จะถือว่าอาภัพก็พอพูดได้ ที่เพนกวินตัวน้อย "มัมเบิล" ได้ถือกำเนิดเกิดมาอย่างแตกต่างที่แตกแยกบนสปีชี่ส์เดียวกัน เอาตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เห็นเด่นชัดว่าตัวเขาไม่เหมือนใครเพื่อนเลย อีกทั้งนี้ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่เข้ากันไม่ได้กับผองเผ่า อันคือ "เท้าของมัน"



"Happy Feet" ... เป็นสมญานามที่ มัมเบิล ได้รับการเรียกแต่กำเนิดอันเกิดจากความแตกต่างของมัน ในขณะที่เท้าของเพื่อนเพนกวินตัวอื่นก็ขยับเขยื้อนเป็นปกติ แต่เท้าของมัมเบิลมีความสามารถผิดปกติ ที่คนเราเรียก
ภาษาการขยับเช่นนี้กันว่า "การเต้นแท๊ป"

ความสามารถอันนี้จะมีก็เพียงแต่เพนกวินแม่ "นอร์ม่า จีน" ตัวเดียวเท่านั้นที่ยอมรับจากความเป็นตัวของตัวเขา ส่วนกับตัวอื่นๆแล้วต่างก็พากันมาดูถูกดูแคลนและไม่แยแสในความแปลกประหลาดผิดเพนกวิน ซึ่งในกลุ่มนี้ เพนกวินผู้พ่อ "เมมฟิส" ก็เป็นอีกตัวที่ไม่พอใจในความนอกคอกนอกรั้วของมัมเบิล และเขาก็ไม่สนไม่แคร์ด้วยว่าความรู้สึกของลูกที่อยู่ข้างในลึกๆ จะเป็นอย่างไร

โดยตามปกติแล้ว เพนกวินทุกตัว จะต้องมีเสียงเพลงประจำใจเป็นของตัวเอง อีกทั้งพวกมันทุกตัว จะต้องร้องเพลงเป็น ซึ่งถือเป็นกฎเหล็กของการอยู่ร่วมสังคม ที่ถ้ามีใครจะฝ่าฝืนมันไปสักตัวหนึ่ง ก็จำเป็นที่คนฝ่าฝืนจะต้องร่อนเร่ออกไปให้ไกลจากฝูง



มัมเบิล เติบโตขึ้นมาด้วยการขาดซึ่งทักษะการร้องเพลงโดยสิ้นเชิง (อย่าว่าแต่ไม่มีทักษะเลย น้ำเสียงอันไพเราะละมุนหูก็หาไม่อีกด้วย) เขาเก่งกาจเฉพาะทางในการเต้น เขามีชีวิตอยู่ได้ด้วยการใช้เท้าทั้งสอง เคาะจังหวะ รัวอยู่บนพื้น ...ในขณะที่ตัวอื่นเมื่อถึงฤดูหารัก จะพยายามอวดสำเนียงส่งเสียงร้องเพลงจีบกันต่อกันไป ก็มแต่มัมเบิลผู้เดียวตัวนี้ ที่ทำได้แค่การเต้นกินรำกินหาคู่ ...ซึ่งการกระทำผิดประเพณีเช่นนี้ มันก็ดูจะเป็นอะไรที่ไม่ถูกชะตากับหัวหน้าฝูงอย่างแรง

มัมเบิล ไม่สามารถต่อล้อต่อเถียงกับความคิดของคน(เพนกวิน)หัวโบราณได้เลย แล้วยิ่งมีพ่อบังเกิดเกล้าเป็นฝ่ายหนุนอีกแรงหนึ่งก็ยิ่งทำให้เขาหมดซึ่งกำลังใจจะอาศัยอยู่ในสังคมนี้ ...มัมเบิลมีทางเลือกเพียงทางเดียวเท่านั้นที่
เขาจะทำได้นั่นคือ การออกเดินทางไปสู่โลกภายนอก และทำการพิสูจน์ตัวเองให้ได้ว่า ความแตกต่างที่แตกแยกของเขานี้ จะต้องมีประญาโยชน์สำหรับเขา และมันอาจจะมากกว่านั้น ถ้าสองเท้าเล็กๆนี้ จะเป็นอีกก้าวหนึ่งที่ยิ่งใหญ่สำหรับความอยู่รอดของเหล่ามวลเพนกวินทุกตัว ...



