สังเกตตัวเองมาตั้งแต่ยังเด็ก เวลาใคร ๆ มีปัญหา เวลาใครทุกข์หรือเดือดร้อน ก็จะมีคนวิ่งเข้ามาหา เข้ามาคุยด้วย หลายคนสะท้อนให้ฉันฟังว่า “คุยกับฉันแล้วสบายใจ”“คุยกับฉันแล้วความรู้สึกต่าง ๆ มันคลี่คลาย หรือมันเบาบาง” แต่ใครจะรู้ว่าหลาย ๆครั้งที่ฉันท้อใจ เหนื่อยใจ หรือเศร้าใจ ฉันกลับไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแอบน้อยใจอยู่หลายครั้ง..จนกระทั่งวันนี้ มันกลับยิ่งตอกย้ำว่า “ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้”

ฉันเกิดมาเพื่อดูแลคนอื่น เป็นห่วงคนอื่น คอยช่วยเหลือคนอื่นแม้ว่าหลาย ๆ ครั้งเราจะเจ็บปวด เราจะทุกข์ใจ แต่ก็ต้องช่วย ต้องดูแล ต้องเป็นห่วงต้องเทคแคร์ พื้นฐานในใจมันกลับคิดว่า ถ้าเราไม่ช่วยเค้าเราเองนั่นแหละที่ไม่สบายใจ

น่าแปลกที่ฉันสามารถให้ความรัก ความเมตตาความปรารถนาดีกับคนรอบข้างได้มากมาย ทั้งคนที่รู้จักและคนที่ไม่รู้จักแต่ฉันกลับไม่เชื่อว่าจะมีใครจะสามารถให้สิ่งดี ๆ เหล่านี้กับฉันได้ฉันควรภูมิใจใช่ไหม ที่เวลาใครทุกข์แล้วคิดถึงฉัน นั่นแปลว่าฉันยังมีประโยชน์ยังมีความหมายอยู่ แต่จะมีใครเคยคิดไหมว่า เวลาฉันทุกข์ ฉันควรหันหน้าไปซบอกใครเวลาฉันอยากร้องไห้ ฉันควรไปร้องไห้กับใคร

หลายคนมักบอกว่า “รักตัวเองให้ได้ก่อน แล้วเราจะสามารถรักคนอื่นได้”ฉันรักตัวเอง ฉันรักคนอื่น แล้วจะมีใครบ้างเล่าที่รักฉัน ดูแลฉัน

มันไม่มีหรอก มันไม่มีอยู่จริงหรอก ไม่มีใครเกิดมาเพื่อฉันเพราะฉันอาจไม่คู่ควรกับใคร...

ฉันอาจเกิดมาเพื่อทำสิ่งต่างๆ มากมายให้คนอื่นแต่ฉันคงไม่ได้เกิดมาเพื่อให้คนอื่นทำสิ่งดี ๆ ให้กับฉัน..

โถ “ความคิด” “ชีวิต” “ความรู้สึก” มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ...แต่มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

เรื่องนี้ขอบ่น..

23 ตุลาคม 2555

หกโมงสามสิบเอ็ดนาที

Create Date : 23 ตุลาคม 2555
Last Update : 23 ตุลาคม 2555 19:10:07 น.		3 comments
Counter : 1207 Pageviews.
Share Tweet