ครั้งหนึ่งในชีวิต...

คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับคนที่เดินทางบ่อย ๆ โดยเฉพาะเวลาบินข้ามฟ้าไปต่างแดน แม้ฉันจะชอบเดินทาง สะพายเป้ขึ้นหลัง ท่องไปในที่ไม่เคยไป (คนเดียว) หลายครั้ง แต่การขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของฉันทำให้คนทั้งบ้านเป็นห่วงแกมตื่นเต้น โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ จนพลอยทำให้ฉันรู้สึกเป็นเรื่องใหญ่ตามไปด้วย

ด้วยเหตุจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำให้ฉันมีโอกาสเดินทางลัดฟ้าเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ในโลกกว้าง ความเป็นห่วงเป็นใยของแม่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดเจน แม่พยายามถามไถ่ฉันเรื่องการเดินทางอยู่หลายวัน รวมถึงชีวิตความเป็นอยู่ ที่หลับที่นอนราวกับกำลังเก็บข้อมูลเพื่องานวิจัย...ฉันรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็ก ป.4 อีกครั้ง เวลาที่เฝ้ามองแม่จัดกระเป๋าเดินทางให้อย่างเป็นระเบียบ พร้อมแลคเชอร์ให้ฉันฟังในทุก ๆ เรื่องของการเดินทางและการใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน ตั้งแต่ขั้นตอนการขึ้นเครื่อง เช็คอิน โหลดกระเป๋าขึ้นเครื่อง จนไปถึงต้องทำอะไรบ้าง ทำยังไงบ้างแบบนั้นแบบนี้ แถมจดรหัสทางไกลพร้อมหมายเลขโทรศัพท์เสียบไว้ซอกหนึ่งของกระเป๋าเดินทาง ทำเหมือนฉันเป็นเด็กหลงทางที่หาทางกลับบ้านไม่ถูก

ความเป็นห่วงของแม่แสดงออกด้วยการแลคเชอร์ให้ฉันฟังผ่านโทรศัพท์มือถือ ตามมาด้วยคำล่ำลาที่ผลัดกันพูดเกินกว่าสิบรอบ จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่ฉันต้องก้าวขึ้นเครื่องและจำเป็นต้องปิดเครื่องโทรศัพท์ เครื่องบินเหินขึ้นสู่ฟ้า...ฉันนั่งคิดไปต่าง ๆ นานา หลายเรื่องประเดประดังเข้ามาในหัวสมองจนลำดับและเรียบเรียงไม่ถูก ความคิดยังไม่ทันเสร็จสิ้น ความกังวลยังไม่ถูกคลี่คลาย เครื่องบินก็ลงจอดถึงที่หมายแล้ว ขณะที่ฉันเดินลงจากเครื่อง มันเป็นสัญญาณเตือนให้ฉันรู้ว่าฉันกำลังยืนอยู่แผ่นดินอื่นที่ไม่ใช่แผ่นดินไทย ฉันปรับเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ตั้งสติและเตือนตัวเองว่า นับจากวันนี้ ฉันต้องเผชิญและใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน โดยไม่มีกูรูอย่างแม่มาคอยสอนและแนะนำอย่างใกล้ชิด ความรู้ที่แม่ให้มาถูกงัดขึ้นมาใช้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...หลายครั้งที่ฉันหยิบกระดาษที่แม่จดไว้ให้ขึ้นมาดูพร้อมกับยกหูโทรศัพท์เพื่อกดเลขหมายเกินสิบหลักและบอกคนที่ถือสายปลายทางว่า “คิดถึง” ทันใดนั้นฉันมักได้ยินเสียงตอบกลับมาจากแม่ว่า “ดูแลตัวเองนะลูก” เสมอ

ฉันจำได้ว่าวินาทีที่ฉันกลับมาเหยียบผืนแผ่นดินไทยอีกครั้ง..ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

ผู้เป็นแม่ยืนอยู่ตรงหน้า..ฉันถลาสวมกอดแม่อย่างไม่อายใครพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

แม่ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มและสวมกอดฉันราวกับจากกันมาเป็นสิบปี...

26 กุมภาพันธ์ 2551
ห้าทุ่มครึ่งพอดี



Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2551 0:03:28 น. 8 comments
Counter : 641 Pageviews.

 
ครั้งแรกเป็นอะไรที่ทำให้เรายากจะลืมนะคะ ไม่ว่าทั้งดี
หรือว่าไม่ดี เพราะมันเหมือนกับการบันทึกความทรงจำอย่าง
เป็นอัตโนมัติ ...

