เชื่อเถอะว่า คนเรา อยากเป็นที่น่าพอใจคนอื่นกันทั้งนั้น

เคยไหม? รู้สึกอย่างไร ก็พูดไปอย่างนั้น
หวานก็เป็นคนแบบนั้น รู้สึกอย่่างไร ก็พูดออกไปแบบนั้น

ตลอดเวลา หวานจึงมีแค่พูด กับ ไม่พูด เท่านั้น
พูดเมื่อคิดว่า ไม่พูดไม่ได้ กับ ไม่พูด ปล่อยไป
หลังๆ มานี้ หวานโดนตำหนิเรื่องการพูดอยู่บ่อยๆ
ตำหนิตั้งแต่เจ้านาย รุ่นพี่ ยัน แม่บ้านกันเลยทีเดียว

หวานพอรู้น่ะ ว่าเพราะอะไร
อย่างแรก หวานไม่ชอบพูด ไม่ชอบพูดตั้งแต่จำความได้
สื่อสารกับหวาน ก็ได้เท่านี้แหละ วันๆ หวานก็เอาแต่อ่านหนังสือ
อย่างที่สอง แม่หวาน เป็นคนพูดห้วนๆ หวานก็พูดห้วนๆ ตามแม่
อย่างที่สาม หวานไม่ชอบผู้หญิงกระแดะ
จะมาพูดแดะแด๋ สตอแหล หวานพยายามแล้ว แ่ต่ไม่เกิดจริงๆ

วันนี้ หวานชมว่า พี่การตลาดคนหนึ่งเขาน่ารัก
แต่ไหง พี่เขาบอกว่า หวานตั้งแต่อยู่มา พึ่งพูดจาฟังได้ ก็คราวนี้ เข้าใจความหมายมั้ย แล้วก็ยิ้มแบบเหยียดๆ ให้

หวานโดนพวกพี่ๆผู้หญิงการตลาดโขกสับด่าประจำ
แล้วก็โดนนินทา ประหลาดๆ อยู่บ่อยๆ

แต่โชคยังดี ที่หัวหน้าฝ่ายการตลาด (ซึ่งเป็นผู้ชาย) ชอบหวานมาก
หวานก็เลย รอดตัว จากปากคมๆ ไปได้ทุกครั้ง
พี่เขาเหยียดหวานมา หวานก็อืมไม่ได้พูดอะไร.. ยิ้มอย่างเดียว
แม้ว่า หวานจะรู้สึกว่า อีพี่นี้น่าตบปากสักที .. กุไม่เคยว่าอะไรเมิงเลยนะ สัด!


วันนี้หวานโทรไปสำนักงานใหญ่
เจ้านายสั่งให้หวานโทรไป หา คุณเลขาของบอสใหญ่ท่านหนึ่ง
ซึ่งหวานเคยคุยแล้วล่ะ แต่จำไม่ได้

พี่แก จำหวานได้ ก็น้องหวาน เชย์ ไฮๆๆ สปิกๆ โป๊กๆ
หวานก็แบบ อืม... ค่ะๆ ไม่ได้พูดอะไร
หวานนั่งฟังไป ก็คิดไปว่า จะพูดเก่งอะไรขนาดนั้น
พล่ามไปสามนาที เข้าเรื่องงาน แกบอกว่า ให้หวานไปแก้งานที
หวานก็อิดออด พี่ขา .. หนูงานเยอะค๊า
พี่เขาก็ตอบกลับทันที อะไรนังหนู คิดว่าพี่ว่างหรือไงจ๊ะ

หวานบอก หนูไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยค่ะ
แกบอก พี่ก็มีงานเยอะ สุมหัวน่ะค่ะคุณน้องขา อีกสามงาน ตั้งอยู่เนี้ย

