วันนี้ หวานโดนเจ้านายเรียกไป... ไล่ออก...
วันนี้ หวานโดนเจ้านายเรียกไป... ไล่ออก...
เจ้านาย :ปิดเทอมนี้เธอมาสายกี่ครั้งแล้ว..
หวานเรียบ:สามค่ะ (จากสามอาทิตย์ ไมเกรนหนึ่ง สอบซ่อมหนึ่ง ย่าไม่สบายหนึ่ง : อย่าให้ญาติแกใกล้ตายบ้างนะ ชิ!~ )
เจ้านาย: แล้วนี่หยุดอะไรบ่อยๆ ย่ะ เห็นไหม นี้ยาวพรืดเลย
(เอ่อ นั่นมันวันเสาร์อาทิตย์ ที่ทำงานวันจันทน์ แล้วหยุดอังคารปิยะนะเฟ้ย วันหยุดราชการ ตูไม่หยุดเอง)
หวานเรียบ: เจ้านายดูดีๆ สิค่ะ ว่ามันสัปดาห์ไหน
เจ้านาย (เงียบไปนิดหนึ่ง) :เออ ฉันจำผิดเอง แล้วนี้มาสายกี่ครั้งแล้ว
หวานเรียบ: สองค่ะ
เจ้านาย: แต่นี้อะไร ตัวแดงเต็มไปหมด เต็มบัตรไปหมด ฉันไม่อยากจะหักเธอหรอกนะ แต่ดูสิ พอไม่ได้เท่าคนอื่นเธอก็มาโวยวาย
หวานเรียบ : (ตลกล่ะ ... ตั้งแต่ตูทำงานที่นี้มาครึ่งปี ตูยังไม่เคย พูดคำอื่นกะเจ้านาย นอกจาก ได้ค่ะ ,ค่ะ เลยนะ) หนูไม่ได้โวยวายนะคะ หนูแค่อยากรู้ ว่าเขาคิดเงินเดือนกันอย่างไง (แล้วกูก็อธิบายเรื่องนี้ให้อีเจ้านายฟัง ครั้งที่ สิบสามแล้วด้วย แม่งไม่เคยจะจำอ่ะคนเรา) หนูรู้ตัวค่ะ ว่าหนูมาสาย หนูไม่สมควรได้เท่าคนอื่นแล้วนี้ เก้าโมงสองนาที สายไปสองนาทีก็นับด้วยเหรอค่ะ?
เจ้านาย: แล้ว สอบ ถ้าเวลาขาดไปสองคะแนนถือว่าตกไหมเล่า เวลาไปสอบออดิท ถ้าคะแนนเธอขาดไปสองสามคะแนน จะมีใครสงสารเธอไหม
หวานเริ่มโหด : (เลยด่ากระทบแม่งเลย อิเจ้านายพึ่งไปสอบออดิทมา ขาดไปห้าคะแนนถึงจะผ่าน) คะ จะขาดคะแนนมากหรือน้อย มันก็"ตก" เหมือนกัน
เจ้านาย :หวาน จากนี้ไป เธอไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ
หวานโหด : ค่ะ
เจ้านาย : นี่ถ้าเธอไม่ได้เป็นเพื่อนน้อง (หลานเขาที่ฝากเราเข้าทำงาน) ฉันให้เธอออกไปตั้งนานแล้ว มาให้เช้า อย่างแปดโมงบ้าง อย่ามาอ้างว่าบ้านไกล
(หวานโหด : ถ้าบ้านกูไม่ไกล กูก็มาถึงเร็วแล้วดิ แล้วจะให้กูมาแปดโมงหุงข้าวเช้าให้เจ๊กินหรือไง แหม่.. แน่จริง มึงมาอยู่บ้านกูไหมล่ะ ก็บ้านมึงติดกะสำนักงานเลยนี่หว่า ก็พูดได้ดิ ) นี้รู้ไหม ว่าถ้าเธอมาเช้า เราก็ทำประวัติไว้ ก็ให้รางวัล เธอรู้ข้อนี้ไหม
หวานโหด : ไม่ทราบค่ะ รู้แต่"หัก"
เจ้านาย : ไปได้แล้วไป คนเราทำอะไรก็ต้องรับผิดชอบตัวเองสิ อย่าโทษคนอื่น อย่าโทษดินฟ้าอากาศ โทษแต่ตัวเอง
หวานโหด : (ก็กูไม่ได้เพี้ยนแบบมึงนิ อีบ้า ... จะได้มานั่งด่าคนอื่น แล้วคิดว่า ตัวเองดีกว่าใครได้นะ มึงนั่นแหละ เคยโทษตัวเองสักครั้งได้หรือเปล่าเหอะ..)
