หากรักคือการให้อภัยไม่ใช่อดทน

วันนี้บลูอ่านเวปแล้วเจอเร่องราวหนึ่งค่ะ เรื่องราวในกระทู้พันทิปอันี้ทำให้บลูนึกถึงเพื่อนคนหนึ่งขึ้นมา เพื่อนคนนี้ของบลูเป็นเพื่อนร่วมงานที่บริษัทเก่าก่อนบลูจะมาเรียนที่นี่ค่ะ

เพื่อนบลูคนนี้นิสัยถือว่าดีเลยล่ะ เค้ามีแฟนอยู่คนนึง ทำงานอยู่ที่เดียวกัน บลูรู้จักทั้งคู่เลยล่ะ แฟนเค้าชื่อฝน นิสัยดีน่ารักทั้งหน้าตาและนิสัยดีเลยค่ะ บลูชอบมองคู่นี้นะดูเค้าน่ารักกันจัง ดูแล้วคิดถึงแฟนตัวเองค่ะ ^_^

อยู่มาวันนึง เพื่อนบลูคนนี้มาปรึกษาเรื่องที่ว่าน้องฝนสมัยเรียนมหาลัยเทอมสุดท้ายเคยเป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงมาก่อน เพื่อนบลูดูจะช๊อคกับเรื่องนี้มาก ถามไปถามมาถึงได้รู้ว่าเค้ารู้มาจากผู้หวังดี(แต่ประสงค์ร้าย) คนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนร่วมมหาลัยของฝนเอง ในตอนแรกฝนก็ไม่ยอมรับ ในที่สุดเธอก็สารภาพออกมา แน่นอนเพื่อนบลูช๊อคค่ะ ฝนเล่าว่าตอนนั้นลำบากมาก ไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าไม่ทำ ก็อาจจะไม่ได้เรียนต่อ

เพื่อนบลูเค้าออกอาการรับไม่ได้เอามากๆ เค้าบอกว่าถ้ามีอะไรกับคนอื่นมาก่อน หรือผ่านชายอื่นมาก่อนเค้าจะเฉยๆ มาก แต่มาถึงเรื่องนี้เขารู้สึกระคายใจเกินกว่าที่จะให้อภัยได้ ในที่สุดสองคนนั้นก็เลิกกัน บลูเองก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะโทษใครได้ ทั้งสองคนคงมีเหตุผลที่ดีของตัวเอง น้องฝนเศร้าไปนานเลยค่ะ

ชีวิตการทำงานของบลูกับเพื่อนคนนี้ก็ยังพบปะกันเรื่อยๆ ตามประสาคนทำงานที่เดียวกัน ส่วนน้องฝนเธออยู่อีกแผนกหนึ่งซึ่งคนละชั้นกันทำให้ไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แต่หลายๆครั้งที่เจอน้องฝนเธอดูเศร้าจนบางครั้งบบลูอดที่จะเข้าไปคุยด้วยไม่ได้

เวลาผ่านไปเกือบปี เพื่อนบลูคนนี้มีแฟนใหม่ ในขณะที่น้องฝนยังคงโสดบลูไม่ได้พบน้องฝนบ่อยนักแต่เราก็ทักทายกันเสมอยามเจอหน้ากัน เพื่อนบลูมีชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ กับความรักเรื่อยมา รักและเลิกรักสลับกันอยู่อย่างนั้น

ในที่สุด ย่างเข้าปีที่สามของทั้งคู่และเป็นปีสุดท้ายก่อนที่บลูจะลาออก น้องฝนเธอมีแฟนใหม่ค่ะ บลูเองยินดีไปกับเธอดว้ย ดูเธอมีความสุขมากขึ้น ในขณะที่เพื่อนบลูยังคงตามหารักจริงไม่เจอ บลูได้เจอน้องฝนครั้งสุดท้ายเพื่อที่จะบอกลาเธอ เราคุยกันนานและหลายเรื่องรวมทั้งเรื่องแฟนใหม่เธอด้วย น้องฝนเล่าว่า ทันทีที่ตกลงเป็นแฟนกันไม่นาน เธอก็เล่าทุกอย่างในอดีตที่ผ่านมาให้เค้าฟัง ตอนนั้นเธอบอกว่าเธอกลัวค่ะ กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม แต่เธอคิดว่าเจ็บตอนนี้ดีกว่าจะผูกพันไปมากกว่านี้

แต่ผู้ชายคนนั้นยอมรับอดีตของเธอได้ค่ะ น้องฝนเธอเล่าว่า ราวกับมีคนฉุดเธอขึ้นมาจากฝันร้ายอะไรซักอย่างที่ตามหลอกหลอนเธอมาตลอด ชายคนนั้นสวนกลับมาเพียงประโยคเดียวที่น้องฝนเธอบอกว่าจะจำไว้จนวันตายว่า

"แล้วไง ผมแคร์แค่ว่าตอนนี้คุณรักผม เท่านั้นที่ผมต้องการ"

เธอร้องไห้ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ ตอนนี้น้องฝนมีความสุขมากค่ะ แน่นอนหลังจากนี้ไม่นานบลูได้คุยกับเพื่อนบลู มันมาปรับทุกข์อีกครั้ง มันถามประโยคหนึ่งกับบลูว่าทำยังไงมันถึงจะกลับไปคืนดีกับฝนได้อีก มันบอกว่าหลังจากที่มันเลิกกับฝนมา ผู้หญิงที่มันคบต่อมากหลังจากนั้นไม่มีใครเหมือนน้องฝนอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความอาทร ดูแลห่วงหาและคอยเป็นห่วงเป็นใยมัน

บลูได้แต่พูดว่า "แกมาสำนึกได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ครั้งหนึ่งแกมีคนที่มีค่าที่สุดสำหรับแกอยู่ในมือ แต่แกมัวแต่จมอยู่กับอดีตของเธอจนลืมปัจจุบัน ตอนนี้น้องฝนเค้ามีผู้ชายที่รับอดีตของเธอได้ และพร้อมที่จะก้าวหน้าไปกับเธอเรียบร้อยแล้ว"

"ชั้นอยากจะปลอบใจแกนะ แต่ทำไม่ได้ ตอนนี้คงพูดตอก้ำได้แค่ว่า แกทำใจซะเถอะ แกรู้สึกตัวเมื่อสายเกินไปแล้ว แกสูญเสียเค้าไปแล้วอย่างไม่มีวันจะได้คืนมาอีก"

บลูไม่รู้ว่ามันทำใจได้หรือเปล่า เพราะหลังจากนั้นไม่นานบลูก็ออกจากงานที่นั่น หลงจากนั้นอีกไม่กี่เดือนการืดแต่งงานใบหนึ่งถูกส่งมาให้ แน่นอนจากน้องฝนเธอกำลังแต่งงาน บลูถามข่าวคราวของเพื่อนบลูได้ความว่ามันยังคงต้องค้นหารักใหม่อีกนาน

แปลกนะคะ บางครั้งคนเรามักเลือกที่จะไม่มองความเป็นปัจจุบันของคนที่ตนเองรัก ผู้ชายหลายๆ คนถามหาอดีตของแฟนตัวเอง เคยกับคนอื่นมั้ย เคยมากี่คน แทนที่เค้าจะมองว่าเค้าได้รับความรักมากมายแค่ไหนในตอนนี้ หลายคนสูญเสียสิง่ที่มีค่าที่สุดของตนไป อย่างยากที่จะหาใหม่ได้อีก

คนเรามักไม่กระตือรื้นล้นที่จะทำในสิ่งที่ความรู้สึกแท้จริงต้องการจะทำ
ตราบจนเมื่อไม่มีเวลาทำในสิ่งที่อยากทำคุณจึงเริ่มรู้สึกถึงสิ่งที่อยู่ในใจคุณ
ถ้าวันนี้คุณเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
รู้ว่าคุณต้องการจะแสดงความรักกับใครซักคนหนึ่งที่คุณรัก
คุณเป็นคนโชคดีที่รู้จักตัวเองก่อนจะสาย
คุณมีเวลามากพอที่จะทำในสิ่งที่อยากจะทำ อย่าปล่อยให้เวลาของคุณผ่านไป
จนกระทั่งความรู้สึกสุดท้ายที่เข้ามาแทนคือความเสียใจ

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2550		5 comments
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2550 23:12:19 น.
Counter : 1356 Pageviews.
Share Tweet