Bloggang.com : เปียร์รุส : ~แล้ว....ก็ต้องเดินกลับบ้าน~

~แล้ว....ก็ต้องเดินกลับบ้าน~

ยังคงอยู่ใน โหมด เซ็งกระจายเหมือนเช่นเดิม
แต่อาการคงดีขึ้นนิดหนึ่ง

ด้วยความที่ว่าออกไปทำงานไม่ได้มาสองวันเต็มๆ แระ
วันนี้ก็เลยโดนโทรตาม
เราก็อยากไป้ อยากไป แต่ตรูออกไม่ได้นี่หว่า

ครั้นสาย ๆ แดดแรง ก็เลยลองออกดู เพราะ
ไอ้แก่ทำท่าไม่ค่อยดี ครัช ท่าจะมีปัญหา
เพราะมันอ่อนเหลือเกินเวลาเหยียบ
ก็เลยว่าจะเอาไปให้ร้านประจำดูให้

กว่าจะออกไปได้ก็บนบานศาลกล่าวไปเรื่อย
สุดท้ายก็หลุดออกจากทางเบี่ยงที่แสนเละ
ด้วยอาการหมาหอบแดด 555

ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น เพียงไม่ถึงชั่วโมงที่ออกไป
ไปออฟฟิศ เจอหน้าเจ้านาย แล้วก็กำลังเอารถเช็ค
อยู่นั้น เจ้าเมฆดำก้อนใหญ่ก็ลอยมาปิดแสงแดด
แล้วก็สาดเทเม็ดฝนมาจนชุ่มฉ่ำ เปียกโชก และ

ตรูก็เข้าบ้านไม่ได้เป็นอันต่อไป...
แม่ก็โทรมาบอกว่า ไม่ต้องเอารถเข้ามาเพราะติดแน่ ๆ

ทำไรดีฟ่ะ....
สิ่งที่ทำได้ก็คือเอารถไปฝากบ้านเพื่อนแถวนั้นไว้ก่อน
แล้วก็เดินครับท่าน

กิโลกว่า ๆ เกือบสองกิโล ท่ามกลางสายฝน
มันคงจะโรแมนติกนะ ถ้ามีใครสักคนมาเดินด้วย
แต่ตรูไม่โรแมนติก หรอกนะตอนนี้

สาเหตุนะเหรอ ต้องเดินฝ่าโคลนเละ ๆ นะดิ
ท่ามกลายสายฝน แล้วก็ภาวนามาตลอดทางว่า

"ฝนตกไม่เป็นไร อย่าร้องอย่าผ่าเป็นใช้ได้"

แง่มม เดิน ๆ ไป ร้องเพลงไป พอเพลิน ๆ
ไม่ติดว่า มีกล้องดิจิตอล กับ โทรศัพท์อยู่ด้วย
คงจะเล่นน้ำฝนแทน

เป็นอันว่า พรุ่งนี้ถ้าแดดไม่ออก ไอ้แก่เราก็ต้องจอดทิ้ง
ไว้ที่บ้านเพือน และเราก็ต้องนั่งจุมปุ๊กอยู่ในบ้านแทน
แง่มมมมม...

ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้ว แต่ฝนในหัวใจยังตกไม่หยุด (จ๊าก)
ไม่ใช่ ล้อเล่น
(ซึ่งแสดงว่าอาการดีขึ้นกว่าเมื่อวันก่อน)

ตอนนี้อยากออกไป คาราโอเกะก็ไม่ได้ เดินเกือบสองกิโล
ไปเอารถในความมือ

ขอนอน 'เกะ อยู่บ้านดีกว่า กรั่กๆๆๆ

ป่ายล่ะครับ

เจ้านัท
โหมด ป่วน (และเซ็ง)