นักศึกษา ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ปะทะ อาจารย์ สาวสวยแสนงอน : ไปธนาคารออมสิน สาขาใหญ่
ตั้งแต่เกิดมานี้ .. ไม่เคยจะรับรู้เลยว่า ความงอนมันเป็นเช่นไร
พึ่งมาประจักษ์ก็คราวนี้ ..
เหตุเกิดจาก นังหวานโหด ต้องจ่ายค่าเทอม
แม่ก็เอ้า.. เอาสมุดบัญชีเพื่อการศึกษามาให้ แม่บอกว่า ให้ไปถอนสะพานควาย
เราก็เฮ่ย.. มันอยู่ตรงไหนของสะพานควายหว่า?
แต่คิดว่า คงไม่ไกลมาก คงเยื้องๆ บิ๊กซีสะพานควาย
พอรู้ตัวอีกที พรุ่งนี้ก็เป็นวันลงทะเบียนวันสุดท้าย
ชิหายล่ะ พรุ่งนี้มีวิชาใหญ่ด้วย ขาดจนครบแล้วด้วย แถมตอนบ่าย มีนัด
ต้องไปช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เพื่อนเจ้าสาว ตั้ง 7 คน
โอ้ย.. ตอนบ่ายก็มีเรียน ขั้นสูง 1 ซึ่ง พึ่งตก มาสดๆ ร้อนๆ
ตกก็เรียนกับอาจารย์คนเดิม เพียงแต่เปลี่ยนมาเรียนร่วมคนอื่น
ตอนแรกก็แค่ขึ้นไป กะ ให้อ.พัช เซ็นชื่อ แล้วก็ขอไปเบิกเงิน
แต่อิเจ๊มาสายซ่ะงั้น แล้วขอโบก... ว่า คาบแรกที่เรียนตอนสมัยก่อนตกเนี้ย
เจ๊แกอวดเม้ง ร้อยแปดแม่น้ำ ว่าทำงานลดความสวยมาหลายปี ด้วยศักดิ์ศรีลูกแม่โดม
ดิฮั้น ไม่เคยมาสายค๊า
แต่นับจากวันนั้น ถัดไปอีกสองคาบ ชีก็มาสายตลอด ... บางทีเรียนเก้าโมง
ชีเสด็จตื่นบรรทม เยื้องออกจากบ้านเจ็ดโมง แถมยังมีอารมณ์ทานอาหารเช้า
ก่อนจะมาเดินเล่นในห้องอิชั้น มาถึงก็.. เด็กๆ เจ๊มีไรจะเล่าให้ฟัง
เม้าซ๊ไปยี่สิบนาที ...จนสิบเอ็ดโมงถึงได้เริ่มสอน ... เลิกสิบเอ็ดโมง ยี่สิบ
เพราะฉะนั้นแล้ว ว่าชีจะเสร็จ ทานอาหารเย็น เอร๊ย.. อาหารเที่ยง
มาถึงก็ เที่ยง สามห้า ...แล้วตูจะเอาหน้าด้านๆ ไปขอลายเซ็น งั้นหรือ
สุดท้ายก็เลย นั่งเรียนไปจนบ่ายโมงครึ่ง อยู่ดีๆ ชีก็ประกาศโครมๆ
บอกเด็กๆ ไปพักค๊า เดียววันนี้จะสอนถึงหกโมงเลยนะ เราจะพักกันสี่ครั้ง
แล้วแกก็นินทาอีเด็กที่พึ่งมาเรียนกะแก แหม่.. มันโง่เหมือนพวกเธอเลย
ชม?
แต่พอหน้าห้อง ล่ะก็.. ห้องนี้เก่งจัง แหม่... ขอมาตราฐานการบัญชี บทที่37 สิ
อิเด็กพวกนี้ ก็ประดุจเทพดงบง(ชี)มาจุติ ท่องได้ทั้งห้องพร้อมกัน ห้าข้อเลย เก่งมากๆ
แต่อย่าได้ท่องเดียวนะ ต่อให้เก่งที่สุดในห้องก็เหอะ แรกๆ ก็ได้อยู่ หลังๆ ขำกลิ้ง จารย์ ..หนูท่องไม่ได้อ่ะคะ จารย์ช่วยหนูที .. จารย์ก็แหม่.. เดียวฉัน
อ่านให้ฟังย่ะ 5555 (แกก็ท่องไม่ได้เหมือนกัน)
หน้าห้องก็ชมไป .. แต่อย่าเผลอนะ ชีหันมานินทาทุกที ...
