วันพุธที่ ๓๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๒

อีกวันเดียว ก็จะสิ้นปี พุทธศักราช ๒๕๕๒ แล้ว


คนเรามีเวลาวันละ ๒๔ ชั่วโมงเท่ากัน แต่ทำสิ่งดีมีประโยชน์ต่อตนได้ไม่เท่าเทียมกัน

หลายคน เร่งร้องหาแต่ กระดาษพิมพ์คำว่า "ใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย " พาตัวเองไปสู่
วังวน ของมดง่ามผู้แบกหาม เหยื่อไปตามพื้นดินตลอดชีวิตของมัน


ข้าพเจ้า อาจเร่งร้องหา กระดาษนั้นบ้าง แต่ชีวิตก็
ขอมีลีลา ในการเร่งร้องหากระดาษซึ่ง พิมพ์คำว่า "ใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย " นั้นบ้าง


หลายวัน ที่ผ่านไป เมื่อทุกอย่างซึ่งดิ้นรนทำไปเกิดผลเป็นความไร้สาระ และบีบคั้น
จิตใจนัก ให้มนุษย์เรายอมรับแต่เส้นทางสุดท้ายของชีวิต

ข้าพเจ้ายังมีลมหายใจ ยังมีร่างกายครบ ๓๒ ประการ ปลอดจากโรคภัยไข้เจ็บ
อย่างหนักในช่วงที่ผ่านมา สองสามปีนี้ และ ปลอดจากความบ้างาน บุกหนักอย่างเป็น
พายุบุแคม

ข้าพเจ้ากำลังฝึกตัวเองให้ใช้ชีวิตพอเพียงให้ได้
และ ผันความบ้างาน กับการวิ่งหากระดาษ ซึ่ง พิมพ์คำว่า "ใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย "
นั้น ให้ได้รู้จัก กับคำว่า สนุกสนานกับชีวิต บ้าง ผ่อนคลายลงบ้าง มาตลอดปีกว่าที่
ผ่านไป


หากเรามีสิ่งเหล่านั้นน้อยลง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า สินทรัพย์อื่นที่เรา ขนมา
เก็บไว้มากมายตลอดชีวิตจะ สูญสลายไป มันอาจนิ่งสงบรอเรานำออกมาใช้

และ หวังใจว่า จะใช้เพื่องานพิมพ์หนังสือ บันทึกความทรงจำ ที่เราต่อสู้มาตลอด
สามสิบกว่าปี เพื่อกระดาษตราครุฑสีแดง กระดาษที่บอกว่า เราเป็นคนที่มีคุณค่า
บนโลกนี้ ผู้ได้สิทธิ์ครอบครองผืนที่ดินกว้างคูณยาวไม่กี่เมตร ไม่กี่วา นั้นได้


หลายครั้งที่ข้าพเจ้าถามตัวเองว่า เหนื่อยพอหรือยัง กับการต่อสู้มาหลาก
หลายยุทธวิธี วันนี้ วันที่เราพอมีที่ทางให้นั่งเล่นนอนเล่นพักผ่อนในบ้านและ ที่ดิน
ของคนอื่นซึ่งไม่ใช่ของเรา แต่ก็มีสิทธิ์ใช้มันอย่างเสรี ราวกับเป็นบ้านและ ที่ดิน
ของเรามาก็ไม่ปานนี้ สิ่งซึ่งเราถือเป็นปนิธานในการดำรง ศักดิ์ศรีความเป็น
มนุษย์ของเราบนโลกนั้น เรายังจะแบก จะยึด จะถือมันไว้ จนร่างกายเราสูญ
สลายตายไปจากโลกนี้อยู่หรือไม่?


