ขาไป เราไปกันสองคน แต่พอตอนขากลับ ผมกลับหอบเสื้อผ้าย้อนมาเพียงคนเดียว

อนิจจา นี่มันอะไรกัน!

ทำไมโลกถึงได้โหดร้ายกับผมอย่างนี้

"โธ่...บัวเอ๋ย ไม่น่าเลยลูก" แม่ของผมร่ำไห้สะอึกสะอื้น "ไข่นุ้ยถ้าไม่อ่อนเพลียจนเกินไป วันนี้ลูกต้องรีบนำข่าวนี้ไปบอกกับพ่อแม่ของเขาเสียนะลูก ส่วนเรื่องอื่นค่อยคิดค่อยแก้ไขกันทีหลัง แต่เรื่องการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของหญิงบัวสำคัญต่อพ่อแม่ของเขามาก ลูกจะมัวชักช้าโอ้เอ้ไม่ได้ ลูกเข้าใจไหม"

"ครับแม่..."

ผมพยักหน้ากับแม่อย่างคนจิตใจเลื่อนลอย กระทั่งหันไปสบตากับพ่อซึ่งมองจ้องผมตาละห้อยอยู่ก่อนแล้ว

เราสองพ่อลูกไม่ได้พูดจาอะไรกัน แต่ผมก็รู้ว่าสายตาของพ่อที่จ้องมานั้นช่างเปี่ยมไปด้วยความเมตตาสงสาร โชคดีเหลือเกินที่น้องสาวของผมทั้งสองไปนอนค้างที่บ้านย่า ถ้าไม่อย่างนั้นป่านนี้บ้านเราคงตื่นระงมไปด้วยเสียงร่ำไห้ของพวกเธออย่างแน่นอน เพราะว่าเธอทั้งสองดูเหมือนจะรักใคร่ชอบพอกับอดีตว่าที่พี่สะใภ้คนนั้นมาก

เมื่อปีก่อนโน้น-ตอนที่ผมยังเรียนครูอยู่ที่วิทยาลัยครูนครศรีธรรมราช ปิดเทอมปลายปีแรกผมเข้าไปทำเหมืองแร่ดีบุกในป่ากับเพื่อน ๆ ของผมเพื่อหารายได้พิเศษ กระทั่งได้รู้จักชอบพอกับสาวบัว-ม่ายสาวผู้อาภัพ และต่อมาหล่อนก็ได้สนิทสนมกับน้องสาวของผมเป็นอย่างมาก พวกเราเคยชวนกันไปเที่ยวตลาดตะกั่วป่า ม่ายสาวซื้อแหวนทองคำวงเล็ก ๆ มอบให้เป็นที่ระลึกแก่น้องสาวทั้งสองของผมคนละวง ซึ่งแม้จะเป็นความคิดที่ใสซื่อจนแม่ของผมอ่านความนัยแห่งการผู้มิตรของหล่อนได้ แถมยังฝากถ้อยค้ำเหน็บแนมหล่อนมากับผม แต่ทว่าท้ายที่สุดแม่ของผมก็ยอมรับหล่อนเป็นว่าที่สะใภ้ด้วยความเต็มใจยิ่ง เพราะสิ่งที่หล่อนมอบให้ครอบครัวของเรานั้นคือดวงใจใสซื่อและความซื่อสัตย์ภักดีของหล่อนที่มีต่อผมนั่นเอง ครั้นมาถึงวันนี้ แม่ของผมก็ได้แสดงความอาลัยอาวรณ์ต่อการสูญหายไปอย่างไร้ร่องรอยของหล่อนจนปรากฏชัดแจ้งในใจผมแล้ว

