รถรอบแรกที่จะวิ่งไปถึง Spituk ช่วงเช้าคือ 8.30 น. ที่นั่นอยู่ไกลจากเลห์เพียง
8 กิโลเมตรเท่านั้น  เราเดินออกมารอตรงจุดรอรถแถว Leh Gate ก่อนเวลานิด ๆ
เพราะกลัวการมะรุมมะตุ้มพากันแย่งขึ้นรถของกลุ่มคนงานอินเดีย ที่รีบเร่งจับรถ
ไปให้ทันเวลา ก็อย่างที่บอก...ในหลาย ๆ พื้นที่ของเลห์และเมืองอื่นยังต้องคอย
พึ่งพาแรงงานเหล่านี้ ทั้งงานก่อสร้าง งานโยธา ฯลฯ ของกลุ่มคนจากเมืองทาง
ด้านล่างอยู่ไม่ขาด  ไม่รู้ว่าปลายทางที่กำลังจะไปนั้นจะมีผู้คนติดรถไปเยอะเช่น
เดียวกับสายอื่น ๆ มั้ยนะ?

ช่วงระยะเวลาของการรอคอยบวกผสมกับความไม่แน่ใจเรื่องจุดจอดรถที่ควร
ไปยืนรอ มันทำให้เราต้องคิดไปถามหาคำตอบยืนยันจากใครสักคนแถวนั้น

“โทษที...นี่ใช่จุดรอรถไป Spituk หรือปล่าว”

เราเดินเข้าไปหาหญิงสาวแปลกหน้ารายหนึ่งที่ดูเหมือนจะมาคอยรถ ท่าทาง
การถือโทรศัพท์และสายสมอลทอล์คที่เสียบไว้เพื่อใช้พูดคุยกับผู้ติดต่อ คล้าย
กับเพิ่งจบการสนทนาไปหมาด ๆ  เธอตอบรับว่ามายืนรอรถตรงนี้เพื่อที่จะไปที่
เดียวกันกับเราเช่นกัน...ซึ่งไม่นานเกินรอก็เจอรถมาจอดเทียบ พร้อมกับยกป้าย
หน้ารถแจ้งถึงคิววิ่งถัดไปพอดี

สาวแปลกหน้าและเราต่างขึ้นรถและหาที่ว่างเพื่อนั่งด้วยกัน เธอแนะนำตัวว่าชื่อ
‘ดอลม่า’  น้องเป็นชาวเนปาล มีบ้านอยู่แถว ๆ Bhodinath  ที่มีเจดีย์องค์โตตั้ง
อยู่ใจกลาง  ที่น่าแปลกใจก็คือเธอเดินทางมาที่เลห์เพื่อเยี่ยมแม่ โดยอยู่ที่นี่มา
นานร่วมเดือนแล้ว อ้อ น้องมีนามสกุลพ่วงท้ายว่า Sherpa ซึ่งก็เดาไม่ยากเลย
ว่าเป็นชาติพันธุ์ไหน

เราคงไม่ใช้เวลามานั่งซักถามหรือไล่เรียงถึงความเป็นมาของพงศ์พันธุ์เชอร์ปา
ผู้พิชิตยอดเขาสูงอันไกลลิบกันเท่าไหร่ เพราะเจ้าดอลม่ามักใช้เวลาว่างไปกับการ
เล่น TikTok  เสียมากกว่า ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเจ้านี่ได้ไปกี่คอนเทนต์ในวันนั้น (ฮา)

⭗ รถโดยสารขนาดเล็กที่วิ่งไปยังสปิตุกรอบเช้า
ปัจจุบันนี้คนขับรถและกระเป๋ารถฯ ต่างก็เป็นชาวลาดักแทบหมดแล้ว



มันคงดูเป็นเรื่องปกติ ที่จะเห็นชาวเนปาลหลายคนเข้ามาทำงานอยู่ในอินเดียแต่
เราก็ไม่เคยคิดว่า พวกเขาขึ้นมาไกลจนถึงลาดัก ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญ หรือ
อย่างไรไม่ทราบ ดอลม่าจะบินกลับกาฐมาณฑุในวันพรุ่งนี้  นี่คือวันสุดท้ายที่เธอ
จะตะลอนเดินทางไปในที่ต่าง ๆ ทั้งเพื่อบอกลาญาติและตระเวนไหว้พระขอพร 
โดยหลังจาก Spituk  ก็มีแผนจะไปที่ Shey ต่อ

