แก้แก้แก้แก้แก้แก้แก้แก้แก้..
สองวันมานี้ ... นั่งพิมพ์ต้นฉบับทั้งวัน ให้บก. สองคน
อาจจะฟังดูน่าเบื่อ แต่หวาน ไม่เบื่อหรอก หวานชอบ
วันนี้ หวานไปกินข้าวกับเพื่อนต่างแผนกมา..
ก็สาวๆ เขาคุยกัน หวานก็เฉยๆ
จริงๆ หวานไม่เฉยหรอก รู้สึกหน่ายในใจเล็กๆ
หวานไม่ชอบผู้หญิง ผู้หญิงเจ้าปัญหา
หวานไม่ชอบผู้ชาย ผู้ชายน่ารำคาน
หวานเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเหรอ? หวานว่าไม่ใช่
หวานเป็นคนใส่ใจคนอื่นมากนะ ถ้าอยู่ใกล้หวานจะรู้เลย
หิว อิ่ม หนาว ร้อน หวานรับรู้หมด แล้วก็จะคอยอยู่ใกล้ๆ
เพียงแต่บางที หวานก็ทำเป็นมองไม่เห็น ไม่ใช่ว่า ขี้เกียจดูแล
แต่เพราะว่า หวานอยากให้คนอยู่ใกล้หวานตอนนั้น ไม่รำคานใจ
รู้สึกเหมือนว่ามีใครจับตาดูอยู่ตลอดเวลา
หวานถึงได้ชอบงานเป็นผู้ช่วยบก.ไง
ได้อยู่ใกล้ๆ ได้ดูแลคน ได้รับใช้คนอื่น หวานให้บังคับได้ตามใจ
แต่ว่าคนที่จะบังคับหวานได้ หวานให้สิทธิ์แค่ไม่กี่คน
บก. นั้นหวานไม่นับ แล้วไม่คิดจะนับด้วย
อย่างที่บ่นในหลายบล๊อกที่ผ่านมา
หวานไม่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน
แต่ในใจลึกๆ หวานชังน้ำหน้าบก. ซันเจีย ไอ้จอมเจ้าชู้ กะล่อน นั่นเอง
หวานรำคานการใช้ภาษาของไอ้ซันเจี่ยนี่มาก จนถึงขั้นเกลียดก็ว่าได้
คราวที่แล้ว ซันเจีย อ้างว่า เพราะหวานไม่เคยเห็นภาพต้นฉบับ
รอเห็นภาพต้นฉบับก่อน แล้วค่อยมาแก้ก็ยังไม่สาย
แต่แล้วจนรอด ซันเจี่ยมันก็ไม่แก้งาน พอหวานถามเหตุไม่แก้
มันก็อ้างสารพัดสารเพ หวานฟังได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อหรอก
ฟังมันพูดทีไหร่ หวานก็ได้ยิ้มน้อยๆ ด่ามันในใจ
พอมาตอนนี้ หวานเห็นภาพต้นฉบับแล้วด้วยซ้ำ อ่านหลายรอบจนขึ้นใจ
เพราะหวาน ไม่อยากจะต้องซ้ำประวัติศาสตร์รอยเดิม
หวานขอให้แก้ มันก็แก้ให้.. แต่กว่าจะแก้ได้ ..
ก็หลายเหตุผลอีกเหมือนเคย ..
เหตุผลแรก.. "จะใช้คำไหนๆ ประโยคอย่างไง มันไม่ต่างกัน"
หวานก็ได้แต่บ่นในใจ ถ้าไม่ต่าง กุให้แก้ทำไม
เหตุผลที่สอง "อย่ามามั่ว"
หวานไม่ได้มั่ว หวานไม่ได้เป็นอับดุลรู้เห็นจริงทุกอย่าง
พอหวานเสนอไป มันก็รับฟัง บอกเดียวแก้ๆๆ จนหวานบอกพี่แก้ตอนนี้เลย
พอแก้เสร็จก็มามองหน้าแบบกวนๆ "พอใจยัง!?"