วันแรกในรอบการทำงานเดือนต.ค. เจ้านายบอกว่า อยากทำงานกะเรา สัปดาห์ที่สอง เจ้านายบอกว่า ปีใหม่ จะจัดงานเลี้ยง อยากให้เรามา แต่วันสุดท้ายที่ทำงาน เจ้านาย ไล่เราออก..
และแล้ว การทำงานวันนี้วันสุดท้ายก็จบลง ... จากตอนแรก เพื่อนหวานมาทำงานด้วยกัน แปดคน ทุกๆ คน ไม่มีใครอยากกลับมาทำงานกะชีสักคน แต่เราก็กลับมา เพราะคิดถึงพี่ตุ๊กที่ทำงานเก่า แต่ตอนนี้ พี่เขาไม่อยู่แล้ว ลาออกไปเมื่อวันพุธที่ผ่านมา เขาออกไปแล้ว เราก็เลยไม่เหลือใครให้ทำงาน
วันแรกที่เราทำงานที่นี้ ... เหลือคนที่ยังอยู่ ก็มีแค่ พี่ออดิท ที่เซ็นสัญญาไว้ นอกนั้นก็ออกจนหมด เพราะทนเจ้านายเราไม่ไหว ...
เจ้านายหวาน..ผู้หญิงคนนี้ เป็นคนเจ้าอารมณ์ คงพูดไม่ได้ว่าเขาไม่ดี เพียงแต่ เวลาเขาอารมณ์เสีย เขาจะด่ากราดทุกคนที่ทำงาน ซึ่งก็นะ ไม่มีใครทนได้ ... ใครจะยอมให้ถูกโขกสับได้ล่ะ เพื่อนหวานบอกว่า คนแบบนี้มีทุกที่ นี้ยังดีที่เขาเป็นลูกเจ้าของ ดีกว่าคนระดับเดียวกันมาข่ม
ถ้าเป็นคนระดับเดียวกันล่ะก็... ฮึ..ฮึ.. หวานไม่อยากจะคิด ป่านนี้คงโดนตัดแข็งตัดขา ตัดหัวเสียบประจานไปนานแล้ว ... หวานนึกอยากกัดหลายหน แต่กลั้นใจไว้ ไม่รู้ว่าสมองฉลาดๆ ป่านนี้จะคิดได้หรือยัง ว่าหวานจิกมันนะ ... แต่คิดว่ามันคงไม่คิด เพราะถ้ามันมีความคิด คิดอะไรได้บ้าง มันคงไม่เหยียดคนอื่นแบบนี้
ถ้าหวานไม่มาสาย มันก็หาเรื่องอื่นมาบ่น ... แกสามารถบ่นได้ทุกเรื่อง ด่าได้ทุกอย่าง ไม่ใช่เฉพาะกะหวานคนเดียว ทุกๆ คนในที่ทำงาน ทำยังกะว่าทุกอย่างเกิดขึ้นไปตามประสงค์เจ๊แกเท่านั้น คนอื่นเป็นทาสรับใช้แกหรืออย่างไงนะ หลายวันก่อน เจ๊แกใช้หลาน ไปรับรูป แต่รูปยังอัดไม่เสร็จ เพื่อนเลยให้เบอร์โทรศัพท์เจ้านายไว้ ไปถึงเจ้านายโมโหจัด บอกว่า นี้ ถ้าฉันออกจากออฟฟิตจะรู้ไหมฮ่ะ? เพื่อนหวานถึงกับพูดไม่ออก ก็เบอร์มือถือ... ออกนอกออฟฟิตไปจะไม่รับเชียวหรือ ? คนอะไรไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แล้วนี้ พอหมดหน้าที่เราแล้ว เจ๊ก็ไล่เราออก แต่ถึงอย่างไง มันก็เกินกว่าที่หวานจะสนใจแล้ว ... ถ้ามันยุ่งยากนัก หวานก็ไม่อยู่ต่อหรอก เพื่อนหวาน เจ้าน้อง คือหลานจ้านายพูดถึงตอนด่าหวาน ก็บอกว่า ไม่ต้องไปสนใจ เขาเป็นคนแบบนี้เอง ไม่ต้องทนนะ
หวานก็เคยคิดนะ ว่า จะรู้สึกอย่างไง ? ถ้าวันหนึ่งเขาเรียกไปไล่หวานออก แต่หวานคิดว่า มันก็คงรู้สึกดีกว่า ที่หวานไปบอกเขาเองว่าหวานจะออก หวานกลัวเขาจะด่า ... ว่าทำอะไรไม่เกรงใจเขา นึกอยากจะออกก็ออก แต่พอตอนนี้ หวานก็รู้แล้ว ว่ามันไม่ได้ต่างกันเลย ... แล้วการปล่อยให้คนอื่น มาตัดสินใจให้ชีวิตเรา มันไม่มีอะไรดีสักนิด มีแต่เสีย กับเสียใจมากขึ้นทุกวัน
หวานทำงานที่นี้มาครึ่งปี จะขอใบรับรองงาน หวานยังไม่ขอเลย .. เพราะหวานรู้ตัวเองดี ว่าตัวเองไม่ได้หน้าที่ได้ดีพอ มาสายตลอด .. แต่เรื่องงานหวานไม่เคยบกพร่องเลย เจ้านายอยากให้หวานทำอะไร หวานทำให้ ไปนั่งฉีกกระดาษเป็นลังๆ ในห้องเก็บเอกสาร้อนๆ สองสามวัน มีใครทำได้บ้าง นั่งฟอร์เมทแผ่น เป็นยี่สิบกิโล ถามจริง งานขี้ข้อแบบนี้ มีใครทำได้บ้าง ... มีแต่หวานนี้แหละ ที่สำหรับเจ้านาย ได้ทุกอย่าง อดทนได้ทุกสิ่ง เจ้านายว่าอะไร โชว์โง่ หวานก็กลบเกลื่อนทำเป็นไม่เห็น ..แต่ถึงอย่างไร หวานมันไม่ดีพอ
คอยดูเถอะเจ้านาย สักวันหนึ่ง ถ้าหวานได้มีอำนาจ ได้มีเกียรติยศชื่อเสียง ล่ะก็ หวานจะเหยียดเจ้านายให้สมแค้นทีเดียวเชียว หวานจะรอดูเจ้านายเหมือนกันว่าถ้าเจ้าของบริษัทเกิดตายขึ้นมา เจ้านายจะบริหารกิจการไปได้สักกี่น้ำ ..เชอะ
วันเดียวเขียนสามบล๊อก
วันนี้ หวานโดนเจ้านายเรียกไป... ไล่ออก...ช้อปปิ้งฉลองโดนไล่ออกนั่งรอระหว่างย้อมผม โชว์ที่ห้อยมือ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เข้ามานั่งฟังคุณหวานบ่น
แล้วก็จะมาบอกว่า...ออกก็หาใหม่ซิคะ ^_^
ค่อย ๆ หาค่ะ มันต้องได้สักวันซิน่า