<<
เมษายน 2552
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
4 เมษายน 2552
 
 
จ ง ว า ง แ ก้ ว ใ บ นั้ น ล ง

A lecturer was giving a lecture to his student on stress management.
ขณะที่ครูกำลังสอนนักเรียนของเขาในหัวข้อการจัดการกับแรงกดดันและความเครียด

He raised a glass of water and asked the audience, "How heavy do you think this glass of water is?"
ครูได้หยิบแก้วน้ำใบหนึ่งขึ้นมาและถามนักเรียนว่า "พวกเธอคิดว่าแก้วน้ำใบนี้หนักเท่าไหร่"

The students' answers ranged from 20g to 500gm.
คำตอบของนักเรียนมีตั้งแต่ 20 กรัมถึง 500 กรัม

"It does not matter on the absolute weight. It depends on how long you hold it.
"มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับน้ำหนักที่แท้จริงของแก้วว่าหนักเท่าไหร่ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเธอถือมันไว้นานเท่าใด

If I hold it for a minute, it is OK.
ถ้าครูถือมันไว้เพียงหนึ่งนาที ก็ไม่มีปัญหาอะไร

If I hold it for an hour, I will have an ache in my right arm.
ถ้าครูถือมันไว้หนึ่งชั่วโมง แขนของครูก็จะปวด

If I hold it for a day, you will have to call an ambulance.
ถ้าครูถือมันไว้หนึ่งวัน พวกเธอคงต้องเรียกรถพยาบาล ฮา....

It is the exact same weight, but the longer I hold it, the heavier it becomes."
แม้ที่จริงจะเป็นน้ำหนักเดียวกัน แต่ยิ่งฉันถือมันไว้นานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหนักมากขึ้นเท่านั้น"

"If we carry our burdens all the time, sooner or later,
we will not be able to carry on, the burden becoming increasingly heavier."
ถ้าเราแบกภาระ(ความทุกข์ ความหนักใจ ฯลฯ)ของเราไว้ตลอดเวลาไม่ช้าก็เร็ว
ภาระนั้นจะยิ่งหนักขึ้นจนเราจะไม่สามารถจะแบกมันไว้ได้อีก

"What you have to do is to put the glass down, rest for a while beforeholding it up again."
ดังนั้นสิ่งที่เธอต้องทำคือ วางแก้วนั้นลงซะ พักสักระยะก่อนจะถือมันใหม่อีกครั้ง

We have to put down the burden periodically, so that we can be refreshed and are able to carry on.
เราจะต้องวางสิ่งเราแบกไว้ลงเป็นระยะ เราจึงจะสามารถฟื้นพลังขึ้นมาใหม่ และสามารถแบกมันได้อีกครั้ง

So before you return home from work tonight, put the burden of work down.
ดังนั้นก่อนเธอจะกลับบ้านในคืนนี้ จงวางภาระของเธอลง

Don't carry it back home. You can pick it up tomorrow.
อย่านำมันกลับไปบ้านด้วย เธอสามารถยกมันขึ้นมาใหม่ได้ในวันพรุ่งนี้

Whatever burdens you are having now on your shoulders, let it down for a moment if you can.
ไม่ว่าจะเป็นภาระใดก็ตามที่เธอแบกอยู่ในตอนนี้ วางมันลงซะสักพักถ้าเธอทำได้

Pick it up again later when you have rested...
ค่อยยกมันขึ้นมาใหม่เมื่อเธอได้พักแล้ว

Rest and relax.
ขอให้ผ่อนคลายและพักผ่อน

Life is short, enjoy it!!
ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุขกับมัน

ปล. รินเป็นใข้เลือดออกค่ะ แต่ตอนนี้อยุ่ในระยะปลอดภัยแล้วอีกไม่นานก็กลับบ้านได้ค่ะ เลยทำให้บลูไม่ได้มาอัพบล๊อคค่ะ แหะๆ แล้วบลูจะมาแจ้งข่าวเป็นระยะๆนะคุ หายดีเมื่อไหร่ว่าจะจับตีก้นซักทีบอกแล้วว่าอย่าไปเล่นช่วงหัวค่ำยุงเยอะ ยังจะดื้อ


Create Date : 04 เมษายน 2552
Last Update : 4 เมษายน 2552 21:40:28 น. 5 comments
Counter : 750 Pageviews.

 
เราชอบวลีนึงนะของ อ.ศิลป์ พีระศรี -- "ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น" --

" ART IS LONG

LIFE IS SHORT

LOVE AND UNDERSTANDING

IS GREAT THING

AND NEVER END"


ขอให้นู๋รินหายป่วยไวๆ สุขภาพแข็งแรงนะคะ


โดย: Karn_theFreeItem วันที่: 5 เมษายน 2552 เวลา:0:11:02 น.  

 
ขอให้รินจังหายไวไวนะคะ
คุณพระรักษาค่ะ


โดย: ปดด. IP: 114.128.180.73 วันที่: 6 เมษายน 2552 เวลา:8:55:44 น.  

 
สวัสดีค่ะ

เพื่อนแนะนำ blog คุณบลูให้ลองเข้ามาอ่านค่ะ...
เข้ามาอ่านได้ระยะหนึ่งแล้ว
ชอบ blog จังเลยค่ะ
เรียบๆแต่บรรยากาศเหมือนอยู่ในร้าน "อมยิ้ม" จัง ^__^*

อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้ แปะมาฝากนะคะ

Lucky

By: Jason Mraz

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=monar&month=06-03-2009&group=3&gblog=5


Do you hear me,
I'm talking to you

Across the water across the deep blue ocean
Under the open sky oh my, baby I'm trying

Boy I hear you in my dreams
I feel your whisper across the sea
I keep you with me in my heart
You make it easier when life gets hard


I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again.....


((ขอให้รินจังหายป่วยเร็วๆนะคะ
อากาศร้อนแต่ก็มีฝนโปรยปราย รักษาสุขภาพกันทุกคนนะคะ))


โดย: Alice IP: 118.174.122.192 วันที่: 6 เมษายน 2552 เวลา:18:16:34 น.  

 
ขอให้คุณรินช่างคิดได้เหมือนเดิมในเร็ววันนะคะ


โดย: คนใจว่าง IP: 61.19.225.227 วันที่: 7 เมษายน 2552 เวลา:9:39:38 น.  

 
ขอให้หายไว้ๆ คะ เรากับยุงก็เป็นอะไรที่ไม่ถูกกัน เราเป็นไข้เลือดออก 2 ครั้งหล่ะ ครั้งแรกตอนอายุ 17 อีกครั้งก็เมื่อ 2 ปีก่อน งง ตอนเป็นครั้งที่ 2 ถามหมอว่าเคยเป็นแล้วทำไมเป็นอีก หมอบอกว่า มันมี 4 สปีชี่ ถ้าเคยเป็นสปีชี่ไหนแล้วจะไม่เป็นอีก ทางที่ดีเป็นให้ครบ 4 สปีชี่เลยจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นอีกคะ เราก็กะอยู่ว่าเหลือเป็นอีกแค่ 2 สปีชี่เอง จะเป็นตอนอายุเท่าไหร่ดีน้ออออ (แปร่ววว ^^")


โดย: J. IP: 195.33.106.4 วันที่: 7 เมษายน 2552 เวลา:12:44:48 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

บลูดานูป
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 35 คน [?]




ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่บ้าเครื่องบินเป็นชีวิตจิตใจ จนฝันว่าวันหนึ่งจะบินไปในท้องฟ้า และในวันนี้ฝันกำลังใกล้จะเป็นจริงด้วยคำว่านักเรียนการบิน

ผู้หญิงตัวเล็กๆ(มั้ง)ที่ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้พบรักที่แท้จริง แม้มันจะมาจากเพศเดียวกันก็ตาม
[Add บลูดานูป's blog to your web]

MY VIP Friend

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com