MEMORY (เมมโมรี่
รัก...หลอน) : ปมชีวิต / 3 ดาว
ดารานำ : ใหม่ เจริญปุระ และ อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม
กำกับฯ : ต่อพงศ์ ตันกำแหง
ความยาว: 95 นาที
ประเภท : สำหรับผู้ใหญ่โดยเฉพาะ
โครงเรื่องหลักของหนังเป็นเรื่องราวของ กฤช (อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม) จิตแพทย์หนุ่ม ซึ่งแรกทีเดียวได้รับการมอบหมายให้เข้าไปดูแลครอบครัว ๆ หนึ่ง ที่มีแค่ อิงอร (ใหม่ เจริญปุระ) ผู้เป็นแม่ กับ แพร (ซัน คัมภิรานนท์) ลูกสาววัยไม่ถึง 10 ขวบดี ที่ย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองนั้นไม่นาน แต่พวกเขากลับเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ชอบสุงสิงกับสังคมภายนอก และมีการตั้งข้อสังเกตว่า แม่อาจจะชอบทำร้ายลูกสาว
เมื่อ กฤช ได้พบกับครอบครัวนี้ เขาก็พบว่า แพร อาจมีปมบางอย่างที่ส่งผลต่อสภาพทางจิต ซึ่งต้องใช้เวลาในการแก้ไข แต่ดูเหมือน อิงอร จะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ หรืออยากนำ แพร มาให้ กฤช ตรวจรักษาที่โรงพยาบาลมากนัก ในที่สุด กฤช จึงเลือกที่จะไปเยี่ยมเยียนรักษา แพร ที่บ้าน
หนังทำให้เรื่องเข้มข้นขึ้นเมื่อ แพร เป็นเด็กที่มีอาการหลอน เหมือนเป็น เด็กเห็นผี หรือรู้สึกว่า ได้ติดต่อพบปะกับผีเด็กชายรายหนึ่งอยู่เป็นระยะ และ อิงอร ที่ออกจะมีอาการเหมือนผู้หญิงที่เป็นโรคจิต ขณะที่การไปพบปะกับครอบครัวนั้นของ กฤช ซึ่งหนังแสดงให้เห็นว่า มีภรรยาอยู่ที่บ้าน กลับทำให้เขาเริ่มหลงเสน่ห์ในตัว อิงอร และกระทำการนอกใจภรรยาของตนเอง
นี่เป็นงานกำกับฯหนังใหญ่เรื่องที่ 2 ของ ต่อพงศ์ ตันกำแหง ซึ่งเมื่อต้นปีที่แล้วมีผลงานในแนว คอเมดี้ มาจาก ยังไงก็รัก แต่คราวนี้ถือเป็นการพลิกแนวอีกครั้งที่มาเล่นหนังในแนวจิตวิทยา และปมชีวิตบางอย่างที่ผูกติดกับตัวละครหลัก ๆ แต่ละตัว ซึ่งจริง ๆ แล้วเหตุการณ์ของหนังส่วนใหญ่เกิดขึ้น หรือเดินเรื่องอยู่กับตัวละครเพียงไม่กี่ตัว
ว่าไปแล้วหนังแนวนี้อาจจะใหม่สำหรับสถานการณ์ของวงการหนังไทย แต่ไม่ใหม่สำหรับวงการหนังต่างประเทศ โดยเฉพาะในกลุ่มของหนัง อาร์ต ในยุโรป น่าชมเชยนายทุนผู้สร้างหนังเรื่องนี้ที่ใจถึงอยู่ไม่น้อยที่กล้าจะเล่นกับอะไรที่แตกต่างไปจากที่หนังไทยทั่ว ๆ ไปเคยมี หรือแปลตรง ๆ ก็คือ เสี่ยงที่จะทำหนังซึ่งไม่อาจคาดหวังกับตลาดได้ว่า จะออก หัว หรือ ก้อย แต่การที่เลือก อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม กับ ใหม่ เจริญปุระ มาเป็นดารานำของเรื่องก็พอจะอ่านเกมได้ว่า นี่คือวิธีการดึงที่จะทำให้ หน้าหนัง มี จุดขาย ซึ่งจะดึงดูดคนดู
