ค่อนข้างเฉพาะทางครับ ต่างประเทศโดยเฉพาะประเทศทางยุโรปน่าจะรู้จักดี แต่สำหรับระเทศไทยอาจมีผู้ป่วยประเภทนี้แต่ไม่ค่อยทราบกัน

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดนะครับ
และก็ขอบคุณสำหรับข้อมูลดี ๆ ในบล็อกนี้ด้วยครับ ^_^

น่ากลัวอะ

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

โรคแพนิคเหรอครับ? ผมก็เพิ่งจะเคยได้ยินจากบล็อกนี้ในวันนี้เองครับ

ยังไงก็ขอให้ จขบ. หายป่วยเร็ว ๆ นะครับ ขอให้ปราศจากโรคภับไข้เจ็บใด ๆ ทั้งปวงครับ

อิอิ

โรคที่เล่ามานี้ ไม่ได้มีสาเหตจากการคิดถึงเรื่องที่น่ากลัวก่อนหรือครับ

แล้วจิตก็หลงเชื่อว่ามันน่ากลัวจริง ๆ เช่นคิดว่าตายแล้วจะไปอยู่ที่ไหนเป็นต้น

แล้วก็เลยวิตกจริง ๆ กลัวจนใจสั่น ถึงกับเป็นลมเหงื่อท่วมตัวไปเลย

น่าจะเป็นอย่างนี้ไหมครับ.

แวะมาทักทายยามเที่ยงๆ ครับ ^^

นาลโส วินฺทเต สุขํ
คนเกียจคร้าน ย่อมไม่ได้ประสบสุข

ดำเนินชีวิตด้วยความขยันหมั่นเพียรในสิ่งที่ถูกที่ควร ตลอดไป...นะคะ



ป.ล. วันนี้ ปอป้ามีหนังสือดีมาแจก
ติดตามอ่านรายละเอียดได้ที่บล๊อก...นะคะ

รู้สึกว่าครูจะหายไปนานพอสมควรเลยนะครับ
วันนี้เข้ามาอีกก็ดีใจแล้วครับ
ครูคงสบายดีอยู่นะครับ.......
ขอบคุณที่เอาความรู้มาให้เหมือนเดิมครับ
โรคนี้คนเป็นแล้วคงแก้ยากจริงๆ เพราะมันเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วตั้งแต่เป็นเด็กก็มี
น่าเห็นใจนะครับ หายยากหน่อยแต่ก็ต้องต่อสู้มันต่อไป อย่ายอมแพ้....

สวัสดีตอนค่ำคะพี่แอม
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดคะ

อาการของโรคนี้ตรงกับพี่ที่ทำงานอย่างมาก
กลัวกับการไม่ได้รับความช่วยเหลือ มือสั่นใจสั่น
ยิ่งไปนอกสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยจะยิ่งวิตก....

แต่เอ๋เป็นโรคประเภทตรงกันข้าม คือโรคดื้อและดันทุรังคะ

แว๊บมาหาตอนดึกดื่นค่ะพี่แอม
คิดถึงมากเหมือนเคยหละ
ไว้อยู่ตัวแล้วค่อยมาตอนไม่ดึกนะคะ

..

