คนที่คงไม่ลืม
เมื่อหลายวันก่อนตั้งหัวข้อไว้ว่า "คนที่ลืมไม่ลง"แต่วันนี้ เลยเอาหัวข้อนั้นมาตั้งกลับกันว่า "คนที่คงไม่ลืม"จริง ๆ มันก็เป็นคน ๆ เดียวกันนั่นแหละเป็นคนที่เราคิดอยากจะลืม แต่ไม่เคยลืมทำไมมันยากนักก็ไม่รู้กับการลืมใครสักคนทั้ง ๆ ที่เขาก็ไม่ได้ดีมากมาย แต่เราดีใจทุกครั้งที่เห็นเขา เมื่อวานได้เจอกันที่ตลาด แต่เราไม่เห็นเขาหรอกเขาเข้ามาแล้วก็ แค่ "จ๊ะเอ๋" แล้วก็เดินจากไปส่วนเราน่ะ ก็แค่ปวดใจนิดเดียวเหมือนโดนฉีดยาแต่สายตากลับละจากเขาไม่ได้ มองส่งจนเขาข้ามถนน ลับหายไปจากสายตาเขารู้แล้วว่าเราดัดหลังเขา ในเรื่องที่เขาทำเราไว้เจ็บปวด เราเลยระบายมันเป็นตัวหนังสือส่งเป็นเล่มไปเรียบร้อยแล้ว ...แต่ในหนังสือมันจบแบบมีความสุขตรงกันข้ามกับเรื่องจริงลิบลับ เขาพยายามถามว่าเรื่องไหน ออกเมื่อไหร่ เล่มไหนเอาเรื่องตอนไหนไปเขียนเราบอกแค่ว่า เราเอาเรื่องตอนที่เขาเมาและพล่ามบ้า ไปเขียน ก็แค่นั้น นอกนั้นก็ไม่บอกอะไรอีก เพราะเราไม่อยากให้เขาอ่านเราไม่อยากไปตอกย้ำอะไรอีก ก็เท่านั้นถ้าความทรงจำของคนมันเหมือนกับการใช้ดินสอหรือปากกาเขียลงบนกระดาษหรือไม่ก็ พิมพ์ลงคอมพิวเตอร์ก็ดีนะสิเวลาเราอยากจะลบ อยากจะลืม ก็แค่หยิบยางลบ หรือไม่ก็ลิกควิดมา แต้มลงไปหรือไม่ก็คลิ๊กขาว กดคำว่า Delete แค่นั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไปแต่ความทรงจำมันไม่ใช่อย่างนั้น บทอยากจะลืมมันก็ดันจำได้เป็นวรรคเป็นเวร บทอยากจะจำมันดันลืมไปเลย เขาเลยกลายเป็นคนที่เราลืมไม่ลง และก็คงไม่ลืมกลายเป็นนิสัยเวลาที่ผ่านไซด์งานแล้วต้องมองหากลายเป็นหวาดผวาเวลาคนเมาพล่ามอะไรออกมากลายเป็นคนช่างจดช่างจำในเรื่องที่ไม่ควรจำก็ได้แต่หวังว่าในสักวัน หรือในปีหน้าอาจจะไม่ต้องคอยทำอย่างที่เขียนมาด้านบนอาจจะได้เจอใครใหม่สักคนที่จะทำให้ไม่ต้องคอยปวดใจเวลาไปกินเหล้าจะว่าไปแล้ว ตอนนี้ก็งดเหล้ามาได้ หลายเดือนแล้วตั้งแต่เข้าพรรษา ยังไม่ได้แตะเหล้าเลยทำได้ไงหว่า....แต่สิ้นปีนี้สงสัยว่าจะได้กลับไปเมาอีกเหมือนเดิมเอาน่า ปีหน้าฟ้าใหม่อะไรมันคงดีกว่าเดิมนัทอ่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]
จำไว้จะได้ไม่เป็นแบบนั้นอีก
กลับไปปิดสตูดิโอ เลยได้เห็น....
แหมมมม เขาต้องขอ นุญาตแอดบล็อกก่อนไงคะ
ไม่บอกไม่กล่าว แอบแอดได้ไงนิ
วิธีง่ายของการลืมใครสักคน
หากลบความทรงจำไม่ได้
ก็ไม่ต้องจำ...
ขมองอิ่มของเราจะรู้ดี มีกลไกธรรมชาติ ในระบบความทรงจำ
เมื่อเราเข้าใจว่าใครบางคนไร้ค่ากับความทรงจำของเรา
ลืมได้แน่นอนค่ะ
ต่อให้อยู่ใน log files ความรู้สึกของเราก็จะไม่บูธมันขึ้นมาอ่ะ
แล้วเมื่อเวลาผ่านไป เราก็จะชินกับความรู้สึกนี่อ่ะ
มันไม่ปวดจิ๊ดแน่ ๆ หากจู่ ๆ ไฟล์ error ขึ้นมา...
อิอิ พล่ามสะยาว เบลอ ๆ กำลังง่วงนอนได้ที่เลยค่ะ
แล้วจะแว่บมาใหม่อีกนะคะ