รถโดยสารวิ่งผ่านมายังบริเวณที่ตั้งของค่ายทหารที่ตั้งอยู่ทั่วไปในลาดัก ที่ซึ่ง
มีป้ายแจ้งเตือนบอกล่วงหน้าบนกำแพงถึงการห้ามบันทึกภาพไว้ ตัวรถแล่นฉิว
ผ่านพิธภัณฑ์ทางทหารอย่าง Hall of Fame  ก่อนจะเริ่มชะลอเพื่อเบี่ยงเข้า
ตรงทางแยกใกล้กับลานโล่ง ๆ ที่มีเครื่องบินลดระดับเพดานเตรียมลงจอด ไม่ก็
กำลังเหินขึ้นบนท้องฟ้า

⭗ ป้ายหน้าทางเดินเข้าสู่ Spituk Gompa   
อนึ่งเรามักชินกับเขียนคำที่เรียก 'วัด' เป็น Gompa มาตลอดอาจดูขัด ๆ กับคำเขียนที่
ปรากฏตรงให้เห็นหน้างานที่บางแห่งจะใช้ Gonpa แต่ก็ใช้แทนได้เหมือนกันค่ะ  

"เดี๋ยวพวกเราจะต้องลงป้ายนี้"  

ดอลม่าสะกิดบอก ตรงหน้าป้ายทางเข้า Spituk อย่างมั่นใจ มีคนจำนวนหนึ่ง
เดินลงพร้อม ๆ กับพวกเราด้วย  ส่วนมาก ขนนำวัสดุอุปกรณ์จำพวกสิ่งก่อสร้าง
กระสอบใส่ขาว ถังแก๊ส  ยักย้ายถ่ายเทลงมาจากรถเพื่อส่งไปยังผู้มารับปลาย
ทางโดยเฉพาะกลุ่มคนงาน  ในขณะที่ผู้โดยสารหลายคนยังคงนั่งติดเบาะกัน

ที่นี่แทบจะติดอยู่กับสนามบิน จึงไม่แปลกที่จะมีเที่ยวบินต่าง ๆ แล่นผ่านโฉบหัว
ให้เห็นแบบชิดใกล้  แต่เราไม่นึกตื่นเต้นกับสิ่งเหล่านี้เท่าไหร่เพราะมีเรื่องให้
ประหลาดใจกว่า เมื่อเห็นรถบัสคันเดิมที่นั่งมาทำการเคลื่อนตัววิ่งไปข้างหน้าอีก
ระยะหนึ่ง    ใช่แล้ว … มันไปหยุดจอดตรงหน้าปากทางขึ้นวัด ก่อนที่จะเลี้ยววก
กลับออกมาเพื่อตีกลับไปยังถนนใหญ่

ปัดโธ่! 

พูดแล้วก็เจ็บใจ นี่เราจะไม่ตำหนิตัวเองเลยนะ  ถ้าอ้างว่าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน   
เมื่อไม่นานมานี้ก่อนไปลาดัก  เราเคยแวะเข้าไปอ่าน : Ladakh แบบเรื่อย
เปื่อย บทที่ 4/1 ของคุณ Azurite ผ่านทางบล็อกแก๊งนี่แหละค่ะ  ผู้เขียนก็ได้
เล่าถึงการเดินทางไป Spituk เองแบบนี้  แต่อาจจะต่างเวลาไปจากปัจจุบัน
หลายปีอยู่ -- แน่นอนว่ามีสาระที่เยอะกว่าบล็อกนี้หลายเท่า    และจุดที่รถ
บัสมาหยุดจอดตรงหน้าปากทางที่ว่า ก็คงจะเป็นตรงนี้เช่นกัน 