และนี่ก็คือ น้ำจิตน้ำใจที่แท้จริงของแม่ผมที่มีต่อหล่อนนั่นเอง

ขณะจัดข้าวของที่จำเป็นใส่เป้ให้ผมเป็นเสบียงยังชีพในป่า แม่ผมร่ำไห้จนตาบวมแดงทั้งสองข้าง เพราะแม่รู้ว่าเมื่อผมได้เหยียบย่างเข้าไปในป่าแห่งนั้นแล้ว   ผมย่อมจะไม่คิดกลับออกมาอยู่ที่บ้านกับท่านในเร็ววันอย่างแน่นอน อย่างน้อยผมก็คงจะต้องอยู่ที่นั่นเพื่อรักษาอาการเจ็บปวดของแผลใจให้มันบรรเทาเบาบางลงเสียก่อน ถ้าไม่อย่างนั้นผมคงจะไม่มีกะจิตกะใจที่จะกลับมาทำสวนที่บ้านด้วยกันกับท่านหรอก

"ถ้าทับนอนหลังโน้นคับแคบนอนกันไม่จุ นุ้ยจะมาพักอยู่กับเราที่ทับหลังนี้เหมือนก่อนก็ได้นะลูก" ป้าพัว อดีตว่าที่แม่ยายผม พูดขึ้นวันแรกที่ผมเดินทางกลับมาเหยียบผืนป่าแห่งนี้ 

"ขอบคุณครับป้า" ผมพูดกับแกเบา ๆ ขณะหันไปมองระเบียงฟากไม้ไผ่ตรงที่ผมเคยนอนอยู่กับสาวบัวลูกสาวของแกแทบทุกคืน... "แต่ตอนนี้ผมคงจะพักที่นี่ไม่ได้หรอกครับ... เอ่อ-คือว่า--ผมไม่ได้คิดรังเกียจอะไรหรอกนะครับ ผมยังรักและนับถือป้ากับลุงทองเป็นเสมือนพ่อแม่ของผมเหมือนเดิม เพียงแต่ผมรู้สึกใจหาย ถ้าต่อไปนี้ผมจะต้องนอนอยู่ตรงนั้นคนเดียว"

"ช่างเขาเถอะแม่" หญิงหมอนส่งเสียงมาจากในครัว "ให้พี่นุ้ยเขาไปคลุกคลีอยู่กับเพื่อนเสียก่อนนะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องคิดมาก ยิ่งตอนนี้ดูหน้าตาของเขาเข้าสิ-เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากไม่ผิดเลย"

และนับตั้งแต่วันนั้น ก็ดูเหมือนเวลาพบเจอกันแต่ละครั้ง หญิงหมอนมักมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ ซึ่งผมสาบานว่าไม่ได้คุยโม้ หรือคิดเข้าข้างตัวเองอย่างเด็ดขาด

ยิ่งวันนี้เมื่อตอนที่ผมเผลอตัวดึงร่างของเธอมาสวมกอด แทนที่จะเธอตกใจจนตัวสั่นและร้องเอะอะขึ้นมา ทว่าหญิงสาวกลับยืนเฉย ปล่อยให้ผมสวมกอดเรือนร่างอันงดงามของเธอได้ตามอำเภอใจ

เมื่อผมคลายอ้อมแขนแล้วจับไหล่สองข้างของเธอบีบเบา ๆ หญิงสาวผู้มีวงพักตร์ละม้ายกับพี่สาวผู้จากไปก็จ้องประสานสายตาผมคล้ายจะเชื้อเชิญอยู่ในที แม้หยาดน้ำตาของเธอที่ไหลรินลงมาตามร่องแก้มทั้งสองข้างจะชวนให้นึกว่าหล่อนกำลังอยู่ในอารมณ์หวั่นเศร้า แต่ผมกลับมองว่านั่นอาจเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปีติของหล่อนก็ได้

แล้วนี่ผมจะทำอย่างไรดี?

" บัวจ๋า—ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน! ทำไมคุณถึงได้ทิ้งผมไป คุณกลับมาหาผมก่อนได้ไหม ก่อนที่อะไร ๆ มันจะบีบคั้นจิตใจผมมากไปกว่านี้... บัวจ๋า-ผมกำลังจะควบคุมความรู้สึกของตนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วนะ"


                         ******************************************