Bloggang.com : เปียร์รุส : รอยยิ้มในความเร่งรีบ

รอยยิ้มในความเร่งรีบ

เล่าเรื่องตั้งแต่เมื่อวันศุกร์ก่อนเลยดีกว่า เป็นวันแรกที่มาถึง กทม
แล้วอยู่บ้าน เพราะตอนเย็นตอนออกไปหาหมอที่ฝั่งธน
ทรมาน กับการนั่งอยู่บนรถมาก ๆ จากลาดพร้าวไปฝั่งธน
ช่วงสองโมง นั่งรถไป ชั่วโมงครึ่ง แค่นั้นก็เล่นเอา
ไอ้นัท หอบแล้ว นั่งรถเหนื่อยทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไร
มันติดเสียจริง ๆ ติดเสียจน อยากกลับบ้านฟ่ะ...

หาหมอก็โอเคดี นะ แต่ตอนขากลับนี่ดิ นึก ๆ ไว้แล้ว
เย็นวันศุกร์ กรุงเทพฯ เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ก็คงไม่มี
เปลี่ยน อ๋อ แน่นอน ติดระเบิดเถิดเทิงกว่าขาไปเสียอีก
สองชั่งโมงกว่า ๆ บนรถแง่มมมม

แต่ที่แน่ ๆ พอรถติด เรามองไปรอบ ๆ ตัวเรา็ก็หาอะไรให้
ชุ่มชื่นหัวใจได้เหมือนกัน มองไปก็ต่างคนก็ต่างเครียด
แต่ มีรถคันหนึ่ง รู้สึกว่าจะทะเบียน 1ฐ-0025 ชายหนุ่มวัยกลาง
คนแล้วล่ะ ขับรถมาคนเดียว เขากำลังโบกมือทักทาย
หยอกล้อกับเด็กชายเล็กๆ ที่อยู่บนรถแท๊กซี่ที่ติด
อยู่ข้างหน้าเขา นั่งมองเพลินอ่ะ น่ารัก
ก็เป็นวิธีคลายเครียดที่ดีนะ คิดอยู่เหมือนกันว่า
เฮ้่ยผู้ชายที่ขับรถคนเดียว แล้ว หยอกล้อเด็กที่อยู่
ในรถคันหน้าเป็นคนอย่างไรหว่า คงเป็นคนอบอุ่นเนอะ...
ไม่รู้ดิ แต่ก็เป็นความรู้สึกดี ๆ เรียกรอยยิ้มได้ตอนที่รถ
กำลังติดแหละ ไม่รู้่ใครมองเห็นกันบ้างเปล่านะ

สรุปว่า กลับมาบ้านด้วยรอยยิ้ม และของรับประทานฝาก
ปะป๊า แต่สงสัยจะฝากมากไปหน่อย กับข้าวที่ปะป๊าทำ
แกไม่ยอมบอกว่าทำไว้ ตอนเช้า เค้าไปโคราชกัน
เลยกลายเป็นกับข้าวบูดอ่ะดิ 5555

วันเสาร์ เป็นวันที่ต้องออกไปที่บู๊ตสำนักพิมพ์ เพราะมีตาราง
นักเขียน เลยออกไปตอนเที่ยง ๆ คนเยอะมั่กๆๆ (เน้นมั่กๆๆ)
แต่สิ่งที่เจอบนรถไฟฟ้าใต้ดินก็ทำให้ยิ้มได้อีก
อาม่า แก่ ๆ มากับลูกชายวัยประมาณสามสิบกว่า ๆ เค้าคุย
กันเรื่องหนังสือ ยิ้มแย้มแจ่มใส( ไม่ได้แอบฟังนะ อยู่ข้าง ๆ เค้าอ่ะ)
พอที่นั่งว่างอาม่าแกนั่งลง แล้วตาลูกชายก็ขยันส่งยิ้มให้อาม่า
อยู่เรื่อย ๆ น่ารักฟ่ะ

แต่แอบคิดในใจว่า คนเยอะอย่างนี้อาม่าจะแหวกฝูงชนเข้าไป
ไหวไหมนะ ไอ้นัทเองยังแทบตาย แง่มมมม

เหนื่อยเป็นหมาหอบแดด กว่าจะเข้าไปถึงบู๊ตได้
อีกอย่างที่น่าเบื่อ คือ รถลากที่เค้าลากกันไป
ลากกันไม่เคยดูเลย ยืนเฉย ๆ มันลากผ่านเท้าเราไปได้
เน้น ยืนเฉย ๆ นะ สรุปว่าตูผิดที่ยืนให้เค้าลากผ่านเราไป
เซ็งกระจาย

ที่บู๊ตคนก็เยอะดี เจ้าจอย กับพี่ณารา และพี่ซ่อนมาก่อนแระ
กว่าไอ้นัทจะแหวกเข้าไปได้ก็เหนื่อยแืทบขาดใจ