หวานก็ค่ะๆ แล้วก็มองงานบนโต๊ะ
ต้องเขียนรีวิวหนังสืออีก 20 กว่าเล่ม ยังไม่ได้อ่านสักตัว
หวานก็โอเค เดี๋ยวหนูจะพยายามละกันค่ะ ถ้าไม่ได้หนูก็ไม่รับปากน่ะ
พี่เขาก็โอเคไป แล้วพูดต่ออีกสามนาที .. กว่าจะได้วาง

พอครึ่งชั่วโมง จะชั่วโมงล่ะ หวานโทรไปหา
พี่เลขาเขาก็บอก หูย.. ขืนพี่รอนังหนูน่ะ ไม่ทันพอดี
แล้วแกก็คุยให้ฟัง เรื่องสนง.ใหญ่ บรรดาบอสๆ แก่ๆ หงักๆ
หนูรู้ไหม สนง.ของเรา(หมายถึงสนง.ใหญ่) เราทำหนังสือมายาวนานมาก
บอสแต่ละคน ก็แก่หงักทั้งนั้น แค่ปุ่มเปิดเครื่องก็ยังหาไม่เจอ
หนูต้องซัพพอร์ดพี่หน่อยน่ะค่ะ อย่าให้พี่ต้องมาแก้งานเลย เชย์ๆๆ สปีกๆๆ
หวานก็แบบ คิดในใจ พี่ค่ะ หนูฟังอังกฤษพอรู้เรื่อง
แต่พี่ได้โปรดคุยกะหนูภาษาไทยเหอะ จะสปีกไทยสลับอิงลิชอะไรนักหนา
แต่ก็ฟังๆ ตอบๆ ไปเรื่อยๆ อาเมน...
แล้วพี่แกบอกว่ามีงานนะเออ แค่คุยกับหวานร่วมสิบนาที

หวานก็คิดในใจ .. ว่างขนาดนี้ พี่คงเร่งจริงอ่ะเนอะ

หวานก็คิดนะ ... คนแบบนี้ อยู่ใกล้ รำคานตายชักเลย ..
แ่ต่ก็อีกนั่นแหละ คุยเก่งแบบนี้ คนอื่นคงมองว่าน่ารักก็ได้
ไม่เหมือนหวาน วันๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร พูดที .. ก็ห้วนๆ ตลอด

วันนี้หวานก็นั่งทำงานของหวานไป จนใกล้เลิกงาน
หอบเอาต้นฉบับหนังสือที่กำลังจะวาง หนีบกลับบ้าน กะมานั่งอ่าน
แต่ก็ไม่ได้อ่าน หวานก็ส่งต้นฉบับให้น้องดู
ตัวหนังสือการ์ตูนภาพตัวนี้ ภาพสวยมาก หวานชอบอ่ะ

แม่เห็นก็บ่นๆ บอกว่า อย่าเอางานกลับมาทำที่บ้าน
หวานบอกว่า นี้หวานไม่ได้ทำ หน้าที่หวาน คืออ่านแล้ว เขีียนออกมาเอง
แม่เขาก็ไม่เ้ข้าใจ ...


อย่าว่าแต่แม่เลย คนในบริษัท ก็ไม่เข้าใจว่า หวานทำงานอะไร
หวานเป็นผู้ช่วยบก. หวานก็ต้องช่วยบก. ทุกอย่าง
แต่เดี๋ยวนี้ บก. ไม่ต้องการให้หวานไปช่วยเขียนข้อมูลให้แล้ว
เนื่องจาก บริษัท เปลี่ยนไปกับแนวหนังสืออีกแนวชั่วคราว
ซึ่งไม่ต้องใช้ข้อมูลมากเท่าเก่า

หวานจึงทำงานเอกสารต่างๆ วิ่งตามแผนก
เพื่อเอางานเอกสารที่ตัวเองทำให้แผนกอื่นๆ
วิ่งบ่อยหน่อย ก็ห้องเจ้านาย เพื่อให้นายเซ็นงาน

ตั้งแ่ต่ตอนหวานทำงานเขียนข้อมูลแล้ว
ภาพติดตาคนในบริษัทหวานก็คือ นั่งอ่านหนังสือ
อ่านจากเล่มนั้น ไปเล่มนี้ อ่านแล้วก็จด ๆ

