เมื่อการเขียนมากับความกลัว จำได้ว่า ฉันเริ่มอ่านหนังสือที่ดูมีสาระและเป็นเรื่องเป็นราว ตอนที่ฉันอายุ 16 ในขณะที่เพื่อน ๆ อ่านการ์ตูนญี่ปุ่น ฉันกลับหยิบหนังสือวรรณกรรมมาอ่าน กลิ่นสีและทีแปรงเป็นเล่มแรก ๆ ที่ฉันอ่าน แล้วมันก็ทำให้ฉันใฝ่ฝันที่อยากมีชีวิตในรั้วมหาลัย ที่ไม่ซ้ำแบบใคร มีเรื่องเล่าสนุก ๆ เก็บไว้ในความทรงจำ แก่ตัวไปเวลารวมรุ่นจะได้มีเรื่องเล่าขำ ๆ ให้ได้โม้กันกลางโต๊ะอาหาร พอเข้ามหาลัยฉันก็เริ่มอ่านหนังสืออีกหลาย ๆ แบบ วรรณกรรมเยาวชน , วรรณกรรมไทย , วรรณกรรมแปล ตั้งแต่สมัยปฏิวัติสมัยหกตุลาโน่น รวมไปถึงหนังสือปรัชญาหนัก ๆ ประวัติศาสตร์เล่มหนา ๆ ก็อ่าน ใครเอ่ยชื่อหนังสือเล่มไหน ใครว่าดีเป็นต้องหามาอ่านให้ได้ การสะสมความรู้ด้วยการอ่าน สะสมถ้อยคำเด็ด ๆ ภาษาเด็ด ๆ จากการอ่าน ไม่ได้ทำให้ฉันอยากเป็นนักเขียนนักหรอก เพราะฉันได้แต่บอกตัวเองว่า ฉันไม่มีทางเป็นนักเขียนที่ดีได้หรอก เพราะฉันไม่กล้าให้ใครอ่านในสิ่งที่ฉันเขียน เป็นหนอนหนังสืออ่านอย่างเดียวน่าจะดีกว่า พอเริ่มโตมาหน่อยฉันก็ค้นพบว่า สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็คือการเขียนให้คนอื่นอ่านนี่แหละ แม้แต่ทำข้อสอบยังต้องเขียน ทำรายงานก็ยังต้องเขียน ขณะนี้ฉันก็กำลังเขียน เคยคิดเหมือนกันนะว่าสักวันอยากเป็นนักเขียนสารคดี เพราะจะได้เที่ยวไปเขียนไป เก็บประสบการณ์เอาไว้เขียนนิยายหากินตอนแก่ ตอนนี้สิ...ฉันได้เขียนจริง ๆ แล้ว แม้จะไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักเขียนที่มีชื่อติดตลาด ไม่ใช่นักเขียนสารคดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่มันก็ก้ำกึ่งระหว่างสารคดีกับวิชาการ และสิ่งสำคัญมันก็อยู่ตรงที่ว่า “ฉันได้เขียน...แต่ฉันยังคงกลัวที่จะให้คนอื่นอ่าน” คิดอยู่ในใจว่า อย่างนี้จะเป็นนักเขียนที่ดีได้อย่างไรกัน แม้แต่คำชมของคนที่อ่านงานของฉัน ก็ไม่ได้ทำให้ฉันมั่นใจในการเขียนได้เลย ตอนนี้ฉันหวังแต่เพียงว่าการเขียนมากๆ จะทำให้ฉันกล้าหาญมากขึ้น แต่ก็น่าแปลก เพราะในขณะที่ฉันกำลังพร่ำบ่นอยู่นี้ ฉันกำลังเขียนให้เธออ่าน โดยปราศจากความกลัว ขอบคุณที่การอ่านของเธอทำให้ฉันกล้าเขียนมากขึ้น 24 กุมภาพันธ์ 2551 ตีสามยี่สิบนาที   Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2551 11 comments Last Update : 29 พฤษภาคม 2551 12:39:03 น. Counter : 561 Pageviews. Share Tweet

