ไม่มีอะไรจะพูด... ขึ้นมาอย่างนั้น
วันนี้ไปฝึกงาน วันแรกในรอบปิดเทอมย่อย จริงๆ ต้องเรียกว่าทำงานเต็มขั้นแล้วล่ะ
เจ้านายให้งาน... วันนี้ นั่งฉีกกระดาษ ทำลายเอกสารเก่าเก็บทั้งวัน แยกสีกะขาว ก็พึ่งรู้ว่าเวลาขายกระดาษเก่า สีๆ จะถูกกว่า สีขาว เขาก็ประหยัดดีเนอะ เครื่องทำลายเอกสาร ก็ไม่ชื้อ มาใช้แต่กูค่าแรงขั้นต่ำ
ตอนนี้ รู้สึกเบื่อที่จะสื่อสารกับคนอื่นๆ ขึ้นมาอย่างนั้น เพราะเมื่อวานคุยโทรศัพท์ไปเยอะมาก แล้วก็นั่งคุยในมีทติ้งเยอะมาก วันนี้ พวกพี่ที่ทำงานก็เห่อป๋มอีกแล้ว เดินมาชวนคุยอยู่ได้ ..
ขนาดนั่งตอบทู้ ก็ยังขี้เกียจตอบ เพราะนึกถึงคำพูดเจเจ ลอยตุ๊บขึ้นมา... หวาน เลิกตอบทู้เหอะ.. ตอบไปเอ็งก็เอ็งงงเอง ...
เออ..จริง ช่วงนี้จริงอย่างแรง รู้สึกความสามารถในการตอบกระจู๋ลดลง
วันนี้ไปยืมหนังสือเช่ามา เรื่อง "อสูรเริงไฟ" หรือ "หัวใจศิลา" ที่บี๊เล่นง่ะ อ่านนิดเดียว แต่คงเพราะเคยดูละครผ่านๆ ด้วยมั้ง ก็เลย พอจะรู้เรื่องแล้วว่าใครมาจากไหนอย่างไง ...
ศิลานี้เท่ห์เนอะ... อ่านแล้วเคลิ้ม... อ่อนระทวยไปตั้งแต่สามบทแรก รู้สึกว่า จะมีอีกยี่สิบกว่าบท หนังสือหนามาก... ยังกะตำราเลย แต่ก็น่าอ่านอ่ะ คนเขียน เราไม่เหยิ่นเย้อเหมือนในละคร
อยากอ่านในจล แต่ง่วงโคตรๆ นี้อยากดูกรุงเทพราตรีก็อยากดู แต่กำลังติดอสูงเริงไฟ
เข้าสู่บทที่ห้า ...
ซาปอย
พออ่านแล้ว ...พูดตรงๆ นะว่า บทนางเอกเหมาะกะฟางมาก เพราะในนิยายก็ดูน่ารำคานไม่ต่างกันเลย
แต่พระเอกเหมาะคนอื่น มากกว่าบี๊อ่ะ บี๊ยังดูเด็กๆ อยู่เยอะมาก คุณเอ ในนิยาย เขาว่าเป็นคนเงียบๆ แต่ไหง..ในละคร นี่แหกปากได้ตลอดเวลาก็ไม่รู้
เขาว่า คนกรุงขี้เหงา... ทำไมมีแต่เรา ที่ชอบหนีสังคมนักนะ...
พอบอกว่า พอได้ไหม ฉันเบื่อแล้วนะ ไม่อยากคุยแล้ว ..เขาก็ว่าเราเบื่อเขา ทำไมต้องเบื่อ ...คนเรานี้ก็แปลกนะ ชอบเอาใจมัดไว้กับสิ่งต่างๆ ถ้า.......... ฉันจะ............... แล้วฉันก็จะ..............ถ้า..................
ทำให้คิดถึงเรื่องนั้น ...คำถามนั้น เราจะเลือกมีความสุขใหญ่ๆ ทีเดียว... หรือ จะมีความสุขเล็กๆ ในทุกๆ วันดี
ทำให้คิดถึงคำพูดหนูดี ....
วิธีมองก้อนเมฆในถ้วยชา ไม่ใช่เอาน้ำใสไปส่องฟ้า แต่ให้คิดว่าก้อนเมฆนั้น กลั่นตัวออกมาเป็นเม็ดฝน ไหลลงผ่านดิน กองมากเข้าเป็นลำธาร หลายสายเข้าเป็นแม่น้ำ แล้วก็เลือกเอาใสๆ ส่งต่อท่อประปา แกว่งสารส้ม ดันแรงลงท่อ... ผ่านเครื่องกรอง แล้วก็กลายเป็นน้ำ น้ำในกาน้ำชา แล้วจึงกลายเป็นก้อนเมฆในถ้วยชา
ทุกสิ่งอย่างจะอยู่กับเราเสมอ... ไม่ว่าเราจะต้องการมันหรือไม่ก็ตาม เพียงแต่เราเลือกที่จะเห็น...หรือไม่เห็น...
เวลาที่เรารักใคร เราก็อยากจะเห็นแต่สิ่งดีๆ ในขณะที่เวลาเราเกลียดใคร ให้ทำดีแค่ไหนเราก็ยังไม่มอง ...
อยากคิดว่า ..โลกนี้ประสานรวม..ด้วยการผูกมัด... และ การมองเห็น..
ในประสาทสัมผัสทั้งหมด การมองเห็น ถูกจดจำได้น้อยที่สุด คนไม่สามารถจำรายละเอียดทุกอย่างที่เขามองเห็นได้ ตรงกันข้ามกับจมูก คนสามารถจำทุกกลิ่นได้อย่างแม่นยำ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
...แต่ไม่มีใครเชื่อจมูกตัวเอง มากกว่าตาตัวเองสักคนเดียว
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อ่านแล้วชอบความคิดคุณหนูดีมากๆเลยค่ะ
สุดยอดเลย