เจ็ดวัน...อันตราย
หลังจากที่หายหน้าหายตาจากการพบหน้าคุณครูครั้งสุดท้าย (เมื่อสิ้นปีที่แล้ว) จนบัดนี้ รายงานก็ยังไม่ก้าวหน้า ไม่รู้เพราะความขี้เกียจหรือเพราะหาข้ออ้างให้ตัวเองไปวัน ๆ เขียนงานไม่ออกบ้าง ไม่มีสมาธิเขียนบ้าง ช่วยแม่ทำงานบ้าง ช่วยเพื่อนทำงานบ้าง...งานตัวเองเลยไม่ไปถึงไหนซะที จำได้ว่ากว่าจะเริ่มบรรทัดแรก ย่อหน้าแรก กว่าจะใช้ได้จริง ๆ ก็เขียนเก็บไว้ในคลังเยอะมาก กว่าจะกลั่นออกมาได้หัวข้อหนึ่ง (ซึ่งมันมีไม่กี่หน้า) ก็ใช้เวลาแสนสาหัส...
จนป่านนี้หมดเดือนมกราคมไปแล้ว ความก้าวหน้ามันยังคงเป็นความไม่ก้าวหน้า คุณครูที่ดูแลคงเป็นห่วงมาก ไม่รู้ว่าแท๊คทีมกันมาหรือยังไงไม่ทราบ เมื่อสามวันก่อน ครู (กรรมการคุมสอบวิทยานิพนธ์) โทรมาถามอาการว่า เป็นยังไงบ้าง งานถึงไหนแล้ว หายหน้าหายตาไปเลย เราก็ได้แต่ตอบไปว่า ค่ะ..ค่ะ...กำลังเขียนอยู่ค่ะ...ค่ะ ประมาณนี้ แต่ก็จำได้ขึ้นใจว่าประโยคสุดท้ายของครูบอกว่า ท่าทางอาการหนัก...(ตามด้วยเสียงหัวเราะดัง ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ )...มีอะไรให้ช่วยก็บอกน๊า .... ไอ้เราก็อึ้งไปเลย ไม่มีคำตอบ ไม่รู้จะพูดอะไร (กำลังสลึมสลือด้วย) ได้แต่ตอบไปว่า ค่ะ..ค่ะ...แล้วก็ค่ะ...
จบการสนทนาผ่านโทรศัพท์ครั้งนั้นฉันก็ยังไม่สำนึก เพราะยังมีงานที่ต้องทำให้บุพการีหนึ่งอย่าง เลยคิดในใจว่า เอ๊อ...ทำงานให้แม่ก่อน แล้วค่อยกลับมาเขียนทีซิส... ไม่รู้ว่าเทวดาหยั่งรู้หรือมีอะไรมาดลใจไม่ทราบ...ขณะที่ฉันทำงานให้แม่เสร็จปุ๊บ ก็มีเสียงโทรศัพท์ปั๊บ...มองไปที่หน้าจอมือถือ..(ไม่โชว์เบอร์ แต่โชว์ชื่อที่เมมไว้ข้างหน้าว่า A....แปลว่าอาจารย์... แล้วครูคนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นใด เป็นท่านประธานกรรมการคุมสอบของเรานี่เอง...ยังไม่ทันรับสายก็เดาได้เลยว่า โทรมามีอยู่เรื่องเดียว....เพราะปกติถ้าไม่วิกฤตจริง ๆ ครูคนนี้คงไม่โทรมา
เสียงนุ่มนวลที่ทักทายของครูประโยคแรก... เป็นยังไงบ้างค่ะโบว์ เขียนงานไปถึงไหนแล้ว...อยากลุ้นให้จบแล้วค่ะ ตอบไปตามฟอร์ม เขียนอยู่ค่ะครู... ครูพูดขึ้นมาทันที ค่ะ...ครูอยากอ่านงานโบว์แล้วค่ะ เมื่อไหร่ดีค่ะ... ในใจคิดว่า อ๊ายหย่า แล้วตูจะเอาอะไรไปส่งวะเนี่ย (ฮ่าๆๆ) พลันหลุดปากออกไปเอาใจครู... อาทิตย์หน้าก็ได้ค่ะครู...วันไหนดีค่ะ แน๊ะ ยังใจดีสู้เสือถามวันอีก ในใจคิดว่า วันนี้วันพฤหัส ถ้าเป็นวันจันทร์ ตูซวยแน่ๆๆๆๆ แต่ครูยังใจดีอยู่เหมือนรู้แกวว่างานเรายังไปไม่ถึงไหนหรอก เลยบอกมาว่า วันพฤหัสก็ได้ค่ะโบว์ ซักบ่ายสามนะค่ะ เพราะครูนัดนักศึกษาอีกคนไว้ (ซึ่งก็คือเพื่อนเราเอง) ค่อยหายใจได้มากขึ้นหน่อย เลยตอบรับไปว่า ค่ะ ๆ ๆ ครู.... สิ้นเสียงก่อนวางสาย ครูท่านยังบอกลาด้วยคำว่า แล้วเจอกันนะค่ะโบว์ คำของครูทุกประโยค ช่างเป็นความหวังดีและความห่วงใยที่จี้ใจเราได้ไม่น้อยทีเดียว
แต่ก็ต้องขอบคุณพระคุณครูจริง ๆ ค่ะ ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงสวรรค์ของครูทั้งคู่ เราคงไม่รู้สึกรู้สากับการปั่นงานให้ออกมาซะที...คืนนี้ ไม่ใช่สิ เช้านี้หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เขียนได้สองหน้า...อาจจะดูว่าน้อยนัก แต่ยิ่งใหญ่มากในความรู้สึกฉัน
1 วันผ่านไป ด้วยงานเขียน สองหน้า เหลืออีก 6 วัน จะสิ้นสุดลงกี่หน้าก็ไม่รู้ แต่วันที่เหลือเต็มที่...
บอกตัวเองว่า สู้อีกหน่อย อดทนอีกหน่อย ... ใส่ชุดครุยเมื่อไหร่ไปชนแก้วกันนะ...
สู้ขาดใจเลย...
1 กุมภา 2551 ตีห้าสี่สิบห้า
เตือนตัวเองด้วยรูปนี้ แล้วเขียนตัวโต ๆ ว่า JUST DO IT!!! ไว้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มันก็ยังไม่สำนึก...ฮ่าๆๆๆ
Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2551 |
|
13 comments |
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2551 5:59:31 น. |
Counter : 1256 Pageviews. |
|
|
|
ถ้า จบ แว้ววว
อย่า ลืม ป๋ม นะ ก้าบบบบบ