นี่แน่ะ
ปีที่แล้ววันนี้เราไปออกหน่อยเรือนจำ
เวลาเข้าไปต้องเอาโทรศัพท์ไว้ลอคเกอร์ข้างนอก
ออกมา พี่คนกลางโทรมาบอกจากอเมริกาว่า แม่อาการไม่ดี ซึมลง
เรากับพี่คนโตเลยจองตั๋วแล้วบินไปอเมริกาคืนวันที่ 19
ปีใหม่ 2020 เป็นปีแห่งความทรงจำ เราสามพี่น้องอยู่ที่อเมริกากับแม่
วันสิ้นปี เราเฝ้าแม่ในความเงียบเหงา ปีใหม่ที่นั่นไม่มีดอกไม้ไฟ ตรงที่เราอยู่
เย็นวันสิ้นปี แม่ไปผ่าตัดใส่ท่อปัสสาวะทางหน้าท้อง
คืนวันสิ้นปีเป็นเวรเราเฝ้าแม่
นี้เป็นความทรงจำของเราในช่วงนี้เมื่อปีที่แล้ว....
ช่วงนี้ของปีนี้
จะเข้า 2021
เรากลับไทยมา กักตัว 21 วันก่อนทำงาน
กลับมาต้นเดือน พฤศจิกายน ได้เริ่มทำงานจริง ต้นเดือน ธันวาคม
ราวๆ นั้น
โรงพยาบาลใหญ่ขึ้นมาก
วอร์ดประจำของเราย้ายไปที่ตึกอื่น
ส่วนวอร์ดไม่ประจำนักก็มีปรับเปลี่ยน
ทุบตึกเก่า มีตึกใหม่ เดินอ้อมอีกทาง
ชื่อตึก เราก็จำไม่ได้ เดินหลง โทรถามประชาสัมพันธ์แทบตลอด
บางวอร์ดก็ซ่อมปรับปรุง ก็เลยย้ายชั่วคราว
เราเดินหลงอย่างเมามัน
ระบบงานบางอย่างเปลี่ยน
ทางเข้าบ้านพัก ทำรั้วรอบขอบชิดและพยายามจะสกรีนคน
ที่น่าประทับใจคือ ใน รพ มีคนทักเราเยอะมาก ว่ากลับมาแล้ว
เวรเปล ประชาสัมพันธ์ (โดยเฉพาะตอนที่เซอร์ราวต์ถามกันว่าเราว่ากลับมาแล้วเหรอ)
(โธ่ มีอยู่คนเดียวที่โทรถามว่าวอร์ดไหนอยู่ตึกไหน ยัยคนนั้นล่ะค่า)
ฝ่ายเภสัช ทีมห้องผ่าตัด นมแม่ ฯลฯ
รู้สึกเหมือนที่ทำงานยังอบอุ่นเสมอ
ส่วนเซเว่น
ก็อบอุ่นเหมือนเดิม
เรารอเวลาจะมายืนซื้อขนมในเซเว่นมานานแล้ว
แล้วมันก็มาถึงแล้ว
ฮ่าฮ่า..
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [