เซงาวะ
เหมือนว่าฟ้าจะเปิดทางให้เซงาวะได้ลืมตาอ้าปากอีกครั้งแต่หนทางก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ   การที่พวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง รังแต่ทำให้ถ่านไฟเก่าตั้งท่าจะปะทุขึ้นอีกครั้ง ในวันที่สถานะของคนทั้งคู่ที่เปลี่ยนไปเขาและเธอจะหาทางออกได้ด้วยวิธีใด ชีวิตของเซงาวะกลับมืดมนลงไปอีกเมื่อโองิโนะถูกฆาตกรรมในวันหนึ่งที่เซงาวะเข้าไปพบที่บ้านตามคำชักชวน! ความซวยที่สุดในชีวิตของเซงาวะก็ถาโถมใส่เซงาวะในบัดนั้น และหนนี้สาหัสสากรรจ์ยิ่งกว่าการเตะฝุ่นเสียหลายเท่านัก เขา...กลายเป็นผู้ต้องสงสัย และเขาต้องหาข้อเท็จจริงเพื่อยืนยันว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์! ถ้าไม่ใช่เขาแล้วใครเล่าที่ฆ่าโองิโนะ!

จวบจนถึงวินาทีนี้ อิชิดะไม่มีความสงสัยในตัวเซงาวะ แต่ขณะนี้เขาเริ่มแคลงใจ ไม่มีเหตุผล เป็นแค่เพียงลางสังหรณ์ สัมผัสที่หกที่ได้จากงานสอบสวนหลายสิบปีที่ผ่านมา อะไรสักอย่างบอกว่าชายคนนี้มีความลับ มีเงื่อนงำอะไรสักอย่าง เรื่องที่เล่าอาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมด! จากความรู้สึกของสารวัตรอิชิดะหลังจากสอบปากคำเซงาวะเสร็จสิ้นไป.....

(คัดลอกจากส่วนหนึ่งของเนื้อหา)

แผนอำพราง เป็นผลงานของอะกิมิตซึ ทาคากิ นักเขียนผู้มีรางวัล Japan Mystery Writer Club Award เป็นการันตี นิยายเรื่องนี้เป็นงานในปี ค.ศ.1965 ถูกเขียนขึ้นโดยมีเค้าโครงจากเรื่องจริง    ยุคสมัยที่ยังไม่มีสังคมโซเชียล โทรศัพท์มือถือ และกล้องดิจิตอล   แน่นอนว่าการโจรกรรมข้อมูลของเซงาวะนั้นใช้วิธีแมนนวลแต่ก็แฝงความรู้สึกให้ลุ้นจนเสียวสันหลังตามไปด้วยในขณะที่อ่าน    คาแรกเตอร์ของตัวละคร ที่ผู้เขียนนำเสนอทั้งแง่มุม ความรัก มิตรภาพ ความริษยา และการหักหลัง ทำให้ตัวละครทุกตัวดูไม่ดำไม่ขาว ยิ่งเป็นสิ่งที่ช่วยส่งเสริมให้นิยายเรื่องนี้มีความสมจริงอย่างมาก

นึกย้อนกลับไปในช่วงระยะเวลาหนึ่งที่สนพ.Bliss เบ่งบาน ไม่ว่างานหนังสือจะถูกจัดกี่ครั้ง จะต้องมุ่งตรงไปที่บู้ทสนพ.ทุกครั้ง ที่นั่นมีนิยายแปลเล่มใหม่ๆออกมา มีพนักงานขายที่เราสามารถถามเรื่องย่อได้(แบบไม่สปอยล์) และมีนักเขียนที่เราชอบตามอ่าน เช่น มิยาเบะ มิยูกิ , ซุสุกิ โคจิ และทาคาโน่ คะสุอากิ เป็นต้น 

แผนอำพรางเล่มที่อ่านจบนี้ เรียกได้ว่าอ่านรอบสองที่ห่างจากรอบแรกร่วม8ปี ถือเป็นหนึ่งในโครงการอ่านซ้ำเราทำได้ (ตั้งเอง) เพราะตั้งใจไว้ว่าหนังสือที่ซื้อเข้าบ้านทุกเล่มต้องถูกอ่านซ้ำ ส่วนจะกี่หนนั้นอยู่ที่เรตติ้งในใจ ณ ตอนนั้นๆ บางคนอาจบอกว่าขึ้นชื่อว่านิยายฆาตกรรมถ้าเราเปิดบทสุดท้ายเราก็สามารถรู้ตัวฆาตกรได้ง่ายๆไม่ต้องเสียเวลาอ่านเป็นหลายร้อยหน้า แต่ทว่าการละเลียด ที่ละหน้าไล่สายตาไปตามตัวอักษรและร่วมลุ้นไปกับรูปคดีตรงหน้านั้นสร้างสุนทรีให้เบ่งบานในจิตใจได้เสมอ และหนังสือเล่มเดิมที่นำกลับมาอ่านใหม่ในเวลาที่ห่างกัน เราจะเกิดความรู้สึกใหม่ที่ต่างไปจากครั้งเดิมในทุกๆครั้ง