ตอนนีก็ยังต้องนั่งอ่านหนังสือ อ่านหนังสือของบริษัท
นั่งอ่าน นั่งเขียนสักพัก ก็ลุกไปเปิดแฟ้ม ดูข้อมูลของหนังสือ เปรียบเทียบ
ลุกขึ้นเปิดเน็ตดูว่า ตอนนี้ บริษัทอื่น เขาทำหนังสือที่คล้ายๆเรา อะไรออกมา
ปริ้นออกมานั่งดู นั่งคิด สักพักก็เดินไปคลัง ไปเบิกหนังสือ
ยืนอ่าน หยิบเล่มนั้น หยิบเล่มนี้ มาเช็คข้อมูลที่เขียน อีกหน

คนอื่นในบริษัท ก็คิดว่า ยัยนี้ วันๆ มันทำอะไร
วันๆ เอาแต่อ่านหนังสือ เขียนๆ แค่นี้นะเหรอ


คำตอบก็คือ ใช่เลย
ถ้าช่วงนี้ หวานก็ทำแบบนี้นะแหละ
หน้าที่ของหวาน คือ รู้จักหนังสือให้มากที่สุด เท่าที่จะมากได้
จะได้มีข้อมูลคิดเปรียบเทียบได้ตลอดเวลา ว่า ทำไม คนต้องชื้อหนังสือเรา

หวานต้องตอบให้ได้ว่า หนังสือที่บริษัทหวานทำ มีข้อเด่นอะไร ข้อด้อยอะไร
ต้องคิดๆ จากนั้น ก็เอามาเขียน นำเสนอ ตั้งแต่ บก. เจ้านาย ไปจนการตลาด


หวานไม่รู้หรอก.. ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะทำได้ดีกว่าหวาน
แต่หวานก็ทำหน้าที่นี้ ด้วยดีตลอดมา อย่างที่ใครก็ติไม่ลง
ถ้ามีใครสักคน มาเขียน .. หวานก็อยากจะรู้เหมือนกันนะว่า
เขาจะสามารถเขียนให้ บก. เจ้านาย และ ฝ่ายการตลาดทุกๆ คน
พอใจได้้้เท่าหวาน หรือเปล่า ซึ่งมันอาจจะมีคนทำได้ดีกว่าหวานก็ได้

แต่เท่าที่รู้ ไม่เคยมีใครคิดว่าจะทำแทนหวานได้สักคน หรือหาใครมาแทนหวาน
แม้แต่บก. ที่เรื่องมากที่สุด ก็ยังวางใจให้หวานเขียนแนะนำหนังสือให้เขา


หวานจึงไม่ค่อยแปลกใจ ที่ใครจะบอกว่า หวานพูดจาไม่ดี
เพราะหวานรู้ตัวว่า หวานไม่ได้มีความถนัดในด้านนี้
หวานทำได้ ในสิ่งที่หวานทำได้เท่านั้น
นอกเหนือจากนั้น หวานก็จะพยายามทำให้ได้
อย่าเคืองหวานเลย ... เพราะคนเรา ความสามารถ ความถนัดมันต่างกัน

หวานไม่ได้อยากเป็นคนพูดจาไม่ดี
หวานก็อยากเป็นคนพูดจาดี พูดแล้ว น่าฟัง อยากให้ทุกคนพอใจ
หวานก็หวังอยากให้ตัวเองเป็นที่รักของคนอื่น
เชื่อเถอะว่า คนเรา อยากเป็นที่น่าพอใจคนอื่นกันทั้งนั้น
แต่... มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อความพอใจของคนแต่ละคน
มันไม่เหมือนกัน แล้วยังไม่เท่ากันอีกด้วย

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2552 Last Update : 11 พฤศจิกายน 2552 23:30:28 น. Counter : 645 Pageviews.		2 comments
Share Tweet