แด่เธอ..มนุษย์เงินเดือน
สวัสดีจ้ะ มนุษย์เงินเดือนทั้งหลาย สบายดีหรือเปล่าจ้ะ ส่วนฉันไม่ค่อยสบายดีเท่าไหร่หรอก เพราะชีวิตมนุษย์เงินเดือนของฉันที่ต้องทำงานซ้ำซาก ทำงานเยี่ยงหุ่นยนต์ ไม่ได้พัฒนาความคิดหรือจิตวิญญาณในตัวฉัน มันทำให้ฉันเหมือนมีชีวิตที่ตายทั้งเป็น ขอโทษนะที่ต้องใช้คำแรง ๆ แบบนี้ แต่ฉันรู้สึกไม่แตกต่างจากหุ่นยนต์ที่มีคนคอยตั้งโปรแกรม แล้วทำงานซ้ำ ๆ อย่างนั้นอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้นึกไม่ออกเลยว่าหัวใจและจิตวิญญาณความเป็นมนุษย์ของฉันอยู่ที่ไหน
ฉันไม่ได้กล่าวหาว่าสิ่งที่เธอทั้งหลายทำอยู่ทุกวันมันไม่ดี มันคงมีดีและมีเหตุผลอยู่ในตัวบ้าง เธอถึงเลือกทำ และทนทำในสิ่งที่เป็นอยู่ แต่สำหรับฉันมันไม่เหมาะกับความเป็นตัวฉันเอาซะเลย ยิ่งทำไปนานวันเข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าความเป็นมนุษย์ของฉันมันสึกกร่อนลงไปทุกที ๆ ... หากเธอบอกฉันว่า ทำงาน มีเงินเดือน มีบ้านหลังใหญ่ มีรถคันโต มีทุกอย่างที่อยากจะมี..แล้วความสุขล่ะ มีไหม๊ ??? ฉันโหยหาความสุข ฉันโหยหารอยยิ้ม ฉันโหยหาความสนุกในชีวิต ฉันโหยหาความเป็นตัวเอง..
หากงานคือส่วนหนึ่งของชีวิต ฉันก็ขอเลือกงานที่ทำให้ชีวิตฉันมีความสุข มีความสนุก และมีรอยยิ้มปนอยู่ด้วย ฉันไม่กลัวความยากลำบาก ฉันไม่เกี่ยงเงินน้อย แต่ฉันอยากได้จิตวิญญาณ และความเป็นตัวเองกลับมา ได้โปรดอย่าพึ่งประนามว่าฉันบ้า หรือคลั่งไคล้อุดมการณ์ที่กินไม่ได้ แต่ฉันก็อยู่ไม่ได้เช่นกันที่ต้องทนกับความกล้ำกลืน ทำงานอย่างให้หมดวันไปเร็ว ๆ เช้ามาไม่อยากจะลุกจากที่นอนเพื่อใช้ชีวิตวันใหม่ ทำงานแบบที่ไม่รู้ว่าอนาคตตัวเองอยู่ที่ไหน มันทรมานใจยิ่งกว่าการถูกสลัดรักจากใครสักคนเสียอีก
พระท่านว่า กรรม คือสิ่งที่เราเลือกกระทำ ครั้งนี้ขอให้ฉันได้เลือกทำสิ่งที่ฉันต้องการบ้างเถอะ..เพราะฉันเรียนรู้แล้วว่า การทำสิ่งที่คนอื่นต้องการมันไปไม่รอด มีแต่จะทำร้ายกันและกัน มีแต่จะทำให้สถานการณ์มันเลวร้ายลงไปเรื่อย ๆ
ได้โปรดอภัยในสิ่งที่ฉันได้กระทำลงไป แม้ว่ามันจะจบไม่สวยสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยฉันก็บอกกับตัวเองว่า ฉันทำดีที่สุดแล้ว.. ได้โปรดให้อภัยในสิ่งที่ฉันทำเยี่ยงเด็กไร้เดียงสา เพราะอันที่จริงมันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลที่สวยหรู ฉันแค่ต้องการความเป็นตัวเองกลับคืน ได้โปรดให้อภัยในสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำตามที่เธอคาดหวังได้ เพราะสิ่งที่เธอคาดหวังมันขัดแย้งกับจิตวิญญาณฉันมากมาย
และได้โปรดให้อภัยฉัน หากข้อเขียนนี้กระทบกระเทือนถึงความรู้สึกของเธอ