หลังจากอิชั้น ทำใจกล้าหน้าด้าน (อันนี้ต้องทำด้วยเหรอ? ปกติก็หน้าด้านอยู่แล้วนะ) อ.พัชคะ คือหนู.. ต้องไปเบิกเงินที่ธนาคารนะคะ เดียวอีกครึ่งชั่วโมงมา (ตอนแรกก็กะไว้ครึ่งชั่วโมง เพราะคิดว่าไม่ไกล)
จารย์ใช้หางตา ก็แบะปากเหยียด "นี้หล่อน ... นี้คาบแรกของหล่อนเรอะ?"
"ค่ะ"
"แล้วจะเป็นคาบสุดท้ายด้วยใช่ม่ะ"
"...." นังหวานไม่ตอบ ทำเอียงอาย ... ชีเลยต่อ "ธุระ ของหล่อนคงสำคัญมากเลยนะซี.. ไม่รู้ล่ะ หล่อนก็โตแล้ว ชั้นให้หล่อนเลือก .. อยากไปก็ไป๊.ไป๊.ไป" ว่าแล้ว สะบัดหางตาเอียงคอ ทำเป็นเมิน
อิชั้นก็ซื่อดิค่ะ ... แม่อิชั้น เกิดมาไม่เคยทำท่าทางแบบนี้ใส่ อิชั้นก็เลยสรุปแปลว่าไฟเขียว .. แม่อิชั้น เวลาบอกว่า แล้วแต่ .. ก็คือแล้วแต่ อยากทำอะไรก็ทำ
ว่าแล้วอิชั้นก็จับเมล์ ไปสะพานควาย นั่ง 39 บังเอิญ .. เจอเด็กหนุ่ม สเปคมาก..
ขาวมาก... หัวก็หยิก .. เป็นโรคแพ้คนหัวหยิก พอหันหน้ามา ..หูย.. ปลากะโห้แบบนี้สเปคเดี๊ยน .. ตอนแรกอิชั้นก็นึกว่าแมน .. เห็นคุยเรื่องฟุตบอล กะเพื่อน ถึงแม้เกย์เรดาห์จะทำงานอยู่ ว่า ผู้ชายคนไหน มันจะใช้กระเป๋าลายสายรุ้งย่ะ
พอเพื่อนชายนายหัวหยิก ลงจากรถไป อิชั้นก็เลยแกล้งทำโง่..
"น้องค่ะ .. สะพานควายไปนี้อีกกี่ป้ายอ่ะคะ" (หารู้ไม่ว่า.. บ้านนังคนที่ถามเนี้ย ถัดไปสามป้ายรถเมล์)
น้องเขาทำตาแป่ว.. ไร้เดียงสาใส่อิชั้นอ่ะคะ
"หนูก็.."
หนู? ดั๊นหูฟาด ?
หรือน้องจะชอบ "โอ้เวรตุ๊ด..." เหมือนกับพี่
"พี่จะไป ธนาคารออมสิน สาขาสะพานควายอ่ะจ๊ะ"
"เอ่อ... ไม่กี่เองป้ายเองค๊า.." ค๊า.. ดั้นตั้งสติ "ที่อยู่ข้างๆ บิ๊กซีอ่ะคะ"
"ใช่ค่ะ เนี้ย..หนูก็แบบนะคะ "ยกมือกรีดกราย " ไม่ค่อยรู้ทาง แต่ว่าจะบอกทางคุณพี่เองค๊า"
.................
"ขอบคุณค่ะ"
อิชั้นแบบ รู้สึกระเหี่ยใจตัวเองมาก เวลามองปอยผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ของน้อง เวลาตัดกะผิวขาวๆ โอ้ว... มันช่างเร้าอารมณ์พี่จริงๆ พี่เห็นแก้มน้องแล้ว อยากโดดจุ๊บ..แต่พอเจอ.. คุณพี่ค๊า เข้าไป
โอ้เวรตุ๊ด..................
แต่เนื่องจากความซวยไม่จบสิ้น เด็กนี้น่ารักมาก เจื๊อกชี้ให้ตูลงก่อนบิ๊กซีสะพานควายเสียอีก ตูแบบ ตูจะไปอีกป้ายง่ะ... แมร่งชี้ไมอ่ะ ชีกูก็ต้องลงดิ...
