ครอบครัว
กระป๋องไบกอนนอนตะแคง
น้องที่ได้ย้ายกลับบ้าน เอามาคืนให้
วันนั้นห้องน้องมีแมงป่อง
แล้วหาคนมาไล่จับ
เราเลยเอาให้น้องยืม
เมื่อนึกถึงอะไรหลายอย่าง
ใครๆ ก็กลับบ้านกันล่ะเนอะ
เราเองหลายครั้งอยากมีประตูสารพัดสถานที่
เราจะกลับบ้านกรุงเทพฯ ทุกวันเลย
....
อาจเพราะเป็นฤดูฝนที่เราโปรดปรานมาถึง
หน้าฝนมีความทรงจำหลายอย่าง
มากที่สุดคือเราวาดรูปเด็กใส่ชุดกันฝนหมวกคลุมนั้น
ข้อความ เปียกฝนก็ทนด้วยกัน ตอนนั้นอารมณ์เปรมๆ ทำค่ายสมัย undergrad
ทำไมถึงได้ผุดภาพนั้นขึ้นมาก็ไม่รู้
จู่ๆ คิดถึงอดีต
นอนกลางคืนฝนตก กบร้องอึ่งอ่างร้องดัง
ใจฟูขึ้นมาว่าเหมือนตอนเด็กๆ ที่บ้านกรุงเทพฯ เลย
ทำไมใจถึงเป็นอย่างนั้นก็ไม่รู้
อาจเพราะส่วนนึง ช่วงเดือนกรกฎาคมเราเครียดมาก
ใจพะวงให้ครอบครัวบำบัดซะอย่างนั้น
นอนเยอะขึ้น เพราะล้ามาก
เมื่อตื่น คิดถึงครอบครัวมากซะทีเดียว
----
อันที่จริงเราก็ชอบแอบแฝงไปอมยิ้มกับครอบครัวคนอื่นเสมอ
ไปขอข้าวกินตามบ้าน
ยืมกอดแม่คนอื่นในบางวันหน้าตาเฉย
ไปเล่นหมาบ้านคนอื่น
แอบพริ้มเวลาคนรู้จักไปเที่ยวเล่นกับครอบครัว
(ยังกะมีโอกาสนั้นในเวลานี้)
เพราะทุกอย่างที่เราเคยมีในบ้าน มันแยกย้ายไปเสียแล้ว
I am a girl from nowhere. แต่ว่าตอนนี้ นาว เฮีย นะ
คือมารับใช้แผ่นดินแบบที่ฟ้าประทาน
ก็มีครอบครัวในการติดต่อ แต่ไม่ได้เที่ยวเล่น
ครอบครัวแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ก็ยังเป็นกำลังใจให้กันนะ
ว่าแล้ว
สมมติ ว่าครอบครัวกำลังเชียร์เราส่งงาน assignment ละกัน
ใกล้เส้นยาแดงเต็มทีละ
อากาศแบบนี้
อดพูดไม่ได้อีกที
ว่าคิดถึงบ้านตอนเด็กจังเลย
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [