ฉันนึกถึงโฆษณาชิ้นหนึ่งที่พูดว่า

กว่าคนเราจะรู้ค่าก็เมื่อต้องสูญเสีย

ฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้นคะ กว่าจะรู้คุณค่ากับของบางสิ่งก็ต่อเมื่อไม่มีของสิ่งนั้นแล้ว

สวัสดีค่ะคุรผิงดาว ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยมกันบ่อยๆ เลย บลูเองก็เคยเป็นค่ะไม่รุ้จักรักษาความรักที่มีอยุ่ มัวแต่หลงกับความสนุกไปวันๆ จนวันหนึ่งต้องสูยเสียไป ถึงแม้จะไม่ได้รักมากมาย แต่เสียดายความรักที่เค้ามีให้น่ะค่ะ

ตอนนี้เลยรู้ว่า เมื่อเวลามีอยุ่ในมือ ก้อจงพยายามรักษาและดูแลเอาให้ให้ดีที่สุดจะดีกว่า จะได้ไม่มาเสียใจทีหลังว่า เราน่าจะทำให้ดีกว่านี้

ผมก็เป็นคับ อยากได้เขากลับคืนมา พอเขาไปไม่เคยรั่งแต่พอนานวันก็คิดถึงเขา ไม่มีใครเขาแทนได้เลยทำไงดีคับ

T-T T-T T-T

เราก็เป็นเหมือนกันกว่าจะรู้อะไรมันก็สายไปเสียแล้วและไม่มีวันได้กลับมาเพราะความโลเลของตัวเองไม่ยอมทำตามหัวใจตนมัวแต่เชื่อเพื่อนสุดท้ายเค้าก็จากไปดดยไม่มีวันได้กลับมา

วันนี้ผมก็เสียใจ เสียดาย อย่างที่สุด

ตอนที่เขายังรัก ... ก็ไม่เคยเหนค่า เปรียบเทียบกับคนเก่า มองคนเก่าเปนเจ้าหญิง พูด/ทำอะไรไปก็ไม่เคยแคร์ใจเขา คิดเสมอว่าเขารักเรามาก ยอมทุกอย่าง และถ้าเขาจะไปเราก็คงจะไม่รู้สึกอะไรมากมายกะคนที่เราคิดเสมอว่า .. ไม่ดีพอ

... สุดท้ายพอเค้าไป มีคนใหม่ เราถึงรู้ว่า รักแท้ดูแลไม่ได้
ณ ตอนนี้กลายเปนคิดถึงแต่เค้า ทรมานมากก รู้แล้วว่าคนที่สำคัญที่สุดที่เราควรเอาใจใส่ ก็คือคนที่อยู่เคียงข้างเราเสมอ คิดถึง .. ตัวเล็ก