ขอบคุณช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ที่ทำให้ฉันรู้ว่า ยามฉันลำบาก มีใครบ้างที่อยู่ข้างฉัน ขอบคุณครอบครัว ที่เข้าใจฉัน โดยที่ฉันไม่ต้องอธิบายอะไรให้ยืดยาว ขอบคุณเพื่อนรัก ที่โทรหากริ๊งเดียว ก็สัมผัสความรู้สึกฉันได้ โดยไม่ต้องพูดอะไร (ซึ้ง..ว่ะ)
9 ธันวาคม 2552 สี่โมงสี่สิบสามนาที
Create Date : 09 ธันวาคม 2552 |
Last Update : 9 ธันวาคม 2552 16:49:54 น. |
|
4 comments
|
Counter : 693 Pageviews. |
|
|
|
โดย: นายโหยหาฯ (โหยหาชนบท ) วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:20:25:18 น. |
|
|
|
โดย: koba IP: 125.25.142.90 วันที่: 25 ธันวาคม 2552 เวลา:2:47:03 น. |
|
|
|
โดย: ป้อน pjr yala IP: 202.29.32.130 วันที่: 22 มกราคม 2553 เวลา:16:10:53 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ความเหงาคือความรู้สึก เหมือนมีช่องว่าง ที่ถมไม่เต็ม ระหว่างตัวตนภายใน ของเรา กับสิ่งที่เราคิดว่า เป็นตัวตนของคนอื่นๆ มันไม่ได้ก่อรูปขึ้น จากความไร้ญาติขาดมิตร หากเกิดจากการพบปะ ปฏิสัมพันธ์กับผู้คน ที่เรารู้สึกแปลกแยก ทางความรู้สึกนึกคิด ต่างหาก
เวลาที่คุณอยากบอกใคร สักคนว่าคุณชอบ และเกลียดกลัวสิ่งไหน หรืออยากทำอะไร ในชีวิต แล้วเขาไม่เข้าใจ สิ่งที่คุณพูด คุณจะอ้างว้างหนาวใจ ขึ้นมาติดหมัด ในแง่นี้ การถวิลหาความรัก ก็คือ การค้นหาทางออก จากสถานการณ์ดังกล่าว
เราอยากมีใครสักคน ที่คอยบอกว่า ฉันเข้าใจว่า คุณรู้สึกอย่างไร ไม่ใช่เพราะ คุณบอกออกมา แต่ฉันเอง ก็รู้สึกอย่างเดียวกัน กับคุณ
การบรรจบอารมณ์ ความรู้สึกนี่แหละ ที่ทำให้ เราเรียกเพื่อนสนิท หรือคนรักว่า"คนรู้ใจ"
คนรู้ใจไม่ต้องรอ ฟังคำอธิบายอันยืดยาว ก็เข้าใจทุกอย่าง ที่คุณอยากจะบอก เพราะเขาเอง ก็เคยผ่านประสบการณ์ ทางอารมณ์ แบบเดียวกันมาแล้ว เมื่อมองจากมุมนี้
เราก็เข้าใจได้ทันทีว่า เพราะเหตุใดมิตรภาพ จึงถือเป็นความรัก อีกสายพันธุ์หนึ่ง
จากความลับในความรัก conditions of love แปลโดย จีระนันท์ พิตรปรีชา
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ทุกอย่างที่คุณคิด คือทุกอย่างที่ผมคิด
ผมเข้าใจคุณ
เป็นกำลังใจให้คุณครับ
ผมเองด้วย
ตอนนี้ผมก็กำลังหาทางออกที่ดีให้ตัวเองอยู่ครับ
จะต่างจากคุณ ก็ตรงที่ผมมีจุดหมาย มีปลายอุโมงค์ให้เดินตามไป
แต่ตอนนี้ต้องอดทนและรอเวลอยู่ในอุโมงค์ไปก่อน
สักวันเราจะหยุดจากอุโมงค์ครับ ผมเชื่ออย่างนั้น
ให้รู้ไว้ว่าไม่ใ่แค่คุณหรอกที่คิดแบบนั้น ผมก็คิด แต่คุณเขียนลงบล็อคหมดแล้ว ของผมคงไม่มีอะไรให้ต้องเขียนอีก
ว่างๆ คุณกันได้ครับ ถ้าไม่รังเกียจเด็ก อายุ 23
ขอรับเพื่อนร่วมอุดมการณ์เพิ่มอีก 1 คนครับ