Group Blog All Blog
|
แค่เอื้อม ผมเพิ่งรู้ว่าวินาทีที่เฉียดความตายเป็นอย่างไร...ก็วันนี้ ตั้งแต่ไม่มีเธอในชีวิตผม... ผมใช้ชีวิตไปวัน ๆ ทำในสิ่งเดิม ๆซ้ำซาก ทำเหมือนเวลาไม่มีความหมายอะไรกับผม แต่ความจริง...กับเรื่องจริง...มันแตกต่างกัน... วันนี้ผมออกไปธุระ...ไกลจากบ้านเกือบร้อยกิโลเมตร ขาไปมันก็โอเค ให้ความรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่ออกเดินทาง ถึงวันนี้หรือหลายครั้งที่ผ่านมาผมไม่มีคนนั่งข้างๆ เหมือนเคยมีอีกต่อไปแล้ว... วินาทีชีวิตของผม สั้น ๆ ง่าย ๆและผ่านอย่างรวดเร็ว แต่ขากลับบ้านของเรามันต่างกัน.... ฝนตกหนัก... มัวหม่นราวกับม่านน้ำนม...ผมมองไม่เห็นแม้กระทั่งเส้นของถนน เห็นเพียงแสงวับวาบสีแดงของท้ายรถบรรทุก ผมแค่ไม่อยากขับตามมันไป วินาทีที่ผมแซงมันขึ้นไปนั้น..น้ำของรถคันนั้นสาดซัดเข้าเต็มหน้ากระจก มันยิ่งกว่ามองไม่เห็นทาง...แต่มันมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากน้ำฝนเท่านั้น.... วูบเดียบที่รถเอียง...วูบเดียวที่ใจผมหล่น วูบเดียวจริง ๆที่ผมรู้สึกว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้น.... มันเพียงแค่วูบเดียวจริง ๆที่ความตายอยู่แค่เอื้อม เหมือนแตะมือกับความตาย...มองเห็นเธออย่างชัดเจน... ดีที่รถไม่เสียหลัก...ดีที่ไม่มีรถคันหลังตามมา ไม่เช่นนั้น...ผมคงได้ไปพบเธออย่างที่หวัง... เพียงวินาทีเดียวเท่านั้น..... ดวงผมยังแข็งหรือใครบางคนยังอยากทรมานผมต่อไปอีกสักหน่อย และเธอก็ยังคงต้องรอผมต่อไป.... ผมไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจหรือเปล่าที่พลาดวินาทีนั้นไป แต่ผมรู้แน่ๆคือใครบางคนวีนผมยับเยิน... ใครบางคนสั่งห้ามผมขับรถขณะฝนตกหนัก... และใครบางคนโมโหความดื้อรั้นของผมจนวางสายไป ....ผมแค่ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง... ...ผมแค่ใช้ชีวิต..อย่างที่มันเคยเป็น... ...และผมก็แค่อยากขอโทษ ใครคนนั้น...เพี่อนคนสำคัญเสมอมาและตลอดไป ...ผมเข้าใจความห่วงใยนั้น ผมเข้าใจความหวังดีของเธอ.... เพียงแต่ผมไม่รู้จะพูดแทรกเธอตรงไหนตอนไหน เมื่อเธอเล่นรัวกระสุนคำพูดเป็นชุด ๆไม่หยุดให้ผมได้แก้ตัว... ...ขอโทษ...ที่ทำให้เป็นนห่วง...แค่อยากจะบอกอย่างนั้น แต่คนโวยวายก็วางสายทิ้งกันไปเสียแล้ว.... ...... ผมรู้ดีว่าถ้าในวันนี้เธอคนนั้นยังคงอยู่ตรงนี้ ผมก็คงจะโดนมากกว่าที่โดนวันนี้ และถ้าเธอยังคงอยู่ตรงนี้...ผมอาจจะจอดพักรถรอให้ฝาซาลง แต่... เพราะไม่มีเธอ...ผมก็แค่อยากกลับบ้านของเราก็เท่านั้น มาถึงตอนนี้... เศษเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกของผม... ผมเสียดายวูบเดียวที่ว่า...อย่างจริงจัง ผมเสียดายวูบเดียว...ที่จะต้องรอคอยเวลาอีกต่อไป ผมแค่เสียดาย...ที่ได้เห็นเธอในวินาทีนั้นเพียงชั่วเสี้ยววินาที... แต่... ผมก็ยังดีใจ...ทียังได้กลับมาฟังเพื่อนคนสำคัญโวยวาย
เพราะนั่นหมายถึงความห่วงใย...ที่มันยังคงมีความสำคัญสำหรับผม มันแปลว่าผมยังมีค่ากับใครบางคน...
และใครบางคนยังต้องการให้ผมชีวิตอยู่ต่อไป...ก็เท่านั้น....
|
จิตปาตลี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
|||||||||||||
