สายลมโชยพัดเอื่อย
ระเรื่อยโอนอ่อนผ่อนผัน
ไล้ผิวเมฆาสุริยัน
หรือแสงจันทร์หวีดหวิวมี
จันทราจันทร์เจ้าส่องแสง
ห่างไกลร้อนแรงอวดสี
สุริยาบ่งกล้าร้อนเร้ามี
คืนทุกสีสู่โลกา
อรุ่งรุ่งอโณทัย
ความผ่องใสฉายโลกหล้า
สายลมเจ้าพัดพา
เย็นกายาชุ่มฉ่ำหทัย.
ฤาเป็นเพียงหุ่นเชิด
ฉันเป็นเพียงหุ่นเชิดหรืออย่างไร
โดนจับเหวี่ยงเอี้ยวซ้ายแลไปขวา
ถูกจับขึ้นถ่ายลงไร้อัตตา
เงามายามืดบอดไร้ตัวตน
ฤามายาไร้เงาของหัวใจ
กระแสเร่าร้อนไหลว่ายเวียนหน
ทนเป็นหุ่นตามกระแสของมวลชน
เมื่อลืมตาอีกหนไหนตัวเรา
ฉันเป็นใครหรือคงเป็นหุ่นเชิด
คงสวมหมวกดูเริ่ดใจขลาดเขลา
เริงระบำตามนายผู้ร่ายเงา
หลงว่าเราคือเงาผู้เล่นเอย
ห่างไกล ใจเพียงฝัน
เฝ้าแต่คิดถึง ๆ ..
คิดคำนึง บางเวลา
ใจเฝ้าพร่ำเพ้อบ่นบ้า
จิตตอกย้ำ.. จริงหรือลวง
แม้ห่างไกลสักเพียงไหน
ในดวงใจยังคอยห่วง
รักหนอรักประทับทรวง
ก่อเกิดบ่วงโซ่ตรวนใจ
เจ้าไปไหนคอยตามเจ้า
รักของเราเจ้ารู้ไหม
อดีตกาลอันโพนไกล
คอยห่วงใยทุกเมื่อวัน
แม้นวันลาห่างไกลลับ
ยังประทับในห้วงฝัน
ผ่านวันคืนดาวนับพัน
ยังคงจำรักในเธอ
จริงหรือลวงในคำนั้น
อยากถามกันคลายละเมอ
เธออยู่ไหนโปรดมาเจอ
รักล้นเอ่อหรือจืดจาง
โล่ใบไม้ผลิ
ใบไม้ผลิ ระลิ่ว ร่วงลงหล่นสายลมโยน ขึ้นลง หยอกใบไม้คล้ายดั่ง โล่ชิงช้า กลัดแกว่งไกวไม้ผลิใบ ผลัดใบ ตามสายลมชุบชีวา ซากใบ ให้ไหลหลื่นทำนองฟื้น พริ้วไหว วงเคสตราสายลมโชย พัดพริ้ว วนไปมาละลายตา ท่วงท่า น่าเชยชมฟิ้วว.. สายลมโชย โบกพัดพริ้วใบไม้ลิ่ว กราวกราว พลัดร่วงหล่นสัญญาณบอก หมดเวลา โอ้ประโลมเกิดซากถม ใบไม้ ไร้ค่าเอย
"ปุยเมฆ"
มองนภา ฟากฟ้า ที่กว้างขวางท้องฟ้าคราม สดใส กระจ่างหนอปุยเมฆขาว ลอยเอื่อย แรงลมทอขับเคลื่อนก่อ รูปทรง จินตนาขาวนวลผ่อง ล่องลอย ตามสายลมจึงชื่นชม รูปทรง ที่แปรผันบ้างก็ว่า สิงห์สารา สารพันบ้างก็ขัน รูปใคร นะใกล้เคียงปุยเมฆขาว ตัดสี ท้องฟ้าครามเกิดนิยาม รูปทรง สมัยเอี่ยมเสื้อยืดขาว ตัดสี น้ำเงินเยี่ยมกางเกงยีนส์ เต็มเปี่ยม ความเท่ห์เอยทาบสีคราม ท้องฟ้า ที่สดใสปุยเมฆขาว เคลื่อนไหว ลมหนุนเนื่องเมฆสีขาว ประดับฟ้า นภาเรืองศิลปินสาว แต่งเรื่อง เมฆขาวเอย
ห่างไกล ใจเพียงฝัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