เหตุผลที่สาม "รอพิสูจน์อักษรก่อนดีกว่า"
แล้วทำไมพี่ไม่แก้ให้มันถูกไปเลยล่ะค่ะ จะมารอทำไหมกัน
ผลพิสูจน์ ถ้ามันผิด พี่จะแก้อีก แก้อีกไปเรื่อยๆ ให้งานมันยิ่งช้าไปทำไม
แล้วเชื่อม่ะ ถ้าเผลอเมื่อไหร่ มันก็แอบไปแก้งานลับหลังหวาน
พอหวานมาอ่านเจอทีหลัง โกรธ มันก็หาเหตุผลได้อีกนะ ไอ้กะล่อน
หวานเบื่อ กับการใช้ภาษา ที่มันไม่ลื่น ห้วน ๆ ของอีตานี้จริงๆ
แล้วที่น่าหนักใจสุดๆ คือ การใส่น้ำหนักให้คำแต่ล่ะคำ แบบเสียไม่ได้
อย่าง "ต้องทำให้สาสมแก่ใจ"
ตกว่า ... จะเอาอย่างไง "จะให้สาสม" หรือ "สาแก่ใจ
ถ้าสาสม ในความคิดหวาน
คือ กระทำให้เขาเจ็บปวด เจ็บซ้ำเหมือนกับที่เขาทำกับตน
แต่ถ้าสาแก่ใจ ในความคิดหวาน
คือ กระทำ หรือ ไม่กระทำ แต่พอได้พบเขาต้องเจ็บซ้ำ ก็รู้สึกดี
หวานเกิดมาก็ไม่เคยได้ยิน ให้สาสมแก่ใจ มีจากซันเจียนี่แหละคนแรก
หวานก็ให้พี่แก้ ให้มันเลือก มันก็อืม..สินะเนอะนั่นโน้นนี่แน่นะ?
กว่าจะแก้ได้ หวานต้องยกมหาสมุทรสิบทวีป..
ถ้าไม่แก้ตามหวานขอ ก็จบ บอกพี่ไม่แก้นะ หนูเห็นไงก็พิมพ์งั้น
แต่นี้ มีการบอกให้หวานขอดู คอยอ่าน งงๆ ให้บอกพี่ ท้วงพี่
แต่พอท้วงพี่ ก็มาทำอิดออด อ้างเหตุผล ให้หวานรำคานใจ
แล้วไม่ได้มีแค่จุดเดียว หน้าหนึ่งมีสองสามจุด
แล้วต้นฉบับเป็นสิบๆ เกือบร้อยหน้า เล่นเอาหวานไมเกรนขึ้นหัวตึ๊บๆ
วันนี้บ่ายสาม หวาน เลยอู้ ไม่ทำ นั่งอ่านหนังสือเล่นซ่ะเลย
แล้วหวานก็เบื่อมากนะ กับการต้องมา.. เหมือน.. อธิบายไงดี
พอหวานจะคุยกับบก. เดียวเธอคนนั้น ก็มาแทรกกลาง
ทวงงานหวานนั่นนี้ บางทีก็มาแทรกกลางวง
เฮ่ย! หวานเข้าใจนะเฟ้ย ว่าหึงนะ แบบไม่อยากให้ซันเจี่ยมันคุยกับผู้หญิง
แต่นี่กูคุยเรื่องงาน กำลังถกประเด็น
เมิงจะต้อง ... ตอนนี้ ทุกสิ่งพันละอย่างเลยตอนนี้
กุไม่เอาหรอก อีซันเจียเนี้ย เกลียดมันจะตายห่า
พอคุยงานเสร็จ จะเอาไปเทิดทูนเหนือเกล้า ประเสริฐ เลิศหล้าก็เชิญ!!!
จนหวานทนไม่ไหว เลยหันกลับไปถาม "ด่วนไหม? ด่วนไหม?"
ซันเจี่ย เมิงก็มีความสุขดิ มีหญิงคอยหึง..
แต่กุเห็นหน้าเมิงมีสุข บนทุกข์ของผู้หญิง แล้วอยากจะถีบมันสักที
เชื่อเหอะ สุดท้ายเธอคนนั้น ไม่เกลียดซันเจียหรอก
เขามาเกลียดกุนี่ ที่ไปคุยกะผู้ชายเง่าๆ พรรณนั้น ถึงแม้จะคุยเรื่องงาน
แต่สันดานผู้หญิงกุรู้ มันก็ไม่เคยจะแยกแยะได้
วันนี้ก็เอาอีกแล้ว มันสับขาหลอกอีกแล้ว
ไม่อยากเห็น ก็ต้องเห็น มันไปไหนต่อไหนกะใคร
ทำไมกุต้องเห็นคนเดียว อีกแล้ว อีกแล้ว อีกแล้ว แล้ว แล้ว
คันปาก อยากประจานนัก อีซันเจีย แม่งงงง
นอนดีกว่า ปวดไมเกรน
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
จากโจจัง