แค่อยากจะเล่า

ผมมีเรื่องที่จะมาเล่า แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มและจบอย่างไร
เอาเป็นว่า แค่อยากจะเล่า สารพัดเรื่องละกันนะ

เช้าวันศุกร์เวลา 8 โมงกว่าๆ เกือบ 9 โมง
ผมอยู่ตรงป้ายรถเมล์วัดสน
รอรถเมล์สาย 138 ขึ้นทางด่วนไปลงตรงดินแดง
แต่รอแล้วรถเมล์ก็ไม่มาสักที
จนมีรถตู้โดยสายที่ไปทางดินแดงเหมือนกันผ่านมา
พอรถกำลังจะจอดเราก็วิ่งไปรอประตู
ก็มีผู้หญิงอีกสามคนวิ่งมา
ผู้หญิงสามคนขึ้นรถปุ๊บ
รถเต็ม .....
คิดว่า ไมเราซวยแบบนี้วะ
ช้าแค่ไม่เกินสองวิ
เฮ้อ
รอรถอีกสักพัก 138 ก็มา
คนแน่น แต่ก็ต้องขึ้น
รถก็ไม่ติดมากบนทางด่วน
แต่มาติดตรงแยกสุทธิสาร
ซึ่งเป็นสี่แยกที่งี่เง่าสุดๆ
เพราะบ่อยครั้งที่ไฟเขียวแล้ว รถก็ไม่สามารถขยับไปได้
เพราะมักจะมีรถเห็นแก่ตัว
วิ่งจากสุทธิสารเข้าเส้นตัดไปสะพานควายมาจอดขวางกลางถนน
แล้วเส้นนั้นถนนมันแคบมาก
รถก็เลยแน่นจนล้น เส้นหลักก็เลยไปไหนไม่ได้
ติดแหงกกันไปหมด
แล้วสาย 138 ที่ผมโดยสารมา
ก็ดันมาเจออิทธิฤทธิ์เห็นตำตา ให้ช้ำใจกันเล่นๆ
เพราะติดไฟแดงเป็นคันแรก
เลยต้องมาดูชะตากรรมของตัวเองที่ไฟเขียวก็ไปไหนไม่ได้สักกะที
กว่าจะผ่านแยกบ้านั่นมาได้ เซ็งจริงๆ
พอลงจากรถ ผมก็คิดว่า
ถ้าเราขึ้นรถตู้คันนั้นทัน
คงมาเร็วกว่านี้ได้เยอะเลย
และก็เริ่มคิดไปถึงหนังอย่าง Sliding Doors
ที่เป็นเรื่องของนางเอกขึ้นรถไฟ
แบบขึ้นรถทัน กับขึ้นรถไม่ทัน ชีวิตก็แตกต่างกันไป
หรือหนังอย่าง run lola run
ที่เล่าเรื่องเดียวกันแบบต่างตอนวิ่งลงบันได
เหตุการณ์ต่อๆ มาก็เปลี่ยนไปหมด
เราก็แอบจิตนาการไปเรื่อยๆ ระหว่งเดินไปทำงาน-_-'
เช่น ถ้าเราขึ้นรถตู้ทัน ผู้หญิงคนที่นั่งข้างๆ เราอาจจะน่ารักแล้วลงป้ายเดียวกัน
หรือไม่ก็ ไม่มีเหตการณ์ไรบนรถตู้
แต่มาถึงเร็วกว่านี้ แล้วอาจจะเจอสาวเดินชน ปิ๊งรักสลับขั้ว-_-'
รู้สึกตูชักจะหมกมุ่นกับเรื่องรักโรแมนติคสไตล์การ์ตูนตาหวานเว้ย
แต่จริง เราไม่เคยอ่านพวกนี้เลยนะ เลอะเทอะไปเรื่อยโคดๆ
มาคิดๆอีกทีแบบแง่ร้าย
รถตู้นั่นอาจจะชน หรือ เสียกลางคันก็ได้จริงมะ
ตอนนี้เรามาถึงที่หมาย แม้จะช้าไปหน่อย แต่ก็ปลอดภัยดี
ก็เป็นเรื่องที่น่าดีใจแล้วนั่นแหละ จะไปอะไรกับมันมากมายนะ

ในวันเดียวกันนั้น
ผมทำงานพิเศษที่สีลม อยู่บนตึกธนิยะ
วันนั้นมีเสียงคนร้องเพลงและเล่นกีตาร์
ผมไม่แน่ใจว่ามีงานอะไรเหมือนกัน
หรือเขาเป็นนักร้องประจำที่ไหนหรือเปล่าก็มิอาจทราบได้
แต่ที่ทราบได้แน่ ตลอดการฟังหมอน่ีร้องเพลง
ตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง ถึง 4 ทุ่ม
ร้องเพลงไทยเก่า ยัน ใหม่ ไปถึงเพลงสากลเก่าๆ
หมอนี่แม่ง "เป็นคนร้องเพลงไม่เป็นที่อึดที่สุดในโลก"
เราคงต้องแยกก่อนว่า คนร้องเพลงเสียงไม่ดี กับ ร้องไม่เป็นมันต่างกัน
คนร้องเพลงเสียงไม่ดีอาจเกิดที่โทนเสียงของเขาแปลกหูไปบ้าง
อย่างคุณ อู เดย์ทริปเปอร์
แต่แกร้องเพลงเป็น เพลงเลยไม่เพี้ยน
ส่วนคนร้องเพลงไม่เป็น(ผมก็ร้องไม่เป็น) คือคนท่ีร้องเพลงผิดคีย์
ร้องเสียงหลง ผิดจังหวะของเพลง
แล้วคุณคิดดูสิ ไม่ให้ผมเรียกหมอนี่ว่า
"คนร้องเพลงไม่เป็นท่ีอึดที่สุดในโลก" ได้ไง
มันร้องตั้งแต่ 6.30 ถึง 10.00 นะ หน้าด้านหน้าทนจริงๆ
(เผลอๆ ร้องมาก่อนหน้านั้นอีก)
ไม่รู้ว่าคนฟังเขาทนหมอนี้ได้ไง
ร้องเพลงเสียงหลงไปหมดเลย
พี่นัท ที่ทำงานที่ตึกนี้บอกว่า
จริงๆ เขาอาจจะร้องดี แต่เพราะเราอยู่ตึกสูง
เสียงที่ลอยตามลมเลยทำให้เพี้ยน
ผมสงสัยว่าเพี้ยนขนาดนี้ ลมมันน่าจะแรงจะเรากระเด็นออกไปจากตึกแล้วละ
หรือไม่จริงๆ หมอนี่อาจะร้องที่จัตุจักแต่ลมมันพัดเสียงตามรถไฟฟ้ามาถึงที่นี่กระมัง
ถึงได้ร้องเสียงหลง อย่างหนีอี้อี้อี้(นึกออกมะ)

ตอนแรกผมก็ขำๆ อยู่หรอกนะ
แต่ขำไม่ออกเหมือนกัน
เพราะต้องทนฟังคนเสียงไม่ดีแถมร้องหลงคีย์ 3 ชั่วโมงนี่
...เฮ้อ หวังว่าจันทร์นี้คงไม่มาหลอกหลอนกันอีกนะ
ไม่งั้นอาจจะต้องเขียนโน๊ตใส่กระดาษทิษชู่แล้วยื่นให้ว่า
"คิดว่าคุณเล่นกีตาร์ใช้ได้นะ แต่ด้วยความกรุณา
หานักร้องที่ร้องไม่หลงคีย์แบบคุณมาร้องแทบคณได้ไหม มันทรมานค่ะ"
-_' ที่เขียนค่ะ เพราะผู้ชายจะโกรธผู้หญิงไม่รุนแรงเท่าผู้ชายด้วยกัน
คงคล้ายๆ กับ เขียน "ค่ะ" เวลาถามอะไรในเน็ต
เพื่อให้ได้คำตอบเยอะๆ แหละมั้ง ฮ่าๆ -_-'
เลอะเทอะอีกแล้วเรา

ช่วงนี้เป็นช่วงสำคัญของชีวิตจริงๆ
ทั้งเรื่องงาน และเรียน
หวังว่าตัวผมเองจะผ่านมันไปได้ด้วยดี
หวังไว้จริงๆนะเฮ้อ

Create Date : 17 มีนาคม 2551		5 comments
Last Update : 17 มีนาคม 2551 0:48:37 น.
Counter : 846 Pageviews.
Share Tweet