด็ดขาด
จริงๆแล้วสำหรับอาม่ากับบลูนั้นความผูกพันแทบไม่มี การไปหรือไม่ไปของบลูแทบจะไม่มีผลอะไรเลยก็ว่าได้ ยังจำฝังใจถึงคำหนึ่งในตอนที่แม่บลูแต่งงานกับพ่อเลี้ยงแล้วย้ายไปอยุ่บ้านนั้น คือคำว่า อั๋วยอมรับลื้อเป็นสะไภ้ ลูกลูกสาวลื้อ อีไม่ใช่หลานอั้ว และอาม่าก็ทำตามที่พูดไว้จริงๆเสียดว้ย ไม่มีการไต่ถามทุกข์สุข เราไม่เคยทักทายกันเลยนอกจากคำว่าสวัสดีค่ะอาม่า เมื่อเวลาบลูกลับจากโรงเรียน และคำตอบรับว่าเออจากปากของอาม่า
แน่นอนว่าเมื่อบลูตอบปฏิเสธไป บลูจึงได้ยินคำพูดฉุนเฉียวที่คุ้นหูว่ายังไงบลูก็ต้องไป เพราะครั้งนี้มีเพื่อนของเค้ามากันหลายคน และเขาจะแนะนำลูกชายเพื่อนให้ลูกจักสนิทสนมกันเอาไว้
อยากจะหัวเราะค่ะ ยุคสมัยนี้แล้วยังมีเรื่องแบบนี้อีกหรอ มีจริงๆหรอเนี่ย แน่นอนว่าบลูปฎิเสธไปแบบไม่มีเยื่อใยอะไรเลย บลูคงไม่ต้องการแต่งงานเพียงเพื่อว่าต้องการความมั่นคงในชีวิต เพราะตอนี้ชีวิตการงานบลูมั่นคงพออยุ่แล้ว และการที่บลูมีความรักแบบนี้ หากเขาจะมองว่าเป้นเพียงความหลงไหลชั่ววูบ หรือการหลงเดินทางผิดชั่วคราว บลูเองก็คงไปบังคับกะเกณฑ์อะไรไม่ได้
สิ่งสุดท้ายที่เขาพูดมาคือ หากบลูไม่ยอมทำ บลูคงถูกตัดขาทดจากบ้านั้นโดยไม่ต้องมานับญาติกันอีก บลูไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงจะมานับญาติเอากับบลูในตอนนี้ เพราะตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยสั่งสอนลูกชายสุดที่รักของเค้า หรือน้องชายต่างพ่อของบลูเองให้เคารพ และมองว่าบลูเป้นพี่เลยแม้แต่น้อย ความแตกต่างของบลูกับน้องชายไม่ว่าจะเรื่องการให้ความเอาใจใส่ ความสะดวกสบาย หรือแม่แต่การให้ความยอมรับ การห้ามปรามเมื่อบลูโดนข่มจากน้องของตัวเอง สิ่งเหล่านี้บลูไม่เคยได้สัมผัส
แม้กระทั่งนามสกุลบลูเองก็ยังคงใช้นามสกุลพ่อ การตัดญติขาดมิตรสำหรับบลูจึงไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรเลย เพราะบลูไม่เคยคิดว่าตนเองจะไปนับญาติกับเขาได้ สิ่งเดียวที่สำคัญที่สุดสำหรับบลูในบ้านหลังนั้นคือแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น
การสนทนาของเราสิ้นสุดลงด้วยความกราดเกรี้ยวของเค้า และความไม่ยอมลงให้ของบลู หลังจากนี้ การติดต่อระหว่างบลูกับบ้านของเค้าคงจะเหลือแต่เพียงอย่างเดียวคือบลูไปเยี่ยมแม่...เท่านั้น
วันนี้ขอให้ทุกคนนอนหลับฝันดีนะคะ พรุ่งนี้จะเล่าแตเรื่องดีๆค่ะ สัญญา 
| Create Date : 02 มีนาคม 2551 |
| Last Update : 2 มีนาคม 2551 21:10:26 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 766 Pageviews. |
 |
|
|
เพราะคิดว่าเค้าคงรับไม่ได้ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 35 คน [
