แม่บอกว่าสนุก แล้วเพื่อนของพี่สาวก็ดี และน่ารักกับแม่มาก มาเมาท์พี่สาวผมให้แม่ฟัง
แม่เลยหัวเราะชอบใจ
ผมฟังเสียงแม่มีความสุข ผมก็รู้สึกมีความสุขมาก แม่ซึ่งปกติจะชอบทะเลาะกับพี่สาวบ่อยๆ (แต่ทะเลาะแบบฮาๆนะ เรื่องไม่ค่อยเป็นเรื่อง)
พอได้ยินเสียง "ฮ่าๆ" ของแม่ แบบนี้ หัวใจมันผมพองโตมากเลย 

อยากบันทึกเวลานี้ไว้ ไม่ให้ลืมไปจากความทรงจำดีๆ


13 มิถุนา ดูหนังสองเรื่อง

วันนี้นัดกับพี่กีบ ออกมาดูหนังเรื่อง MAN WITH A MOVIE CAMERA
เป็นหนังเงียบ ในปี 1929 ซึ่งมีการนำมาฉายพร้อมแสดงดนตรีประกอบในโครงการ Silent film Festival in Thailand ครั้งที่ 2

จริงๆ ผมเคยดูเรื่องนี้มาก่อนนะ ตอนนั้นเราทึ่งกับงานด้านภาพ ซึ่งมีความหวือหวา น่าตื่นตาตื่นใจ
สารพัดเทคนิคทุกอย่างเท่าที่มีมาเลยละ
ทั้งซ้อนฟิล์ม ตัดสลับ Jump cut
ถ่ายด้วย speed สูง และ Slow motion 
เทคนิค stop motion
นอกจากสารพัดเทคนิคแล้ว สิ่งที่เราได้เห็นก็คือการบันทึกช่วงเวลาในปีนั้น

อุตสาหกรรม ต่างๆ ของรัสเซีย 

เครื่องจักร สภาพแวดล้อม สังคม

และด้วยดนตรีประกอบสด มันเป็นประสบการณ์ที่ดีที่ควรมาลองนะครับ

แต่สารภาพว่า แอบวูบไปนิดนึง
คือหนังเงียบ ถ้าเราเผลอคิดอะไรไป สติมันหลุดไปเหมือนกันนะครับ
รู้ตัวอีกที อะ หลุดไปนิดนึงเว้ยเรา

เหตุการณ์ที่น่าจดจำวันนี้คือ ก่อนเข้าโรง ได้เจอกับพี่มน วงอัศจรรย์ จักรวาล
ตอนแรกเห็นในห้องน้ำ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่ป่าว

แต่พอออกมา มองหน้าก็เลยทักกัน เลยบอกไปว่า เมื่อกี้ไม่แน่ใจ เคราขึ้นเร็วมาก
เพราะเพิ่งเจอกันเมื่อเดือนก่อน ยังเกลี้ยงๆอยู่
พี่เขาบอก พี่เขาเคราขึ้นเร็วมาก ฮ่าๆ
ก็เลยคุยกันเรื่อยๆเปื่อยๆ
พอเข้าโรง ดันมานั่งข้างกันโดยบังเอิญอีก ฮามาก


พอจบเรื่องนี้ ผมก็ไปดูหนังต่อ อีกเรื่องที่อยากดูคือสารดคี เรื่อง A Matter of Taste
เป็นสารคดี ของเชฟที่ชื่อ พอล ลีแบรนดต์
ซึ่งผมไม่รู้จักเหมือนกัน ผมไม่ค่อยสนใจเกี่ยวกับวงการอาหารเท่าไหร่

ตอนดูเรื่องนี้จะมีความรู้สึกแปลกนิดๆ ตรงที่ทำไมเขาต้องมุ่งหวังดาว ของนักวิจารณ์แฮะ
แต่ก็พอเข้าใจได้ว่า ในโลกของวงการอาหาร การได้ดาวจากสื่อที่เป็นที่ยอมรับ
มันสร้างชื่อเสียงให้วงการ (ลองถ้าไม่มีตรงนี้ วงการมันก็คงซบเซาเหมือนกันนะ)

ตอนแรกพี่กีบไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่พอแนะนำว่า มันน่าสนุกนะ ก็เลยลากพี่กีบไปดูด้วย