เตือน จำไว้่ว่าถ้าต้องการเดินงานหนังสือแบบสบาย ๆ
กรุณาไปเดินวันธรรมดาที่ไม่ใช่วันหยุดนะครับ

อ้อ เจอเจ้ามิงค์ เจ้าอม สร้อยดอกหมาก อีกด้วยอ่ะ แล้วยัง
ได้เจอ บก.เต็มที่ ด้วยอ่ะ เลยได้รู้จัก พี่หมอโอ๊ต และพี่อิฐ
เพิ่มอีกสองคน ดีจังมิตรภาพงอกเงย เหมือนต้นไม้ได้รู้จัก
คนใหม่ ๆ เพิ่มขึ้นอีกสองคนในวันนี้
แถมพี่อิฐ ยังอยู่โคราชอีก แง่มมม แถมยังแอบรู้จัก
เราในถนนด้วย ปลื้มมมมม

กลับบ้านแบบโทรมสุด ๆ เค้าหนีไปโคราชกันหมด กลับมา
อยู่คนเดียว คิดถึงแม่ชะมัด เลยโทรไปหา อยากได้ยิน
เสียหมา แต่กลัวแม่ด่าว่าบ้า (มีแต่คนอื่นเค้าคิดถึงแฟนเฮ้อออ)

รีบนอน รีบนอน เพราะเช้าวันอาทิตย์ต้องตะกายไปหาหมอ
ตั้งแต่หกโมงครึ่ง รถวิ่งฉิว อากาศดี แต่ไอเสียเยอะ
เป็นถนนโคราช โหหห ป่านนี้หมอกคงลงกระจาย
ถึงร้านหมอตอนแปดโมงเช้า แอบถ่ายรูปสะพานพุทธ
แต่เป็นโทนซีเปีย นะ ชอบภาพสีนี้กับขาวดำชะมัด

ตอนกลับออกมาจากร้านหมอ เก้าโมง เลยนั่งรถย้อนไปแถมโรง
แรมฟอร์จูน กะว่าไปถึงงานมันคงสิบโมงกว่า ๆ เพราะวันนี้
สนพ. มีงานอ่ะ จะบอกว่า วันนี้คนเยอะมั่กๆ กว่าเมื่อวาน
เป็นสิบเท่า แง่มมมมมมมมม ห้องน้ำยังเข้าคิวเลยอ่ะ

แบล็คแคนยอนไม่มีที่นั่ง เวงกำไหมล่ะ แย่งกันไปเสียทุกอย่างเฮ้อออ
วันนี้ เจอพี่หนูนาอาริตา อาเอียด ปิยะพร พี่อร อินถวา
ได้เพื่อนไหม่วันนี้ก็คือ พี่อินถวา พี่เค้าเป็นนักเขียน ใหม่ของบู๊ต
มาไกลจากเชียงใหม่เชียวนะ
วันนี้ไม่ค่อยไ้ด้เข้าบู๊ตเท่าไร เพราะว่าคนเยอะมั่กๆๆๆ

วันนี้เจ้าเฟริน์ กับเจ้าผึ้งมาหา ส่วนเจ้ายีวันนี้ไม่ได้ทำงานในบู๊ต
เพราะเป็นวันหยุด ตอนทุ่มกว่า ๆ ก็เลยไปเดินหาหนังสือกับ
เจ้ายีอีก สรุปว่า ไปมาสามวัน เดินครบทุกบู๊ตแล้ว

มีเรื่องขำ ๆ หนึ่งเรื่อง คือสามวันที่ผ่านมา เดินหา
บู๊ต ดีเอ็มจี แต่หาไม่เจอสักที แต่เมื่อวานนี้ เพิ่งจะรู้ว่า
บู๊ตที่ว่ามันอยู่ด้านหลังบู๊ตสำนักพิมพ์เรานี่เอง เฮ้อออ..
โก๊ะะะะะ แต่พอเจอ หนังสือทีอยากได้ เค้าไม่ได้เอามาขายอ่ะ
เค้าจะเอา ทะเลยทรายกับสายหมอกอ่ะ
แต่คราวนี้มีฟรุ้ก เพราะเจอ บู๊ตของ สวนเงินมีมา
ตามหาตั้งแต่งานคราวก่อน จะหา หิมาลัยในความทรงจำ(ใช่เปล่าหว่า)
ดีใจจังเจอแล้ว แง่มมม

วันนี้ยังสองจิตสองใจว่าจะไปดีเปล่า เพราะตอนบ่าย
มีงานอ่ะ เด้วดูขาก่อนดีกว่าว่าหายเมื่อยหรือเปล่า อิอิ

ไปก่อนดีกว่าหิวข้าวแระ

ไอ้นัท
โหมด: อารมณ์ดีสุด ๆ