พวกเราเดินเท้าจากปากทางอันแสนไกล จนไปถึงทางขึ้นช่วงหนึ่งที่ดันมีสอง
ทางให้เลือก  ไม่รู้อะไรดลใจให้ไปจ้ำเดินยังทางที่เขียนเตือนว่าห้ามผ่านและมี
ค่าปรับที่ต้องเสียถึงหนึ่งพันรูปี  ชายอินเดียสองคนที่ใส่ชุดวอร์มคล้ายกับเป็น
หนึ่งในชุดลำลองของทหาร เดินสวนลงมาเห็นเข้าและพวกเขาบอกทักให้เรา
เปลี่ยนเส้นทางเดินซะ  ไม่งั้นระวังเจอค่าปรับ ~ นะน้องนะ 




⭗ พบทางแยกที่มีป้ายห้ามเข้า บริเวณทางเนินทางขึ้นวัด 




⭗ ชายอินเดียสองรายที่เดินสวนผ่านมา เดาว่าน่าจะเป็นทหารได้บอกเตือนไม่ให้พวกเราเดินขึ้นไปอีกทาง
 

⭗ เครื่องบินพานิชย์จะบินโฉบมาให้เห็นบ่อย ๆ เพราะที่นี่อยู่ไม่ไกลจากสนามบิน 



⭗ งานก่อสร้าง สิ่งปลูกสร้างที่เป็นอาคาร และกลุ่มเจดีย์ ที่อยู่ระหว่างแนวกำแพง และเส้นถนน



(คลิป) เสียงฉาบและกลองที่ดังมาจากด้านในของวัด และพื้นที่สีเขียวด้านล่างที่มีแม่น้ำสินธุไหลผ่าน


*** วางเมาส์ที่ภาพเพื่อดูรูปใหญ่นะคะ  ***

                     
(1)                                            (2)                                          (3)


                    

                   

ส่วนตรงมุมด้านหนึ่งในอาคาร เช้านี้มีพระมานั่งสวดอยู่เพียงหนึ่งรูป พร้อมกับ
บรรเลงฉาบและกลอง  หากได้ยินมาจากข้างนอก อาจคิดไปเองว่าคงมีมากกว่า
นั้นแน่ ๆ จากต้นเสียงที่ดังขึ้นมาให้ได้ยินตั้งแต่แรกเริ่มที่พวกเราก้าวเดินขึ้นมา
ถึงบนวัด (อ้างอิงจากในคลิปที่ลงไว้ด้านบนนะ)   

เบื้องหน้าที่นั่งของพระจะมีสิ่งหนึ่งที่วางไว้ เป็นวัตถุทรงกลมที่มีชั้นวางไล่ระดับ
บางช่วงจังหวะการสวดพระจะหยิบขวดน้ำหวาน ที่จัดวางเตรียมไว้มาเทราดลง
บนส่วนยอดของวัตถุที่ว่า...สีแดงของน้ำนั้นก็ไหลลงสู่ฐานล่าง

เมื่อถึงช่วงเว้นจังหวะหยุดหยุดสวดลง ก็จะสลับเปลี่ยนมาเป็นการหยิบไม้มา
เคาะกลอง  กลองที่ว่านี้มีขนาดย่อมตั้งไว้อยู่ด้านข้างฝั่งซ้ายที่ต้องใช้ไม้ปลาย
งอที่ออกแบบมาโดยเฉพาะเคาะเป็นจังหวะ หรืออาจจะมีบางช่วงที่ลงเสียงฉาบ
ไปพร้อมกัน มีการนำฉาบมาหงายบนตักและใช้มือที่ยังว่างอยู่จับตีประสาน
 
เราไม่ทราบชื่อหรือคำเรียกพิธีดังกล่าวว่าคืออะไร   รู้แค่ว่าดูอะเมซิ่งดี ^^ 
ที่พระท่านบรรเลงเดี่ยวได้แบบนั้น
 

ดอลม่า จบขั้นตอนสุดท้ายของการขอพรตรงห้องจุดตะเกียงเนย ที่ ๆ มีการนำ
เอาภาชนะทองเหลืองที่มีฐานสำหรับวางไส้เทียน และใส่น้ำมัน(พืช)เพื่อหล่อ
เป็นเชื้อเพลิงไปวางยังห้องดังกล่าว  ที่ดูมืดทึบและเต็มไปด้วยกลิ่นไอน้ำมัน
และการเผาไหม้

