ลองซักนิดแล้วจะติดใจนะจ๊ะ
เนื่องมาจากมีหลายคนแซวว่า ทำน้่ำตาลหกใส่บล๊อคหรืออย่างไร ถึงได้หวานนักหนา วันนี้เลยเปลี่้ยนจากของหวานเป็นของมีกลิ่นมันบ้าง อิอิ จริงๆแล้วเรื่องนี้เกิดมาซักอาทิตยกว่า์แล้วค่ะ แต่ว่าต่อเนื่องมาจนปัจจุบันเลยขอเล่าซะวันนี้เลยดีกว่า (หมดมุขค่ะ นึกไม่ออกเขียนไรดี เอาชีวิตประจำวันมาหากินอีกแล้ว )
เมื่ออาทิตย์ก่อนวันหยุด หลังจากเราซื้อกับ้ข้าวมาตุนไว้ตามปรกติ บลุซื้อทุเรียนมาดว้ยลูกนึงจากแม่ค่าในตลาดนอกห้าง พอมาถึงบ้านเราก้อหนุงหนิงทำกับข้าวกันไป จนมาถึงช่วงค่ำ นึกขึ้นได้ว่า เออหนอเราซื้อทุเรียนมานี่นา หมอนทองด้วย กำลังหอมน่ากินเลยเชียว เลยจัดการไปแกะใส่จานมา กะจะมาชวนรินกินดว้ยกันระหว่างดูหนัง
ริน:อะไรอ่ะบลูจังเหม็นจังเลย (หอมจะตาย)
บลู:ทุเรียนไงลองกินดิ อร่ิอยนะ เนี่ยพันธ์ดีด้วยลองดิ (พรีเซนต์สุดฤิทธิ์)
ริน:ไม่เอาอ่ะ บลูกินคนเดียวเหอะมันเน่้าหรือเปล่ากลิ่นเหม็นจังเลย
บลู:ไม่เหม็น หอม ลองนะรับรองจะติดใจ (รินเอามืออุดจมูกพร้อมขยับห่างออกไปในทันที
ริน:ไม่เอ๊า บลูกินไปคนเดียวเลยนะรินไม่กิน
บลู:(เริ่มออกอาการอยากแกล้ง) ไมอ่ะ รังเกียจของบลูหรอ นี่ไงบลูยังกินได้เลยรังเกียจใช่มั้ยล่ะ
ริน:เปล่า แต่มันกลิ่นแรงอ่ะ จะอ้วก
บลู:ทีบลูนะตอนรินให้กินนัตโตะ(ถั่วหมัก เหม็นมากค่ะ ขอบอกคนญี่ปุ่นบางคนยังไม่ชอบเลย) เหม็นจะแย่ บลูยังยอมกินยอมชิมเลย รินบอกดีบลูก็กิน ทีงี้มารังเกียจของที่บลุให้่หรอ (แกล้งทำตาแดงๆ)
ริน:โอ๋ๆ เปล่านะ แต่กลิ่นมันแรงมากเลยนะ รินขอไม่กินได้มั้ยนะๆ นะคะ (อ้อนไปเถอะไม่ใจอ่อนหรอก โฮะๆๆๆ)
บลู:ใช่ดิของๆบลูมันไม่มีอะไรดีเลยนี่ เราหรออุดส่าห์ปอกมาแทบตาย หนามแทบจะทั้งลูกยังอุตส่าห์แกะมาเพราะอยากให้รินลองชิมจนมือเยินไปหมดแล้ว รินยังไม่เห็นความดีมาทำท่ารังเกียจอีก (สตอเบอรี่สุดๆค่ะ  ให้แม่ค่าแกะให้เรียบร้อยแล้วยกมาทั้งลูก ถึงบ้านก็แค่แกะออกเท่านั้นเอง)
ริน:ไหนมือเป้นแผลเยอะมั้ย บลูอ่ะ แกะเองทำไม หนามตั้งเยอะเจ็บมั้ยคะ (รีบเอามือซ่อนเด๋วโดนจับได้ฉ
บลู:ไม่ต้ิองมาดูหรอก ทำไงรินก็ไม่สนใจของบลูอยุ่แล้วอ่ะ (ออสการ์ไปเลยปีนี้)
ริน:บลูอย่าน้อยใจนะ รินชิมก็ได้นะ แต่ขิชิ้นเดียวนะนะ (เสร้จ โฮะๆๆ)
บลู:อือชิ้นเดียวก็ยังดี รินเอาฃชิ้นี้นะ มาเดี๋ยวบลูป้อนน๊า