อาการแพนิคเกิดจากอะไร
มีการศึกษาวิจัยมากมาย พยายามจะอธิบายอาการของโรคแพนิค ว่าเกิดจากสาเหตุใด ขออธิบาย
เพื่อความเข้าใจง่ายๆนะครับ จริงๆแล้วเวลาคนเราตกใจ ร่างกายก็จะมีการตอบสนองต่อเหตุการณ์
ที่ทำให้ตกใจ ผ่านหลายระบบของร่างกาย ที่สำคัญคือระบบประสาทอัตโนมัติ เช่น ใจเต้นแรง
เหงื่อออก หายใจเร็ว เพื่อเตรียมความพร้อมให้ร่างกายสู้กับสถานการณ์ที่เป็นอันตรายต่อร่างกาย
ได้ เพียงแต่ว่าระบบนี้จะทำงาน เมื่อมีสิ่งมากระตุ้นเท่านั้น ถ้าระบบนี้ทำงานเองโดยไม่มีสิ่งใดใด
มากระตุ้นเลย นั่นคืออาการของโรคแพนิคครับ คือระบบประสาทอัตโนมัติทำงานไวเกินไปนั่นเอง
ระบบประสาทอัตโนมัติเกี่ยวกับโรคแพนิคอย่างไร
ขออธิบายง่ายๆอีกเช่นกันครับ ระบบร่างกายอาจแบ่งได้หลายระบบ แต่เพื่อให้เข้าใจง่ายสำหรับ
อธิบายโรคนี้เท่านั้นนะครับ จะขอแบ่งเป็น 2 ระบบ ได้แก่ระบบที่เราสั่งการได้ เช่น เราอยากจะยก
แขน ยกขา ลืมตา อ้าปากเรานึกอย่างไร ร่างกายจะทำตามที่เรานึกทันที ส่วนอีกระบบหนึ่งคือ
ระบบประสาทอัตโนมัติ เราสั่งให้มันทำงานไม่ได้ แต่มันจะทำงานเมื่อสิ่งแวดล้อมภายนอกเปลี่ยน
แปลงไป ระบบนี้จะทำหน้าที่รักษาสมดุลให้ร่างกาย เช่น เราจะสั่งให้หัวใจเราเต้นเร็วขึ้นได้หรือไม่
คำตอบคือไม่ได้ แต่ถ้าผ่านเหตุการณ์ตื่นเต้นมา ทั้งดีและไม่ดี เช่น กำลังจะให้ดอกไม้แฟนครั้ง
แรกในชีวิตต้องพูดต่อหน้าคนนับพัน โดนตำรวจเรียกขณะฝ่าไฟแดง สุนัขตัวใหญ่วิ่งเข้าหา ระบบ
ประสาทอัตโนมัติจะทำงานทันที สั่งให้หัวใจเต้นแรงเพื่อเพิ่มเลือดไปเลี้ยงอวัยวะต่างๆให้มากขึ้น
เตรียมร่างกายให้พร้อมที่สุด จะสู้หรือจะหนี จะได้รอดจากสถานการณ์ไปได้ อีกตัวอย่างเช่น เรา
จะสั่งให้เหงื่อออกเองไม่ได้ แต่เหงื่อจะออกต่อเมื่อเราไปยืนตากแดด อยู่ในที่อากาศร้อน เม็ด
เหงื่อที่ออกมาจะพาเอาความร้อนในร่างกายออกมาด้วยเพื่อไม่ให้อุณหภูมิ ภายในร่างกายร้อน
เกินไปการทำงานของระบบประสาทอัตโนมัติที่ดี เปรียบเหมือนสัญญาณกันขโมยรถยนต์ จะดัง
ต่อเมื่อมีขโมยจะมางัดแงะรถเท่านั้น ระบบประสาทอัตโนมัติไวเกิน สาเหตุของโรคแพนิคเปรียบ
เหมือนสัญญาณกันขโมยรถยนต์ที่ไวเกิน ลมพัดใบไม้หล่นใส่สัญญาณก็ดัง สุนัขปัสสาวะใส่ล้อ
ก็ดัง น่ารำคาญ ทั้งที่ไม่มีขโมยมางัดแงะใดใดเลย ระบบประสาทอัตโนมัติที่ไวเกินก็เช่นกัน ไม่มี
อะไรผิดปกติเกิดขึ้นเลย แต่ระบบก็ส่งสัญญาณไปยังส่วนต่างๆของร่างกายให้ทำงาน เช่น สั่งให้
ใจเต้นเร็ว สั่งให้หายใจแรง สั่งให้เหงื่อออก เป็นต้น สารเคมีในสมอง เกี่ยวอะไรกับระบบประสาท
อัตโนมัติ ? ระบบประสาทอัตโนมัติจะทำงานได้ ต้องส่งผ่านเส้นประสาท จากสมองไปยังอวัยวะ
ต่างๆเช่นหัวใจ ต่อมเหงื่อ โดยอาศัยสารเคมีเล็กๆเป็นตัวส่งสัญญาณ ถ้าสารเคมีดังกล่าวอยู่ใน
ภาวะปกติ สมดุลดี ก็จะทำให้สัญญาณที่ส่งไปถูกต้อง ไม่ผิดพลาด ไม่ไวเกิน ไม่ช้าเกิน ตรงกัน
ข้ามถ้าสารเคมีดังกล่าวเสียสมดุล ก็จะนำไปสู่การสั่งงานที่ผิดพลาด หลายคนคงเคยได้ยินแพทย์
อธิบายว่าเป็นเพราะสารเคมีในสมองไม่สมดุลก็เป็น สาเหตุให้เกิดโรคแพนิคได้นั่นเอง


นี่คือที่คุณหมออธิบายให้ฟังค่ะ
เป็นการเสียความสมดุลของสมองค่ะคุณเจียวต้าย


แอมอร

ตามไปทักทายกัน
ตามลิงค์ด้านล่างนะคะ
แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันค่ะ


กดตรงนี้ตามไปคุยกันที่
ห้อง(แพนิค)ถามตอบนะคะ



แอมอร

ตอนนี้เราเองไม่รู้ว่าเราเป็นโรคนี้หรือเปล่าค่ะ เพราะเรากลัวความตายมากๆๆ ถึงที่สุด ตอนแรกเราก็ไม่กล้าบอกใครเพราะเราอายมาก ก่อนอื่นเราเป็นมานานมาก ประมาณ 20 กว่าปีแล้ว ช่วงแรกๆเราเองก็ไม่บอกใคร จนเรามาบอก เพื่อนและแฟนเราเมื่อไม่นานนี้ เราเป็นๆหายๆ หลังๆ เรามีอาการนี้นานมากกว่าเดิม จากที่เราเป็นแค่ 1-2 วัน ต่อครั้ง แต่เดี๋ยวนี้เป็นเดือนๆ บ้างครั้งเราจะบ้าตายอยู่แล้ว ตอนที่เป็นเราใจสั้น หอบ ใจเต้นแรง นอนไม่หลับ เราไม่รู้จะอธิบายยังไง และควรทำอะไร เราอย่างหายจากโรคนี้สักที

ผมเป็นอยู่พจายามรักษาเป็ตปึแล้ว ยังไม่ค่อยดีขึ้นเลย

ผมเป็นอยู่พจายามรักษาเป็ตปึแล้ว ยังไม่ค่อยดีขึ้นเลย

ผมเป็นอยู่พจายามรักษาเป็ตปึแล้ว ยังไม่ค่อยดีขึ้นเลย