Happy Feet ... การ์ตูนอนิเมชั่นผสมโรงหนังเพลง โดยผลงานของ "จอร์จ มิลเลอร์" ผู้เคยกำกับ หนังแอ๊คชั่นสร้างชื่อ เมล กิ๊บสัน "Mad Max" และหนังสิงสาราสัตว์สนุกขบขัน "Babe" (หนังหมูพูดได้เรื่องนี้ เคยมีโอกาสได้สร้างความประทับใจกับวันวานในวัยเด็กของผม...ผมจำได้ว่านั่งดูวิดีโอหนังเรื่องนี้ก็หลายรอบอยู่) ...นี่อาจจะดูเป็นหนังที่มีภาพลักษณ์ซึ่งเหมาะต่อคนวัยกำลังเด็กจะได้ดู แต่กลับส่วนของเนื้อหาเนื้อเรื่องกลับเป็นอะไรที่ผู้ใหญ่ดูจะเข้าถึง และเข้าใจได้มากกว่า ...

หนังเริ่มเปิดเรื่องมาแทบจะเป็นการถอด March of the Penguins มาเล่าใหม่กันทั้งดุ้น เป็นการปูเรื่องที่คล้ายจะเป็นการทวนความจำของคนที่เคยผ่านตาสารคดีเรื่องนั้นกันอีกทีหนึ่ง ...หนังหมดเวลาไปได้ประมาณเกือบสิบนาทีกับฉากเก่าๆที่ผมเคยเห็นจากภาพถ่ายสถานที่จริงมาก่อนแล้ว ...



เมื่อถึงช่วงเวลาที่เพนกวินน้อย มัมเบิล ได้ทะลุเปลือกไข่ออกมา ...ความน่ารักน่าชังของภาพตัวการ์ตูนตัวนี้ ก็ทำให้ผมจำต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปกับนัยน์ตาที่บ๊องแบ๊ว และการสำแดงลีลาโชว์แท๊ปตะแล็บแท๊ปๆของมัน ...ซึ่งช่วงเวลานั้นมันเริ่มทำให้ผมรู้สึกอยากสนุกไปกับความน่าติดตามในการผจญภัยและผจญชีวิตของพระเอกของเรา



ผกก.จอร์จ มิลเลอร์ สามารถกับการเล่าหนังที่หวังจะขายเด็กให้ผู้ใหญ่ดูแล้วรู้สึกมีความสนุกร่วมไปได้ ... เขาสร้างเรื่องราวที่มีคติสอนใจให้กับคนเป็นเด็กได้เอาไปลองปฏิบัติ ในขณะเดียวกันหนังก็พยายามจะสื่อสารข้อความลับๆบางอย่างให้คนที่เป็นมนุษย์ทุกคนได้ตระหนักนึกคิดไปถึงความเป็นจริงของโลกใบนี้ สำหรับคนที่เป็นผู้ใหญ่แล้วจะรับรู้ได้ว่าหนังเรื่องนี้มันพยายามจะเคลือบแฝงซึ่งการจิกกัดสังคมเอาไว้อย่างแนบเนียนในบางฉากบางตอน

หนังมีข้อติจุดใหญ่อยู่ตรงที่ส่วนของบทหนัง ...ซึ่งถ้ามองในแง่ของความเป็นหนังการ์ตูนเด็กดูก็พอจะอนุโลมยกผลประโยชน์ให้จำเลยได้อยู่ แต่สำหรับคนดูหนังเป็นนิจศีลเป็นกิจวัตร จะมีความรู้สึกแปลกๆงงๆในการเล่าเรื่องที่ไม่ต่อเนื่อง ...มีการละเลยที่ดูจะทำมากเกินไปในหลายช่วง โดยเฉพาะที่เด่นอย่างชัดเจนก็ในช่วงท้ายที่หนังเลือกจะก้าวกระโดดข้ามผ่านเหตุผลบางอย่างที่มันกลายเป็นฉากต่อมาของหนัง (ผมกำลังหมายถึง ฉากกลับบ้านของมัมเบิล หลังจากที่ได้พลัดหลงไปเป็นคนดังในสวนสัตว์) ...



