ผมวาดอยู่พักใหญ่ๆด้วยความสุข
บางทีตัวตนข้างในกำลังพูดคุยอยู่ในตัวผม
ผ่านงานเขียนเหล่านี้
แต่มันเป็นภาวะที่ยากจะพูดเป็นคำพูด
หรือเขียนเป็นตัวอักษรให้เข้าใจได้

ผมถึงคิดว่า...เวลาใดที่คุณทุกข์ เศร้า เหงา
อย่าปฏิเสธ อย่าคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องของผู้เชี่ยวชาญ

ศิลปะที่คุณทำขึ้น มันเยียวยาบาดแผลในใจของคุณได้
ศิลปะไม่จำเป็นต้องเกาะเกี่ยวอยุ่คำว่า "ความงาม"
แต่มันเป็นได้มากกว่านั้น....


















บางครั้งรูปวาดก็พาเรากลับไปนั่งที่ท่าน้ำแห่งความทรงจำ
ไปดูอดีตที่ทั้งแสนเศ้รา และทั้งงดงาม
ขอเพียงเราไม่ปฏิเสธความจริง ณ เวลานั้น
ผมคิดว่ามันทำให้เราเติบโต และมีมุมมองที่ดีเกี่ยวกับการใช้ชีวิตได้

ความเติบโต...เป็นสิ่งที่บอกว่า
เราอาจต้องพบกับความเจ็บปวดในความรู้สึกอีก
แต่เราจะไม่มีวันฟูมฟาย
หากแต่เข้าใจมัน
และใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไม่เจ็บปวดมากนัก