ครั้งหนึ่งในชีวิต...
คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับคนที่เดินทางบ่อย ๆ โดยเฉพาะเวลาบินข้ามฟ้าไปต่างแดน แม้ฉันจะชอบเดินทาง สะพายเป้ขึ้นหลัง ท่องไปในที่ไม่เคยไป (คนเดียว) หลายครั้ง แต่การขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของฉันทำให้คนทั้งบ้านเป็นห่วงแกมตื่นเต้น โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ จนพลอยทำให้ฉันรู้สึกเป็นเรื่องใหญ่ตามไปด้วย ด้วยเหตุจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำให้ฉันมีโอกาสเดินทางลัดฟ้าเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ในโลกกว้าง ความเป็นห่วงเป็นใยของแม่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดเจน แม่พยายามถามไถ่ฉันเรื่องการเดินทางอยู่หลายวัน รวมถึงชีวิตความเป็นอยู่ ที่หลับที่นอนราวกับกำลังเก็บข้อมูลเพื่องานวิจัย...ฉันรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็ก ป.4 อีกครั้ง เวลาที่เฝ้ามองแม่จัดกระเป๋าเดินทางให้อย่างเป็นระเบียบ พร้อมแลคเชอร์ให้ฉันฟังในทุก ๆ เรื่องของการเดินทางและการใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน ตั้งแต่ขั้นตอนการขึ้นเครื่อง เช็คอิน โหลดกระเป๋าขึ้นเครื่อง จนไปถึงต้องทำอะไรบ้าง ทำยังไงบ้างแบบนั้นแบบนี้ แถมจดรหัสทางไกลพร้อมหมายเลขโทรศัพท์เสียบไว้ซอกหนึ่งของกระเป๋าเดินทาง ทำเหมือนฉันเป็นเด็กหลงทางที่หาทางกลับบ้านไม่ถูก
ความเป็นห่วงของแม่แสดงออกด้วยการแลคเชอร์ให้ฉันฟังผ่านโทรศัพท์มือถือ ตามมาด้วยคำล่ำลาที่ผลัดกันพูดเกินกว่าสิบรอบ จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่ฉันต้องก้าวขึ้นเครื่องและจำเป็นต้องปิดเครื่องโทรศัพท์ เครื่องบินเหินขึ้นสู่ฟ้า...ฉันนั่งคิดไปต่าง ๆ นานา หลายเรื่องประเดประดังเข้ามาในหัวสมองจนลำดับและเรียบเรียงไม่ถูก ความคิดยังไม่ทันเสร็จสิ้น ความกังวลยังไม่ถูกคลี่คลาย เครื่องบินก็ลงจอดถึงที่หมายแล้ว ขณะที่ฉันเดินลงจากเครื่อง มันเป็นสัญญาณเตือนให้ฉันรู้ว่าฉันกำลังยืนอยู่แผ่นดินอื่นที่ไม่ใช่แผ่นดินไทย ฉันปรับเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ตั้งสติและเตือนตัวเองว่า นับจากวันนี้ ฉันต้องเผชิญและใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน โดยไม่มีกูรูอย่างแม่มาคอยสอนและแนะนำอย่างใกล้ชิด ความรู้ที่แม่ให้มาถูกงัดขึ้นมาใช้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...หลายครั้งที่ฉันหยิบกระดาษที่แม่จดไว้ให้ขึ้นมาดูพร้อมกับยกหูโทรศัพท์เพื่อกดเลขหมายเกินสิบหลักและบอกคนที่ถือสายปลายทางว่า คิดถึง ทันใดนั้นฉันมักได้ยินเสียงตอบกลับมาจากแม่ว่า ดูแลตัวเองนะลูก เสมอ
ฉันจำได้ว่าวินาทีที่ฉันกลับมาเหยียบผืนแผ่นดินไทยอีกครั้ง..ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ผู้เป็นแม่ยืนอยู่ตรงหน้า..ฉันถลาสวมกอดแม่อย่างไม่อายใครพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
แม่ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มและสวมกอดฉันราวกับจากกันมาเป็นสิบปี...
26 กุมภาพันธ์ 2551 ห้าทุ่มครึ่งพอดี
Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2551 |
|
8 comments |
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2551 0:03:28 น. |
Counter : 654 Pageviews. |
|
|
|
หรือว่าไม่ดี เพราะมันเหมือนกับการบันทึกความทรงจำอย่าง
เป็นอัตโนมัติ ...
เราเดินทางก็เยอะพอสมควรเหมือนกัน แรกเริ่มก็ไปกันสองคน
แต่ว่าหลังๆ เริ่มคนเดียว แต่ว่าชอบค่ะ แล้วก็เริ่มติดใจ
อยากเดินทางคนเดียวบ่อยขึ้นแต่วยากแล้วล่ะคะ เพราะว่า
เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ตัวคนเดียวซ๊าแล้ว