นังหวานก็เลยเดินแร่ดๆ เลียบสะพานควายหา ธนาคารออมสินไปเรื่อย จนมาถึงถึง บ.ประกันภัยแห่งหนึ่ง ที่เห็นตึกแต่ไม่มั่น หันไปถามป้าคนขายล๊อตเตอรี่กันอยู่สองคน
"ป้า นี้ตึกออมสินป่ะคะ"
"เห็นเป็นตึกอะไร ก็ตึกนั่นล่ะคะ"...............
ว่าแล้วอิชั้นก็หันไปมองรอบๆ เห็นสีชมพูๆ ลองเสียงเดินไปอีกสิบก้าว ก็เจอธนาคารออมสิน
แม่ง ... ใครตั้งสาขาสะพานควายว่ะ .. นี้จะถึงสนามเป้าอยู่แล้วนะเนี้ย
ที่สำคัญที่สุด
ไม่น่าเห็นแก่ความหล่อของอีโอ้เวรตุ๊ดนั่นเลย .. เดินมาตั้งไกล ซวยจริงๆ
ไปถึง พนังงานบริการดีมาก ... ยอมรับจริงๆ ได้ปั๊มนิ้วมือด้วย เพราะ ชื่อบ.ช. เดิมยังเป็น ด.ญ. อยู่ แต่ตอนนี้ เป็นน.ส.แล้ว (เมื่อไหร่จะมีวาสนาเป็นน. บ้างว่ะ) เบิกมาจำนวนหนึ่ง ว่าแล้วก็ตรวจนับ แล้วก็เดินทางกลับ
นังหวานก็อาศัยเดินทางตรงซ. อารามมะ อาราทยะ หรืออะไรสักอย่างนี้แหละ ที่จะทะลุระหว่าง สุทธิสารนะ พอถึง อีกแค่สองป้ายเท่านั้น
เพื่อนโทรมา บอก แกเขาเลิกเรียนแล้วนะ ไปห้องอาจารย์พัชด้วย อ. ให้พิมพ์งาน
ตอนนั้นพึ่งบ่ายสามจิ๊ดๆ ประมาณ หนึ่งนาทีได้
ไหนชีบอกจะเลิกหกโมง? อะไรของชีฟร่ะ? แต่ก็ไม่ว่าอะไร เราไปถึง ด้วยความที่พิมพ์งานเร็ว ก็นั่งพิมพ์ไปคุยกะเพื่อนไป เพราะ เราเป็นพวกพิมพ์อย่างเดียว เรื่องวรรค ไม่มีอ่ะจ๊ะ ต้องมานั่งให้คนอื่นทำให้
ว่าจะเสร็จ ชีก็แก้อยู่นั่นแหละ ... แต่ชีไม่คุยกะเรานะ
เราก็ไม่สงสัยว่ะ... ดีแล้ว ไม่คุยกะกูก็ดี .. รำคาน
พอสักพัก ชีคงเริ่มทนไม่ไหว ... ทำไมตูไม่เปิดช่องคุยกะชีสักที
"อวิตา เธอนี่มันไม่ตั้งใจเรียนจริงๆ"
อวิตา คือ ชื่อของนางเอกคนหนึ่ง เรื่องทาสรักทรนง ซึ่งคล้ายๆ กะชื่อจริงๆ นังหวาน คือ เจ๊แก จำชื่อหวาน สลับกะ ละครที่ชีติด (ชีติดละครมาก แล้วก็ ชอบเรียวลิติโชว์ทุกรายการ ตอนสอบเรื่องรวมกิจการ ชี ให้เจ้าของกิจการชื่อ มิวสิค กะ พะแพง.. เป็นไงล่ะ 5555 กิจการคาราโอเกะ )
"ชื่อXXX ค่ะ "
"เอ่อนั่นแหละ..ชิ.." สะบัดหางตาใส่
สงสัยไหม? ว่า นังหวาน ทำไมเวลาตอบแล้ว ชอบพูดชิๆๆ ติดมาจาก ชีนี้แหละ
"ค่ะ" นังหวานจะติดปาก พูดค่ะ ไม่มีเหตุผลก็ค่ะ พอนังหวานเงียบ ชีก็เริ่มคลั่ง สุดท้าย พอนังหวานนั่งใกล้ชี ชีก็ระเบิดใส่ซ่ะงั้น
"ตั้งแต่ฉันสอนมาเนี้ยนะ ไม่เคยมีใครหนีฉันไปถอนเงินธนาคารสักคน มันคงสำคัญมากเลยใช่ไหมฮึ.. ขนาดเรียนๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจเลย แต่เธอนะ ไม่เข้าเรียนแล้วจะทำได้ไหมฮึ.."
"หนูเคยเรียนมาแล้วรอบหนึ่งค่ะ หนูพอจำได้" (ก็ที่ตกไปไงค่ะ)
"นั่นแหละ .. แล้วนี้ไม่เรียน ไปเบิกเงินธนาคาร เธอนะ มันร้าย ไปวันอื่นไม่ได้หรือไง "
(ตูไปเบิกเงินธนาคารมาจ่ายค่าลงทะเบียน นี้มันเล๊ว..เลวมากเลย)
"ค่ะ"
"เถียง..ๆๆๆ อย่ามาเถียงนะ"
(ค่ะ นี้คือเถียงเหรอ? แล้วตูจะต้องพูดคำไหนฟร่ะ ถึงแปลว่าไม่เถียงเนี้ย พยักหน้า ก็หาว่ากูหยิ่งไม่พูดด้วยอีก )
"ก็ได้ค่ะ ไม่เถียงก็ได้ค่ะ"
"มันต้องไม่เถียงอยู่แล้ว เธอมันไร้ระเบียบ .. ไม่มีระเบียบ คอยดูนะ ถ้าเธอหนีวิชาฉันไปอีกล่ะก็.. ฉันจะหยิกเธอให้เนื้อเขียวเชียว" ว่าแล้วเจ๊แกก็สะบัดหน้าหนี... เหมือนเด็กตัวเล็กๆ เวลามีคนขัดใจ
....หวานก็เอ่อ... ทำไมขี้งอนเงี้ยล่ะ ..หวานก็ขออนุญาติแล้วนะ ไม่ได้เดินไปเฉยๆ แล้วนี้ถ้าหวานไม่รัก หวานจะกลับมานั่งพิมพ์งานให้เหรอ... หวานก็ชี้แจงแล้วนะ
พอมานั่งคิดๆ .. จริงๆ เราน่าจะตีความหมายได้ตั้งแต่วินาที ที่เขาพูดว่า จะไปก็ไปแล้ว ... เขาส่งหางตามาให้ ก็แสดงว่าไม่พอใจ ..แสดงว่าไม่โอเค .. แต่เราอ่านไม่ออก คิดว่า เขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
กว่าจะเสร็จ ตอนแรกจะไรท์ลงซีดี ..แต่คอมม. ไฮเทคมาก... มันไม่มีโปรแกรมให้ไรท์อ่ะดิ สุดท้ายก็ต้องพึ่งดีสเก็ท
พอก่อนกลับ มีการเรียกชื่อเรา อวิตา .. แล้วคาบหน้ามาเรียนนะ ห้ามใส่รองเท้าสีแดงนะ เพราะ มันสวยเกินหน้าหล่อนไปย่ะ...
อ.พัชคนสวย .. ทำไมถึงได้ขี้งอนนักหนาก็ไม่รู้ แกชอบว่า อย่ามาอ่านใจฉันจากหน้าตานะยะ หล่อนอ่านไม่ได้หรอก..
แต่หน้าแกก็ฟ้องทุกทีแหละ.. ว่ารู้สึกอย่างไง
เราก็ช่างประไร ไม่รับรู้ เลยว่าใจคนงอนมันเป็นอย่างไง เอาแต่นิ่งเฉยๆ
คิดแล้วก็น่าสงสัย ว่า นิ่งเฉย.. มันแปลว่าอะไร
แม่เคยบอกว่า ในด้านการขาย ลูกค้า ที่เราไม่สามารถขายเขาได้เลย ก็คือ ลูกค้าที่ไม่พูด .. อยู่เฉยๆ ลูกค้าแบบนั้นแหละที่เราจะเดาใจไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย ก็เลยเข้าใจอย่างนั้นมาตลอด ... จะพยายามหลีกเลี่ยง คนที่ไม่แสดงออก คนที่ไม่พูด เพราะเราอ่านใจเขาไม่ออก แต่ล่าสุด เวลาเรียน อ.ว่า ในด้านภาษาศาสตร์ เขาว่า การไม่พูด การนิ่งเฉย คือการยอมรับ...
การนิ่งเฉยนี้มันหมายความถึงอะไรกันนะ? เมื่อไหร่ เราจะอ่านคนได้ เหมือนอ่านหนังสือสักที
แล้วนี้ ..กว่าจะผ่าน จะต้องเจออ. พัชคนสวยขี้งอนไปกี่ตลบฟร่ะเนี้ย
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=sweet-lover&month=13-11-2007&group=12&gblog=18
ได้ชุดเพื่อนเจ้าสาวมาแย้ว.. คลิกดูได้จากลิงค์บนเลยงับ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อิอิ