11 ปีที่แล้วของเด็กหญิงมืดมน
เมื่อวานนี้ฉันพบกระทู้หนึ่งในห้องสวนลุมที่ถามว่า เมื่อ 11 ปีก่อนตจอนที่เวปพันทิปเพอ่งเปิดตัวขึ้นนั้น แต่ละคนกำลังทำอะไรกันอยู่บ้าง ฉันมาลองนั่งคิดทบทวนดูถึงชีวิตของตัวเองเมื่อ 11 ที่แล้ว ฉันมองเห็นเด็กผู้หญิง ม.ปลายคนหนึ่งที่กำลังอยู่ในช่วงที่มืดมนที่สุดของชีวิต
แต่ละวันของเธอผ่านไปอย่างหงอยเหงา ราวกับว่าเธอมองสิ่งต่างๆ รอบตัวเธอด้วยสีเทาไปหมด สิ่งบันเทิงใจอย่างเดียวของเธอในตอนนั้นคือโรงเรียนที่ยังคงมีเพื่อนที่พร้อมจะฟังเรื่องของเธอโดยไม่เบื่อ หรือรำคาญ แต่ถึงอย่างนั้น ในเวลานั้นเด็กหญิงคนนั้นคิดแต่เพียงว่าทำยังไงเธอถึงจะได้ใช้ชีวิตที่ไม่ต้องผูกติดกับที่บ้านได้เร็วที่สุด การได้ใช้ชีวิตตามลำพังคนเดียวนั้นมันคือสิ่งที่เธอปราถนามากที่สุด
คำตอบที่เธอคิดได้ในตอนนั้นคือ ถ้ามีเงิน เธอก็สามารถทำตามอย่างที่ต้องการไว้ได้ (แก่แดดแต่เด็กเลยหล่อน) เด็กผู้หญิงคนนั้นทำทุกอย่างเพื่อให้มีเงินมากที่สุด ซึ่งถ้าคน
ภายนอกที่ไม่รู้จักเธอมาเห็นเข้า คงจะคิดว่าฐานะทางบ้านของเด็กผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ค่อยดีแน่ๆ แต่จริงๆแล้วนั้นกลับตรงกันข้าม น้องชายคนละพ่อของเธอที่เรียนอยู่ชั้น ม.ต้น มีเงินไปโรงเรียนมากก่าเธอเกือบเท่าตัว มีรถที่บ้านคอยรับส่ง ในขณะที่เธอต้องนั่งรถเมล์กลับบ้าน
บ้านที่ที่เด็กคนนี้คิดเสมอว่ามันเป็นเพียงที่สำหรับให้เธออาศัยหลับนอน และกินอยู่ บ้านที่มีพ่อเลี้ยงที่มองว่าเธอคือส่วนเกินเสมอมา บ้านที่มีน้องที่ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นพี่ และ
บ้านที่มีแม่.....แม่ที่แสนจะอ่อนโยนจนบางครั้งก็อ่อนแอเสียจนไม่เคยปกป้องเธอจากสิ่งต่างๆ แม่เลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับตัวแม่เองโดยการปล่อยปละละเลยเธอ
ซึ่งเป็นลูกสาว เลือกที่จะไม่ถามว่าหิวมั้ย มีเงินพอไปโรงเรียนหรือเปล่า แม่ที่ไม่เคยรู้เลยว่าบางครั้งเธอต้องอดข้าวเพราะเอาเงินไปใช้สำหรับการเรียนของตัวเอง และถึงจะ
บอก คำตอบที่ได้คือให้ไปบอกพ่อเลี้ยงเอาเอง และผลลัพท์ที่ได้ก็เหมือนเดิมอยู่ดี
เด็กผู้หญิงคนนี้ใช้ชีวิตสีเทาไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งเงินเก็บที่พอกพูนขึ้นตามเวลา อีกไม่นานเธอจะจบ ม.6 แล้ว ในตอนนั้นเธอยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับอนาคตของตัวเองดี
หากฉันมียานย้อนเวลา ฉันจะย้อนอดีตไปหาเธอ และกระซิบบอกเบาๆว่าให้เธออดทนเถอะนะ ในอนาคตจากนี้ไป เธออาจจะต้องเจอกับความทุกข์อีกหลายครั้ง มีช่วงที่อ่อนแอในบางเวลา
แต่เธอ...จะได้พบกับคนที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจเธอ และใครคนนั้นจะขับไล่ความเปลี่ยวเหงาที่เกาะกุมหัวใจเธอให้หายไปอย่างแน่นอน ใครคนนั้นกำลังรอเธออยู่ ในอนาคตข้างหน้าของเธอ
ของแถมท้ายบันทึก ^_^
"บลูจัง เขียนอะไรยังไม่เสร้จอีกหรอ" มือเล็กๆมาโอบกอดฉันไว้จากข้างหลัง เสียงกระซิบข้างหูที่ทำให้ฉันใจเต้นได้ทุกครั้ง เธอขยับมานั่งที่ตักฉันแทน และมองดูข้อความที่
ฉันเขียนในวันนี้ แต่แหมมันทำให้ฉันพิมม์ได้ลำบากมาขึ้นเยอะเลยนะนี่ - -" ตาเธอจ้องมองหน้าจอที่ฉันกำลังพิมม์อยู่นี่อย่างสนใจ โดยไม่รู้เลยว่าฉันกำลังนินทาอยู่ (จ้อง
เหมือนจะอ่านออกเลยนะยะหล่อน) ใช่...เธอคนนี้แหละที่ปัดเป่าความเดียวดายออกไปจากใจฉัน
เธอกันกลับมามองอย่างสงสัยว่าทำไมฉันพิมพ์ไปยิ้มไป ชุดที่เธอใส่เล่นเอาฉันเริ่มใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว (ไม่กลัวโดนคอนโดข้างๆส่องด้วยเลนทืซุปเปอร์มั่งเลยนะ) ขอราตรี
สวัสทุกท่านสำหรับวันนี้ ส่วนฉันคงอีกซักพักถึงจะได้นอน หึหึ (แอบเช็ดน้ำลายหื่น กับเลือดกำเดา)  
| Create Date : 08 ตุลาคม 2550 |
| Last Update : 8 ตุลาคม 2550 20:33:00 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 1180 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 35 คน [
แต่คุณเล่นจบหักมุมเลยนะคะ แหม ไม่เกรงใจว่าใคร
ผ่านไปผ่านมาจะตาร้อนเลยนะคะเนี่ย
ความรักของคุณคงกำลังเป็นสีชมพูเหมือนบล็อกนี้เลย
ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะคะ
อย่างไรก็ตาม เด็กผู้หญิงคนนั้นคิดถูกที่เธอเข้มแข็งจนผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้
วันนี้ เธอคงมีความสุขดีแล้ว
ชีวิตยังมีเหลี่ยมมุมอีกมากค่ะ คุณอาจจะต้องเจออะไรอีกมาก ในฐานะที่ผ่านอะไรมาเยอะแล้ว ขอเป็นกำลังใจค่ะ