หลังวางตะเกียงแล้วก็ออกมาเด็ดยอดไม้เล็ก ๆ จากต้น willow  ที่ขึ้นอยู่ด้าน
นอกเพื่อนำมาพรมน้ำและแตะที่ศีรษะตัวเองไม่รู้ว่าเพื่ออะไรอีกแหละ  ในบรรดา
เหล่าตะเกียงของคนอื่น ๆ ก็ไม่ยักจะเห็นกิ่งไม้ ยอดหญ้ามาวางกัน....จากนั้น
เธอก็วางมันลงข้างตะเกียงของตัวเอง 





⭗ รูปทรงของสิ่งที่เรียกว่า Butter Lamp ทั้งสาม ที่ดอลม่าเดินไปขอมาจากผู้ดูแลฯ




⭗ ห้องจุดตะเกียง เมื่อมองดูจากด้านนอก ค่อนข้างทึบ...อบอวลไปด้วยกลิ่นของน้ำมันและคราบเขม่าควันไฟ
 



⭗ ดอลม่ากับกลุ่มตะเกียงเนยที่ตั้งอยู่บนแท่นมีทั้งเพิ่งถูกจุดขึ้นและมอดดับลงจากผู้ที่มาวางไว้ก่อนหน้า




⭗ ธงมนตรา (Prayer flag หรือ Lung-ta) ที่ถูกนำมาผูกเอาไว้ 

⭗ ฟากฝั่งสีเขียวอีกด้านหนึ่งของสปิติ บริเวณที่ลุ่มอยู่ติดแม่น้ำสินธุ มีอาคารบ้านเรือนให้เห็นบางส่วน ตลอดจนผืนนา
และถัดไปไกลกว่านั้นก็คือพื้นที่ของภูเขาทะเลทรายที่แห้งแล้ง




พวกเราใช้เวลาบนวัดใน Spituk ไม่นานเท่าไหร่ เพราะก่อนหน้านี้ก็เคยเห็น
วัดวาอารามแนวนี้มาพอสมควรแล้ว เลยไม่คิดจะอยู่ดูอะไรต่อ อีกอย่างหนึ่งมันก็
ยังเช้าอยู่มาก ๆ (หิว) เลยขอแวะกินอะไรรองท้องสักนิดจากร้านน้ำชาที่อยู่ตรง
หน้าทางเข้าวัดก็แล้วกัน  มีเมนูอาหารเช้าที่ทำขายในแบบง่าย ๆ เลยสั่งมาสอง
ชุดเพื่อกินกับดอลม่า ที่สั่งมาก็มีโยเกิร์ต ชาเนย แล้วก็คัมบีร์ (Khambir) ที่เป็น
ชื่อของขนมปังท้องถิ่น 
 

⭗ ไม่มีช้อนมาวางให้ เราก็ตักโยเกิร์ตกินกันแบบนี้เลย

จากเนินเขาที่ตั้งของ Spituk  พวกเราเดินกลับออกมาจากทางเดิม ที่มันช่างดู
ไกลแสนไกล ตรงมายังที่รอรถฝั่งตรงข้าม แต่ก็ไม่มีรถมาจอดเทียบรอตรงปาก
ทางสักที  ถนนเส้นนี้คงไม่ค่อยมีคิวให้มินิบัสวิ่งผ่านตลอดทั้งวันเมื่อ  เทียบกับ
รถของทหาร การมาขึ้นรถกลางทางแบบนี้คงต้องเผื่อใจกับจำนวนคนบนรถที
อาจเต็มและไม่มีที่เหลือ

"ฉันจะไปที่ Shey ต่อ แต่ว่าต้องกลับไปหาแม่ก่อน พี่จะไปด้วยกันมั้ย?"

