เรื่องราวในปีโชวะที่10 (ค.ศ.1935 หรือ พ.ศ.2478)

โกโตะ เด็กสาววัย16 ผู้ใฝ่ฝันเพียงอยากเป็นช่างตัดเสื้อเมื่อเรียนจบเพื่อสานต่อกิจการ

ของบ้านอาโอกิ แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า

การไปงานราตรีสโมสรด้วยชุดราตรีสีขาวในคืนนั้น

จะลิขิตชีวิตเธอให้เปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง

(รักโปสการ์ดแผ่นนี้มาก รักษายิ่งชีพ)

เสียงปืนหนึ่งนัดที่ดังขึ้นที่สถานทูตอังกฤษ ทำให้เธอต้องช่วยชีวิตซาจิต

หนุ่มลูกครึ่งอังกฤษ-อินเดีย นักเรียนเตรียมทหารอังกฤษ กามเทพได้แผลงศรให้ทั้งทั้งคู่ 

เกิดเป็นความรักที่เหมือนอยู่ในความฝัน แต่ทว่าความเป็นจริงนั้น โกโตะ ได้ถูกพ่อของเธอ

วางหมากให้หมั้นหมายกับ มาซาโอมิ นักเรียนเตรียมทหารเรือหนุ่มรูปหล่อแสนเย็นชา

 ทายาทตระกูลขุนนางคิโดอินเพื่อประคับประคองสถานะการเงินของบ้านอาโอกิ 

ระหว่างความรักกับหน้าที่ โกโตะต้องตัดสินใจเลือกเพียงสิ่งเดียว

(โกโตะ กับซาจิต ในฉันจะเต้นรำในชุดขาว -ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)

ฉันจะเต้นรำในชุดขาว เป็นชื่อแรกที่ติดหูและประทับใจ ด้วยภาพปกหน้า-ปกหลัง 

ฟอนท์ชื่อเรื่องเมื่อแรกเห็น ดูเหมาะเจาะลงตัว หลังจากได้อ่านเล่มแรกจบ

ก็เป็นต้องใจจดจ่อรอเล่มต่อไป ในยุคลิขสิทธิ์ ฉันจะเต้นรำในชุดขาว 

มีชื่อใหม่ว่า ลีลาศพาฝัน (อืม..เรายังรักชื่อเก่ามากกว่าแฮะ) 

เป็นผลงานในปี 1990 ของ อ.ไซโตะ จิโฮ 

ซึ่งแรกเริ่มเดิมทีอาจารย์คงวางพล็อตไว้เพียงสี่เล่มจบซึ่งก็นับว่าเป็นงานที่ยาวที่สุด

ของ อ.ไซโตะแล้วในขณะนั้น เพราะผลงานก่อนหน้ามักเป็นเรื่องสั้น 

แต่ก็มีเรื่องยาวแบบสามเล่มจบอยู่บ้าง อย่างเช่น ปริศนาทางรัก (Aoringo mekyu) 

หรือจะเป็นห้องสมุดสื่อรัก (Honoka ni papuru) หรือที่คุ้นเคยกันในชื่อ

ตำนานรักห้องสมุด ที่โด่งดัง 

อีกสี่ปีถัดมาด้วยเสียงเรียกร้องจากแฟนๆหนังสือทำให้ ฉันจะเต้นรำในชุดขาว 

กลับมาอีกครั้งในชื่อ เพลงรักสุดฝั่งฝัน 

ซึ่งเล่าเรื่องราวต่อจากภาคแรกและตอนพิเศษภาคฮันนีมูนชุลมุน(1990) แม้ช่วงเวลาในเนื้อเรื่อง

จะยังไม่ทิ้งจากปีเดียวกัน แต่ด้วยระยะเวลาที่ผ่านไปของงานเขียน 

จะสังเกตได้ชัดว่าลายเส้นเปลี่ยนแปลงไป มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่กลับช่วยเสริม

ให้คนอ่านอินกับเนื้อหาที่เข้มข้นมากขึ้นของภาคนี้ (เครียดขึ้นนั่นเอง) 

โดยปูทางชีวิตรักในช่วงสงครามญี่ปุ่น-จีนที่อุบัติขึ้นในปีโชวะที่12 (ค.ศ.1937 ) 

หากเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างสองภาค ภาคแรกเหมือนความรักที่ผลิบานของวัยรุ่น 

มีความชวนฝัน บริสุทธิ์ พลุ่งพล่าน ตัวละครคิดอะไรในใจก็ทำอย่างนั้น 

แต่ในภาคสองนี้หลังจากที่โกโตะคลอดลูกคนแรก ด้วยความเป็นแม่ทำให้โกโตะเป็นตัวละคร

ที่มีวุฒิภาวะมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เป็นการการันตีชื่อ Magnolia waltz

ได้อย่างยอดเยี่ยม

(โกโตะกับมาซาโอมิใน Magnolia waltz - ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)

(ดอกแมคโนเลีย - ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต)

กล่าวคือ magnolia เป็นดอกไม้ที่สวยงาม ดูอ่อนหวานและเปราะบางเมื่อแรกเห็น 

แต่จริงๆแล้วกลีบดอกมีความแข็งแรงทนต่อแรงลมได้เป็นอย่างดี

กลีบดอกจะร่วงโรยไปเองเมื่อถึงเวลาของมันเท่านั้น เช่นเดียวกับโกโตะ 

จากเด็กสาวแสนสดใสกลายเป็นหญิงสาวที่ภายนอกยังดูบอบบางน่าทะนุถนอม 

แต่จิตใจที่อยู่ภายในนั้นแข็งแกร่งไม่แพ้บุรุษ 

ส่วน Waltz ก็เป็นคำที่แสดงเอกลักษณ์ของซีรีส์ชุดนี้ เป็นเรื่องราวที่ดำเนินไป

อย่างเสียงเพลงที่บรรเลงต่อเนื่องไป(นี่คือความเห็นส่วนตัวนะครับ) 

ในฝั่งตัวละครนั้น ภาคแรกซาจิตกับโกโตะมีความเป็นพระเอก-นางเอกที่โดดเด่น 

โดยมีมาซาโอมิเป็นพระรองที่ดึงความสนใจของนักอ่านไปหลายซีน แต่ในภาคสองนี้

บทบาทของมาซาโอมิมีเพิ่มมากขึ้น เราได้เห็นนายทหารเรือผู้เย็นชาในอีกมุมหนึ่ง 

ความรู้สึกนึกคิดของเขาในวันเก่าก่อนจะถูกนำมาเฉลย หลายคนที่ได้อ่านคงจะรักมาซาโอมิ

มากขึ้น ซึ่งดูเหมือน อ.ไซโตะเองก็ดูจะเทใจให้มาซาโอมิไม่ใช่น้อย เพราะก่อนหน้านี้

ยังมีตอนพิเศษ Lilac nocturne (สุขได้เพียงในฝัน) (1992) เป็นช่วงที่มาซาโอมิ

ถูกส่งตัวไปประจำการที่ฮาร์บินครั้งแรก ซึ่งในไทม์ไลน์จะคาบเกี่ยวกับภาค Magnolia Waltz

 นี่แหละ และปิดท้ายภาคนี้ก็ยังมี side storyแยกไปเป็นตอนพิเศษอีกตอนหนึ่งชื่อว่า 

Tuberose Serenade (1996) หรือในชื่อไทย เพลงรักดอกราตรี 

(ดอกไลแลค - ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต)

(มาซาโอมิ ใน Lilac Nocturne - ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต)

