ขั้นต่อมา บัดนี้หมดภาระแล้ว พักได้แล้วทั้งวัวและผู้ฝึก ทั้งคู่พักอยู่ในลานหญ้าเขียวซึ่งเป็นวิหารธรรมของจิตที่ลุถึงสภาพอันใหม่นี้แล้ว บัดนี้ทั้งคู่อยู่ในภาวะผ่อนคลายสบายตัวสบายใจยิ่งกว่าเคยเป็นมา เพราะไม่มีอะไรต้องห่วงกังวลเหมือนแต่ก่อน ไม่ต้องฝึกวิธีไหนอีกต่อไป คนเลี้ยงวัวนั่งเป่าขลุ่ยเสียงกังวานด้วยความสุขสันต์ ด้วยความอิ่มใจ ดุจการเสวยวิมุตติสุขหลังจากการบรรลุมรรคผลขั้นนั้น ๆ แล้ว ขณะที่ตัววัวก็มีสีขาวเกือบทั้งตัว ยังเหลือสีดำอยู่แค่ท่อนหางนิดเดียวเท่านั้น วัวเองก็ตั้งใจสดับเสียงขลุ่นอย่างมีความสุขอยู่เช่นกัน (ขั้นที่ 6 หมดปัญหา)

ขั้นต่อมา บัดนี้คนเลี้ยงวัวผู้ฝึกสามารถวางมือในหน้าที่ของเขาได้แล้ว แม้จะงีบหลับไปบ้างก็ยังได้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสงบเยือกเย็น ตะวันบ่ายคล้อยลงแล้วกระแสน้ำในลำธารส่งเสียงอันระรื่น ประหนึ่งเสียงของเหล่าทวยเทพ ที่แซ่ซ้องสาธุการในความสำเร็จของผู้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท แสงสีของท้องฟ้าในยามนี้ทำให้หญ้าในท้องทุ่งดูงามสะพรั่ง เหมือนความงามของแดนสุขาวดีอันสมบูรณ์ไปด้วยอาหารใจและความเป็นทิพย์ คนเลี้ยงวัวหลับไปเสียนาน เพื่อให้คุ้มกับความเหน็ดเหนื่อยที่เขาได้ปลุกปล้ำมาด้วยความเข้มแข็งเป็นเวลานาน เขานอนหลับสนิทสิ้นห่วงใยในสิ่งทั้งปวง เพราะรู้ความที่จิตหมดกิเลสอันเป็นเหตุให้กังวล แต่ถึงจะหลับ เจาก็หลับอย่างมีสติตื่นทุกเมื่อ (ขั้นที่ 7 วางมือหมด)

ขั้นต่อมา ปรากฎการณ์ใหม่เกิดขึ้นแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างขาวไปหมดจนทอตา วัวขาวผ่องทั่วทั้งตัวยืนอยู่ท่ามกลางเมฆขาว แสงจันทร์ขับความขาวลงปกคลุมพื้นพิภพจนทุกสิ่งพลอยขาวไปหมด และขับกันเองให้ขาวยิ่งขึ้นจนถึงที่สุดแห่งความขาว ขณะที่ทั้งคนเลี้ยงวัวและวัวต่างสงบเย็นไร้สิ่งรบกวนใจ สิ้นความกังวล ไม่มีความอยาก ไม่มีความยึดมั่นถือมั่นความเป็นตัวตนในสิ่งใด เมื่อคนเราไม่มีความยึดถือแล้ว จะดำหรือขาวก็ย่อมไร้ความหมายหรือความแตกต่างกัน มีแต่สิ่งที่เหมือนกัน เพราะล้วนเป็นของปรุงแต่งเปลี่ยนแปลงไม่คงที่ด้วยกันทั้งสิ้น (ขั้นที่ 8 หมดลักษณะสมมติ)