ผู้กำกับฯ ต่อพงศ์ ตันกำแหง กับงานชิ้นนี้ถือว่า เป็นการโชว์ความสามารถที่รับหน้าที่หลาย ๆ หน้าที่ในงานชิ้นนี้ นอกจากตำแหน่งผู้กำกับฯแล้ว ก็ยังร่วมเขียนบท และเป็นโปรดักชั่น ดีไซน์ ด้วย เห็นได้ชัดว่า หลายฉากของหนังมีการ ดีไซน์ ที่ ฟิกซ์ ที่ เฟรม ของภาพไว้แล้วที่จงใจให้ออกมาแบบนั้น ซึ่งก็ฟ้องให้เห็นถึงการทำงานที่พิถีพิถัน (หรือทำการบ้านมาก่อนจะมาถึงคิวถ่ายทำ) ของทีมงานสร้างในระดับหนึ่งที่น่าเอาใจช่วยงาน แต่ปัญหาของหนังแบบนี้ก็คือ สมมติว่า หนังมีความยาวสัก 90 นาที แทบจะเกือบ 80 นาที ของหนังจะเล่าเรื่องไปโน่นไปนี่ เลียบ ๆ เคียง ๆ ไปเรื่อย โดยที่บางทีคนดูก็จับอะไรไม่ค่อยจะได้นัก (โดยที่หนังก็จงใจให้เป็นเช่นนั้น) จนกว่าจะมาถึง 10 นาทีสุดของหนังที่จะเผยให้เห็นปมแท้จริงของเรื่อง ซึ่งถือว่าเป็นทีเด็ดของคนทำที่จะให้คนดู เซอร์ไพรสซ์ ขณะที่ส่วนหนึ่งคนดูหนังที่อาจจะหงุดหงิดกับช่วงแรก ๆ ของหนังที่รู้สึกว่า กรรมการเซ็นเซอร์เรื่องนี้แสดง ดับเบิ้ล สแตนดาร์ด กับหนัง แสงศตวรรษ ของ อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล ที่ไม่ยอมให้เห็นฉากหมอกินเหล้า แต่พอเรื่องนี้กลับปล่อยให้คนดูได้เห็นหมอย่าง อนันดา ซดเหล้า (แถมยังกินไปพร้อมกับยาซะอีกด้วย) อนันดา ในบท หมอกฤช แม้จะปล่อยให้ไว้หนวดไว้เคราตาม เทรน ผู้ชายยุคใหม่ในยุคนี้ ก็ยังพอจะรับได้ เพราะขนาดหมอในซีรี่ส์ญี่ปุ่น บันทึกน้ำตา 1 ลิตร ก็ยังไว้เคราเลย แต่ที่รับไม่ได้น่าจะอยู่ที่ คอสตูม ของหนังเรื่องนี้ให้ อนันดา แต่งตัวใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวผูกไทด์มาทำงาน หรือไปเยี่ยมเยียนพบปะคนไข้ในหลาย ๆ ฉากของหนัง แต่กลับมีฉากที่เห็น อนันดา จะดันไทด์ที่ผูกคอไว้เข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อยเหมือนจะไม่เกินฉากสองฉากเอง ที่เหลือก็แค่ผูกไว้ที่คอหลวม ๆ เหมือนจะไม่ให้เกียรติคนไข้ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจะผูกไทด์มาทำไม? (วะ)
แม้ด้วยฝีมือการแสดงของ อนันดา และ ใหม่ ก็ทำหน้าที่พาหนังเดินทางไปได้ตลอดเรื่อง แต่ปัญหาที่น่าคิดก็คือ ด้วยโครงสร้างในการเล่าเรื่องแบบนี้อาจไม่ตรึงคนดูให้ติดตามหนังไปจนตลอดรอดฝั่งนัก และว่าไปแล้วการเผยปมใน 10 นาทีสุดท้ายที่นับแล้วมีจุดพลิก หรือหักมุมเรื่องไว้สัก 3 จุด หรือแรงสุดจริง ๆ แค่จุดเดียวที่เกี่ยวกับน้องแพร ก็ไม่ใช่อะไรใหม่ เพราะ นีล จอร์แดน ก็เคยใช้ใน เดอะ ครายอิ้ง เกม หนังในปี 1992 มาแล้ว รวมทั้ง เอ๊กซ์เอ็กซ์วาย หนังจากอาร์เจนติน่าที่เคยเขามาฉายในเทศกาลหนังนานาชาติ กรุงเทพฯ เมื่อกลางปีที่แล้ว.
วันที่: 26 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:30:57 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [