bloggang.com mainmenu search
:: ปลายทางแห่งความคิด 18 ::



:: ปลายทางแห่งความคิด 18 ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า















171

ลมร้อน
ร้อนแค่ลม
อย่าร้อนรน
อารมณ์ร้อน






172

ปากกาและกระดาษ
เป็นทางผ่านของความคิด
เพื่อเปิดประตูที่ปิดอยู่ของจินตนาการ






173

กลางฤดูร้อนปีนั้น
เธอมอบต้นไม้ต้นน้อยให้เขาปลูก
ฤดูฝนปีนี้
ความรักที่ยาวนานปิดฉากลง
แต่ต้นไม้ยังคงเติบโต






174

อีกกี่ก้าว
จะข้ามพ้นถนนชีวิต
ข้ามผิด ข้ามพลาด
เดินผิดทาง
ใครๆก็ผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น
ใครก็เคยหลงทางกันทั้งนั้น
ก้าวผิดก้าวพลาด ก็ถอยหลังกลับ
ขยับมาอยู่ในหนทางที่ถูกต้อง
ก้าวแรกจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ
ก้าวที่ตามมานั่นต่างหาก
ที่จะทำให้เธอเดินต่อไปอย่างถูกทิศถูกทาง






175

ด้านซ้าย คือ ขุนเขา
ด้านขวา คือ สายน้ำ
ตัวฉันคือสิ่งแปลกปลอม
ท่ามกลางธรรมชาติแห่งความเป็นจริง





176

ก้าวที่เดินย่ำไป
ซ้ำรอยทางประวัติศาสตร์
มนุษย์ผู้เขลาขลาด
ไม่เคยเรียนรู้อะไรเลย
จากความผิดพลาดทั้งในอดีตและปัจจุบัน






177

สิ่งที่เห็นและสิ่งที่เป็น
บางเวลาฉันหงุดหงิด เครียดขึ้ง
ด่าทอสิ่งต่างๆ
บางเวลาฉันหัวเราะร่าและเริงรื่น
แต่สุดท้ายไม่ว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร
ทุกสิ่งก็จะผ่านไป
จบแล้วลืม






178

ความทุกข์ที่พัวพัน
นั้นคอยสร้างความหวั่นกลัว
ยิ่งกลัวยิ่งเมามัว
ยิ่งปวดหัวคิดเวียนวน

คิดซ้ำจนย้ำทุกข์
ปลุกความทุกข์มารุกเร้า
แบกไว้อย่างโง่เขลา
รับเอาเศร้าเฝ้าทำลาย

ปล่อยไปให้ทุกข์ที่สุด
แต่ต้องรู้จุดที่จะหยุดมันเอาไว้
ไม่ต่อเวลาให้เนิ่นนานไป
ให้ทุกข์ทำร้ายใจได้ก็เพียงชั่วคราว

เข้าใจทุกข์ก็สุขแล้ว
เมื่อรู้แนวทางสร้างสุข
ให้ความคิดในเชิงรุก
ปลุกความสุขในใจตน

มองความทุกข์เป็นเรื่องธรรมดา
ปล่อยวางอัตตายึดติดมั่นหมาย
สุขทุกข์ที่มีในใจกาย
ใช่ของเราที่ไหน...ไม่ใช่เลยแม้แต่สิ่งเดียว

ใช้ชีวิตท่ามกลางสุขทุกข์
สนุกกับทุกวันที่ผันผ่าน
หนึ่งชีวิต หนึ่งปณิธาน
หนึ่งความฝันวันวานล่วงลับไป

รับรู้ไว้หนึ่งชีวิต หนึ่งปณิธาน
ชีวิตคือหนึ่งความฝันที่ผ่านเลยลับล่วงไป





179

เคียงคู่และเคียงข้าง
วางรักตรงปลายฝัน
เดินทางผ่านตะวัน
ผ่านพระจันทร์ที่นวลงาม

ผ่านไฟและผ่านฝน
อดทนไม่ถอยหนี
รักแล้วต้องยอมพลี
สิ่งดีดีมีในตน

เพราะรักคือการแบ่งปัน
ไม่เปลี่ยนผันเมื่อกาลเปลี่ยนแปลง
รักแท้อาจไม่ร้อนแรง
แต่จะแฝงความสุขในทุกโมงยาม

แม้อาจไม่วาบหวามหวือหวา
แต่รักด้วยศรัทธาจะพาเราข้ามผ่าน
รักหวานจนข้ามพ้นกาล
รักกันตราบนานเท่านาน...นิรันดร






180

เวลาที่เธอรักใครมากๆ
รักมากที่สุด
รักแบบที่ยอมเจ็บยอมตายแทนกันได้
เคยลองนึกดูบ้างไหม
หากคนที่เธอรักประสบอุบัติเหตุ
ตาบอด แขนขาขาด
พูดไม่ได้ จำเธอไม่ได้
เดินไม่ได้ ขยับร่างกายไม่ได้อีกต่อไป
เนื้อตัวมีแต่แผลพุพอง
ไม่เหลือเค้าความงามความหล่อเหมือนก่อน
เธอยังจะรักคนๆนั้นอยู่หรือไม่ ?
เธอยังจะยอมตายยอมเจ็บเพื่อคนๆนั้นอยู่อีกไหม ?

ใช่หรือไม่ว่า....
รูปรอยของความรัก
สลักเสลาไปด้วยความสวยงามที่ลวงตา
และความห่วงหาที่ลวงใจ






































Create Date :22 มกราคม 2558 Last Update :22 มกราคม 2558 5:36:37 น. Counter : 1306 Pageviews. Comments :48