คนหนีทุกข์

ใช่หรือไม่ว่า การแสวงหาความสุขของผู้คนก็เช่นกัน

 คือ เป็นการหนีทุกข์ เพียงเพื่อจะมาเจอทุกข์อีก

 แล้วก็ต้องหนีต่อไป แม้ได้เสพอารมณ์ที่น่าพอใจ

 ได้ครอบครองวัตถุสมปรารถนา

แต่ไม่ช้าไม่นานก็จะรู้สึกเบื่อหน่ายจำเจ

เกิดแรงผลักภายในให้อยู่เฉยไม่ได้

ต้องขวนขวายไปหาอารมณ์หรือสิ่งเสพใหม่ ๆ

 เพียงเพื่อจะเจอกับความเบื่อหน่ายอีก

แล้วต้องดิ้นรนออกไปแสวงหาสิ่งใหม่ไม่รู้จบ

ชีวิตที่เอาแต่หนีทุกข์ ย่อมเป็นชีวิตที่หาความสุขได้ยาก

 เพราะนอกจากจะเหนื่อยกับการหาทางหนีทุกข์แล้ว

ยังต้องหนีทุกข์ไม่หยุดหย่อนจนกว่าจะหมดลม

 จะไม่ดีกว่าหรือหากเราหันมาเผชิญหน้ากับทุกข์

 หันมารับมือกับแรงผลักจากภายใน

ที่ทำให้เราต้องดิ้นรนไม่หยุดหย่อน

โดยเฉพาะความเบื่อ ความฟุ้งซ่าน

 ความกระสับกระส่าย รวมทั้งความอยากได้ใคร่ดีทั้งหลาย

ลองกลับมาดูใจของตน และรู้ทันอาการต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

 เห็นมันด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่ผลักไสกดข่ม

ก็จะพบว่าอารมณ์เหล่านี้เหมือนสายลม

มาแล้วก็ผ่านเลยไป ที่สุดเราจะพบ

กับความสงบนิ่งที่กลางใจ ซึ่งสามารถนำพาความสุข

มาหล่อเลี้ยงจิตใจของเราได้

โดยไม่จำต้องไปเสาะแสวงหา

ความสุขจากสิ่งเสพใด ๆ ภายนอกตัว

จวงจื๊อ ปราชญ์จีนเมื่อ ๒,๓๐๐ ปีที่แล้ว เล่าว่า

มีชายคนหนึ่งรำคาญเงาของตัวเองมาก

อีกทั้งยังทนรอยเท้าของตัวไม่ได้

 เขาจึงพยายามวิ่งหนีจากทั้งสองสิ่งนี้

แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปไหน เงาและรอยเท้าก็ยังติดตามเขาไป

 เขาคิดว่าเขาวิ่งเร็วไม่พอ จึงเร่งฝีเท้า ไม่ยอมหยุด

 วิ่งแล้ววิ่งเล่า ในที่สุดก็หมดแรง ล้มลงและถึงแก่ความตาย

แล้วจวงจื๊อก็ตบท้ายว่า

“เขาหารู้ไม่ว่า ถ้าเพียงแต่เขาเข้าร่ม เงาก็จะหายไป

 และถ้าเขานั่งนิ่ง ๆ ก็จะไม่มีรอยเท้าเลย”

คนทุกวันนี้ไม่ต่างจากคนหนีเงา

 พยายามทำทุกอย่างเพื่อหนีทุกข์

โดยคิดว่าเป็นความสุข แต่ทุกข์ก็ยังตามมาไม่หยุด

 เขาหารู้ไม่ว่า ความทุกข์จะหมดไป

เมื่อเขาหันเข้าหาร่มแห่งธรรมและทำใจให้นิ่งสงบ

ถึงที่สุดแล้ว ใครจะมีความสุขหรือไม่

 ไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาออกไปตักตวงแสวงหา

ทรัพย์สมบัติและชื่อเสียงคเกียรติยศได้สำเร็จหรือไม่

แต่อยู่ที่เขามีความสงบนิ่งได้มากน้อยเพียงใดต่างหาก.

พระไพศาล วิสาโล
................





ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