แม้หนังจะมีสถานการณ์หนีตายชวนให้ลุ้น มีความขำขันที่เกิดขึ้นมาจากการพูดการกระทำของตัวละครเพนกวินเตี้ยจอมขโมยซีนสุดแสบสันต์ และมีแอบอินสร้างอาการชวนให้เท้าขยับไปตามจังหวะเพลง แต่องค์ประกอบทั้งหมดทั้งมวลที่อยู่ในบทหนังก็สามารถเสียศูนย์ได้ ถ้าหนังขาดซึ่งความไล่เรียงต่อเนื่องของเรื่องราวฉากต่อฉากไป ...เป็นทั้งการสะดุดในความน่าติดตาม และสะดุดอารมณ์ของคนดูที่กำลังรู้สึกร่วมในหนัง

ถ้าตัดเรื่องของบทหนังที่ยังไม่เข้าขั้นดีออกไปแล้ว ...ที่เหลือสำหรับหนังเรื่องนี้ก็หมดซึ่งข้อติ สามารถเรียกคำว่า ยอด ได้ ในส่วนของภาพ และ ถือว่า เยี่ยม ในการเป็นหนังเพลง ...

ภาพของหนัง คม ชัด ลึก สวยแจ่มดูใกล้เคียงความเป็นจริงได้น่าทึ่ง ...เทคนิคการสร้างทำออกมาชวนให้ตื่นตาตื่นใจ ตั้งแต่ภาพที่สเกลใหญ่ของน้ำภูเขาน้ำแข็งถล่ม ยันไปถึงส่วนประกอบเล็กๆที่เป็นหยดน้ำเกาะรอบหินย้อย มีความละเอียดของงานที่ดูสมบูรณ์เป็นอย่างมาก ...การออกแบบตัวละครสัตว์ต่างๆ ก็ดูมีรายละเอียดประกอบกันเป็นรูปร่างที่สวย และเหมือนกับลักษณะตัวจริงที่มันเป็น ...ยิ่งในช่วงท้ายๆเรื่อง ที่หนังมีการนำเอาคนตัวจริงๆเป็นๆมาใส่ประกอบงานซีจีด้วยอีก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกมหัศจรรย์ในความเนียนอีกเข้าไปยกใหญ่ (ภาพของคนจริงที่ยืนอยู่บนภูเขาน้ำแข็ง มองลงมายังฝูงเพนกวินเทียมกำลังเต้นรำ ...แอบทำให้ผมเผลอรู้สึกว่ามันคือภาพที่ถ่ายมาจากสถานที่จริงซะอย่างงั้น)

เพลงในหนัง การใส่เข้ามาสอดประสานความสนุกได้อย่างกำลังพอดี ลงตัว ...สำหรับนักฟังเพลงเก่าๆคงจะเพลินกันน่าดูชมที่ได้ยินได้ฟังเพลงอมตะหลายเพลงในหนัง ...การดัดเนื้อแปลงเพลง Wild Wild West มาเป็นเพลงเต้นประจำตัวของมาร์เบิล ก็ดูเข้าท่า...ส่วนเพลงใหม่ๆที่หนังแต่งขึ้นมา ก็ล้วนแต่เพราะพริ้งรู้สึกสะดุดหู ในเสียงร้อง จั
หวะ และดนตรี



Happy Feet ... คงต้องพูดแบบเดิมๆว่า "นี่คือการ์ตูนที่เด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูเพลิน" แต่คงต้องเน้นย้ำชัดๆอีกสักหน่อยว่า ผู้ใหญ่น่าจะรู้สึกอินและร่วมไปกับหนังได้มากกว่าในประเด็นเรื่องราวที่หนังต้องการสื่อ ... ดูเอาสนุก เจริญหูกับเพลง และเจริญตากับภาพ ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอต่อการตัดสินใจดูหนังน่ารักๆเรื่องนี้ครับ

ดู{ดี} วิธ มายเซลฟ์ :
1. ภาพสวยเลิศ งามแจ่ม เหมือนจริง
2. เพลงประกอบเพราะ จังหวะคึกก็คัก จังหวะเศร้าก็ทำซึ้ง
3. ความน่ารักได้ใจของเจ้า "มาร์เบิล"

ดู{ด้อย} วิธ มายเซลฟ์ :
1. การก้าวกระโดด ไม่ต่อเนื่องของหนัง
2. เหตุผลบางอย่างน่าจะมี ก็ข้ามทิ้งไป

เกรด B+...

ขอเชิญทุกท่านเสนอความคิดเห็นกัน...
1 Comment ของคุณ คือ 1 Happy ของเจ้าของบล็อก ขอบคุณมากครับ