ตราบใดที่มนุษย์ยังมีลมหายใจ เราทุกคนคงจะต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรี
ความเป็นมนุษย์ของเรากันอย่างนั้น
เราจะยังคง ขวนขวายหา อาณาเขตของตน เหมือน เสือ สิงห์โต
สัตว์สี่เท้า สองเท้าอื่น ๆ ผู้ยึดมั่นถือมั่นในสิทธิ์แห่งร่างกายแห่ง ธาตุสี่ ขันธ์ห้า
ของตน จนวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ


ถึงแม้ว่า สองปีกว่าที่ผ่านไป จะไร้คุณค่า ไร้ราคา ไร้ความหมาย
จนตีออกมาเป็นค่า เป็นราคาของ"กระดาษที่ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย"
ไม่ได้สักกำ ก็ตามที

แต่อย่างน้อย ข้าพเจ้าก็ ได้ทำให้ ชีวิตมีอะไรหนัก ๆ แบกไปแบกมา
บนโลกใบนี้อีก

นั่นคือถุงผ้า ที่เย็บไว้ ใส่กระดาษเอสี่สีขาว ซึ่ง สั่งพริ้นท์ สั่งพิมพ์ออกมา
จากเครื่องพิมพ์ต่อคอมพิวเตอร์ หัวเรื่อง ที่ว่า " ที่ดินผืนนั้น " กว่า สามร้อยหน้า
อันรวมไปถึง ลายมือตัวเองอันคัดลอกลงหน้ากระดาษในสมุดปกแข็ง่ขนาดใหญ่
หลายเล่ม ที่พยายามพากเพียรที่จะรวบรวมถ้อยความซึ่งเขียนทิ้งไว้ใน
เว็บไซต์ พันทิป และ ที่ค้อปี้ คัดลอกไปวางในเว็บอื่น ในเครือข่ายสากล หรือ
อินเตอร์เน็ต

รวมกับหนังสืออื่น ๆ อันข้าพเจ้าได้จัดการพิมพ์ไว้ แต่ปี ๒๕๔๗ มารวม
พิจารณาดู


สองเดือนก่อน นำใส่รถ เอาไปฝากเลขา ท่านพี่ผู้มีพระคุณ ผู้เคยเป็น
รุ่นพี่ศิษย์เก่าสถาบันเดียวกัน ผู้เป็นเจ้าของกิจการโรงรับพิมพ์หนังสือขนาดใหญ่
ของประเทศ ว่า วันหนึ่ง ข้าพเจ้า จักพิมพ์หนังสือเล่มนี้ขึ้นมา แต่มีข้อแม้ว่า
ข้าพเจ้าจักแก้ไข เพิ่มเติม หรือ ตัดทอนถ้อยความต่างๆ อีกนานเดือน เร่งไม่ได้
และ ยังไม่มีงบประมาณการพิมพ์ใด ๆ ทั้งสิ้น


และระหว่างทั้งปีที่ผ่านไป หากไม่ไปเรียนโน่น ทำนี่ ที่จะทำให้หาลู่ทาง
ประกอบกิจการงานให้ได้กระดาษอันสามารถชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย แล้ว
ข้าพเจ้าก็เอาเวลาที่เหลือทั้งหมด ซึ่งไม่ได้ทำงานบ้านงานเรือน หรือ งานอดิเรก
ต่างๆ นั้น ไปเล่นเกมตีรันฟันแทง ในเว็บที่ไปนั่งเฝ้าดู ผลาญเวลาอันมีค่านั้น
ให้หมดไปแต่ละวัน

เพราะมันไม่สามารถทำอะไรที่ดีกว่านั้นได้เลยจริง ๆ


บันทึกไว้ ณ เรือนไม้กลางพุ่มพฤกษ์ นนทบุรี ประเทศไทย
๒๑:๔๐-๒๒:๑๕ วันพุธ ๓๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๒

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณทิกิ
ไม่ได้เข้ามาทักทายนานเลย สบายดีไหมคะ
ปีใหม่นี้ขอให้มีความสุขกาย สุขใจตลอดทั้งปีเลยนะคะ

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

ทำเองก็ได้ที่ comment-thai

คิดถึงคุณทิกินะคะ...จู๊ฟ...จู๊ฟ...

