ปลดล็อค..
ฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เขียนบล็อคมานานมากแล้ว จนบางครั้งก็เฝ้าถามตัวเองว่า จะเขียนดีหรือจะเลิกเขียนไปเลย แต่ฉันกลับพบคำตอบในขณะที่ฉันพยายามเขียนครั้งแล้วครั้งเล่าว่า เพราะความกลัว เพราะความไม่มีอิสระ ทำให้ฉันเขียนได้ไม่สำเร็จ และไม่เอาไหนซักที...จนตอนนี้ฉันสามารถปลดล็อคความกลัว และค้นพบอิสระแล้ว ฉันจึงนั่งบรรเลงตัวอักษรในยามสายของวันหยุด และเป็นวันที่อีกหลาย ๆ ชีวิตต้องประสบกับความยากลำบากกว่าฉันด้วยเหตุอุทกภัยเป็นหลายเท่า
ช่วงเวลาที่ผ่านมามีสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นกับฉันเร็วมาก เร็วจนฉันปล่อยปละละเลย ไม่เขียนและไม่บันทึกไว้ พอกลับมานั่งทบทวนอีกทีกลับพบว่า บางเหตุการณ์ บางสิ่งบางอย่างมันผ่านไป และก่อให้เกิดสิ่งใหม่กลายเป็นลูกโซ่ เหมือนเช่น ในขณะที่ฉันพบรักและกลายเป็นความรัก เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน ฉันพบว่าตัวเองกำลังมีคนรักเข้ามาอยู่ในชีวิต และชีวิตฉันก็กำลังตกอยู่ในความรักเช่นเดียวกัน จนบางครั้งไม่ก็ไม่รู้ว่าความเป็นตัวเองอยู่ตรงไหน พื้นที่ของตัวเองอยู่ที่ไหน ราวกับฉํนอยากกลับไปเป็นโสดอีกครั้ง
ใช่แล้ว..ฉันกำลังประสบอยู่กับภาวะสับสน สับสนที่จะมีคู่ สับสนที่จะต้องใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคน หรืออยากจะอยู่คนเดียว ในวันหนึ่ง ๆ ฉันพบว่าความคิดของฉํนวิ่งกลับไปกลับมาไม่รู้กี่รอบระหว่าง การมีคู่ กับการอยู่คนเดียว หรือเรียกว่าเดี๋ยวอยากคบ เดี๋ยวอยากเลิกวันละหลาย ๆ รอบ นั่นอาจเป็นเพราะมันเกิดขึ้นเร็วจนฉันอาจปรับสภาพความโสดไม่ทัน หรืออาจเป็นเพราะความกังวลที่ความรักครั้งนี้มันก้าวเร็วและก้าวหน้ามากกว่าความรักครั้งก่อน ๆ หรืออาจเป็นเพราะฉันโสดมานาน พอเวลามีใครสักคนมันเลยกลายเป็นสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในชีวิตฉัน ฉันไม่เคยประสบกับขั้นของการมีชีวิตร่วมกัน การอยู่ร่วมกัน แต่นั่นก็เป็นความประสงค์ของฉันเอง ที่ต้องการจะเรียนรู้ว่าเราสามารถไปกันรอด และไปกันได้ไกลแค่ไหน
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าการอยู่ร่วมกันระหว่างคนสองคนมันไม่ต้องค้นหาคำว่ารักหรือไม่รักระหว่างกันแล้ว แต่มันคือความดูแล เอาใจใส่ ความช่วยเหลือ การยอมผ่อนปรน ความเข้าใจ และทำให้ความสัมพันธ์ทุกอย่างมันราบรื่นดีที่สุด แล้วทุกอย่างมันจะผ่านไปด้วยดีเอง ดั่งเช่นที่ฉันพยายามทำให้ดีที่สุด และฉันก็ค้นพบอีกว่าความโสดกับความไม่โสดมันเป็นคู่ตรงข้ามที่สามารถอยู่ร่วมกันได้ราวกับสัญลักษณ์หยินหยาง ขอเพียงแค่ฉันมีหัวใจที่แข็งแรง กล้าเผชิญหน้ากับความจริง เข้าใจในทุก ๆ สิ่งที่เกิดขึ้น ความสับสนและความกังวลก็จะถูกปลดล็อคด้วยตัวมันเอง
สิบโมงห้าสิบเจ็ด 30 ตุลาคม 2554
Create Date : 30 ตุลาคม 2554 |
Last Update : 30 ตุลาคม 2554 11:09:13 น. |
|
0 comments
|
Counter : 614 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ความเหงาคือความรู้สึก เหมือนมีช่องว่าง ที่ถมไม่เต็ม ระหว่างตัวตนภายใน ของเรา กับสิ่งที่เราคิดว่า เป็นตัวตนของคนอื่นๆ มันไม่ได้ก่อรูปขึ้น จากความไร้ญาติขาดมิตร หากเกิดจากการพบปะ ปฏิสัมพันธ์กับผู้คน ที่เรารู้สึกแปลกแยก ทางความรู้สึกนึกคิด ต่างหาก
เวลาที่คุณอยากบอกใคร สักคนว่าคุณชอบ และเกลียดกลัวสิ่งไหน หรืออยากทำอะไร ในชีวิต แล้วเขาไม่เข้าใจ สิ่งที่คุณพูด คุณจะอ้างว้างหนาวใจ ขึ้นมาติดหมัด ในแง่นี้ การถวิลหาความรัก ก็คือ การค้นหาทางออก จากสถานการณ์ดังกล่าว
เราอยากมีใครสักคน ที่คอยบอกว่า ฉันเข้าใจว่า คุณรู้สึกอย่างไร ไม่ใช่เพราะ คุณบอกออกมา แต่ฉันเอง ก็รู้สึกอย่างเดียวกัน กับคุณ
การบรรจบอารมณ์ ความรู้สึกนี่แหละ ที่ทำให้ เราเรียกเพื่อนสนิท หรือคนรักว่า"คนรู้ใจ"
คนรู้ใจไม่ต้องรอ ฟังคำอธิบายอันยืดยาว ก็เข้าใจทุกอย่าง ที่คุณอยากจะบอก เพราะเขาเอง ก็เคยผ่านประสบการณ์ ทางอารมณ์ แบบเดียวกันมาแล้ว เมื่อมองจากมุมนี้
เราก็เข้าใจได้ทันทีว่า เพราะเหตุใดมิตรภาพ จึงถือเป็นความรัก อีกสายพันธุ์หนึ่ง
จากความลับในความรัก conditions of love แปลโดย จีระนันท์ พิตรปรีชา
|
|
|
|
|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|