Tuberose Serenade (เพลงรักดอกราตรี) อันที่จริงมันคือดอกซ่อนกลิ่น แต่คนแปล

อาจจะเลี่ยงภาษาให้ดูน่าอ่านมากขึ้น ภาคนี้จะขยายความในส่วนของโกโตะกับมาซาโอมิ

ซึ่งไทม์ไลน์อยู่ในช่วงท้ายของ เพลงรักสุดฝั่งฝัน ตอนพิเศษ 80หน้านี้จะสาวไส้อารมณ์ของ

ทั้งสองคนให้เราอิ่มเอมมากขึ้น อ่านแล้วฟินจิกหมอนหรือจะน้ำตาไหลท่วมก็ตามแต่

(โกโตะและมาซาโอมิ ใน Tuberose serenade - ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)

(ดอกซ่อนกลิ่น - ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต)

ดอกซ่อนกลิ่น เป็นดอกไม้ที่กลิ่นหอมรัญจวน ชาวตะวันตก(รวมทั้งญี่ปุ่นด้วยรึเปล่านะ)

ไม่ถือความเชื่อแบบบ้านเรา เพราะกลิ่นที่มีเสน่ห์เฉพาะตัวยังถูกนำไปสกัดเป็นน้ำหอมด้วยนะ 

ดอกซ่อนกลิ่นนั้นเมื่อเด็ดจากต้นก็ยังคงมีกลิ่นที่หอมติดทน 

กลิ่นจะค่อยๆจางหายไปเมื่อดอกโรย 

อ.ไซโตะเคยเล่าไว้ในเกร็ดแทรกในการ์ตูนว่า เรื่อง เพลงรักสุดฝั่งฝัน นี้ได้แนวคิดมาจากเรื่อง

 War and Peace ของลีโอ ตอลสตอย ในมุมมองความรักของนาตาชานางเอกของเรื่อง 

ด้วยความเห็นที่ว่า ชีวิตคู่แบบผัวเดียวเมียเดียวเป็นสิ่งสวยงามก็จริงอยู่แต่ผู้หญิงที่สู้ชีวิต

อย่างเข้มแข็งแม้จะต้องเปลี่ยนคู่ครองไปเรื่อยๆนั้นดูองอาจกว่า 

อืม...นึกถึงบัลลังก์เมฆขึ้นมาเลยแฮะ ^^ 

ส่วนตัวแล้วตอนเด็กๆถ้าได้อ่านสื่อแนวนี้คงต้องไม่ชอบแน่นอน เพราะความยึดติดกับศีลธรรม

ที่สังคมถูกปลูกมา แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป การได้รู้ได้เห็นสิ่งต่างๆมากขึ้นก็ย่อมทำให้มุมมอง

หลายๆเรื่องเปลี่ยนไป ไม่ใช่เปลี่ยนจากดีเป็นเลว แต่เปลี่ยนจากแคบเป็นกว้างขึ้น 

เปิดรับสิ่งต่างๆมากขึ้นแต่ก็ยังกลั่นกรองไม่ให้นอกลู่มากเกินไป 

ช่วงหนึ่งที่ อ.ไซโตะ เขียนเรื่อง Kanon นั้น ยอมรับว่าอ่านแล้วเหวอไปพักหนึ่ง 

ก็พยายามเข้าใจตัวละครและสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่สุดท้ายก็ยังเปิดใจเต็มร้อยไม่ได้ TT 

โอ๊ย..ก็เนื้อหามันช่าง.. 

แต่สำหรับโกโตะแล้วสุดท้ายเราก็เห็นด้วและยอมรับกับการตัดสินใจของเธอ 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

/ เรื่องสั้น 80หน้า อยู่ในหนังสือสิ่งนี้หรือคือความรัก เล่ม8 / Siam inter comics

ในโอกาสนี้ผมเลยลองทำชาร์ตไทม์ไลน์ของโกโตะในช่วงเวลา5ปีของเนื้อหา(ไม่สปอยล์)

แล้วพบกันใหม่นะครับ