เราเดินทางก็เยอะพอสมควรเหมือนกัน แรกเริ่มก็ไปกันสองคน
แต่ว่าหลังๆ เริ่มคนเดียว แต่ว่าชอบค่ะ แล้วก็เริ่มติดใจ
อยากเดินทางคนเดียวบ่อยขึ้นแต่วยากแล้วล่ะคะ เพราะว่า
เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ตัวคนเดียวซ๊าแล้ว


โดย: JewNid วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:0:05:06 น.  

 
แบบนี้เขาว่าเชื่อแม่มีชัยไปกว่าครึ่งครับ


โดย: ความสุขเล็กๆ วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:2:33:51 น.  

 
สวัสดีเช้าวันอังคารครับ


โดย: ความสุขเล็กๆ วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:7:08:57 น.  

 
มะเอาเครื่องบินมาฝากพิมมั่งเลยนะ โฮะๆ


โดย: พิม IP: 222.123.188.144 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:23:27:33 น.  

 
แวะมาทักทายครับผม



โดย: โรโรอาโซโร วันที่: 6 มีนาคม 2551 เวลา:14:42:41 น.  

 
แวะมาทักทายนะโบ ดีใจด้วยได้ไปเที่ยวตปท.


โดย: ปอนด์ IP: 118.174.61.241 วันที่: 6 มีนาคม 2551 เวลา:21:32:45 น.  

 
เหนื่อยจัง..ไม่ได้หยุดพักเลย.. แต่ก็ยังดีที่ยังมีลมหายใจและชีวิตให้ได้ทำงานยุ่งๆ แบบนี้ ถ้าฉันว่างก็คงจะฟุ้งซ่านรบกวนเวลาเขียนหนังสือของแกอีกแหละเพื่อน ... ขอโทษนะเข้ามาอ่านช้า แต่ก็พยายามหาเวลาอยู่นะ ..

เรื่องแรก ..ก็ ok น่า... สั้นๆ แต่ว่าก็เข้าใจและรับรู้ถึงความห่วงใยของแม่กะลูก ... น่ารักจัง ... V _ V



โดย: พีช IP: 124.121.111.232 วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:9:32:21 น.  

 
อ่านแล้วอยากเข้าไปกอดแม่บ้างค่ะ
ขอบคุณที่เข้าไปทักทายกันในกระทู้นะคะ


โดย: apple_cinnamon วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:21:32:43 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Stand by bowky
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]







ความเหงาคือความรู้สึก
เหมือนมีช่องว่าง
ที่ถมไม่เต็ม
ระหว่างตัวตนภายใน
ของเรา
กับสิ่งที่เราคิดว่า
เป็นตัวตนของคนอื่นๆ
มันไม่ได้ก่อรูปขึ้น
จากความไร้ญาติขาดมิตร
หากเกิดจากการพบปะ
ปฏิสัมพันธ์กับผู้คน
ที่เรารู้สึกแปลกแยก
ทางความรู้สึกนึกคิด
ต่างหาก



เวลาที่คุณอยากบอกใคร
สักคนว่าคุณชอบ
และเกลียดกลัวสิ่งไหน
หรืออยากทำอะไร
ในชีวิต
แล้วเขาไม่เข้าใจ
สิ่งที่คุณพูด
คุณจะอ้างว้างหนาวใจ
ขึ้นมาติดหมัด
ในแง่นี้
การถวิลหาความรัก
ก็คือ
การค้นหาทางออก
จากสถานการณ์ดังกล่าว




เราอยากมีใครสักคน
ที่คอยบอกว่า
ฉันเข้าใจว่า
คุณรู้สึกอย่างไร
ไม่ใช่เพราะ
คุณบอกออกมา
แต่ฉันเอง
ก็รู้สึกอย่างเดียวกัน
กับคุณ

การบรรจบอารมณ์
ความรู้สึกนี่แหละ
ที่ทำให้
เราเรียกเพื่อนสนิท
หรือคนรักว่า"คนรู้ใจ"



คนรู้ใจไม่ต้องรอ
ฟังคำอธิบายอันยืดยาว
ก็เข้าใจทุกอย่าง
ที่คุณอยากจะบอก
เพราะเขาเอง
ก็เคยผ่านประสบการณ์
ทางอารมณ์
แบบเดียวกันมาแล้ว
เมื่อมองจากมุมนี้

เราก็เข้าใจได้ทันทีว่า
เพราะเหตุใดมิตรภาพ
จึงถือเป็นความรัก
อีกสายพันธุ์หนึ่ง



จากความลับในความรัก
conditions of love
แปลโดย
จีระนันท์ พิตรปรีชา

Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2551
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
242526272829 
 
26 กุมภาพันธ์ 2551
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add Stand by bowky's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.