นักเขียนถ้ามองงานตัวเองดีที่สุด ก็คงไม่มีเรื่องต่อไปแน่นอน พิมคิดว่านะ ยังไงก็สู้ต่อไปนะพี่โบว์ พิมจะคอยอ่าน คอยคอมเมนต์ คอยให้กำลังใจอยู่ตรงนี้แหละ ถึงพิมจะไม่ได้มีมุมมองความคิด หรืออ่านหนังสือได้มากมายเหมือนกับพี่โบว์แต่ก็ใช้ความรู้สึกเข้าช่วยนี่แหละ ฮ่าๆ เหมือนมันจะตลก แต่ใช้ได้ผล......เอ้า สู้ๆ   โดย: พิม IP: 117.47.192.228 24 กุมภาพันธ์ 2551 3:38:49 น.

เขียนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็จะเก๋าเอง แล้วจะคอยอ่านเรื่องไปเที่ยวเด็ดๆนะครับ   โดย: ความสุขเล็กๆ 24 กุมภาพันธ์ 2551 9:10:02 น.

เป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วอ่ะค่ะ เพราะว่าหายกลัวแล้ว คนอ่านอย่างเราไม่กลัวที่จะอ่านเลย และก็มา เป็นกำลังใจให้นะค่ะสำหรับการเขียนคะ ...   โดย: JewNid 24 กุมภาพันธ์ 2551 9:18:22 น.

everything come with time ค่ะ เขียนไปเรื่อยๆ ซักวันเราก็เก่งค่ะ   โดย: Summer Flower 24 กุมภาพันธ์ 2551 12:32:15 น.

Happy ๆ ค่า ^^   โดย: โสมรัศมี 24 กุมภาพันธ์ 2551 12:35:38 น.

เชื่อดิ มีอีกหลายคนที่ฝันอยากเป็น อยากทำเหมือนแก .. แต่ว่าก็ยังไม่ได้เริ่มเลย .. จงเป็นแบบอย่างที่ดีต่อไปนะเพื่อนรัก ..ฉันจะคอยให้กำลังใจแกอยู่ห่างๆ   โดย: พีช IP: 124.121.117.118 24 กุมภาพันธ์ 2551 14:30:27 น.

ดีมากน้องโบ เชื่อมั่นว่าเมื่อน้องเขียนคำนี้ออกมาได้ แปลว่าหัวใจน้องอิสระเสรีจริงๆ แล้วล่ะ   โดย: อุ้มสี 25 กุมภาพันธ์ 2551 8:24:35 น.

สนใจที่จะนำบทความนี้ลงในนิตยสารครับ รายละเอียดอื่นๆ กรุณาติดต่อกลับเพื่อให้ผมได้มีโอกาสชี้แจงด้วยครับ ขอบคุณครับ *ยังไม่บอกว่าชอบตรงไหน อิอิ   โดย: pingupa@hotmail.com IP: 124.121.135.165 25 กุมภาพันธ์ 2551 16:40:07 น.

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ.. อย่ากลัวที่จะเขียน.. เพราะเรายังไม่กลัวที่จะอ่าน   โดย: ชะอม IP: 65.78.189.193 3 เมษายน 2551 0:16:37 น.

แกชอบเขียนอะไร แบบแอ่ะ บแบ๊วว เอง   โดย: drnoian@hotmail.com IP: 202.28.182.12 16 พฤษภาคม 2551 11:30:44 น.

เรากฺ็เป็นคนหนึ่งที่ชอบที่จะเขียน..แต่ก็ไม่อยากให้ใครอ่าน..จริงนะ.เพราะบางเรื่องมันเป็นความรู้สึกลับๆๆของเรา......แต่ก็ชอบที่จะอ่านงานเขียนของคนกล้าหาญ..ขอบคุณนะ   โดย: พราว IP: 1.2.130.68 14 มกราคม 2557 9:52:05 น.