ช่วงชีวิตที่ผ่านมา ละเลยกับการเขียนบันทึก ทั้งในหน้าจอและหน้ากระดาษจนหลายเรื่องหลงลืมไปว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกอะไร กับตัวเองและกับคนอื่น ๆ อย่างไรและในบางเวลาก็รู้สึกถึงความไม่เป็นตัวของตัวเอง

สังเกตตัวเองว่า รู้สึกเป็นตัวของตัวเองทุกครั้งเมื่อได้อยู่กับการงานอันเป็นที่รักได้อยู่กับเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย ได้อยู่กับสถานการณ์ที่คุ้นเคยแม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์กดดัน แต่ก็คิดในใจทุกครั้งว่าเรา “เอาอยู่” ได้ยินหลายคนบอกว่า แม้จะทำงานหนักแค่ไหนเหนื่อยกาย พักก็หาย แต่เหนื่อยใจนี่สิ..จริง ๆ แล้วพักก็หายเช่นกันพักใจให้ผ่อนคลาย พักใจให้กลับมาอยู่กับตัวเอง

หลายวันที่ผ่านมา รู้สึกถึงความแปรปรวนและปั่นป่วนในหัวใจรู้สึกถึงความกลัว เมื่อเพ่งมองไปนาน ๆ เข้า ก็ยิ่งเห็นความกลัวในใจชัดเจนยิ่งขึ้นสิ่งนี้แหละที่ทำให้ความเป็นตัวเองหายไป ไม่ใช่ไม่มีสติ รู้สึกตัวเสมอแต่สิ่งที่ยากคือการควบคุมตัวเอง

ที่ผ่านมาได้ต้องขอบคุณสติและกัลยาณมิตรทั้งหลายที่ช่วยเตือนสติให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว มีศักยภาพในการตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดรู้สึกขอบคุณอย่างสุดใจที่ทำให้เราหลุดพ้นจากความกลัว และไม่ตกเป็นเหยื่อของกิเลส และจริง ๆแล้วต้องขอบคุณประสบการณ์ที่ผ่านมาด้วย ที่ทำให้เกิดอาการ “รู้ทั้งรู้..”

เมื่อหลุดพ้นจากความกลัว สัมผัสได้ทันทีเลยว่าความเป็นตัวเองกลับมาทันที พอมองย้อนกลับไปกลับนึกขำในใจตัวเอง..โชคดีเหลือล้ำที่ไม่ตกเป็นเหยื่อของกิเลส เอาชนะความกลัว และแย่งชิงความเป็นตัวเองกลับมาสู่อ้อมกอดของตัวเองไว้ได้

สำนึกในความดีของตัวเองที่ทำให้ไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของกิเลส

คนดีพระคุ้มครองนะค่ะ

ตีสี่ยี่สิบห้านาที

13 ก.ค. 55

Create Date : 13 กรกฎาคม 2555
Last Update : 13 กรกฎาคม 2555 4:33:45 น.		3 comments
Counter : 929 Pageviews.
Share Tweet