ขั้นต่อมา บัดนี้วัวซึ่งขาวถึงที่สุดทั้งตัวแล้วนั้นได้เข้าถึงความว่าง อันตรธานไปจากความเป็นวัวโดยไม่ทิ้งร่องรอยใน ๆ ยังเหลืออยู่แต่ “ตัวตนที่เป็นอิสระ” เป็น “เอกบุรุษ” ในสากลจักรวาล ผู้เป็นนายเหนือเวลา ไม่มีอะไรที่มีค่าหรือมีความหมายสำหรับคนประเภทนี้ เขาจึงไม่อยากและไม่ยึดถือในสิ่งใด เขาไม่มีอะไรผูกพันในแง่ใดทั้งหมด เขาเป็นอิสรชนผู้สามารถยิ้มเย้ยสิ่งทั้งปวง ด้วยการตบมือร้องเพลงท่ามกลางแสงจันทร์อันเยือกเย็น ซึ่งเป็นรสแห่งวิมุตติสุข (ขั้นที่ 9 ผู้เด่นอยู่โดดเดี่ยว)

ขั้นต่อมา บัดนี้เหลืออยู่แต่ความว่าง ทั้งคนทั้งวัวว่างไป ไม่มีร่องรอยเหลือให้เป็นที่ตั้งแห่งความยึดถือแต่ประการใด แสงจันทร์ก็พลอยไม่รู้ว่าจะส่องอะไรหรือส่องเพื่อใครอีกต่อไป เมื่อไม่มีอะไรรับการส่อง ก็ไม่เกิดเงาสะท้อนขึ้นมาให้เป็นมายาอย่างนั้นอย่างนี้อีก (ขั้นที่ 10 ดับทั้งคู่)

ขั้นต่อมา คนเลี้ยงวัวปรากฏกายขึ้นมาอีกครั้ง เขาหวนกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนร่วมโลกของเขา คราวนี้เขามีชีวิตอย่างตื่นรู้อย่างเต็มที่ อย่างไร้ตัวตน การกระทำและปฏิบัติการต่าง ๆ ของเขาดุจจันทราในวารีที่สะท้อนแสงให้กับหยาดน้ำทุกแห่งทุกที่ ดวงจันทร์ไม่ปรารถนาจะสะท้อนแสงก็จริง แต่ด้วยธรรมชาติของมันจึงปรากฎเป็นแสงสะท้อนออกมาเอง เขาอยู่กับโลกใบนี้อย่างเรียบง่ายและถ่อมตน เพื่อทุกคนมิใช่เพื่อตนเอง (ขั้นที่ 11 คืนสู่สามัญ)

ยาวหน่อยนะ...แต่ตั้งใจพิมพ์ให้อ่านด้วยความบริสุทธิ์ใจ
พระคุ้มครอง

18 พฤษภาคม 2552
บ่ายสามโมงห้านาที

ขอได้รับความขอบคุณอย่างสูงครับ
อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆ
เป็นธรรมมะเปรียบเทียบที่เข้าใจง่ายมากเลยครับ
ไม่ต้องใช้ศัพท์ทางพระพุทธศาสนาอธิบาย
ก็เข้าใจได้ง่ายครับ
ขอบคุณที่แบ่งปันธรรมมะดีๆให้นะครับ

สวัสดีค่ะ

เล่มนี้อ่านแล้วเข้าใจดีนะคะ
มีเล่มหนึ่งที่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ คือ กุญแจเซ็น

แต่จำได้บทหนึ่งค่ะ

ขุนเขายืนยง คงขุนเขา
สายนทียังคง ดำรงไหล

ขอบคุณนะคะ

เข้ามาโดยบังเอิญจากการที่กำลังนึกสงสัยเรื่อง
"วัวหาย" ในภาคภาษาญี่ปุ่น จึงลองค้นภาษาไทยดู ต้องขอเชยชมว่าเรื่องที่นำมาลง เป็นประโยชน์ ได้ความรู้ ดีเยี่ยม