ดอลม่า เอ่ยปากชวนไปเที่ยวด้วยกัน ซึ่งเราก็ไม่ขัดข้องอะไรนะ  ถึงก่อนหน้านี้
เราเคยไปเยือน Thiksay มาแล้วก็ตามแต่ Shey ที่เป็นทางผ่านและอยู่ไม่ไกล
จากกันนี่สิ  ที่ไม่ได้แวะลงเที่ยวเพราะความจำเป็นที่ต้องรีบเราตอบรับคำชวนไป
อย่างไม่คิดอะไรมาก  แล้วเดี๋ยวก็ต้องไปเจอแม่ของเธออีกด้วย เรื่องนี้ไม่จำเป็น
ต้องมีเหตุผลใดมารองรับการตัดสินใจ  มันเป็นความ ส.ท.ร.(ย่อมาจาก ใส่ใจทุก
เรื่อง) ล้วน ๆ 555

⭗ ปากทางเข้าสปิตุก ที่มักจะมีรถทหารวิ่งผ่านมาเสมอ ๆ และตอนขามาเราก็ได้ลงรถกันตรงนี้นั่นเอง 


 

พวกเรายืนรอรถกันอยู่พักใหญ่แต่รถประจำทางก็ไม่มีผ่านมาสักคัน  อาจเป็น
เรื่องดีที่สัญชาตญาณและทางหนีทีไล่ของดอลม่ามีมากกว่าเรา ด้วยเรื่องภาษา
และความคุ้นเคยในพื้นที่ การที่เธอพูดฮินดีได้นั่นก็ทำให้อะไร ๆ ดูง่ายขึ้นหาก
ต้องมีการเจรจา 

ดอลม่าลองยกมือส่งสัญญาณเรียกรถปิ๊กอัพขนาดเล็กคันหนึ่งที่วิ่งฉิวผ่านมา 
พวกเขากำลังนำอุปกรณ์ก่อสร้างและเอกสารไปส่งที่สำนักงานแห่งหนึ่งแถว
Skazaling ไม่ไกลจากนี้ แล้วต่อจากนั้นถึงจะวิ่งรถไปที่เลห์





⭗ บนรถปิ๊กอัพขนาดเล็กที่พวกเราขอติดไปลงที่เลห์ 



⭗  แวะจอดแถว ๆ Skazaling อยู่พักใหญ่ 


คงต้องบอกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเองเริ่มรู้จักการโบกรถในลาดัก ถือว่าเป็น
ประสบการณ์ที่แปลกดีเหมือนกัน ที่พูดแบบนี้เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกและครั้ง
สุดท้ายยังไงล่ะ :) 

ถึงบนรถจะมีที่นั่งสำหรับพวกเราพอดี แต่พอเมื่อไปจอดพักตรง Skazaling อยู่
ครู่ใหญ่และให้พวกเราอยู่เฝ้ารถกัน ก็นึกสนุกอยากจะย้ายไปนั่งด้านนอกมากกว่า 
ส่วนดอลม่าก็ตามมานั่งสมทบเป็นเพื่อนด้วย 

เมื่อพี่คนขับและผู้ร่วมงานจบธุระที่สำนักงานแล้ว  ทั้งสองคนนั้นก็กลับมายังรถ
เพื่อเดินทางกันต่อ พร้อมกวักมือเรียกให้มานั่งประจำที่ตามเดิม หากกฏหมายใน
เมืองนี้ไม่ได้มีข้อห้ามในเรื่องการบรรทุกคนหลังกระบะ เราก็ขอนั่งตรงนี้ต่อละ
กันเนอะ


 

⭗ วิวจากท้ายรถ เมื่อออกมายังถนนเส้นหลักก่อนเข้าสู่ตัวเมืองเลห์


"พวกเธอจะนั่งท้ายรถกันจริง ๆ เรอะ?"

ก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์พี่คนขับก็โผล่หน้ามาชะโงกถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"ลมแรง แดดแรง แต่ก็ตามใจนะ"

พวกเขาไม่ขัดข้องแถมแอบหัวเราะไปกับความพยายามอันบ้าบอของพวกเราที่
คิดอยากไปนั่งชิล ตากลมชมวิวจากท้ายรถที่โล่งโจ้งไร้ที่กำบังลมและร่มเงาบัง-
แดด นั่งกันจนหัวกระเซิงไปจนถึงปลายทางสมใจอยาก 

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2564
Last Update : 8 มีนาคม 2564 13:15:33 น.		9 comments
Counter : 1039 Pageviews.
Share Tweet