นิทานความรัก

เมื่อความรักใด้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง

มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะนี้

เธอคิดว่าเกาะคงรักเธอเช่นกัน ทุกวัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแลัวหันกลับมา

ตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ"



แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น

แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ได้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น

ทั้งความรวย ความเห็นแก่ตัว ความเศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆ จากเกาะเหมือนๆ กัน

"เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง" ความรวยรำพึง

"ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิด

ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ

..และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก

" เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใครเลย" พูดแค่นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป



ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย

ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบายสิ่งต่างๆ ให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของเกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้

เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก เธอได้ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ

สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการณ์แย่ขึ้นจนถึงขีดสุด

มหันตภัยของชาวเกาะก็เกิดขึ้น

"ความเสื่อม"นั่นเอง....



แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม

วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....

เงาของใคร บางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลา นั่นเอง

"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง"

"ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิด กับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา

เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า

" มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพียงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็น ทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่...ความรักเอํย เธอไม่เคยสังเกตบ้างหรือว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ"

ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็นอะไร

"ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมาเถอะ ฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ"

ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ

"แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว

"แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก"

"พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก"

"ทำไมหละ"

"เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา"

ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน

บลูกับรินอ่านเรื่องนี้จบลง เราสองคนต่ามีคำถามซึ่งกันแหละกัน แน่ละหลายๆสิ่งที่ในนิทานเรื่องนี้ที่ความรักต้องเจอ เราสองคนผ่านกันมาแล้ว ไม่ว่าจะความโกรธ ความเศร้า ความเหงา และัความทุกข์ หรือแม้แต่ความริษยาในอีกฝ่ายหนึ่ง บางทีความรักอาจจะต้องผ่านบทพิสูิธิ์มากมาย เพื่อไปให้ถึงจุดที่เรียกว่า เหนือกาลเวลา

สำหรับบลูเองแล้ว คำว่าเหนือกาลเวลาและรักนิรันดร์ ไม่อาจมองให้เป็นเรื่องเดียวกันได้ รักแท้อาจจะเหนือการเวลา่ได้ แต่รักแท้ไม่อาจคงอยุ่ได้ชั่วนิรันดร์ เื่มื่อคนสองคนตายจากกันไป รักนิรันดร์จะหยุดอยุ่แค่นั้น

บลูกับรินไม่รุ้ว่าเราสองคนจะต้องผ่านสิ่งต่างๆอีกมากมายแค่ไหน ความรักของเราสองคนจึงจะเหมาะสมกับคำว่าเหนือกาลเวลา แต่อย่างหฟนึ่งที่เราสองคนต่างตอบให้กันได้ก็คือ ท่ามการเวลาที่ผ่านล่วงเลยมาจนถึงวันนี้ เราสองคนรัก และต่อให้เวลาเดินหน้าต่อไปอีกซักแค่ไหน ความรักความปราถนาดีที่เราสองคนมีให้กันก็จะยังคงอยุ่เสมอ อาจจะไม่เหน้ือกาลเวลา แต่เวลาจะอยุ่คู่กะความรักของเราสองคนเสมอ

สำหรับวันนี้ฝันดีราตรีสวัสค่ะ

Create Date : 29 กันยายน 2551		4 comments
Last Update : 29 กันยายน 2551 23:23:26 น.
Counter : 1082 Pageviews.
Share Tweet