ว่าแล้วรินเธอทำหน้าผะอืดผะอมสุดขีด เอามืออุดจมูกอ้าปากงับเอาทุเรียนที่บลูป้อนให้ แหมหลับตาปี๋เลย พอเคี้ยวจนกลืนไปแล้ว เลยลองป้อนอีกคำ เธอยอมงับแต่โดยดี สรุปทุเรียนเม็ดนั้นหมดเกลี้ยงค่ะ หลังๆเริ่มเอามืออุดจมูกออกล่ะ พอเริ่มหยิบชิ้นที่สองส่งให้ ไม่เห้นรินคัดค้านอะไร เห็นรับไปเคี้ยวตุ้ยๆ
สรุปวันนั้นทุเรียนหมอนทองโดนบลูและรินจนการจนเกือบจะหมดลูกเลยค่ะ เหลือไๆว้อีกครึ่งนึงกะว่าไว้กินวันต่อไป จากนั้นก็ตบท้ายดว้ยมังคุดเพื่อดับร้อน(ช่วยได้นะคะ กินมังคุดหลังกินทุเรียนเนี่ยทำให้ไม่ร้อนข้่างในเลยค่ะ) ซึ่้งเป้นผลไม้ที่รินชอบเอามาก
หลังจากนั้นเราก็ทำกิจวัตรประจำวันกันตคามปรกติ มาเมื่อวานซืนนึกขึ้นได้ว่าเออเรามีทุเีรียนเหลือนี่นา เอามากินกับรินดีกว่า เปิดตู้เย็นไป พบแต่ควาว่างเ้ปล่า หมอนทองนุ๋หายไปไหนื
บลู:รินๆ เห้นทุเรียนในตู้เย็นมั้ยอ่ะ
ริน:หา ลูกเหลืองๆหรอ
บลู:อื้อๆ นั่นแหละ
ริน:รินกินหมดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วอ่ะ (แม่เจ้า เกือบครึ่งลูกเลยนะนั่น  )
บลู:
หลังจากนั้นรินก็เดินยิ้มเขินออกมาบอกว่ามันอร่อยดีอ่ะ เลยอดใจไม่ไหว หยิบกินบ่อยๆหมดไปโดยไม่รู้ตัว สรุปคิดถูกหรือคิดผิดกันน๊าบอกให้หัดกินเนี่ย วันนี้เสียงกริ๊งกร๊างจากรินโทรมาหาค่ะ บอกว่ากลับบ้านซื้อทุเรียนมาฝากด้วยซิ ตอนรินกลับจากเรียนเห็นวางขายอยุ่แต่ซื้อไม่เป็น ก่อนเข้าบ้านบลูช่วยแวะซื้อให้หน่อยนะคะ แล้วรินจะทำเนื้ออบให้กิน (เอาของกินมาล่ออีกแล้ว)
วงันนี้มื้อค่ำของเราจึงเป็นเนื้ออบน้ำผึ้งพร้อมซอสรสเด็ด ตบท้ายด้วยหมอนทองพูงามๆ มาชิมด้วยกันมั้ยคะ 
สำหรับวันนี้ อิ่มหมีมีพันแระนอนหลับฝันดีราตรีสวัสทุกคนค่ะ 
| Create Date : 24 เมษายน 2551 |
| Last Update : 24 เมษายน 2551 23:40:24 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 822 Pageviews. |
 |
|
|
จริงๆแล้วเรื่องนี้เกิดมาซักอาทิตยกว่า์แล้วค่ะ แต่ว่าต่อเนื่องมาจนปัจจุบันเลยขอเล่าซะวันนี้เลยดีกว่า (หมดมุขค่ะ นึกไม่ออกเขียนไรดี เอาชีวิตประจำวันมาหากินอีกแล้ว 
ให้แม่ค่าแกะให้เรียบร้อยแล้วยกมาทั้งลูก ถึงบ้านก็แค่แกะออกเท่านั้นเอง)
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 35 คน [
วันนี้ขำมาก
เปลี่ยนจากบลูจัง กับ รินจัง
เป็น บลู เชิญยิ้ม
กับ ริน เชิญยิ้ม แทนละกัน
หนุกหนาน