ถ้าผมจะกล่าวคำว่า "สุขสันต์...วันปีใหม่" ก็คงจะช้าเกินไปประมาณห้าสิบแปดวัน

แต่ผมรู้สึกว่ามันยังอยู่ในช่วงปีใหม่ เพราะเพิ่งผ่านเดือนที่สองไปเท่านั้นเองครับ

สวัสดีปีเสือสุขเหลือล้น
ไม่ยากจนสินทรัพย์นับไม่ไหว
จะคิดหวังสิ่งดีมีดังใจ
อยู่ยืนไปร้อยปีกว่าอย่าเหี่ยวเอย.

ดังนี้ครับ.

หนูได้อ่านแค่คำนำอะบทที่1-40 อยู่ไหนอะ ไม่เห็นมีเลย

พ่อค้าขายผัก แวะมาทักทายยามค่ำคืน

อยากเขียนบ้างครับ แต่สมองมันล้าจากการทำงานเลยไม่ได้จริงจังซักที

มีความสุขมาก ๆนะครับ

ขอบคุณ คุณ เทียนส่องแสง นะคะ
คำทักทายของคุณ มีความหมาย ให้กำลังใจมากค่ะ

เวลาซึ่งผ่านไป ผ่านไป ช่างเร็วเหลือเกิน พร้อมกับความเปลี่ยนแปลงมากมาย อันพุ่งเข้าหาชีวิต ราวกับ หนูหริ่งปั่นจักรยานในกรง หยุดกงล้อกรรมนั้นไม่ได้ ไหลเลื่อนไปประดุจ วงล้อเกวียนไล่ล้อตามเกวียน

ข้าพเจ้า ทำเครื่องคอมพิวเตอร์ พัง ไปหลายเครื่อง
พร้อมกับบทประพันธ์ มากมายในนั้น ได้หายไปในกาลเวลา
ยังดีที่ มีบางส่วน ลงเก็บไว้ใน bloggang.com นี้ ทำให้งานบันทึก ในวาระนั้นยังมีอยู่

เหตุที่ข้าพเจ้าเขียนไม่ออกไปชั่วขณะ ก็ด้วย สถานะการณ์ในบ้านปัจจุบัน อันประกอบด้วย งานเฉพาะหน้า และ งานซึ่งคั่งค้างมา รวมทั้งการปรับตัว จากความกระฉับกระเฉงว่องไว ให้ เฉื่อย เอื่อยลง

ดังนั้น วันนี้ ข้าพเจ้า ดึง ส่วนที่เขียนไว้ในคราก่อน
ณ หน้าจอ เครื่องนั้น อันไม่ใช่เครื่องนี้ เท่าที่จะทำได้
แต่อาจจะหาไฟล์อันเก็บไว้ในแผ่นดิสเก็ตต์บ้าง ในแผ่นดิสก์ ซีดี กลม บ้าง ต้องใช้เวลาสักหน่อย

หากไม่เร่งรีบบันทึกไว้ ภาพชีวิตในวันนั้น ๆ ก็จะเลือนหายไปตามกาลเวลา

ขอบคุณทุกท่านผู้ติดตามอ่านมาเสมอ

บางช่วง ในภาวะสงครามสีสัน ช่วง ปี ๒๕๕๒-๒๕๕๓ ไล่มา คงจะเต็มไปด้วย บทกวีแห่งวาทะ ละเลงเดือดกันใน
ครานั้น ข้าพเจ้ายิ่งต้องหยุดเขียนเรื่องตนเองในความเก่า
ไปฉับพลัน

และ ในช่วงเวลาดังกล่าว ก็เป็นเวลาที่ข้าพเจ้า เรียบเรียง พิมพ์หนังสือ ธรรมะ ของหลายท่านอาจารย์ อยู่ ข้าพเจ้าก็หยุดงานเขียนไปนานพอสมควร