ซึ่งมันก็สนุกมากจริงๆ
เรื่องนี้ตามถ่ายตั้งแต่ปี 2001  สมัยที่ ลีแบรดต์ เป็นเชฟดาวรุ่ง ตั้งแต่อายุ 24
ด้วยสไตล์ที่ห้าวหาญ ภาษาบ้านเราคง เกรียนแตก 
คือบ้าบิ่น และไม่อ่อนข้อ ชีวิตเขาก็ดำเนินได้ไม่ราบเรียบนัก
มีช่วงเวลาที่แย่ ค่อยๆดีขึ้น และก็แย่ลงอีก
ก่อนจะค่อยๆกลับมา
ซึ่งหนังมันสร้างแรงบันดาลใจได้ดีมากเลยนะ
ไม่ใช่ว่าดูแล้วอยากทำอาหารหรอก
แต่ในแง่ที่ ถ้าเราตั้งใจจะทำอะไร
เราแม่งได้ตั้งใจไปหาเป้าหมายนั้น อยากจริงจังหรือยัง

คุณแน่ใจหรือยังว่า คุณทุ่มเทกับมันขนาดไหน
หรือแค่บ่นไปวันๆ เพ้อฝันถึงความสำเร็จแต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง
ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ผมเป็นนะ
ดูจบแล้ว เศร้านิดๆ(ไม่เกี่ยวกับหนังนะ)
เศร้าตรงที่เราแม่งดีแต่เพ้อฝัน ไม่ได้ทำอะไรเลย
มีหลายเรื่องที่ชอบนึกเพ้อ มันน่าสมเพชตัวเองเหมือนกันนะ

คือไม่ใช่เรื่องสิ่งที่อยากทำ แต่มันกับทุกอย่าง
อย่างความรัก อยากมีความรักที่ดี อยากมีแฟนน่ารัก
ลองถามกลับ ดูแลตัวเองดีหรือยัง
คำตอบคือ "ไม่เลย" ปล่อยตัวเองให้พุงพลุ้ย 
เพ้อว่าจะทำให้หุ่นดีขึ้น แต่ก็ไม่ออกกำลัง กินของหวาน กินมื้อดึกทุกวัน
มาที่งาน ก็ไม่ได้ตั้งเป้าหมายในชีวิต
คือเราไม่เริ่มอะไรสักอย่าง แต่กลับหวังแต่ผลลัพธ์จะดี
เราก็ไม่ต่างจากชาวบ้านที่หวังรวยจากหวย แล้วทำสิ่งเพ้อเจ้อ อย่างขูดต้นไม้ ตีเลขจากทุกสรรพสิ่ง
ไม่ได้สร้างสรรค์แต่อย่างใด

ผมจะต้องไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไป จะพยายาม

(เพิ่มเติม)

พาตัวไปความรู้สึกหม่นๆ เกือบลืมเล่าเรื่องที่โคตรจะติงต๊อง

คือตอนก่อนจะดู A Matter of Taste
ผมไปเข้าห้องน้ำมา พอกลับเข้ามา ก็เข้าโรงหนัง

ทีนี้ผมพบว่าที่ที่ของผมมีคนอื่นนั่ง
แต่ผมก็ไม่กล้าทัก แต่ก็รู้สึกแปลกๆ ตรงตัวอย่างหนังมัน ตลาดๆไงก็ไม่รู้
แล้วบรรยากาศในโรงมันดูไม่น่าใช่คนมาดูสารคดี
อีกอย่าง ผมมากับพี่กีบ พี่กีบก็ยังไม่เข้าโรง
ดูตัวอย่างไปราวๆ 4 เรื่องได้ คิดว่ามันต้องมีอะไรผิดแหงๆ
เลยเดินออกไปข้างนอก
กูว่าแล้ว เข้าโรงผิดจ้าาาาาาาา
หนังฉายโรง 10
ผมเข้าโรง 11 ตอนเดินกลับเข้ามา เห็นเลข 1 แว้บๆ ไม่ทันดูเลขข้างหลัง
ที่ตลกกว่า คือมีคนเข้าโรงผิด เดินออกมาแล้วก็บอก เฮ้ย เข้าผิดโรง
เหมือนกูเปะเลยนะ ......